Η λέξη «φρίκη» είναι απαραίτητο να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει αυτό που κάνει το Ισραηλινό κράτος-δολοφόνος στη Γάζα. Κι αυτό γιατί η σφαγή, η γενοκτονία που παρακολουθούμε «σε live μετάδοση» μήνες τώρα, έχει συσσωρευθεί στα μυαλά μας, δημιουργώντας ένα πολύ επικίνδυνο συναίσθημα: αυτό της κανονικοποίησης αυτού που συμβαίνει ως «αναπόφευκτη πραγματικότητα». Αυτό είναι άλλωστε που θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε.
Από την πρώτη στιγμή που το σιωνιστικό κράτος έβαλε μπρος την «τελική λύση» στη Γάζα, φρόντισε με κάθε τρόπο να κάνει σαφείς τις προθέσεις του στον κόσμο. Yιοθέτησε μια ναζιστική φρασεολογία, που λίγα έχει να ζηλέψει από τους Γερμανούς Ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ότι όλοι οι Παλαιστίνιοι, μέχρι και τα μωρά, είναι ένοχοι και τρομοκράτες. Και ότι η Γάζα πρέπει να καταστραφεί. Από τις πρώτες μέρες ο ισραηλινός στρατός ανακοίνωσε ότι θα θέσει περιορισμούς στη είσοδο νερού, φαγητού τροφών και βρεφικών τροφών στη Γάζα. Έχουν κάνει σαφείς υιοθετώντας συχνά ναζιστικές εκφράσεις για τον Παλαιστινιακό λαό όπως «κατσαρίδες, ζώα, κτήνη», για να θεμελιώσουν την εικόνα του υπάνθρωπου που του αξίζει να εξολοθρευτεί. Και χωρίς να γίνεται διάκριση ανάμεσα σε μαχητές και αμάχους. «Δεν υπάρχουν αθώοι στη Γάζα», είπανε πολλές φορές οι σιωνιστές στρατηγοί και υπουργοί.
Αλλά μια πολιτική δεν μένει μόνο στα λόγια. Οι ίδιοι οι ισραηλινοί στρατιώτες φρόντισαν να βιντεοσκοπούν τους εαυτούς τους να ανατινάζουν σπίτια Παλαιστινίων, κάνοντας ειρωνικές γκριμάτσες και κοινοποιώντας τα εγκλήματα τους. Μπήκαν στα σπίτια των Παλαιστινίων και βιντεοσκόπησαν τον εαυτό τους να λεηλατούν τα υπάρχοντα τους. Οι ενέργειες του σιωνιστικού στρατού δεν αφήνουν κανενός είδους παρερμηνεία. Βομβαρδισμός όλων των κτηρίων και ολοκληρωτική ισοπέδωση της Γάζας για να γίνει ακατοίκητη. Βομβαρδισμός των προσφύγων όταν άκουσαν τις οδηγίες του ισραηλινού στρατού για να πάνε στα «ασφαλή σημεία». Βομβαρδισμός των «ασφαλών σημείων» (για να χωνέψουν οι Παλαιστίνιοι ότι δεν υπάρχουν «ασφαλή σημεία»). Βομβαρδισμός νοσοκομείων. Βομβαρδισμός Παλαιστίνιων που περιμέναν στην ουρά για λίγο αλεύρι. Βομβαρδισμός σχολείου που ήταν «ασφαλές σημείο» με παιδιά να καίγονται ζωντανά μπροστά στις κάμερες. Βομβάρδισαν τους δημοσιογράφους, το νοσοκομειακό προσωπικό, μέχρι και το προσωπικό του ΟΗΕ.
Μέχρι που ήρθαν οι εικόνες. Οι εικόνες που δεν χωρούν αμφισβήτηση. Τα σκελετωμένα παιδιά που πεθαίνουν λόγω της διακοπής της ροής των φορτηγών. Κάτι που ορθά θα εκληφθεί από τους λαούς του κόσμου ως ανάλογο με τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Ολοκαυτώματος που συχνά επικαλούνται οι σιωνιστές για να δικαιολογήσουν την κατοχή της Παλαιστίνης. Μάλιστα, σε μια διαρκή επίδειξη των πιο αρρωστημένων χαρακτηριστικών που μπορεί να πάρει η ανθρώπινη ύπαρξη, οι ορδές των πορωμένων εποίκων συχνά λεηλατούν τα φορτηγά με τη βοήθεια, οργανώνουν «ζωντανό σινεμά παρακολούθησης γενοκτονίας», μέχρι και «μπάρμπεκιου» δίπλα στα σύνορα, όπου γιορτάζουν ουσιαστικά τη λιμοκτονία ενός λαού.
Το σοκ των εικόνων και ο κίνδυνος που τις συνοδεύει
Χρειάζεται μια ερμηνεία αυτών που παρακολουθούμε. Ειδάλλως, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος της κανονικοποίησης, της αποδοχής και εν τέλει του συμβιβασμού μαζί τους. Κατ’ αρχήν, πρέπει να γίνει μια ερμηνεία του σοκ που συνοδεύει αυτές τις εικόνες, με την ερώτηση που ακολουθεί «αν είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα στην εποχή μας».
Για δεκαετίες και μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα αναγκάστηκε να φορέσει ένα προσωπείο στοιχειώδους ανθρωπιάς. Δεν το έκανε όμως γιατί λειτουργεί με ανθρώπινους όρους. Αλλά επειδή νικήτρια του πολέμου ήταν η Σοβιετική Ένωση και το κομμουνιστικό κίνημα, που απειλούσε ανοιχτά την ύπαρξη του συστήματος. Γι’ αυτό το λόγο, οι ιμπεριαλιστές ήταν αναγκασμένοι να λειτουργούν με προσχήματα.
Φυσικά έκαναν Χούντες, πραξικοπήματα επεμβάσεις. Όμως τις έκαναν με «ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς». Ενάντια στα «ολοκληρωτικά καθεστώτα». Με στόχο τον «εκδημοκρατισμό». Φυσικά, σε αυτούς τους βομβαρδισμούς και επεμβάσεις σκοτώνονται κυρίως γυναίκες, παιδιά, άμαχοι. Φυσικά, ο «εκδημοκρατισμός» των κοινωνιών αυτών αποδείχθηκε μια βάρβαρη ξένη κατοχή που πυροδότησε την ένοπλη αντίσταση και τελικά την ήττα και αποχώρηση των κατακτητών. Φυσικά, οι πόλεμοι πάντα ήταν και θα είναι συστατικό στοιχείο του συστήματος. Όμως «είχαν ένα όριο». Ένα όριο που επέτρεπε σε διάφορους να σφυρίζουν αδιάφορα και να λένε ότι όλα αυτά «συμβαίνουν μακριά από εμάς». Όσο όμως περνούν τα χρόνια, τόσο πιο έντονη γίνεται η σήψη του συστήματος και τόσο λιγότερο μπορεί να καλυφθεί από τη μάσκα του «ανθρωπισμού» που φοράει. Όλο και πιο επιθετικές δυνάμεις αναδεικνύονται, που όλο και συχνότερα λένε: «πλέον δεν χρειάζεται να φοράμε το παλιό μας προσωπείο, γιατί δεν κινδυνεύουμε από τους λαούς».
Αυτό συνέβη και με τη λεγόμενη «λύση των δύο κρατών» για το Παλαιστινιακό λαό. Προκειμένου να καταθέσουν τα όπλα τους οι Παλαιστίνιοι, και να δικαιολογηθεί το ξεπούλημα του αγώνα τους από την ηγεσία τους (Αραφάτ, Αμπάς, Παλαιστινιακή Αρχή), υπήρχε η δήθεν υπόσχεση του κράτους («στα σύνορα του ‘67»).Μέχρι που έλειψε η ανάγκη ύπαρξης αυτής της ψεύτικης υπόσχεσης. Και αποκαλύφθηκε, δια στόματος Τραμπ, η αλήθεια: δεν θα γίνει κανένα Παλαιστινιακό κράτος. Η Ιερουσαλήμ θα δοθεί στο Ισραήλ ως πρωτεύουσα, η Δυτική Όχθη θα εποικιστεί και θα προσαρτηθεί, και η Γάζα γίνει «Ριβιέρα».
Όταν λοιπόν οι ΗΠΑ δίνουν πλήρη κάλυψη στη «τελική λύση», δεν είναι απορίας άξιο γιατί ο Νετανιάχου έχει προαναγγείλει την τελική σφαγή με την επιχείρηση «άρματα του Γυδεών», με διακηρυγμένο στόχο να πάρει τον έλεγχο όλης της Γάζας, και υπουργούς της κυβέρνησης του να δηλώνουν ανοιχτά ότι θα κάνουν «κατοχή» και «οι κάτοικοι θα εκτοπιστούν».
Μάταια τώρα, εκ των υστέρων, προσπαθούν να πάρουν αποστάσεις η ΕΕ, η Αγγλία, η ελληνική κυβέρνηση, τα ΜΜΕ, τα κόμματα της αντιπολίτευσης… Όλοι αυτοί, ο Μπάιντεν, η Καμάλα Χάρις, το BBC, ο Τσίπρας, το ΠΑΣΟΚ, το CNN, η Γερμανία, οι ελληνικές πρωινές εκπομπές αποβλάκωσης, όλες οι δυτικές κυβερνήσεις, όλες οι αραβικές κυβερνήσεις, ΟΛΟΙ γνώριζαν, υποστήριξαν, έβαλαν πλάτη, τον γιγάντωσαν και τον εξόπλισαν, και τώρα που τους εκθέτει θέλουν να αποστασιοποιηθούν, όχι επειδή υποστηρίζουν τον Παλαιστινιακό λαό, αλλά για δικούς τους μικροπολιτικούς λόγους ή για λόγους των μεταξύ τους συγκρούσεων.
Όλοι αυτοί έχουν πάρει αγκαλιά το σιωνισμό και την κατοχή για δεκαετίες, και φρόντισαν να ταΐσουν με βίαιο τρόπο το παραμύθι του «αντισημιτισμού» στον οισοφάγο των δυτικών κοινωνιών, όμοια με τον τρόπο που οι Ισραηλινοί ταΐζουν με το ζόρι τους Παλαιστίνιους απεργούς πείνας (ένα διεθνώς αναγνωρισμένο βασανιστήριο). Και τώρα προσπαθούν βιαστικά να ξεπλύνουν τα χέρια τους από το αίμα, το αίμα είναι πολύ και οι λεκέδες δεν βγαίνουν…
Τα προβλήματα του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος μπορούν να λυθούν μόνο με το να πυκνώσουν οι γραμμές του αγώνα
Υπάρχει πολύς κόσμος που αναγνωρίζει αυτή την κατάσταση, πλην όμως βλέπει και την αδυναμία του αντιπολεμικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, ειδικά στη χώρα μας, να οργανώσει την αντίσταση σε αυτή τη γενοκτονία.
Πολλά μπορούν ειπωθούν για αυτή την κατάσταση, όμως ας μείνουμε στα βασικά. Η εικόνα του λαϊκού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα είναι σε κακή κατάσταση χρόνια τώρα. Και οι ευθύνες είναι γνωστές και διαχρονικές σε όποιον κατεβαίνει στο δρόμο.
Πρώτα από όλα, οι ευθύνες της «κυβέρνησης της Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ που βάθυνε τη συνεργασία με το Ισραήλ σε πρωτοφανή επίπεδα. Οι ευθύνες όλων αυτών που εξομοίωσαν τη δίκαιη Αντίσταση του Παλαιστινιακού λαού με την κατοχή, και τη χαρακτήρισαν «τρομοκρατία» και «αντισημιτισμό», ευθυγραμμιζόμενοι πλήρως με το κυρίαρχο αφήγημα.
Μετά, οι ευθύνες του ΚΚΕ που κράτησε τις κινητοποιήσεις για την Παλαιστίνη στο ελάχιστο δυνατό επίπεδο. Πρόσφατα, το ΚΚΕ λειτούργησε μάλιστα ως «ξέπλυμα» με την κοινή ανακοίνωση μαζί με ΣΥΡΙΖΑ-ΝΕΑΡ-Κωνσταντοπούλου-ΜΕΡΑ κτλ, συνυπογράφοντας με όλους αυτούς που υποστήριξαν όλα αυτά τα χρόνια το Ισραήλ! Ρίχνοντας νερό στο μύλο της σοσιαλδημοκρατίας και σκορπώντας αυταπάτες για το ρόλο τους…
Μετά, οι ευθύνες του αναρχικού χώρου, που πνιγμένος στις ιδεοληψίες του για το θέμα του έθνους, της παρτίδας και του κράτους, έδειξε τα λιγότερα δυνατά αντανακλαστικά.
Επίσης, η σοβαρή αδυναμία των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής και κομμουνιστικής Αριστεράς να σηκώσουν στις πλάτες τους το ζήτημα. Αδυναμία που μεγιστοποιείται από τη γενικότερη κατάσταση των συλλόγων, των σωματείων, του κινήματος ευρύτερα που για χρόνια στην Ελλάδα βρίσκεται σε ύφεση. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να αλλάξει από τη μία μέρα στην άλλη.
Τέλος, πρέπει να ληφθεί υπόψιν η απουσία στην Ελλάδα των μαζικών αραβικών κοινοτήτων που υπάρχουν στις δυτικές χώρες, οι οποίες με μαζικό και αποφασιστικό τρόπο ηγήθηκαν των κινητοποιήσεων, παρασύροντας και σημαντικό τμήμα λαού και νεολαίας
Για όλα αυτά θα μπορούσε να γραφτούν άλλα τόσα, όμως σημασία έχει η συνειδητοποίηση του κύριου ζητήματος: ότι όσο αποστρέφουμε το βλέμμα μας από τη φρίκη, τόσο αυτή η φρίκη πλησιάζει σε εμάς. Η κατάσταση στο κίνημα και στον κόσμο δεν θα αλλάξει αν δεν κάνουμε επίμονη προσπάθεια να βγει ο κόσμος στο δρόμο, παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν. Και τέτοιες προσπάθειες κάνει 2 χρόνια τώρα ο Συντονισμός των Οργανώσεων-Συλλογικοτήτων για το Παλαιστινιακό, μαζί με μέλη της Παλαιστινιακής Κοινότητας.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να παραιτηθούμε
Αυτή τη στιγμή η επιχείρηση «άρματα του Γυδεών» συνεχίζει να κρέμεται πάνω από τη Γάζα. Το Ισραήλ έχει ανακοινώσει ότι θα εισβάλλει στη Γάζα με όλο το στρατό του, και με αυτή την απειλή απαιτεί την συνθηκολόγηση της Αντίστασης και την παράδοση των όπλων της. Πιθανή έναρξη της επιχείρησης θα σημαίνει μια άνευ προηγουμένου ολοκληρωτική σφαγή και εκτοπισμός.
Απέναντι σε αυτόν τον κίνδυνο, δεν μπορούμε ούτε να οδηγηθούμε στην αποδοχή, ούτε στην παραίτηση. Δεν μπορούμε να πούμε ότι «αυτό που είναι να γίνει θα γίνει», γινόμενοι παθητικοί μάρτυρες. Δεν έχουμε το δικαίωμα να πούμε ότι «η κατάσταση το κίνημα είναι δύσκολη» και να μείνουμε εκεί.
Όσο ένας λαός, κόντρα στα αεροπλάνα, στα τανκς, στη δίψα, στην πείνα μένει γαντζωμένος και δεν εγκαταλείπει τη Γη του, δεν σκύβει στο κεφάλι, δεν δέχεται να γίνει δωσίλογος, δεν παραδίδει τα όπλα του και χτυπάει τον κατακτητή μέσα στα χαλάσματα των σπιτιών του, τότε και εμείς δεν έχουμε το δικαίωμα απέναντι του, και απέναντι στους εαυτούς μας κυρίως, να υποχωρήσουμε.
Κώστας Καμαρέτσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου