Πρωτοφανής η κατάσταση για την Αχαΐα. Από το πρωί της Τρίτης (12/08) και μέχρι την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές η περιοχή βλέπει τον πύρινο εφιάλτη να καίει σε πολλές διαφορετικές περιοχές, να απειλεί περιουσίες και ανθρώπινες ζωές. Από την πρώτη εστία που ανακοινώθηκε κοντά στο Ίσωμα, την φωτιά στο Πλατάνι που αναχαιτίστηκε, μέχρι και την πραγματική επέλαση της πύρινης λαίλαπας σε χωριά και κωμοπόλεις της Δυτικής Αχαΐας (Αλισσός, Κ. Αχαΐα και γύρω χωριά) οι εικόνες είναι ανατριχιαστικές και αν και δεν έχουμε καθαρή εικόνα για τις ζημιές, η κατάσταση δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική.
Στη ΒΙΠΕ Πατρών, τα ρεπορτάζ μιλούν ήδη για δύο εργοστάσια καμένα, ενώ στα γύρω χωριά (Περιστέρα) κάηκαν σπίτια και χωράφια. Μεγάλη πρόβλημα και κρίσιμο ζήτημα αποτέλεσε, που καθόλου δεν απασχόλησε τα συστημικά Μ.Μ.Ε., ήταν οι ζωές των κρατούμενων στις φυλακές Αγ. Στεφάνου. Την ώρα που η φωτιά πλησίαζε τις φυλακές και οι καπνοί έμπαιναν στα κελιά δεν υπήρχε σχέδιο εκκένωσης με τις ζωές 500 κρατουμένων να κρέμονται από μία κλωστή! Ανατριχιαστική η δήλωση σωφρονιστικού υπάλληλου: «Αν είναι να πεθάνουμε, θα πεθάνουμε μαζί!». Απ’ ότι φαίνεται για το σύστημα, οι ζωές των κρατουμένων δεν αξίζουν ούτε στο ελάχιστο.
Η μεγάλη εστία της φωτιάς που σάρωσε τη Δυτική Αχαΐα (Καμίνια, Αλισσός κλπ.) ήδη υπολογίζεται πως έχει κάνει τεράστιες ζημιές, παρότι σύμφωνα με τις τελευταίες εικόνες το μέτωπο αναζωπυρώνεται σποραδικά, αλλά είναι σχετικά ελεγχόμενο. Από τις τραγικές εικόνες με τις πύρινες γλώσσες να έχουν φτάσει στη θάλασσα για να σβήσουν, με τις βάρκες να ετοιμάζονται για εκκένωση, μέχρι τα καμένα μαγαζιά στα Καμίνια, τις μεγάλες ζημιές σε χωράφια, θερμοκήπια και σπίτια στον Αλισσό και τα γύρω χωριά, η αποτίμηση είναι ήδη κακή για τον λαό της περιοχής.
Η τελευταία εστία μέσα στον αστικό ιστό (!) της Πάτρας, στη Βούντενη που ξεκίνησε το βράδυ της Τρίτης, συνεχίζει να καίει και να απειλεί σπίτια, ενώ ήδη γνωρίζουμε πως έχει κάψει 2 σπίτια.
Με την «ετοιμότητα» του κρατικού μηχανισμού να αρκείται στις εκκενώσεις και την αποστολή μηνύματος στο 112 – να μην χρεωθούν το κόστος των ανθρώπινων απωλειών, τόσο νοιάζονται για τις ζωές μας -, προφανώς ο λαός και ο μόχθος της ζωής του, βρίσκεται στο έλεος των πυρκαγιών. Οι αναφορές που γίνονται για την ανυπαρξία μέσω πυρόσβεσης, την καθυστερημένη άφιξή τους από αέρα και έδαφος (χαρακτηριστική εικόνα στη Βούντενη που μέχρι τη μία το ξημέρωμα παλεύανε με τα λάστιχα), οδηγούν τους κατοίκους, που τους εγκαλούν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, να δίνουν σχεδόν μόνοι τους τη μάχη ενάντια στις φλόγες με ό,τι έχουν και δεν έχουν.
Φυσικά αυτό δεν εμπόδισε τη Βούλτεψη να δηλώσει με απόλυτη αναλγησία πως η ευθύνη είναι στους… εθελοντές που είναι λίγοι. Ατομική ευθύνη, φιλελεύθερες χυδαιότητες και άλλες ιστορίες για αγρίους. Την ώρα που καίγεται όλη η χώρα για άλλη μία χρονιά, παλεύουν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα.
Ο κρατικός μηχανισμός είναι σε πλήρη ετοιμότητα όταν πρέπει να χτυπήσει διαδηλωτές αλληλέγγυους στην Παλαιστίνη, τον εργαζόμενο λαό στις απεργίες και την σπουδάζουσα και μαθητιώσα νεολαία όταν βγαίνει στους δρόμους του Αγώνα και της Διεκδίκησης. Είναι ακόμα πιο έτοιμος, όταν οι ίδιοι πυροσβέστες που με τα πενιχρά μέσα και την ανύπαρκτη βοήθεια του κράτους επιχειρούν να «σώσουν ό,τι σώζεται» άυπνοι και κατάκοποι, ζητούν τη μονιμοποίηση τους, τρώνε ξύλο στο Σύνταγμα και αύρες ως απάντηση στα αιτήματά τους.
Τραγική ειρωνεία ότι την ώρα που καίγεται η χώρα, τα ΜΑΤ σε πλήρη ετοιμότητα χτυπήσανε διαδηλωτές στον Βόλο, που διαδηλώνανε ενάντια στην έλευση δολοφόνων του IDF στο λιμάνι.
Το κράτος αυτού του συστήματος (η οντότητα, όχι ο χώρος), είναι ταξικά τοποθετημένο, στηρίζεται και ισχυροποιεί την κυριαρχία του συστήματος, βάζει τη σφραγίδα στην επίθεση στις ζωές μας.
Κόντρα στο σύστημα του κέρδους και της καταστροφής, στο σύστημα της εξάρτησης και της επίθεσης στις λαϊκές ανάγκες υπάρχει διέξοδος: ο αγώνας του λαού της περιοχής να πάρει πραγματικές αποζημιώσεις για τον καμένο και χαμένο κόπο μίας ζωής. Ο αγώνας του λαού της περιοχής αλλά και κάθε πληγείσας περιοχής για πραγματικά (!), όχι εικονικά μέσα προστασίας. Να γίνει ο αγώνας υπόθεση όλων μας, για να μην είμαστε στο ίδιο έργο θεατές κάθε χρονιά.
Για να ζήσουμε, πρέπει να αγωνιστούμε!
Ν.Γ. από Πάτρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου