Για τον Νίκο Ζαχαριάδη

Αναρωτιέται κανείς πως μπορεί να γίνει αποκατάσταση ενός ηγετικού προσώπου του κομμουνιστικού κινήματος χωρίς καταδίκη του τρόπου και των συνθηκών που καθαιρέθηκε. Χωρίς την παράλληλη καταδίκη των προσώπων, ζώντων και ηγετικών στελεχών μέχρι και πρόσφατα, που πρωτοστάτησαν στην καθαίρεσή του και στη διάλυση του ΚΚΕ.
Ο λόγος για τον Νίκο Ζαχαριάδη. Του πλέον συζητημένου ηγέτη του ΚΚΕ. Επί χρόνια οι δύο τάσεις αυτών που υποτάχθηκαν στην ωμή επέμβαση στο ΚΚΕ με τη λεγόμενη "6η ολομέλεια" του '56 του έριχναν ότι στραβό και ανάποδο μπορούσε να φανταστεί κανείς, σαν να μην ήταν αυτοί στην ηγεσία του κόμματος! Ηγετικά στελέχη και των δύο τάσεων (ΚΚΕ - ΚΚΕ(εσ) και των επιγόνων του) έχουν γράψει λιβέλους εναντίον του έχουν πει τα μύρια όσα για να καλύψουν την δική τους οπορτουνιστική στροφή, τον συμβιβασμό τους και την υποταγή στον ταξικό εχθρό.
Αλλά και μετά το '74 όσοι από τους διαγραμμένους "ζαχαριαδικούς" επέστρεψαν στο ΚΚΕ έχοντας την αυταπάτη ότι με τον Φλωράκη κάτι αλλάζει αντιμετωπίζονταν με απαξιωτικό, τουλάχιστον, τρόπο σε όλα τα επίπεδα. Απέκρυβαν ότι μετά το Ζαχαριάδη χιλιάδες μέλη του ΚΚΕ στην εξορία των "σοσιαλιστικών" χωρών, αλλά και εγχώρια, που αντιτάχθηκαν στην επέμβαση διαγράφτηκαν, επανεξορίστηκαν, τους αφαίρεσαν το δικαίωμα του πολιτικού πρόσφυγα, απολύθηκαν ακόμη και εξοντώθηκαν βιολογικά σε πλήρη γνώση και συνεργεία της μετέπειτα καθοδήγησης, ακόμη και της τωρινής, του ΚΚΕ και του ΚΚΕ(εσ.) και των επιγόνων του. Μέχρι το '89 που βρέθηκε ένας μωροφιλόδοξος Ρώσος τοπικός δημοσιογράφος να αποκαλύψει την αλήθεια και να την αναπαράγουν τα ΝΕΑ στην Ελλάδα κρυβόταν από το κόσμο ότι ο Ζαχαριάδης δεν πέθανε απλώς αλλά αυτοκτόνησε και ότι η ηγεσία του ΚΚΕ γνώριζε τις προειδοποιήσεις του σε περίπτωση μη αποκατάστασή του, τον ειρωνευόταν και τις αγνόησε. Πολλοί ισχυρίζονται ότι τον έσπρωξαν κιόλας προς την αυτοκτονία. Για τον γράφοντα αυτό το σημείωμα αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα.
Οι ίδιοι "ηγέτες" που οδήγησαν το λαϊκό κίνημα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ στην ήττα υποτασόμενοι στους ιμπεριαλιστές έριξαν το ανάθεμα στον Ζαχαριάδη, ενώ πριν τον "έγλειφαν", συντάχθηκαν πίσω από την επέμβαση των έξι "αδελφών" κομμάτων για να κρύψουν τις δικές τους τεράστιες ευθύνες.
Αναδημοσιεύουμε εδώ ένα άρθρο της Προλεταριακής Σημαίας που γράφτηκε το 1990 με αφορμή την αποκάλυψη του τρόπου που πέθανε ο Νίκος Ζαχαριάδης και τη μεταφορά της σωρού του στην Ελλάδα.

Νίκος Ζαχαριάδης: Ένα μικρό σημείωμα

Τελευταία, είδαν το φως της δημοσιότητας κάποιες τοποθετήσεις απόγονων του Ν. Ζαχαριάδη, και όσων ήξεραν και όσων "δεν ήξεραν" ότι ήταν τέτοιοι για το τι σκέφτονταν τα τελευταία χρόνια της ζωής του, για την "ψυχολογική" του κατάσταση κλπ.

Τι και ποιους εξυπηρετεί αυτή η ιστορία;

Ο Ζαχαριάδης ήταν δημόσιο πρόσωπο, ηγέτης του παλιού ΚΚΕ, και θα κριθεί ιστορικά από το έργο του και όχι απ' τα κουτσομπολιά και τις φλυτζανούδες, που ψυχανεμίζονται τις απόψεις του. Σίγουρα, όμως, όσοι προσπαθούν να φέρουν στα μέτρα τους το Ζαχαριάδη και να τον εμφανίσουν εκ των υστέρων σαν "μετανοούσα Μαγδαληνή" για το πριν το 55 διάστημα, είτε Σοβιετικοί είναι αυτοί, είτε ομογάλακτοι τους στην Ελλάδα, είτε αστοί, δεν διάλεξαν την πιο αποδοτική μέθοδο.
Έχουμε γράψει στο παρελθόν (περιοδικό "ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ" που εκδίδονταν από την ΟΜΛΕ) μια βασική τοποθέτηση για το Ν. Ζαχαριάδη. Ούτε ολοκληρωμένη ήταν, ούτε και θεωρούμε πως δε χρειάζεται να επανέλθουμε. Ούτε βέβαια, με ευκαιρία το αλισβερίσι των φλυτζανούδων, θα τοποθετηθούμε τώρα, συνολικά. Απλά, θα θυμίσουμε μερικές βασικές απόψεις μας για το Ζαχαριάδη και το έργο του, επειδή ξέσπασε όλος αυτός ο θόρυβος, ξανατονίζοντας ότι έτσι δε γράφεται η ιστορία κανενός.
Γενικά, θα λέγαμε, ότι ο Ζαχαριάδης, ήταν ο μόνος από την ηγεσία του παλιού ΚΚΕ που είχε ηγετικές ικανότητες και θα μπορούσε να παίξει διαφορετικό ρόλο. Δεν τα κατάφερε. Και παραπέρα, έκανε σοβαρά και χοντρά λάθη που ζημίωσαν το κίνημα στη χώρα σε κρίσιμες εποχές. Οι επικριτές του, ρεβιζιονιστές και αστοί κάθε απόχρωσης, δεν κατηγορούν το Ζαχαριάδη γι' αυτά τα λάθη. Άλλο ήταν και είναι το πρόβλημα τους: Να χτυπήσουν κάθε θετικό του παλιού ΚΚΕ και του Ζαχαριάδη. Διαφορετικές τοποθετήσεις για διαφορετικούς σκοπούς. Αλλά αυτό ας το αφήσουμε τώρα.
Διαφωνούμε με τον τρόπο που έγινε γ.γ. του ΚΚΕ ο Ζαχαριάδης. Το 1931 και μπροστά στην εικόνα ενός διαλυμένου ΚΚΕ, χωρίς συνοχή και σωστούς προσανατολισμούς, η Τρίτη Διεθνής διόρισε το Ζαχαριάδη γ.γ. του ΚΚΕ. Σίγουρα, δεν είναι ο σωστός τρόπος για τη λύση των προβλημάτων οποιουδήποτε κόμματος. Είμαστε της άποψης, ότι η ηγεσία ενός κόμματος πρέπει να αναδείχνεται μέσα στους αγώνες και με σωστές, δημοκρατικές διαδικασίες στα πλαίσια του κόμματος. Και, βέβαια, δεν αρκεί το πόστο του γ.γ.. Αναφερόμαστε σε διαδικασίες που θα ανάδειχναν (ή όχι) μια σειρά στελεχών με ικανότητες και ανεξαρτησία σκέψης και απόψεων.
Ο Ζαχαριάδης, παρά το λαθεμένο τρόπο της τοποθέτησης του στη γ.γ., σε σύντομο χρόνο συγκρότησε το ΚΚΕ και του 'δωσε φυσιογνωμία και προσανατολισμό. Στα χρόνια '31-'36 το ΚΚΕ καθοδήγησε σοβαρούς μαζικούς αγώνες, έπαιξε σοβαρό ρόλο στα πολιτικά πράγματα και είχε ανάλυση και γραμμή για τα ελλαδικά πράγματα. Όσο και αν φαίνεται παράξενο, η ανάλυση του '34 εξακολουθεί να ναι ντοκουμέντο μέχρι σήμερα. Γιατί, παρά τις κατά καιρούς μπουρδολογίες δεν έγινε μια ανάλυση με διαφορετικά φόντα, είναι ζητούμενο ακόμα μια τέτοια τοποθέτηση.
Με την επίθεση της Ιταλίας κατά της Ελλάδας, το 1940, όταν η ξενόδουλη αστική τάξη ήταν έτοιμη να την "κοπανίσει" (αυτό έγινε το 1941 με την είσοδο των Γερμανών) ο Ζαχαριάδης έστειλε γράμμα από τη φυλακή στους κομμουνιστές να πάνε στο μέτωπο και να πολεμήσουν το φασίστα εισβολέα, με κάθε τρόπο, θετική τοποθέτηση και δικαιωμένη απ' τα πράγματα. Λάθος του Ζαχαριάδη όχι το ότι έθεσε τους κομμουνιστές κάτω απ' τις διαταγές του αστικού στρατού, αλλά το "χωρίς όρους". Ίσα - ίσα χρειάζονταν όροι, γιατί η συνέχεια απέδειξε την αξία τους....
Όταν η ηγεσία του ΚΚΕ ξεπούλησε τον υπέροχο αγώνα του λαού μας στα χρόνια 42- 45 (Λίβανος - Γκαζέρτα - Βάρκιζα) ο Ζαχαριάδης ήταν στο Νταχάου. Όταν γύρισε το 45 στην Ελλάδα, ενώ ο λαός περίμενε να πάρει πρωτοβουλίες για την ανατροπή των συνθηκολογήσεων, ο Ζαχαριάδης έκανε το τραγικό λάθος να θέλει να εφαρμοστεί η συμφωνία της Βάρκιζας, "για δημοκρατική λύση" και άλλα φούμαρα. Σε εποχές που όλη η Ελλάδα ήταν αντίθετη στη συμφωνία της Βάρκιζας, σε εποχές που οι συσχετισμοί ήταν ευνοϊκότατοι για το λαϊκό κίνημα (περιοδεία του Σαράφη και ντοκουμενταρισμένη έκθεση του στην ηγεσία του ΚΚΕ το απόδειχνε με συντριπτικά νούμερα και στοιχεία) ο Ζαχαριάδης επέμενε για τη "σωστή εφαρμογή της συμφωνίας της Βάρκιζας"!!! Τα σχόλια περιττεύουν. Η συνέχεια έδειξε, ότι η υπόθεση πήγαινε από λάθος σε λάθος. Αφού ο Ζαχαριάδης "αφόρισε" τον Άρη Βελουχιώτη (έπιασε τον ταύρο απ' τα κέρατα ...) και αφού για δυο χρόνια οι φασίστες σκότωσαν, ρήμαξαν κόσμο και κόσμο, αφού το δοσιλογικό κράτος στεριώθηκε για τα καλά, στέλνοντας εξορία και φυλακή όσους αγωνιστές δεν σκότωσε και δεν σακάτεψε, το 47 (!!!) ο Ζαχαριάδης εφάρμοσε την απόφαση του 45 για το δεύτερο αντάρτικο (!!!).
Κατηγορούν, λοιπόν, οι αστοί και οι ρεβιζιονιστές το Ζαχαριάδη για τον "τυχοδιωκτισμό" της εποχής του 46. Αλλά το λάθος του Ζαχαριάδη δεν ήταν αυτό, αλλά το αντίθετο ακριβώς. Αν εφαρμοζόταν η απόφαση του 45 για έξοδο στο βουνό όσων κυνηγιόντουσαν (δηλαδή όλου του κόσμου), θα αμφισβητούνταν απ' την αρχή το δοσιλογικό κράτος με ευνοϊκότατους συσχετισμούς για το λαϊκό κίνημα, και κάθε άλλο παρά στο δημοψήφισμα του 46 θα πηγαίναμε...
Ξεκίνησε, λοιπόν, το δεύτερο αντάρτικο με τους πιο δυσμενείς όρους, τέλος 46 - αρχές 47. Τα ξερονήσια γέμισαν από αγωνιστές, που θα ήταν στο βουνό. Όχι μόνο αυτό, αλλά δόθηκε ευκαιρία να επανδρωθεί το δοσιλογικό κράτος και να παραμείνει χωρίς εφεδρείες ο Δημοκρατικός Στρατός (γι' αυτό και αναγκάστηκε ο Ζαχαριάδης να στρατολογεί με όχι και τόσο "οικειοθελείς" τρόπους).
Ο τυχοδιωκτισμός του Ζαχαριάδη εκδηλώθηκε το 48. Όταν ο Δημοκρατικός Στρατός έμεινε πια χωρίς εφεδρείες και είχε στριμωχτεί σε συγκεκριμένα σημεία (βασικά Γράμμα - Βίτσι), ο Ζαχαριάδης μίλησε για τη "μεγάλη καμπή" και αντί για αντάρτικες επιχειρήσεις, με όλη τη σημασία του όρου, ξανοίχτηκε σε επιχειρήσεις έξω απ' τα μέτρα των δυνατοτήτων του Δημοκρατικού Στρατού.
Η τελική ήττα το 49 βαραίνει το Ζαχαριάδη, άσχετα από τα λάθη του "στρατηγού της οπερέτας" Μάρκου Βαφειάδη και την προδοσία του Τίτο (άφησε τους φασίστες να χτυπήσουν μέσα από Γιουγκοσλαβικό έδαφος πισώπλατα, στο Γράμμο). Και βαραίνει το Ζαχαριάδη η ήττα, γιατί με την ηγεσία του γίνανε τόσο σοβαρά και τραγικά λάθη, που χαντάκωσαν το λαϊκό κίνημα.
Δυο ακόμα σοβαρά λάθη του Ζαχαριάδη ήταν η τοποθέτηση του με βάση τη "θεωρία των δυο πόλων" (Αγγλία, ΗΠΑ - Σ.Ε.) και κατά συνέπεια με το γνωστό και κακόφημο, "η Ελλάδα ανήκει στη Δύση"! Και, παραπέρα, όταν οι μοναρχοφασίστες απειλούσαν με εισβολή στην Αλβανία, αντί να αντιταχθεί με όλο το σθένος του, είπε ούτε λίγο ούτε πολύ: "άμα μπούνε θα ακολουθήσουμε αναγκαστικά"!!
Παρά το γεγονός των τόσο τραγικών λαθών, ο Ζαχαριάδης (ακόμα το '51 μιλούσε για το "όπλο παρά πόδας") δεν ήταν ο άνθρωπος που βόλευε το Χρουτσώφ. Αντιπροσώπευε, καλώς ή κακώς, το παλιό ΚΚΕ που, παρά τις προδοσίες και τα λάθη, ήταν μια ζωντανή πραγματικότητα για το λαό και τη χώρα.
Το 1955 με ωμή επέμβαση στα εσωτερικά του ΚΚΕ, ο Χρουτσώφ έδιωξε το Ζαχαριάδη και τοποθέτησε τους Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη στην ηγεσία. Εκεί, στα 1955 - '56 τελείωσε και η ιστορία του παλιού ΚΚΕ. Με τραγικές ιστορίες στην Τασκένδη και αλλού, αλλά και στο εσωτερικό. Στα 1958 διαλύθηκε το ΚΚΕ με απόφαση των ρεβιζιονιστών, που ποτέ δεν ανακοινώθηκε στα μέλη του και στο λαό...
Στη Σιβηρία ο Ζαχαριάδης πέρασε από διάφορες φάσεις. Ενώ οι κομμουνιστές πάλεψαν με νύχια και με δόντια το πραξικόπημα του Χρουτσώφ και των ρεβιζιονιστών και ο Ζαχαριάδης ήταν αναφορά τους (άλλο ζήτημα αν έκαναν λάθος) και, ενώ ο Ζαχαριάδης κατάγγελνε την επέμβαση στα εσωτερικά του ΚΚΕ, στα βαθιά του γεράματα "ανένηψε" με το γράμμα (δείτε το εδώ: Γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη καθώς και την απάντηση της ΜΛΟ των πολιτικών προσφύγων) που κατάγγελνε την Κίνα και το Μάο και τασσόταν στο πλευρό των ρεβιζιονιστών της Σ.Ε.
Εδώ θα κλείσουμε το σημείωμα αυτό. Ο Ζαχαριάδης μπορεί να είχε θετικά στοιχεία, ιδιαίτερα την πρώτη περίοδο, αλλά απέτυχε τραγικά στις πιο κρίσιμες φάσεις του κινήματος. Δεν στάθηκε στο ύψος του ηγέτη ενός κινήματος μεγάλου, από τα λίγα στον κόσμο. Και τέλειωσε τη ζωή του καταγγέλλοντας το Μάο, σε εποχές που έδινε, πρακτικά και θεωρητικά, μάχες κόντρα στη Σ.Ε.