Μπορεί η χώρα να βρίσκεται δυο μήνες τώρα σε προεκλογικό αναβρασμό, μπορεί τα αστικά κόμματα να μην περιλαμβάνουν στην προεκλογική τους ατζέντα τα ζητήματα των ελληνοαμερικανικών σχέσεων (δηλαδή της εξάρτησης), όμως ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να περιμένει τη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης. Άλλωστε, εκτός του ότι αυτή είναι κατά πάσα πιθανότητα δεδομένη (με επικράτηση της ΝΔ), και τα άλλα δύο βασικά κόμματα του αστικού μπλοκ (ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ) έχουν δείξει έμπρακτα την αφοσίωσή τους στο υπερατλαντικό αφεντικό. Όπως δήλωσε πρόσφατα ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζορτζ Τζέιμς Τσούνις, «με τους τελευταίους 4 πρωθυπουργούς» και «με 3 διαδοχικούς Προέδρους στις ΗΠΑ είδαμε τη γεωστρατηγική αξία τής σχέσης Ελλάδας - ΗΠΑ να επιβεβαιώνεται».
Ο πόλεμος στην Ουκρανία βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο, το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ βαθαίνουν όλο και περισσότερο την εμπλοκή τους σ’ αυτόν (χαρακτηριστική και η μεγαλύτερη όλων των εποχών άσκηση του ΝΑΤΟ που γίνεται αυτές τις μέρες -με τη συμμετοχή φυσικά και της Ελλάδας- στον εναέριο χώρο της Γερμανίας), ο ενεργειακός ανταγωνισμός είναι κι αυτός σε πλήρη εξέλιξη, επομένως οι απαιτήσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού από τη «σύμμαχο» Ελλάδα είναι αυξημένες και επείγουσες.
Σε πρώτο πλάνο αυτές οι απαιτήσεις εκδηλώθηκαν, για μια ακόμη φορά, με την επίσκεψη του αμερικανού Πρέσβη Τσούνη στην Αλεξανδρούπολη την Παρασκευή 2 Ιούνη, συνοδευόμενου από τους Πρέσβεις της Βουλγαρίας, της Μολδαβίας, της Ουκρανίας και την επιτετραμμένη της ρουμανικής πρεσβείας. Μια «κομπανία» καθόλου τυχαία, με εκπροσώπους ενός τόξου χωρών που ξεκινάει από την Ελλάδα και καταλήγει στις θερμές πεδιάδες της Ουκρανίας και στα σύνορα με τη Ρωσία. Σ’ αυτές τις χώρες οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές αναπτύσσουν ένα δίκτυο στρατιωτικό, ενεργειακό, οδικό κ.λπ. με αφετηρία την Αλεξανδρούπολη και το λιμάνι της και απαιτούν από τους εκπροσώπους των χωρών πλήρη στοίχιση και υποταγή. Αυτά τα χαρακτηριστικά είχε και η επίσκεψη στα έργα του FSRU (ενέργεια), το λιμάνι (κόμβος μεταφοράς στρατιωτικού υλικού) και το στρατόπεδο Γιαννούλη (μικρή στρατιωτική βάση).
Στο «παρασκήνιο» τα πράγματα μάλλον είναι πολύ πιο σοβαρά. Την προηγούμενη ημέρα από την επίσκεψη της κουστωδίας των πρέσβεων, ο επικεφαλής της CIA Ουίλιαμ Μπερνς βρέθηκε στην Αλεξανδρούπολη συνοδευόμενος από έναν-δύο πράκτορες της υπηρεσίας του, σε μια μυστική και μη ανακοινωμένη επίσκεψη. Είχε προηγηθεί επίσκεψη στην Αθήνα, η πρώτη επίσκεψη διευθυντή της CIA ύστερα από 11 χρόνια, όπου είχε συναντήσεις με «στελέχη διαφόρων υπηρεσιών», εν μέσω προεκλογικής περιόδου και με υπηρεσιακή κυβέρνηση. Η επίσκεψη στον Έβρο περιελάμβανε επιθεωρήσεις στο λιμάνι και στο φράχτη στις Φέρες και στον Πέπλο.
Να διευκρινίσουμε ότι ο πρώην διπλωμάτης Μπερνς, που τοποθετήθηκε από τον πρόεδρο Μπάιντεν στη CIA το Μάρτη του 2021, είναι ο άνθρωπος που έχει πραγματοποιήσει δεκάδες «μυστικά» ταξίδια στα πιο «καυτά» μέτωπα της υφηλίου. Ως «άνθρωπος του προέδρου», έχει πάει τα τελευταία χρόνια «όπου υπάρχει φωτιά», ταξιδεύοντας όμως κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας, σε ρόλο πυροσβέστη, διαχειριστή κρίσεων, αγγελιαφόρου ή διαπραγματευτή: Στο Αφγανιστάν (τον Απρίλη και τον Αύγουστο του 2021 κατά την περίοδο που αποχωρούσαν οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις), στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη (Αύγουστο 2021 και Ιανουάριο 2023), στη Γερμανία (τον Ιανουάριο του 2022), στην Ουκρανία (τον Ιανουάριο και το Νοέμβριο του 2022 αλλά και τον Ιανουάριο του 2023), στη Μόσχα (το Νοέμβρη του 2021, λίγους μήνες πριν από την εισβολή), στη Σαουδική Αραβία (τον Απρίλιο του 2022 και τον Απρίλιο του 2023), στην Τουρκία (το Νοέμβριο του 2022), στη Λιβύη (τον Ιανουάριο του 2023), στην Αίγυπτο (τον Ιανουάριο του 2023) και στην Κίνα (το Μάιο του 2023).
Η επίσκεψή του λοιπόν στην Αθήνα και στον Έβρο μυρίζει μπαρούτι. Προφανώς και δεν έχει ανακοινωθεί τίποτα σε σχέση με τα μηνύματα και τις εντολές που μετέφερε, τις δεσμεύσεις που απαίτησε από το αστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας, κι ας μη συναντήθηκε μαζί του. Δεν χρειάζονται όμως ανακοινώσεις για να καταλάβουμε.
Η απόλυτη στοίχιση της χώρας σε σχέση με τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι κοινός τόπος όλων των αστικών κομμάτων, αλλά πρέπει να γίνει πιο αποφασιστική. Στην πολεμική σύγκρουση που εξελίσσεται εκεί, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και συνολικά το ΝΑΤΟ θέλουν να συγκεντρώσουν όλους τους «διαθέσιμους πόρους». Γι’ αυτό απαιτείται ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή και της Ελλάδας και μέσω της Αλεξανδρούπολης.
Αλλά πολύ περισσότερο απαιτείται να μπουν κάτω από το χαλί οι όποιες αντιπαραθέσεις με την Τουρκία, να αποκατασταθεί η ηρεμία και το αξιόμαχο της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Να επιστρέψει πλήρως η Τουρκία στην αγκαλιά της Δύσης. Αυτό δεν γίνεται χωρίς κάποιες (μικρότερες ή μεγαλύτερες) «διευθετήσεις» με την Ελλάδα. Γιατί η Τουρκία είναι μια «μεγάλη» αλλά «ατίθαση» χώρα. Ήδη οι υπουργοί της υπηρεσιακής κυβέρνησης κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση. Οι δίαυλοι άνοιξαν και από τις δύο πλευρές, οι πρώτες επαφές έχουν προγραμματιστεί. Αλλά επειδή τα ζητήματα είναι πολύ κρίσιμα, άνοιξαν παράλληλα και οι αντιπαραθέσεις. Όπως αυτή που αφορά τη Μειονότητα της Θράκης ή την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών.
Παράλληλα όμως η «ατίθαση» Τουρκία πρέπει να πιέζεται, να συνετίζεται ή να παρακάμπτεται. Έτσι κι αλλιώς το αφεντικό σε όλα αυτά είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την Αλεξανδρούπολη. Γι’ αυτό και οι αντιδράσεις τής άλλης πλευράς του Αιγαίου. Το τηλεοπτικό δίκτυο Haber Global, οι τουρκικές εφημερίδες Milliyet και Aksam και κυρίως η φιλοκυβερνητική Hurriyet με πρωτοσέλιδα άρθρα και τίτλους όπως: «Αλεξανδρούπολη. Η πόλη του Τζόνι» (δηλαδή των Αμερικανών), εκφράζουν την ανησυχία τους για τη μετατροπή της σε «ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια logistics των ΗΠΑ στην Ευρώπη και σε Σούδα του βορρά», υποβαθμίζοντας τα στενά, κόβοντας πόντους από την Τουρκία.
Το «παιχνίδι» παίρνει όλο και πιο επικίνδυνες διαστάσεις και είναι προδιαγεγραμμένο ότι η επόμενη κυβέρνηση θα μπει με «τα μπούνια» μέσα σ’ αυτό. Το ζητούμενο είναι να μπουν οι λαϊκές δυνάμεις και πρώτα απ’ όλους η κινηματική αριστερά με τους δικούς τους όρους, με τους όρους της αντίστασης, της οργάνωσης, του αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, για ειρήνη, φιλία και αλληλεγγύη των λαών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου