Η κυβέρνηση έχει στήσει ένα ολόκληρο νομικό οπλοστάσιο για να υπηρετεί την πολιτική της. Οι μνημονιακοί νόμοι ισχύουν κανονικά για να επαναφέρουν στην τάξη όσους διεκδικούν αυξήσεις «πέρα από τις αντοχές της οικονομίας» και οι νόμοι Χατζηδάκη και Γεωργιάδη για να δώσουν τη «λύση» στα προβλήματα επιβίωσης των εργαζομένων: με την κατάργηση του 8ωρου-5μερου, τη νομιμοποίηση του 13ωρου-6μερου, τη δεύτερη δουλειά και τα δεκάδες εργοδοτικά εγκλήματα υπό καθεστώς πίεσης και εντατικοποίησης. Για τους χιλιάδες εργαζόμενους στα νοσοκομεία, που επί χρόνια δουλεύουν στα όρια των αντοχών τους, «προτείνει» ν’ αμείβονται απ’ ευθείας απ’ τους ασθενείς, στα απογευματινά χειρουργεία. Την ίδια στιγμή οι τιμές αυξάνονται συνεχώς, η ακρίβεια γιγαντώνεται, οι όποιες αυξήσεις γίνονται πραγματικές μειώσεις και τα σύννεφα του πολέμου απειλούν, εκτός των κινδύνων εμπλοκής της χώρας, και για ένα νέο τσουνάμι ανατιμήσεων.
Όλα αυτά αποτελούν ευθύ χτύπημα του δικαιώματός μας να μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς με τον μισθό μας, να έχουμε μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα. Οι αυξήσεις στους μισθούς, η δουλειά με αξιοπρεπείς όρους, είναι ζήτημα συλλογικής πάλης και αγώνα.
Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι οι εργαζόμενοι στο δημόσιο έχουμε αγανακτήσει απ’ την κατάσταση που έχει διαμορφώσει η -επί πολλά χρόνια- επίθεση στις κατακτήσεις μας. Γι’ αυτό επιστρατεύονται οι διώξεις, οι απειλές κι η τρομοκρατία. Γι’ αυτό όποιος αγωνίζεται ενάντια στο ασφυκτικό παρόν και το ακόμα χειρότερο μέλλον που μας ετοιμάζουν, βρίσκεται αντιμέτωπος με στημένα κατηγορητήρια, ΕΔΕ, πειθαρχικά, απολύσεις και δίκες. Γι’ αυτό οι απεργίες κηρύσσονται όλες παράνομες κι η οργανωμένη δράση διώκεται.
Το σύστημα φοβάται τους πραγματικούς μας αγώνες και, με τις διώξεις, θέλει να επιβάλει σε όλους κλίμα φόβου και υποταγής.
Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, που διαγκωνίζονται σε απεργοσπασία. Η στάση τους είναι καταστροφική. Μπορεί η ΑΔΕΔΥ να προκήρυξε απεργία, αλλά απέχει συστηματικά απ’ τους αγώνες μας, υπονομεύει κάθε προσπάθειά μας να σηκώσουμε κεφάλι, ξεφτιλίζει την απεργία, κάνοντάς την μπαλάκι στον ανταγωνισμό της με τη ΓΣΕΕ, δίνοντας επιχειρήματα στην κυβέρνηση για να λασπολογεί και να ποινικοποιεί τον συνδικαλισμό, τη συλλογική μας οργάνωση και δράση, σπέρνοντας την απογοήτευση και την ηττοπάθεια.
Η απεργία της 21ης Μαΐου πρέπει να γίνει δική μας υπόθεση, ζήτημα των ίδιων των εργαζομένων. Η επιτυχία της δεν εξαρτάται απ’ τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που ούτε θέλουν ούτε μπορούν να οργανώσουν τους αγώνες που έχουμε ανάγκη. Εξαρτάται απ’ την ενεργοποίηση των σωματείων και των γενικών μας συνελεύσεων, απ’ τη μαζική μας συμμετοχή στην απεργία και τις απεργιακές συγκεντρώσεις.
Η απεργία της 21ης Μαΐου, πρέπει να αποκτήσει χαρακτηριστικά μαζικής καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής και αγωνιστικής διεκδίκησης απέναντι στα πραγματικά μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε οι εργαζόμενοι στο δημόσιο.
- Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, ώστε να καλύπτουν το κόστος ζωής
- Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού
- Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων
- Όχι στην αξιολόγηση-στοχοθεσία
- Όχι στις συνδικαλιστικές-πολιτικές διώξεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου