Μία μέρα απεργία: γιατί τόσο κακό για… το «τίποτα»;

Τις τελευταίες μέρες, και όσο βαδίζουμε προς αυτό που διαφαίνεται ως απεργιακός χείμαρρος της 28ης Φλεβάρη, βλέπουμε μια αποκαλυπτική μεταστροφή. Ξαφνικά, οι απεργίες και οι διαδηλώσεις έχουν γίνει σημαντικές.

Ας αναλογιστούμε, όμως, για ένα λεπτό, τι ακούμε όλο το χρόνο.

«Με τις πορείες», λένε πολλοί, «δεν βγαίνει τίποτα». «Δεν ιδρώνει το αυτί τους», συνεχίζουν. «Με μια μέρα απεργία, το μόνο που κάνουμε είναι να χάνουμε το μεροκάματο μας και να κλείνουμε τους δρόμους». Άλλωστε, καταλήγουν άλλοι, «όλα αυτά είναι ξεπερασμένα και δεν έχουν πραγματικό αποτέλεσμα», και «εν τέλει αυτοί ο,τι θέλουν να θα το κάνουν». Διάφοροι προσθέτουν ότι «πρέπει να βρεθούν νέοι τρόποι πάλης», φυσικά χωρίς να δίνουν κάποια λύση.

Ας δούμε τώρα την μεταστροφή όλων αυτών των ανθρώπων.

Οι διαμορφωτές της «κοινής γνώμης», που από τα μικρόφωνα ειρωνεύονται τις πορείες ως κάτι γραφικό, τώρα ξοδεύουν όλη την εκπομπή τους για να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα που προκάλεσε μία(!) μαζική πορεία στις 26 Γενάρη. Γιατί χάνουν το χρόνο τους με αυτές τις γραφικότητες;

Η εργοδοσία απειλεί και πιέζει για να εκβιάσει τη μη συμμετοχή στην απεργία, ως και απολύει κόσμο. Γιατί; Αφού μια μέρα απεργία «δεν καταφέρνει κάτι» και μάλιστα ο εργαζόμενος χάνει και ένα μεροκάματο. Μάλλον θα έπρεπε να χαίρεται που θα πληρώσει μικρότερους μισθούς.

Η δε «Δικαιοσύνη», που κάθε τόσο βγάζει τις απεργίες παράνομες, (είναι… τόσο «ακίνδυνες και οπισθοδρομικές», που υπάρχει σειρά νόμων προκειμένου να τις παρεμποδίζει) τώρα γιατί δεν τολμάει να εφαρμόσει το νόμο Χατζηδάκη την Παρασκευή και να κηρύξει παράνομες τις απεργίες; Γιατί δεν διεξάγει «έρευνα» για το αν τηρήθηκαν οι διαδικασίες των συνδικάτων, γιατί δεν διαπιστώνει «διατάραξη της κοινωνικής ζωής»; Φοβάται;

Η κυβέρνηση, που κάνει λόγο για «δημοκρατικά δικαιώματα στη διαμαρτυρία», και «πολιτικές που ανήκουν στο παρελθόν», ξαμολάει τις απειλές για «πολιτική αστάθεια», «ακυβερνησία», και για την «ομαλή πορεία της χώρας». Και όλα αυτά για μία(!) μέρα απεργία! Φαντάσου δηλαδή να γίνει περισσότερες μέρες.

Αλλά είναι κι εκείνοι που έλεγαν ότι «ο Έλληνας είναι χαζός», «ο λαός κοιμάται και δεν θα ξυπνήσει πότε», που ξαφνικά διαπιστώνουν ότι γίνεται κάτι «μεγαλειώδες». Αυτοί δεν είχανε πει ότι θα «αλλάζανε χώρα» μετά το 41%;

Οι άνθρωποι που έχουν αγωνία για τη λαϊκή υπόθεση, ας κάνουν συγκρίσεις. Ποιοι και γιατί σκορπούν ηθελημένα (ή και άθελα) την απογοήτευση, αναπαράγουν την κοινωνική κατάθλιψη, και οδηγούν στην ακινησία, την μοιρολατρία και την παραίτηση; Και θα ήταν ίδιο το πρωί της 28^ης του Φλεβάρη αν είχαμε δώσει βάση σε όλα αυτές τις φωνές που ήθελαν να μας κρατήσουν πίσω; Θα είχε συγκροτηθεί όλο αυτό που βιώνουμε αν δεν δίναμε τη δύσκολη μάχη όλων των προηγούμενων απεργιών;

Ας δούμε το πώς ξαφνικά όλοι αυτοί οι τυχάρπαστοι που χλευάζουν τη δράση του κινήματος ως το «τίποτα», τώρα τσιρίζουν, χοροπηδάνε σε αναμμένα κάρβουνα, μόλις ο λαός κάνει για λίγο ότι βγαίνει μπροστά…

Γιατί λοιπόν τόσος θόρυβος για μία απεργία; Γιατί τόσο κακό για το «τίποτα»;

Κ.Κ.