Θεσσαλονίκη | Τελευταίος αποχαιρετισμός στον σύντροφο Παντελή Παπαδόπουλο

 

Σε κλίμα συγκίνησης έγινε σήμερα, Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου, η πολιτική κηδεία του συντρόφου Παντελή Παπαδόπουλου στο δημοτικό νεκροταφείο Καλαμαριάς. Η κομματική οργάνωση Θεσσαλονίκης, σύντροφοι, συγγενείς, φίλοι και συμφοιτητές του από τη Γκρενόμπλ παραβρέθηκαν για τον αποχαιρετήσουν . Η πολιτική του δράση, η πολυδιάστατη προσωπικότητά του, το ανήσυχο πνεύμα του, η αδιάκοπη διάθεσή του να εξερευνά και διευρύνει τις γνώσεις του μνημονεύτηκαν από τους παρευρισκόμενους. Η πίστη του συντρόφου ότι ο αγώνας για μια ζωή χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση δεν είναι μάταιος αλλά αναγκαίος, του έδωσε δύναμη να παλεύει για τη ζωή ακόμα και στις δύσκολες μέρες. 

 

 

Εκ μέρους της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ (μ-λ), μίλησε ο σ. Γιάννης Χατζής, εκφράζοντας συλλυπητήρια στην αδερφή και τους συγγενείς του. Στεφάνια κατατέθηκαν από την αδερφή του, Έλλη, τους συμφοιτητές του από τη Γκρενόμπλ και και την ΚΟΘ του ΚΚΕ (μ-λ)

Δημοσιεύουμε την ομιλία του σ. Γιάννη Χατζή


ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΝΤΕΛΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ

Σύντροφοι, συναγωνιστές, συγγενείς και φίλοι βρισκόμαστε σήμερα εδώ για να πούμε το στερνό αντίο στον Παντελή μας. Από τη μεριά της κομματικής οργάνωσης του ΚΚΕ(μ-λ) Θεσσαλονίκης, θα πούμε λίγα λόγια για έναν πολύτιμο, διακριτικό αγωνιστή κι έναν βαθιά σκεπτόμενο άνθρωπο, μπροστά στου χρόνου τα γυρίσματα, του λαού μας την ολοένα αυξανόμενη δυσμενή κατάσταση, των καπιταλιστών και ιμπεριαλιστών τις επιδιώξεις.

Και πως να μην είχε τέτοιες ευαισθησίες ο Παντελής, αφού άνθρωπος κι αυτός του λαού ήταν και αντιμετώπιζε σε καθημερινή βάση τα προβλήματα της επιβίωσης, την ανάγκη για δημοκρατικές και κοινωνικές ελευθερίες, τον φόβο ενός γενικότερου αιματοκυλίσματος και τις επιπτώσεις όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά και για τον κόσμο ολόκληρο. Μπροστά σ' όλες τις δυσμενείς συγκυρίες ποτέ δεν καθόταν με σταυρωμένα χέρια ο Παντελής, δεν υπήρξε ποτέ θεατής. Πάντοτε θα τον θυμόμαστε με το χαρακτηριστικό του βήμα και την κόκκινη σημαία στα χέρια, στις πρώτες γραμμές του αγώνα, απέναντι στην καταστολή και την τρομοκρατία, να κάνει άλματα μπροστά, σ ένα ελπιδοφόρο για το λαό μας όραμα. 

 

 

Τον τελευταίο καιρό που η αρρώστια περιόρισε τις πολιτικές του δραστηριότητες, μεγάλο ζόρι τραβούσε και στεναχωριόταν που δεν συμμετείχε. Σ' όλες τις παρεμβάσεις, τις εκδηλώσεις, τις συγκεντρώσεις και τις πορείες δήλωνε πάντα παρών και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ιδιαίτερη ήταν η μεταφραστική προσφορά του στη Διεθνή στήλη της Προλεταριακής Σημαίας και σε μεταφράσεις κειμένων και ανακοινώσεων για τις ανάγκες των διεθνών σχέσεων του ΚΚΕ(μ-λ). Είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και για τις λεγόμενες χώρες του τρίτου κόσμου. Πολύγλωσσος όπως ήταν μας ενημέρωνε συχνά με νέες ειδήσεις, που είχε ακούσει από ξένους σταθμούς.

Συμμετείχε συνδικαλιστικά στο Σωματείο Μεταφραστών, προσπαθώντας για τη συγκρότηση του και την ενίσχυση της αγωνιστικής δράσης και προοπτικής του. Είχε απλό, πειστικό και καθαρό λόγο ο Παντελής, ήταν κοινωνικό στοιχείο και “μανούλα”, όπως τον έλεγα εγώ, στο διάλογο και στην κουβέντα. Ήταν ομιλητικός και πάντα έπαιρνε το λόγο, για να στηρίξει τις ανάγκες του κινήματος και τις θέσεις του κόμματός του. Είχε μια ιδιαίτερη ικανότητα να αναλύει, να φέρνει παραδείγματα, ν' ανοίγει πλατιούς αγωνιστικούς δρόμους, που συσπειρώνουν κόσμο, πάνω σε συγκεκριμένα προβλήματα, τοπικού και γενικότερου ενδιαφέροντος.

Βάδισε και συμμετείχε σ' όλα τα λαϊκά ξεσπάσματα, σ' όλους τους αγώνες στη Δυτική Θεσσαλονίκη. Στο ΣΜΑ στην Ευκαρπία, στις εργατικές πολυκατοικίες των Αμπελοκήπων, στο ΑΠΑΝ στις αντιφασιστικές πορείες στη Νεάπολη, στον Εύοσμο, στην Πολίχνη, στη Σταυρούπολη, στο Κορδελιό στη Μενεμένη.

Ο σύντροφος Παντελής γεννήθηκε το 1953 στη Θεσσαλονίκη. Όταν ήταν τεσσάρων χρονών η οικογένεια του μετανάστευσε στη Βραζιλία. Τελειώνοντας τις γυμνασιακές σπουδές του πήγε το 1971 στη Γκρενόμπλ της Γαλλίας για σπουδές. Εκεί συνδέθηκε με την ΠΠΣΠ και το Μαρξιστικό-Λενινιστικό κίνημα. Μπαίνοντας στη δεκαετία του 1980 , γύρισε στην Ελλάδα και προσπάθησε να συνεχίσει τις σπουδές του. Ξεκίνησε να δουλεύει σαν μεταφραστής στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Έδινε με στερήσεις έναν σκληρό αγώνα με τη βιοπάλη, μια κατάσταση που λόγω των συνθηκών χειροτέρευε. Τα οικονομικά ζόρια του λαού μας τα ζούσε στο πετσί του. Κι όμως μέχρι το τέλος δεν έχασε το χιούμορ και τη θυμοσοφική αντιμετώπιση της ζωής. Είχε ενδιαφέροντα και είχε κι όνειρα. Διάβαζε επιστημονικά θέματα από γαλλικά περιοδικά, τα οποία αρκετές φορές τα συζητούσαμε.

Αγαπούσε τη ζωή. Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν αλλά αυτός έμενε ένα μεγάλο παιδί, μια νεανική ψυχή, που πεθυμούσε τη συντροφικότητα.

Καθόμασταν, λέει, και κάναμε σχέδια πως θα πάμε στο Παρίσι και πως αυτός λόγω γλώσσας και παλιά καραβάνα στη Γαλλία, θα με ξεναγούσε. Και “θα πάμε εδώ και θα πάμε εκεί”, αν και ξέραμε πόσο αιθεροβάμονες γινόμασταν. Όμως δεν βαριέστε “τα πιο όμορφα ταξίδια, γίνονται από τα παράθυρα”.

Τώρα βρισκόμαστε μπροστά στο σύντροφό μας, που ξεκίνησε για το τελευταίο του ταξίδι. Του άρεσαν τα ταξίδια του Παντελή. Κάποτε πήρε για το κέφι του τον Υπερσιβηρικό, άλλοτε πήγε στη Φιλανδία για να δει το Βόρειο Σέλας. Τώρα σ' αυτόν το δρόμο που κίνησε να πάει, τον συνοδεύει η βεβαιότητα, ότι στο πέρασμα του από τη ζωή, ήταν πάντα ένας νέος στα αγωνιστικά του αναπεταρίσματα και η υπόσχεση ότι πάντα θα κρατάμε ψηλά, όπως κι ο ίδιος έκανε, την κόκκινη σημαία των αγώνων, των λαϊκών ελπίδων, στους δρόμους για ανεξαρτησία, κοινωνική απελευθέρωση και σοσιαλισμό.

Συλλυπούμαστε την αδερφή, τ' ανίψια και τα ξαδέρφια σου.

Παντελή, η κομματική σου οργάνωση, οι σύντροφοι, συναγωνιστές, συγγενείς και φίλοι σε αποχαιρετούμε, αλλά δεν σου λέμε αντίο, γιατί στους δύσκολους αγώνες που έρχονται, κανένας δεν είναι μόνος, αντάμα βαδίζουν οι ζωντανοί με τους αποθαμένους. Οι θυσίες και οι παρακαταθήκες όσων πέρασαν, είναι το έναυσμα και το βήμα πάνω στο οποίο πατάνε και βαδίζουν οι ζωντανοί αγωνιστές.


Σύντροφε θα είσαι πάντα στη σκέψη και τους αγώνες μας ΑΘΑΝΑΤΟΣ!