Έχουμε όλοι καταλάβει το μέλλον που επιφυλάσσουν σ’ εμάς και στην υπόλοιπη κοινωνία: Φτώχεια, απολύσεις, μισθοί και συντάξεις πείνας, νέοι φόροι και χαράτσια, κατάργηση των όποιων κοινωνικών παροχών υπήρχαν, διάλυση της όποιας δημόσιας παιδείας και υγείας, λεηλασία της δημόσιας περιουσίας και των φυσικών πόρων. Κυβέρνηση, κεφάλαιο Δ.Ν.Τ. και Ε.Ε. έχουν αποφασίσει την εξόντωσή μας «για να σωθεί η χώρα» όπως λένε, ταυτίζοντας τη χώρα με τα δικά τους συμφέροντα.
Μέχρι τώρα η αντίδραση των εργαζόμενων δεν ήταν ικανή να ανατρέψει αυτή την πολιτική. Ο κάθε κλάδος περιορίζεται στα δικά του αιτήματα, ζητάει εξαίρεση, προσπαθεί να πείσει για τα δικά του δίκια. Κυριαρχούν ο κατακερματισμός και οι συντεχνιακές λογικές και το αποτέλεσμα είναι ο κάθε ένας να συκοφαντείται και να χτυπιέται πιο εύκολα.
Και εδώ, στο Υπουργείο Παιδείας, η αδράνεια και η επανάπαυση πατάνε σε τέτοιες λογικές: Από τη μια η αγανάκτηση και ο θυμός, από την άλλη όμως η ελπίδα ότι εμάς δεν θα μας πιάσουν τα μέτρα, ότι στον ευρύτερο εντάξει, αλλά στον στενό δημόσιο τομέα δεν μπορούν να κάνουν απολύσεις, ότι ακόμη κι αν απολύσουν αορίστου, τους μόνιμους δεν μπορούν να τους αγγίξουν, ότι είμαστε χαμηλόμισθοι σε σχέση με άλλους και δεν μπορεί να μας μειώσουν κι άλλο τους μισθούς. Πέρα απ’ το ότι αυτού του τύπου οι βεβαιότητες καταρρίπτονται συνεχώς τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, ακόμη κι αν κάποιος δεν απολυθεί, θα έχει σίγουρα απολυμένους στην οικογένειά του. Ακόμη κι αν δεν μας κόψουν κι άλλο τον μισθό, θα μας εξοντώσουν με τους φόρους και πάει λέγοντας. Κι ότι τελικά σε μια κοινωνία που δυστυχεί δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος. Γι’ αυτό πρέπει να πούμε: ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Τις τελευταίες μέρες κάτω από την πίεση των εργαζόμενων, έγιναν μια σειρά κινητοποιήσεις μέχρι και «καταλήψεις» υπουργείων. Κινητοποιήσεις που όμως δεν ήταν οργανωμένες από τα κάτω, μέσα από γενικές συνελεύσεις. Η ΑΔΕΔΥ ανακοίνωσε στους εργαζόμενους ότι θα προχωρήσει σε καταλήψεις υπουργείων, όρισε την αρχή και το τέλος της κινητοποίησης. Δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς την δυναμική που φαίνεται να υπάρχει στους χώρους δουλειάς, την αγανάκτηση που φουντώνει. Όσο όμως αφήνουμε εμείς οι εργαζόμενοι τον αγώνα στα χέρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, καμιά κυβέρνηση δεν αισθάνεται ότι απειλείται. Πόσο μάλλον που εδώ στο Υπουργείο Παιδείας, δεν έχουμε κάνει συνέλευση εδώ και μήνες.
Ας φροντίσουμε λοιπόν σήμερα να γίνει μια ουσιαστική κουβέντα για το πώς μπορούμε να αντιπαλέψουμε την πολιτική των μνημονίων και της εξαθλίωσης της ζωής μας. Ας προτείνουμε, ας πούμε ιδέες για το τι μπορούμε να κάνουμε. Εμείς και όχι κάποιοι άλλοι για μας. Ας σηκώσουμε το χέρι μας να ψηφίσουμε γι’ αυτά που εμείς θα υλοποιήσουμε κι ας έρθουμε μετά, όταν εμείς θα το ορίσουμε, σε νέα γενική συνέλευση, να κάνουμε τον απολογισμό και να αποφασίσουμε πώς θα προχωρήσουμε. Ας δούμε πώς μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με τους εργαζόμενους σε άλλα υπουργεία και υπηρεσίες, πώς μπορούμε να συντονίσουμε τον αγώνα μαζί τους. Μην το αφήνουμε στην ΑΔΕΔΥ και τις ομοσπονδίες, είδαμε πού μας οδηγήσανε πατώντας πάνω στη δική μας αδράνεια.
Ξέρουμε ότι ο αγώνας για να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική θα είναι μακροχρόνιος και σκληρός. Είναι όμως μονόδρομος, δεν υπάρχουν περιθώρια για ατομικές λύσεις και βολέματα.
Πρωτοβουλία Εργαζόμενων στο Υπουργείο Παιδείας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου