Αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε σιγά σιγά πως αυτή η γενικευμένη επίθεση κάθε άλλο παρά τυχαία είναι και πως δεν φέρνει αποτέλεσμα να αγανακτούμε σιωπηλά με την ελπίδα ότι θα σταματήσουν κάποτε να μας χτυπάνε. Μας οδηγούν στην εξαθλίωση.Όλο και περισσότεροι μέρα με τη μέρα αντιμετωπίζουμε προβλήματα και αυτό μας οδηγεί να αψηφήσουμε τον φόβο.
Τον φόβο για το τι θα πει ο γονιός που συμμετέχουμε στην κατάληψη και πολύ περισσότερο τον φόβο που προκαλεί η τρομοκρατική δράση της αστυνομίας σε καταλήψεις και πορείες. Άλλωστε και οι γονείς αρχίζουν να συμμετέχουν πιο συχνά σε αγώνες μαζί με τα παιδιά τους, δεν μπορούν να μένουν αμέτοχοι, επειδή βλέπουν ότι τους στερούν το μέλλον.
Φυσικά δεν προσπαθώ να τα παρουσιάσω όλα ρόδινα. Σίγουρα υπάρχουν σχολεία που έκλεισαν δίχως να προηγηθεί συνέλευση της κατάληψης και, βασιζόμενη σε προσωπική πείρα, μπορώ να πω ότι κάποια έκλεισαν από ορισμένους που επιδίωκαν να πρωταγωνιστήσουν ατομικά, ακυρώνοντας απόπειρες για μια πιο οργανωμένη δράση. Δεν σημαίνει ότι σε όλες τις συνειδήσεις ωρίμασε μονομιάς η ανάγκη για συμμετοχή σε συλλογικές διαδικασίες. Όμως οι καταστάσεις το ευνοούν και φαίνεται απʼ το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι μαθητές, βλέποντας τι γίνεται γύρω τους, θέλουν να παρέμβουν και να συντελέσουν στην διαμόρφωση των πραγμάτων, θέλουν δηλαδή να έχουν ενεργητικό ρόλο.
Πολύ σημαντικές είναι οι προσπάθειες για συντονισμένες κινητοποιήσεις σχολείων. Αυτό δείχνει πως αναγνωρίζουμε πια ότι μπορούμε να φέρουμε αποτέλεσμα αν αγωνιζόμαστε μαζί για ένα κοινό σκοπό.
Γιατί κανείς δεν θα μας ακούσει, αν εμείς δεν φωνάξουμε.
Μαθητική Αντίσταση
Μαθητής από Θεσσαλονίκη
πηγή: Mαθητική Αντίσταση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου