Άλλο ένα «εργατικό ατύχημα», όπως τόσο «κομψά» ονομάζονται για να ρίχνουν την ευθύνη σε αμέλεια των εργαζομένων, σημειώθηκε το πρωί της Τετάρτης 27/11, στον οικισμό «Θησέας» περιοχή έξω από το Ηράκλειο. Δυο αλλοδαποί εργάτες Κουρδικής καταγωγής 25 και 23 ετών σε ανέγερση πολυτελούς κατοικίας, έπεσαν από ύψος 15 μέτρων ενώ μετέφεραν ογκώδη αντικείμενα. Μεταφέρθηκαν με το ΕΚΑΒ στο ΠΑΓΝΗ με ορθοπεδικά τραύματα σε χέρια και πόδια. Για μια ακόμη φορά τα ελλιπή ή ανύπαρκτα μέτρα προστασίας, αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για την ασφάλεια αλλά και την ζωή των εργαζομένων.
Στη χώρα μας, τα εργοδοτικά εγκλήματα που είναι ο καθημερινός εφιάλτης των εργαζομένων, παρουσιάζουν δραματική αύξηση. Ένας νεκρός ανά 2 ημέρες, με 179 νεκρούς και 287 σοβαρά τραυματισμένους το 2023, ενώ το 2024 109νεκροί και 174 σοβαρά τραυματίες. Συνολικά το 2023 καταγράφηκαν 14.920 «εργατικά ατυχήματα», έναντι 14.388 το 2022 και 11.957 το 2021, ενώ το πρώτο εξάμηνο του 2024 καταγράφηκαν 7800.
Η Ταξική Πορεία εργαζομένων, καταγγέλλει το γεγονός και θεωρεί ότι, για τα εγκλήματα αυτά δεν φταίει ούτε η «κακιά στιγμή», ούτε η αμέλεια των εργαζομένων αλλά, η εντατικοποίηση της δουλειάς, η έλλειψη μέτρων ασφαλείας, η λογική του κεφαλαίου για εργαζόμενους αναλώσιμους, η αύξηση της κερδοφορίας του. Η πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ, αλλά και των προηγούμενων, δίνει τη δυνατότητα στην εργοδοσία για εντατικοποίηση της δουλειάς και ταυτόχρονα αποτρέπει τους εργαζόμενους να οργανωθούν και να αντισταθούν στον εργασιακό μεσαίωνα που βιώνουν. Η κατάργηση του 8ώρου, οι ν. Χατζηδάκη - Γεωργιάδη σ’ αυτή την κατεύθυνση κινούνται. Με αυτή τη λογική, είναι επιεικώς απαράδεκτη η ανακοίνωση του σωματείου οικοδόμων Ηρακλείου (ΠΑΜΕ) που αναφέρει ότι «η πρώτη και κύρια ευθύνη ανήκει στην κυβέρνηση που έχει αφήσει υποστελεχωμένες τις ελεγκτικές υπηρεσίες, που όσο κι αν προσπαθούν, δεν μπορούν να καλύψουν τον τεράστιο όγκο δουλειάς και αποδεικνύεται η διαχρονική ευθύνη όλων των κυβερνήσεων». Προφανώς και είναι θετική η ύπαρξη ελέγχων όμως σπέρνουν αυταπάτες ότι μια δημόσια υπηρεσία μπορεί να παίξει το ρόλο του προστάτη των εργαζομένων, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις αντεργατικές πολιτικές των κυβερνήσεων αλλά και την δίψα του κεφαλαίου για κερδοφορία πάνω στις ζωές μας.
Για να ζήσουμε πρέπει να αγωνιστούμε. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο δρόμο από το να αγωνιστούν για την υπεράσπιση αλλά και διεύρυνση των κατακτήσεων τους. Δεν έχουν να περιμένουν τίποτε από τις επίσημες ηγεσίες τους που στοιχίζονται και στηρίζουν τα αφηγήματα κυβέρνησης – κεφαλαίου για «ανάκαμψη» και «εθνική οικονομία». Να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις και να οργανώσουν τους αγώνες τους ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης που καταργεί δικαιώματα και κατακτήσεις. Να παλέψουν για ασφαλείς συνθήκες και όρους δουλειάς, για δουλειά με δικαιώματα. Με βάση όμως, και την καταγωγή των 2 εργατών, θα πρέπει να μπαίνει στην πρώτη γραμμή ο κοινός αγώνας Ελλήνων και ξένων εργατών ως βασικό εργαλείο υπεράσπισης των δικαιωμάτων τους και της ζωής τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου