Για το χαμό του Σπύρου Φυτράκη

Θλίψη έχει προκαλέσει σε όλους τους μαχόμενους δικηγόρους για τα ατομικά, δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα ο θάνατος του αξιοσέβαστου ποινικολόγου Σπύρου Φυτράκη. Για την επί πολλές δεκαετίες παρουσία του σε υπερασπιστικές δίκες έχουν γραφτεί πολλά και γράφονται ακόμη, με αφορμή το θλιβερό γεγονός του χαμού του.

Ο Σ. Φυτράκης άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα με τη συνολική του παρουσία στο κοινωνικό γίγνεσθαι, κυρίως όμως με την ακατάβλητη επιμονή του να υπερασπίζεται κάθε διωκόμενο από το κράτος και την καπιταλιστική εξουσία, ιδιαίτερα όσους έλαχε να στοχοποιήσουν -τις περισσότερες φορές μέσω σκευωριών- (αριστερούς, κομμουνιστές και αναρχικούς) οι διωκτικές και κατασταλτικές αρχές. Δεν θα αναφερθούμε σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, γιατί ήταν δεκάδες αυτές που αφορούσαν "άσιμους" αγωνιστές, με λιγότερο στραμμένα επάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας.

Κάθε κατηγορούμενος που παλεύει  για μια ελεύθερη κοινωνία δικαιούται υπερασπιστικής γραμμής. Αυτό ήταν θέσφατο για το Σ.Φ. που υπηρέτησε από το 1965 έως και λίγο πριν το θάνατό του.

Στο μικρό διάβα μου από τη δικηγορία, άκουγα πολλά για "γκουρού" (ας μου επιτραπεί ο όρος) της ποινικής υπερασπιστικής δικηγορίας (μεταξύ αυτών του Β. Γιαννόπουλου, του Τ. Παππά, του Γ.Α. Μαγκάκη, του Α. Μάνεση -οι τελευταίοι υπήρξαν και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι- κ.ά.), χωρίς να έχω, δυστυχώς, καταφέρει να τους γνωρίσω από κοντά. Είμαι σίγουρος ότι η σύγκριση με τους περισσότερους από τους σύγχρονους μεγαλοσχήμονες μεγαλοδικηγόρους θα ήταν συντριπτική υπέρ της ατόφια αθεράπευτης λογικής και πρακτικής αντίστασης και δικαίωσης όλων των θυμάτων της κρατικής και παρακρατικής βίας.

Από την άποψη αυτή, πράγματι έχασα μια σπουδαία εμπειρία επιρρεασμού και της δικής μου στάσης ζωής, από αυτή που ζει μοναδικά κάθε αγωνιστής, ταγμένος με όσους -πραγματικά ή ουτοπικά- παλεύουν για έναν καλύτερο κόσμο.

Σ.Π.