Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών | Μερικά ιδιαίτερα ζητήματα για τον τρόπο που δίνεται η μάχη ενάντια στην Αξιολόγηση

 

Οι μαζικές έκτακτες γενικές συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων της εκπαίδευσης (και ιδιαίτερα της Πρωτοβάθμιας) που υπερψήφισαν την απεργία/αποχή(Α/Α), παρά το γεγονός ότι έχει κριθεί πολλές φορές παράνομη, απέδειξαν πως οι εκπαιδευτικοί εξακολουθούν να απορρίπτουν την αξιολόγηση, παραμένουν μάχιμοι και δεν τρομοκρατούνται. Διέψευσαν τις μοιρολατρικές και διαλυτικές φωνές πως «ο κλάδος δεν τραβάει». Ανάγκασαν τα ΔΣ της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ να επαναπροκηρύξουν Α/Α από την Ατομική Αξιολόγηση και απέτρεψαν το κλείσιμο του αγώνα. Ο κλάδος έδειξε τις δυνατότητές του και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες την απροθυμία τους να αντιπαρατεθούν με την κυβέρνηση, η οποία καταφεύγει στις απειλές, στην τρομοκρατία και στα δικαστήρια για να αντιμετωπίσει την οργή των εκπαιδευτικών.

Η κυβέρνηση, αν και πιεσμένη, θα επιμείνει στον στόχο της, δηλαδή να θέσει σε εφαρμογή όλες τις πλευρές της αξιολόγησης πριν κλείσει η φετινή σχολική χρονιά. Το υπουργείο Παιδείας με εγκύκλιό του καθαιρεί τα στελέχη που αρνούνται να αξιολογήσουν, για να στείλει μήνυμα ότι δεν αστειεύεται. Γι’ αυτό οι αντιστάσεις του κλάδου πρέπει και μπορούν να δυναμώσουν με στόχο την ανατροπή όλου του θεσμικού πλαισίου της Αξιολόγησης. Πρώτη κίνηση σε αυτή την κατεύθυνση είναι να πραγματοποιηθεί νέος κύκλος γενικών συνελεύσεων ακόμα πιο μαζικών για να πάρει η βάση του κλάδου την υπόθεση στα χέρια της. Κάτι τέτοιο, βέβαια, θα ξεβόλευε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι οποίες απέναντι στην ανελέητη επίθεση και τη σκληρή γραμμή που τηρεί σήμερα το υπουργείο, επιλέγουν τη συνδιαλλαγή και όχι τη σύγκρουση, τη «νομιμότητα» και όχι το δίκιο.

Οι δυσκολίες και ο εκνευρισμός της κυβέρνησης μπροστά στις δυσκολίες να προχωρήσει την αξιολόγηση δεν δικαιολογεί ούτε πανηγυρισμούς ούτε αναχωρήσεις στις ευρωεκλογές ή στις εκλογές για Συνέδρια. Ενδεικτικό της μη διάθεσης των ηγεσιών ΟΛΜΕ-ΔΟΕ να οργανώσουν τον αγώνα είναι η άρνησή τους να καλέσουν σε απεργία – ούτε καν στις 17 Απρίλη. Την ίδια ώρα η ΑΔΕΔΥ αποφασίζει να διαχωριστεί βάζοντας στις 21 Μάη απεργία. Έτσι, παρουσιάζουν την Α/Α από την Ατομική Αξιολόγηση ως το απόλυτο εργαλείο πάλης και κάνουν πως δεν βλέπουν πως τα περίφημα «ενιαία κείμενα», που θα έβαζαν τάχα πολιτική τρικλοποδιά στην κυβέρνηση, έχουν καταλήξει σκιά του εαυτού τους.

Οι χειρισμοί των συνδικαλιστικών ηγεσιών δεν πρέπει να ανακόψουν τη δυναμική που καταγράφηκε στις τελευταίες γενικές συνελεύσεις αλλά να ενισχυθεί για να δοθεί η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΧΗ που απαιτείται για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ της ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ. Γι’ αυτό πρέπει να διευκρινιστούν κάποια ζητήματα είτε για να μην μπαίνουν συνεχώς εμπόδιο είτε για να υπηρετήσουν με καλύτερο τρόπο την κατεύθυνση διεκδίκησης και αναμέτρησης.

·        Για την Απεργία/Αποχή

Η Α/Α είναι χρήσιμο και αναγκαίο μέσο πάλης αλλά δεν αρκεί για να ανατρέψει την αξιολόγηση. Χρειάζεται απεργία. Η Α/Α πρέπει να συνοδεύεται με μαζικές συγκεντρώσεις στα σχολεία που επιχειρείται αξιολόγηση, με στόχο την ακύρωσή της. Μόνο έτσι δεν θα διολισθήσει σε ατομική υπόθεση. Αν σήμερα δεν επιλέγουμε την άμεση περιφρούρηση (που κι αυτό επανεξετάζεται κάθε στιγμή), δηλαδή την παρεμπόδιση με απεργιακή φρουρά του αξιολογητή, είναι γιατί η υπονόμευση του αγώνα από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν το επιτρέπει. Η ομολογημένη τους δέσμευση πως δεν κάνουν συγκεντρώσεις, δεν είναι τίποτε άλλο παρά υποταγή στους αντιλαϊκούς νόμους που περιγράφουν τα συνθήματα ως «φωνασκίες». Αποτελεί κατάπτυστο μνημείο δήλωσης υποταγής η απόφαση ΔΣ ΣΕΠΕ της Αττικής που αναφέρει «Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΙΔ γνωρίζει πολύ καλά ότι κανένα στέλεχος εκπαίδευσης, όπως και κανένας εκπαιδευτικός δεν αρνείται, δεν παρακωλύει, δεν παραβλέπει την υλοποίηση της αξιολόγησης.»! Μιλάμε για μικρές ΓΣΕΕ!

·      Για εκείνους που τάχα «θέλουν» την αξιολόγηση

Καταρχήν στα συλλογικά δικαιώματα δεν υπάρχει θέλω ή δεν θέλω. Μπορεί κάποιος συνάδελφος να θέλει να δουλεύει μέχρι τις 8, ωστόσο κάτι τέτοιο καταπατά την συλλογική κατάκτηση του ωραρίου. Ομως εδώ το βασικό είναι κάτι άλλο. Ακόμα και όσοι-όσες δεν συμμετέχουν στην απεργία-αποχή, στην τεράστια πλειοψηφία τους το κάνουν με βάση την εντύπωσή τους ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν σφυρίξει λήξη. Οι συναδέλφισσες και οι συνάδελφοι αυτοί θα μετακινηθούν στην γραμμή του αγώνα και της απεργίας – αποχής όταν δούνε ότι πράγματι διεξάγεται κόντρα. Και όχι όταν κάποιοι τους λένε ότι… σέβονται το δικαίωμά τους να μην συμμετέχουν στην απεργία – αποχή, θέλοντας στην πραγματικότητα να πούνε ότι… σέβονται το «δικαίωμα της κυβέρνησης να προωθεί απρόσκοπτα την πολιτική της.

Η γραμμή του συμβιβασμού στη μάχη που δίνουμε κατά της αξιολόγησης είναι η αιτία που καθημερινά «αυξάνει» τους «πρόθυμους» και από 95% συμμετοχή στην Α/Α που καταμετρούσαμε στην αρχή, αυτό το ποσοστό πέφτει. Συμβιβασμός είναι ο «σεβασμός» στο «δικαίωμα στην αξιολόγηση», η συνδιαλλαγή με τη διοίκηση, η εσωστρέφεια του αγώνα, η απουσία οργανωτικών μέτρων πολιτικής στήριξής του.

·         Γιατί κανένας δεν καλεί σε διαδήλωση;

Οι αγώνες, οι απεργίες όπως και η Α/Α, δεν μπορούν να εξαγγέλλονται και να αφήνονται στην τύχη τους. Πρέπει να συνοδεύονται με οργανωτικά μέτρα πολιτικής στήριξής και περιφρούρησής τους. Κάθε αγώνας στηρίζεται στα μέλη του, άρα τον πρώτο λόγο πρέπει να τον έχουν οι γενικές συνελεύσεις και στον λαό, που του απευθύνεται με τις διαδηλώσεις και τα συνθήματά του. Διαδήλωση σημαίνει να βγει ο κλάδος από τα σχολεία, να διαδηλώσει στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και κάθε πόλης, να φωνάξει συνθήματα για να καταγγείλει την αξιολόγηση. Όσοι πανηγυρίζουν σήμερα για τις αποφάσεις της ολομέλειας προέδρων των ΟΛΜΕ/ΔΟΕ, οφείλουν να δώσουν μια καθαρή απάντηση γιατί δεν λένε λέξη για διαδήλωση.

·         Για την νομιμότητα, την «κάλυψη»

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες διαπαιδαγωγούν τους εργαζόμενους στη λογική πως οι αγώνες πρέπει να έχουν νομική κάλυψη. Γι’ αυτό το πρώτο πράγμα που ρωτάει ένας συνάδελφος είναι «είμαι καλυμμένος;». Μια σειρά αντιδραστικοί νόμοι και εγκύκλιοι βγάζουν παράνομους όλους τους αγώνες και διώκουν αγωνιστές που αντιστέκονται. Εδώ ανοίγονται δυο δρόμοι. Ο δρόμος της νομιμότητας, δηλαδή της υποταγής, που ακολουθούν όσοι λένε πως «οι νόμοι μένουν στα χαρτιά» ή «πως δεν παρακωλύουμε τις διαδικασίες αξιολόγησης. Ο δρόμος του αγώνα, της αντίστασης, της πάλης για τα δικαιώματα και της αξιοπρέπειας στη ζωή. Εμείς καλούμε στο δεύτερο δρόμο, τον μόνο που οδηγεί σε νίκες.

Να δώσουμε τη μάχη της ανατροπής της αξιολόγησης

Ανατροπή της αξιολόγησης σημαίνει να αναμετρηθούμε με τον αντίπαλο που δεν είναι μόνο η κυβέρνηση αλλά συνολικά το σύστημα, που κάνει τα πάντα για να μας συκοφαντήσει. Να έχουμε καθαρό από την αρχή πως οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΔΟΕ/ΟΛΜΕ δεν μπορούν και δεν θέλουν να στηρίξουν έναν τέτοιο αγώνα. Να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας, που σημαίνει:

·         Επιτροπές αγώνα σε κάθε ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ που θα κάνουν υπόθεσή τους την προετοιμασία και την οργάνωση της ΜΑΧΗΣ.

·         Δημιουργία ή ενίσχυση απεργιακών ταμείων για τη προετοιμασία και τη στήριξη των απεργών και του μεγάλου απεργιακού αγώνα που πρέπει να δοθεί.

·         Συντονισμός όλων των συλλογικοτήτων, των πρωτοβουλιών και των πρωτοβάθμιων σωματείων, ώστε να βγει απεργιακή κινητοποίηση με συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις παντού.

·         Λειτουργία των πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων βάσει των καταστατικών τους και όχι βάσει των αντιδραστικών αντεργατικών νόμων.

·         Η μαζικότητα, η ενότητα, η διαχείριση του αγώνα μας από εμάς τους ίδιους, θα μας δώσει τη δύναμη να συνεχίσουμε και να αντιμετωπίσουμε τις αποφάσεις των δικαστηρίων, τη κατασυκοφάντησή μας που θα απογειωθεί, την κυβέρνηση και το σύστημα που μας καταπιέζει.

Άμεσα ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ οφείλουν να επεκτείνουν την Α/Α σε όλη την έκταση της αξιολόγησης(αυτοαξιολόγηση, μέντορες-συντονιστές, Α και Β φάση)για να καλύψουν το κενό που αφήνουν η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ.

Να μαζικοποιήσουμε τις γενικές συνελεύσεις για να οργανώσουμε Κεντρική Μάχη για την ανατροπή της αξιολόγησης, για αυξήσεις στους μισθούς, για συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθερίες.

Κάτω οι νόμοι της αξιολόγησης