Επιτυχημένη εκδήλωση για το Νεπάλ στην Αθήνα

Με μεγάλη συμμετοχή κόσμου πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 4/10 στην Αθήνα η εκδήλωση της Προλεταριακής Σημαίας για την πρόσφατη εξέγερση στο Νεπάλ. Μετά το άνοιγμα της Τζένης Πανάγου, ακολούθησαν οι εισηγήσεις του Τάσου Μπαϊρακτάρη και του Νίκου Παπαβασιλείου.

Οι δυο εισηγήσεις, αλλά και η συζήτηση που ακολούθησε, έδειξαν πως η πορεία της επανάστασης στο Νεπάλ, όχι μόνο η ανάπτυξη, αλλά κυρίως η εξέλιξη, η υποχώρηση και η ήττα της, αφορούν πρώτα και κύρια τις λαϊκές και νεολαιίστικες μάζες της χώρας, αλλά και τους λαούς όλου του κόσμου.

Η πρώτη εισήγηση αναφέρθηκε στα βασικά ορόσημα της επαναστατικής διαδικασίας στο Νεπάλ στη δεκαετία 1996-2006. Αναζήτησε τις αιτίες που ώθησαν τη νεολαία να βγει στο δρόμο τον φετινό Σεπτέμβρη, επισημαίνοντας πως το ζήτημα της απαγόρευσης των σόσιαλ μίντια ήταν μόνο μια αφορμή, που πίσω της κρύβει καταπίεση, εκμετάλλευση, φτώχεια, εξαθλίωση και την προοπτική για ακόμα χειρότερα. Και επισήμανε πως το γεγονός ότι η νεολαία βγαίνει μαζικά στο δρόμο σε μια σειρά χώρες, της περιοχής και όχι μόνο, κάτι λέει. Οι μαζικές κινητοποιήσεις στο Μπαγκλαντές, τις Φιλιππίνες, αλλά και τη Γαλλία και την Ιταλία, οι χιλιάδες που διαδηλώνουν στην Ελλάδα καταγγέλλοντας το έγκλημα στα Τέμπη και υπερασπιζόμενοι τον ηρωικό παλαιστινιακό λαό και την Αντίστασή του δίνουν το ξεκάθαρο μήνυμα πως η νεολαία, πουθενά στον κόσμο, δεν χωρά σε αυτό το σύστημα που το μόνο μέλλον που έχει να της προσφέρει είναι ένα ακόμη παγκόσμιο μακελειό.

Η δεύτερη εισήγηση έθεσε το πιο βασικό, το πιο κρίσιμο ερώτημα που απασχολεί κάθε αγωνιστή γύρω από την επαναστατική διαδικασία στο Νεπάλ: Γιατί απέτυχε; Το «θεώρημα» της παγκοσμιοποίησης που κυριαρχούσε τα χρόνια εκείνα στην Αριστερά, και το οποίο είχε υιοθετήσει και το ΚΚΝ(Μ), έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις. Αναγνωρίζοντας ιστορικό ρόλο στην αστική τάξη, για να προχωρήσει σε ένα στάδιο μετά τον ιμπεριαλισμό, έβαζε τις λαϊκές επαναστάσεις σε ρόλο αντίθετο προς τη ροή της ιστορίας κι έτσι σχεδόν καταδικασμένες να αποτύχουν. Στην πραγματικότητα, η αδυναμία πολλών κομμάτων, ακόμα και μαοϊκών και επαναστατικών, να αντιληφθούν σε όλο της το βάθος και εύρος τη νέα φάση στην οποία έμπαινε ο κόσμος μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ (και την τυπική ολοκλήρωσή της τα χρόνια 1989-1991), τα οδηγούσε σε αποδοχή του καπιταλιστικού μονόδρομου. Ωστόσο, τονίστηκε ότι αυτό ακριβώς ήταν που ηττήθηκε στο Νεπάλ (και όχι μόνο) και όχι η επαναστατική κατεύθυνση! Η ανασυγκρότηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος παραμένει η μόνη προοπτική!

Στην πλούσια συζήτηση που ακολούθησε αναπτύχθηκαν διάφορες πλευρές των ζητημάτων που ανοίχθηκαν. Επιγραμματικά, αναφέρθηκε η στάση του συνόλου σχεδόν των δυνάμεων της Αριστεράς στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο, που ενώ όσο η επανάσταση στο Νεπάλ προχωρούσε δεν έλεγαν κουβέντα, ήταν πρώτοι στις καταγγελίες μετά τη συμφωνία των 12 σημείων το 2005, όταν κατοχυρώθηκε και τυπικά η διαδικασία της υποχώρησης. Γι’ αυτούς, το μέλλον ανήκε στην Αριστερά του Τσάβες!

Επίσης, τονίστηκε ότι στο Νεπάλ για πρώτη φορά μετά τον θάνατο του Μάο επιχειρήθηκε να δοθεί απάντηση στην πράξη για τη συνέχεια του μ-λ κινήματος. Δοκιμάστηκε η κατεύθυνση του Λαϊκού Πολέμου, που από πολλές επαναστατικές δυνάμεις θεωρούνταν σχεδόν ως «συνταγή» για την επανάσταση, αλλά και το ζήτημα της σύνδεσης της επαναστατικής διαδικασίας με την εργατική τάξη. Γιατί, βέβαια, «οι λαοί νικούν με τα’ όπλο στο χέρι», αλλά, ταυτόχρονα, «μια τάξη ανατρέπεται μόνο από μια άλλη τάξη».

Στο κλείσιμο της εκδήλωσης τονίστηκε ξανά πως, ούτε θέλουμε, ούτε και μπορούμε να «κάνουμε μάθημα» στους νεπαλέζους επαναστάτες, κύρια σε αυτούς που μέχρι σήμερα επιμένουν στον επαναστατικό δρόμο και βρέθηκαν στην πρόσφατη εξέγερση, παρότι δεν μπόρεσαν να την επηρεάσουν. Σε κάθε περίπτωση και χωρίς καμιά αμφιβολία τιμούμε την επαναστατική διαδικασία στο Νεπάλ και διδασκόμαστε από αυτήν. Γιατί τα ζητήματα που ανοίγει βρίσκονται στον πυρήνα των σημερινών αναζητήσεων των εξεγέρσεων και των κινητοποιήσεων των λαών, της εργατικής τάξης και της νεολαίας και αφορούν το κεφαλαιώδες ζήτημα της ανασυγκρότησης του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος.