Έχουν περάσει κοντά 5 χρόνια από την έκδοση των νόμων περί ατομικής αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και αξιολόγησης της σχολικής μονάδας και μόνο βελτίωση δεν έχουμε δει στην εκπαίδευση. Αντιθέτως βλέπουμε καθημερινά τους όρους δουλειάς μας να δυσχεραίνουν, να φορτωνόμαστε τη μία «δράση» μετά την άλλη σε ένα «αέναο κυνηγητό της ουράς μας», να ζούμε σε μία μόνιμη κατάσταση πίεσης και άγχους προκειμένου να σχεδιάσουμε, να υλοποιήσουμε και να καταγράψουμε(!) σε πλατφόρμες αυτο-επιτήρησης ό,τι σκαρφιστεί ο/η κάθε υπουργός παιδείας, να αποδείξουμε για άλλη μία φορά ότι δεν είμαστε ελέφαντες!
Όλο και περισσότερο οι νεοδιόριστοι –αν και όχι μόνο οι νεοδιόριστοι– εκπαιδευτικοί σκεφτόμαστε να παραιτηθούμε από τη δουλειά μας, παρόλο που τόσα χρόνια περιμέναμε να τελειώσει η «ομηρία» της αναπλήρωσης. Δεν φταίει όμως ότι μας πήραν τα χρόνια συνάδελφοι, ούτε είναι κακομαθημένα τα παιδιά… Άλλοι είναι οι λόγοι που όλοι σκεφτόμαστε την παραίτηση όλο και πιο συχνά και κατά βάθος ξέρουμε πάρα πολύ καλά ποιοι είναι αυτοί.
Οι περισσότεροι/ες συνάδελφοι/ες που έχουν συμμετάσχει στην αξιολόγηση την περιγράφουν σαν μια διαδικασία μεγάλου άγχους, ανούσια, προβαρισμένη παράσταση, με απαιτήσεις από συμβούλους υλοποίησης διδακτικών μεθόδων που είτε δεν είναι εφικτό να υλοποιηθούν είτε δεν έχουν ουσιαστική αξία. Μέχρι και σχόλια για την ενδυμασία των αξιολογούμενων περιλαμβάνει η ανατροφοδότηση για το καλό μας!
Αν και όλα αυτά είναι γνωστά, αυτό ίσως που πολλές φορές δεν κυριαρχεί στη συζήτηση περί ατομικής αξιολόγησης είναι οι τρόποι αντίστασης σε αυτήν και κυρίως το πώς υλοποιούνται. Μπορεί το αρχικό κύμα αντίστασης να έχει ως ένα βαθμό περιοριστεί, με μεγάλη ευθύνη των εργοδοτικών ηγεσιών των συνδικαλιστικών μας οργάνων, δεν έχει κοπάσει όμως, παρά την απίστευτη τρομοκρατία που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια όσοι και όσες συμμετέχουμε στην απεργία – αποχή από την ατομική αξιολόγηση. Αποκορύφωμα αυτής της τρομοκρατίας αποτελεί το νέο πειθαρχικό δίκαιο των δημοσίων υπαλλήλων. Η κατάργηση του τεκμηρίου της αθωότητας, η ποινή της απόλυσης μετά από διπλή άρνηση αξιολόγησης, η στέρηση μισθών, η μη δυνατότητα ένστασης στα νέα πειθαρχικά συμβούλια κ.α., από τη μία αυταρχικοποιούν την εκπαίδευση και από την άλλη συμβάλλουν επί της ουσίας σε μια νέα ελαστικοποίηση των όρων εργασίας με απώτερο στόχο την άρση της μονιμότητας.
Η ατομική αξιολόγηση δεν είναι μόνο ένα μέσο ελέγχου των νεοδιόριστων συναδέλφων/ισσών. Αφορά όλους τους εκπαιδευτικούς, ακόμα και αν ως «παλιοί» νομίζουν πως δεν θα τους φτάσει ποτέ, καθώς σε αρκετές ΕΛΜΕ ήδη καλούν παλαιότερους εκπαιδευτικούς για να αξιολογηθούν. Η συνολική αξιολογική διαδικασία, ατομική και της σχολικής μονάδας, αποτελεί ένα πολυεργαλείο που μετατρέπει το δημόσιο σχολείο σε ένα σχολείο που λειτουργεί με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια, αλλάζοντας τον χαρακτήρα του. Η πειθάρχηση, η μετατροπή μας σε κρατικούς υπαλλήλους χωρίς άποψη και δυνατότητα άσκησης κριτικής, οριακά χωρίς δικαίωμα ελεύθερης συνδικαλιστικής δράσης, πραγματοποιείται και μέσω της κουλτούρας αξιολόγησης που διαποτίζει πλέον κάθε πλευρά του σχολείου. Πόσες φορές δεν έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με άλλη μία εγκύκλιο που μας πληροφορεί πως πρέπει δίπλα στα διδακτικά μας καθήκοντα και στα υπέρογκα πλέον διοικητικά, να σχεδιάσουμε και να καταγράψουμε άλλη μία δράση (π.χ. ενεργός πολίτης), άλλη μία πρόβλεψη της ύλης και το αντιμετωπίζουμε σαν να είναι απλά Δευτέρα… απόγευμα, γιατί στο σχολείο δεν έχουμε χρόνο ούτε για να βγάλουμε φωτοτυπίες; Η αποδοχή του ότι «η εργασία δεν τελειώνει ποτέ», ότι διαθέτουμε τον εαυτό μας ανά πάσα στιγμή στον ελεύθερο χρόνο μας για να λάβουμε άλλο ένα email, να κάνουμε κάτι ακόμα για το σχολείο εκτός του μαθήματος, είναι η επιτομή της ελαστικής εργασίας. Και φυσικά, όσο διαθέσιμοι/ες και να είμαστε, έρχεται η ατομική αξιολόγηση και το νέο πειθαρχικό δίκαιο να μας κουνήσουν το δάχτυλο και να μας βάλουν στην θέση του αναλώσιμου εργαζόμενου που απειλείται με απόλυση! Η μετατροπή μας σε κρατικούς πειθήνιους υπαλλήλους στοχεύει τελικά στην πειθάρχηση των αυριανών εργαζομένων, προκειμένου να αποδεχτούν την εργασιακή ζούγκλα, τον κανιβαλισμό, την επιχείρηση κοινωνικού εκφασισμού, τους άδικους πολέμους.
Για όλα αυτά, μεταξύ πολλών άλλων, θέλουμε να παραιτηθούμε συνάδελφοι! Επειδή όμως οι περισσότεροι ζούμε από τον μισθό μας, ούτε τη δουλειά μας θα τους χαρίσουμε, αλλά κυρίως δεν θα αφήσουμε το σχολείο, που πολλές φορές έχουμε «σηκώσει στην πλάτη» μας, έρμαιο πολιτικών και συμφερόντων που αποσκοπούν στη λειτουργία της δημόσιας εκπαίδευσης με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια. Οι χιλιάδες που συνεχίζουμε την απεργία – αποχή από την ατομική αξιολόγηση, δεν το κάνουμε επειδή δεν μας αγγίζουν οι απειλές. Αντιθέτως συνεχίζουμε παρόλο που μας απειλούν, παρόλα τα πειθαρχικά, παρόλο που στρεσαριζόμαστε και φοβόμαστε, γιατί αντιμετωπίζουμε τον φόβο και τις απειλές συλλογικά, ο ένας δίπλα στην άλλη, μέσα από οργανωμένους συλλογικούς αγώνες. Δίπλα στους συναδέλφους μας που διώκονται για τη συνδικαλιστική τους δράση, γιατί αγωνίστηκαν μαζί με τους μαθητές/τριές τους, γιατί διεκδίκησαν για αυτούς. Δίπλα στους ελαστικά εργαζόμενους αναπληρωτές/τριες που απολύονται κάθε Ιούνιο και ζουν με το άγχος του αν, πότε και πού θα δουλέψουν κάθε χρόνο.
Για αυτόν τον λόγο σας καλούμε
νεοδιόριστους ή μη, αξιολογημένους ή όχι,
σε μια συζήτηση για το πώς μας επηρεάζουν
και πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε
όλα αυτά που σημαίνουν αξιολόγηση,
που σημαίνουν εργασιακή εξουθένωση
και διάλυση του δημόσιου σχολείου,
στις 11.00 στο 3ο ΓΕΛ Πειραιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου