Βασίλης Σαμαράς*
Αναδημοσίευση από efsyn.gr
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/388004_oykrania-makabrio-imperialistiko-poker
Πάνω απ’ όλα ποντάρονται ανθρώπινες ζωές σε μια τσόχα που δεν είναι πράσινη, αλλά κατακόκκινη από το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Συνεχίζεται ασταμάτητα το κομμάτιασμα χιλιάδων νεανικών κορμιών αλλά και αμάχων στην Ουκρανία. Ενα μακελειό που δεν αποτελεί παρά την έκφραση της στρατιωτικοπολιτικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στις ΗΠΑ-Δύση από τη μια και τη Ρωσία από την άλλη.
Μια αντιπαράθεση που το διακύβευμά της είναι κατά πολύ ευρύτερο του «ουκρανικού» προβλήματος. Αυτό που κρίνεται είναι αν ο κόσμος θα συνεχίσει να λειτουργεί με βάση τη δεσπόζουσα θέση των ΗΠΑ-Δύσης ή θα περάσουμε στον λεγόμενο πολυπολικό κόσμο, όπως επιδιώκουν Ρωσία αλλά και Κίνα. Αυτό είναι που εξηγεί τη στάση, την επιμονή, την αδιαλλαξία τόσο της μιας όσο και της άλλης πλευράς.
Οσον αφορά τις ΗΠΑ-Δύση, αιώνες κυριαρχίας τούς έδωσαν τη δυνατότητα διαμόρφωσης ενός πλέγματος σχέσεων σε όλα τα πεδία, που διασφάλιζε την προνομιακή θέση τους στον κόσμο. Τόσο ώστε ιδιαίτερα μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης (1989-1991) να αισθάνονται και να λειτουργούν σαν «ιδιοκτήτες του κόσμου». Αυτό είναι που υπερασπίζονται απέναντι σε δυνάμεις που διεκδικούν και αυτές το δικό τους «μερτικό». Μόνο που η ανασυγκρότηση σε μια πορεία της ρωσικής ισχύος, η διαρκής άνοδος της Κίνας αλλά και η εμφάνιση και άλλων δυνάμεων (Ινδία, Βραζιλία κ.ά.) που διεκδικούν θέση και ρόλο εμφάνισαν νέα δεδομένα και συσχετισμούς. Το κυριότερο. Στη Δύση αντιλαμβάνονταν ότι ο «χρόνος» λειτουργούσε εις βάρος τους.
Με αυτά ως δεδομένα το όλο ζήτημα τέθηκε και υπό μορφή διλήμματος, ιδιαίτερα στα επιτελεία των ΗΠΑ. Να δοθεί το κύριο βάρος στο οικονομικό πεδίο και συνακόλουθα να προταχθεί η αντιμετώπιση της Κίνας (Τραμπ) ή να επιλεγεί ο δρόμος της επιβολής διά της ισχύος με πρώτο στόχο τη Ρωσία. Η προεδρία Μπάιντεν επέλεξε το δεύτερο σαν τον κρίκο που θα σύρει όλη την αλυσίδα των αμερικανικών επιδιώξεων.
Το πεδίο όπου έμελλε να ξεδιπλωθεί η αμερικανική στρατηγική ήταν η Ουκρανία. Ενα πεδίο που είχε ήδη προετοιμαστεί από τις προηγούμενες αμερικανικές διοικήσεις με την ενεργό συμμετοχή των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Με το πραξικόπημα του Μαϊντάν. Με την υποστήριξη της πολιτικής του Κιέβου, της βίαιης και αιματηρής «ουκρανοποίησης» των ρωσόφωνων περιοχών. Με τη διαμόρφωση της Ουκρανίας σε οχυρό του ΝΑΤΟ στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας.
Απέναντι σε αυτά ο ρωσικός ιμπεριαλισμός προχώρησε από τη μια στην προσάρτηση της Κριμαίας και από την άλλη προώθησε τις συμφωνίες Μινσκ 1 και 2. Συμφωνίες που «εγγυήθηκαν» Γαλλία, Γερμανία χωρίς να σκοπεύουν να τις τηρήσουν.
Η απάντηση τελικά της ρωσικής πλευράς ήταν διπλή. Από τη μια η συγκέντρωση σημαντικών στρατιωτικών δυνάμεων στα σύνορα με Ουκρανία. Από την άλλη, η διατύπωση ορισμένων προτάσεων. Θα αναφερθώ εδώ σε ένα και μόνο σημείο αυτών των προτάσεων, καθώς θεωρώ ότι συμπυκνώνει το σύνολο των ζητημάτων που είχαν τεθεί. Την πρόταση για διαμόρφωση μιας «νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας για την Ευρώπη». Προτάσεις που απορρίφθηκαν ασυζητητί από τις ΗΠΑ-Δύση, κάνοντας οφθαλμοφανές το ότι αυτές οι δυνάμεις στόχευαν να προωθήσουν μέχρι τέλους την επιθετική τους πολιτική απέναντι στη Ρωσία.
Αναγνωρίζοντας αυτές τις διαθέσεις η ρωσική πλευρά «σήκωσε το γάντι». Προχώρησε σε στρατιωτική εισβολή στο έδαφος της Ουκρανίας. Ανοιξαν έτσι οι πύλες της κόλασης του πολέμου. Ενός πολέμου που είχε ήδη ξεκινήσει με τις αιματηρές επιθέσεις του Κιέβου ενάντια στους ρωσόφωνους του Ντονμπάς. Ταυτόχρονα τέθηκε ανοιχτά στην ημερήσια διάταξη το ευρύτερο διακύβευμα στο οποίο προηγούμενα αναφέρθηκα και μάλιστα με στρατιωτικούς όρους.
Ολοφάνερα πλέον τόσο το εύρος όσο και η κρισιμότητα της σύγκρουσης. Τίθεται από πολλούς ως ερώτημα το αν και ποιος μπορεί να είναι ο νικητής σε αυτήν. Από τη μεριά μου προτιμώ να αντιστρέψω το ερώτημα. Μπορεί να υπάρξει ηττημένος; Οταν το διακύβευμα είναι τόσο καθοριστικής σημασίας, όταν πρόκειται για πυρηνικές δυνάμεις, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι μπροστά στο φάσμα μιας στρατηγικού χαρακτήρα ήττας δεν θα υπάρξει προσφυγή στην έσχατη «λύση»;
Είναι βέβαια γεγονός ότι καμιά πλευρά δεν θέλει κάτι τέτοιο. Θα έλεγα μάλιστα πως δεν θα ήθελαν ούτε έναν συνολικό διαχωρισμό του κόσμου σε ανατολικό και δυτικό. Αυτοί οι «περιορισμοί» θέτουν εξ αντικειμένου την αναγκαιότητα μιας συμπεφωνημένης διεξόδου. Μόνο που εκείνο που «προτείνει» η κάθε πλευρά είναι το μάξιμουμ των επιδιώξεών της, με πλήρη μάλιστα επίγνωση ότι δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές.
Γεννιέται, συνεπώς, το ερώτημα. Με αυτά ως δεδομένα ποιες είναι ή μπορεί να είναι οι επιδιώξεις της κάθε πλευράς; Εκείνο που θεωρώ πως εξελίσσεται είναι οι προσπάθειες της κάθε πλευράς να διαμορφώσει ευνοϊκούς όρους για λογαριασμό της. Κατά πρώτο λόγο στο στρατιωτικό-εδαφικό πεδίο αλλά και σε μια σειρά άλλα. Τέτοιους που να τη φέρουν σε πλεονεκτική θέση απέναντι στον αντίπαλο, ώστε από θέση ισχύος να επιβάλει τους όρους «διευθέτησης».
Με αυτές τις συνθήκες έχουμε μια συνεχή ανατροφοδότηση της σύγκρουσης, μια διαρκή κλιμάκωσή της. Μια μακάβρια παρτίδα πόκερ όπου η κάθε πλευρά απαντάει με νέα ρελάνς στα πονταρίσματα της άλλης, κραδαίνοντας ταυτόχρονα τα πυρηνικά της «ρέστα». Μόνο που σ’ αυτό το τραπέζι δεν ποντάρονται μάρκες. Ποντάρονται τανκς, πύραυλοι, κανόνια, αεροπλάνα και, τελευταία, βλήματα «απεμπλουτισμένου» ουρανίου. Πάνω απ’ όλα ποντάρονται ανθρώπινες ζωές σε μια τσόχα που δεν είναι πράσινη, αλλά κατακόκκινη από το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Οι συνέπειες είναι ήδη τρομακτικές, ενώ τα χειρότερα έπονται. Και δεν αναφέρομαι μόνο σ’ αυτές που ήδη δρομολογούνται στο έδαφος της Ουκρανίας, αλλά και σε εκείνες που αφορούν συνολικά τον κόσμο. Οπως και παλιότερα έχω αναφερθεί, η ανθρωπότητα έχει μπει εδώ και καιρό σε μια σκοτεινή περίοδο. Μια περίοδο καθοριστικών μεταβολών σε όλα τα πεδία και στην πιο αρνητική τους κατεύθυνση. Μεταβολές που ο πόλεμος στην Ουκρανία τις επιταχύνει, στρέφοντάς τες ταυτόχρονα σε όλο και πιο αντιδραστικές και επικίνδυνες τροχιές. Αυτός είναι ο νέος κόσμος που οικοδομούν οι δυνάμεις του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Με αυτόν έχουν να αναμετρηθούν οι λαοί.
*Στέλεχος του ΚΚΕ(μ-λ)
Πάνω απ’ όλα ποντάρονται ανθρώπινες ζωές σε μια τσόχα που δεν είναι πράσινη, αλλά κατακόκκινη από το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Συνεχίζεται ασταμάτητα το κομμάτιασμα χιλιάδων νεανικών κορμιών αλλά και αμάχων στην Ουκρανία. Ενα μακελειό που δεν αποτελεί παρά την έκφραση της στρατιωτικοπολιτικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στις ΗΠΑ-Δύση από τη μια και τη Ρωσία από την άλλη.
Μια αντιπαράθεση που το διακύβευμά της είναι κατά πολύ ευρύτερο του «ουκρανικού» προβλήματος. Αυτό που κρίνεται είναι αν ο κόσμος θα συνεχίσει να λειτουργεί με βάση τη δεσπόζουσα θέση των ΗΠΑ-Δύσης ή θα περάσουμε στον λεγόμενο πολυπολικό κόσμο, όπως επιδιώκουν Ρωσία αλλά και Κίνα. Αυτό είναι που εξηγεί τη στάση, την επιμονή, την αδιαλλαξία τόσο της μιας όσο και της άλλης πλευράς.
Οσον αφορά τις ΗΠΑ-Δύση, αιώνες κυριαρχίας τούς έδωσαν τη δυνατότητα διαμόρφωσης ενός πλέγματος σχέσεων σε όλα τα πεδία, που διασφάλιζε την προνομιακή θέση τους στον κόσμο. Τόσο ώστε ιδιαίτερα μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης (1989-1991) να αισθάνονται και να λειτουργούν σαν «ιδιοκτήτες του κόσμου». Αυτό είναι που υπερασπίζονται απέναντι σε δυνάμεις που διεκδικούν και αυτές το δικό τους «μερτικό». Μόνο που η ανασυγκρότηση σε μια πορεία της ρωσικής ισχύος, η διαρκής άνοδος της Κίνας αλλά και η εμφάνιση και άλλων δυνάμεων (Ινδία, Βραζιλία κ.ά.) που διεκδικούν θέση και ρόλο εμφάνισαν νέα δεδομένα και συσχετισμούς. Το κυριότερο. Στη Δύση αντιλαμβάνονταν ότι ο «χρόνος» λειτουργούσε εις βάρος τους.
Με αυτά ως δεδομένα το όλο ζήτημα τέθηκε και υπό μορφή διλήμματος, ιδιαίτερα στα επιτελεία των ΗΠΑ. Να δοθεί το κύριο βάρος στο οικονομικό πεδίο και συνακόλουθα να προταχθεί η αντιμετώπιση της Κίνας (Τραμπ) ή να επιλεγεί ο δρόμος της επιβολής διά της ισχύος με πρώτο στόχο τη Ρωσία. Η προεδρία Μπάιντεν επέλεξε το δεύτερο σαν τον κρίκο που θα σύρει όλη την αλυσίδα των αμερικανικών επιδιώξεων.
Το πεδίο όπου έμελλε να ξεδιπλωθεί η αμερικανική στρατηγική ήταν η Ουκρανία. Ενα πεδίο που είχε ήδη προετοιμαστεί από τις προηγούμενες αμερικανικές διοικήσεις με την ενεργό συμμετοχή των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Με το πραξικόπημα του Μαϊντάν. Με την υποστήριξη της πολιτικής του Κιέβου, της βίαιης και αιματηρής «ουκρανοποίησης» των ρωσόφωνων περιοχών. Με τη διαμόρφωση της Ουκρανίας σε οχυρό του ΝΑΤΟ στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας.
Απέναντι σε αυτά ο ρωσικός ιμπεριαλισμός προχώρησε από τη μια στην προσάρτηση της Κριμαίας και από την άλλη προώθησε τις συμφωνίες Μινσκ 1 και 2. Συμφωνίες που «εγγυήθηκαν» Γαλλία, Γερμανία χωρίς να σκοπεύουν να τις τηρήσουν.
Η απάντηση τελικά της ρωσικής πλευράς ήταν διπλή. Από τη μια η συγκέντρωση σημαντικών στρατιωτικών δυνάμεων στα σύνορα με Ουκρανία. Από την άλλη, η διατύπωση ορισμένων προτάσεων. Θα αναφερθώ εδώ σε ένα και μόνο σημείο αυτών των προτάσεων, καθώς θεωρώ ότι συμπυκνώνει το σύνολο των ζητημάτων που είχαν τεθεί. Την πρόταση για διαμόρφωση μιας «νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας για την Ευρώπη». Προτάσεις που απορρίφθηκαν ασυζητητί από τις ΗΠΑ-Δύση, κάνοντας οφθαλμοφανές το ότι αυτές οι δυνάμεις στόχευαν να προωθήσουν μέχρι τέλους την επιθετική τους πολιτική απέναντι στη Ρωσία.
Αναγνωρίζοντας αυτές τις διαθέσεις η ρωσική πλευρά «σήκωσε το γάντι». Προχώρησε σε στρατιωτική εισβολή στο έδαφος της Ουκρανίας. Ανοιξαν έτσι οι πύλες της κόλασης του πολέμου. Ενός πολέμου που είχε ήδη ξεκινήσει με τις αιματηρές επιθέσεις του Κιέβου ενάντια στους ρωσόφωνους του Ντονμπάς. Ταυτόχρονα τέθηκε ανοιχτά στην ημερήσια διάταξη το ευρύτερο διακύβευμα στο οποίο προηγούμενα αναφέρθηκα και μάλιστα με στρατιωτικούς όρους.
Ολοφάνερα πλέον τόσο το εύρος όσο και η κρισιμότητα της σύγκρουσης. Τίθεται από πολλούς ως ερώτημα το αν και ποιος μπορεί να είναι ο νικητής σε αυτήν. Από τη μεριά μου προτιμώ να αντιστρέψω το ερώτημα. Μπορεί να υπάρξει ηττημένος; Οταν το διακύβευμα είναι τόσο καθοριστικής σημασίας, όταν πρόκειται για πυρηνικές δυνάμεις, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι μπροστά στο φάσμα μιας στρατηγικού χαρακτήρα ήττας δεν θα υπάρξει προσφυγή στην έσχατη «λύση»;
Είναι βέβαια γεγονός ότι καμιά πλευρά δεν θέλει κάτι τέτοιο. Θα έλεγα μάλιστα πως δεν θα ήθελαν ούτε έναν συνολικό διαχωρισμό του κόσμου σε ανατολικό και δυτικό. Αυτοί οι «περιορισμοί» θέτουν εξ αντικειμένου την αναγκαιότητα μιας συμπεφωνημένης διεξόδου. Μόνο που εκείνο που «προτείνει» η κάθε πλευρά είναι το μάξιμουμ των επιδιώξεών της, με πλήρη μάλιστα επίγνωση ότι δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές.
Γεννιέται, συνεπώς, το ερώτημα. Με αυτά ως δεδομένα ποιες είναι ή μπορεί να είναι οι επιδιώξεις της κάθε πλευράς; Εκείνο που θεωρώ πως εξελίσσεται είναι οι προσπάθειες της κάθε πλευράς να διαμορφώσει ευνοϊκούς όρους για λογαριασμό της. Κατά πρώτο λόγο στο στρατιωτικό-εδαφικό πεδίο αλλά και σε μια σειρά άλλα. Τέτοιους που να τη φέρουν σε πλεονεκτική θέση απέναντι στον αντίπαλο, ώστε από θέση ισχύος να επιβάλει τους όρους «διευθέτησης».
Με αυτές τις συνθήκες έχουμε μια συνεχή ανατροφοδότηση της σύγκρουσης, μια διαρκή κλιμάκωσή της. Μια μακάβρια παρτίδα πόκερ όπου η κάθε πλευρά απαντάει με νέα ρελάνς στα πονταρίσματα της άλλης, κραδαίνοντας ταυτόχρονα τα πυρηνικά της «ρέστα». Μόνο που σ’ αυτό το τραπέζι δεν ποντάρονται μάρκες. Ποντάρονται τανκς, πύραυλοι, κανόνια, αεροπλάνα και, τελευταία, βλήματα «απεμπλουτισμένου» ουρανίου. Πάνω απ’ όλα ποντάρονται ανθρώπινες ζωές σε μια τσόχα που δεν είναι πράσινη, αλλά κατακόκκινη από το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Οι συνέπειες είναι ήδη τρομακτικές, ενώ τα χειρότερα έπονται. Και δεν αναφέρομαι μόνο σ’ αυτές που ήδη δρομολογούνται στο έδαφος της Ουκρανίας, αλλά και σε εκείνες που αφορούν συνολικά τον κόσμο. Οπως και παλιότερα έχω αναφερθεί, η ανθρωπότητα έχει μπει εδώ και καιρό σε μια σκοτεινή περίοδο. Μια περίοδο καθοριστικών μεταβολών σε όλα τα πεδία και στην πιο αρνητική τους κατεύθυνση. Μεταβολές που ο πόλεμος στην Ουκρανία τις επιταχύνει, στρέφοντάς τες ταυτόχρονα σε όλο και πιο αντιδραστικές και επικίνδυνες τροχιές. Αυτός είναι ο νέος κόσμος που οικοδομούν οι δυνάμεις του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Με αυτόν έχουν να αναμετρηθούν οι λαοί.
*Στέλεχος του ΚΚΕ(μ-λ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου