Εφαρμόζοντας λοιπόν τη γενική γραμμή πλεύσης της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας «πρόσω ολοταχώς και βαθύτερα» στην εξάρτηση, ο υπουργός άμυνας ανάφερε την απόφαση (αναμφίβολα όχι την προσωπική και μη γενική) για κατάθεση στην επικείμενη επίσκεψη του στις ΗΠΑ πρότασης για δημιουργία νέας αεροπορικής βάσης σε κάποιο νησί (απόρρητο πιθανά για αποφυγή πρόωρων ενθουσιωδών και ασυγκράτητων εκδηλώσεων των ανυπόμονων κατοίκων του) του νοτιοανατολικού Αιγαίου. Συμπλήρωσε δε στη συνέχεια θυμόσοφα την εξής καθηλωτική τεκμηρίωση : «η παρουσία Νατοϊκών δυνάμεων και στρατιωτικών στελεχών στην προτεινόμενη βάση θα βοηθήσει στο να έχει η Συμμαχία πλήρη εικόνα της συμπεριφοράς της Τουρκίας και θα βοηθήσει στην επίλυση προβλημάτων με αυτήν». Λες και οι υπαίτιοι (άμεσα ή συγκαλυμμένα) της υποδαύλισης του ανταγωνισμού στις δύο όχθες του Αιγαίου και της τούρκικης επιθετικότητας αγνοούν τις συνέπειες της. Άραγε οι διεθνείς υπέρκατασκοποι υστερούν τεχνολογικά σε άρτια πληροφόρηση; Μετά από το κρετίνικο και αχυρένιο αυτό επιχείρημα ακολούθησε η επιβεβαίωση της προσήλωσης στο άχραντο τρίγωνο (ή του διαβόλου;) της χώρας μας με Ισραήλ και Αίγυπτο με ολίγη τετραγώνιση με τα Αραβικά Εμιράτα και προγραμματισμό κοινών ασκήσεων. Προσπέρασε με βιασύνη τα ανησυχητικά συμβάντα στα βόρεια σύνορά μας και ξέβρασε στη συνέχεια χολή (αυτό το στοιχείο μονάχα συνωθείται εξάλλου μέσα στον αυτό τον άνθρωπο) κατά των εξτρεμιστικών στοιχείων που παρεισφρέουν στα μεταναστευτικά ρεύματα. Φυσικά εννοείται μέμφοντας όχι τους ιμπεριαλιστές πρόξενους του φαινόμενου αυτού, αλλά καταλασπώνοντας τα θύματα-πρόσφυγες. Αφού ύστερα προθυμοποιήθηκε να εκχωρήσει τα εδαφικά δικαιώματα της χώρας στους τροϊκανούς φονιάδες και ληστές ορίζοντας παραπονεμένα πως θα έπρεπε να είναι κοινά τα σύνορα κοινά (δηλαδή και εμείς να ελέγχουμε τα σύνορα της Γερμανίας, κρύο ανέκδοτο), κατάληξε ενημερώνοντας τους άσπλαχνους δανειστές μας για εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης.
Και εις ανώτερα λοιπόν. Η ώρα της «αριστεράς» επιτέλους έφτασε γεμάτη ριζοσπαστικές φαεινές. Καιρός για μια νέα πολεμική (όλα να λέγονται με το γνήσιο όνομα τους) βάση ή ευκολία επί του αρχαιοπασοκικότερου. Μα πόσο πιο χαμηλά και αντιδραστικά μπορεί να κατρακυλήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με τις ρεφορμιστικές καταβολές του; Μα όσο ακριβώς ο χειραγωγούμενος ντόπιος καπιταλισμός έχει ανάγκη. Όσο προστάζουν ιταμά τον εκάστοτε διαχειριστή τους τα μικρά σκυλόψαρα της δικής μας θάλασσας και τα τεράστια καρχαριοειδή (ισχύει βέβαια το γνωστό για τη σχέση των μεγάλων και μικρών ψαριών) που λυμαίνονται όλους τους ωκεανούς της γης. Και που όλα όμως θρέφονται με τον ίδρωτα , το αίμα (πρόσφατα τα εργατικά ατυχήματα) και τις σάρκες των λαών (αδιάλειπτα τα αιματηρά μέτωπα των συρράξεων). Έτσι υποχρεώνεται ο κάθε πολιτικός εκπρόσωπος-υπηρέτης τους να αναγορεύει τους βιαστές των δικαιωμάτων των λαών σε θεσμικούς εταίρους (άλλα εξ εταίρων τα βέλη). Αναγκάζεται να κραυγάζει για δίκαιες θυσίες και λιτότητες. Βυθίζοντας στα συστημικά βουρκόνερα την έννοια του δίκιου, μιας και δεν μπορεί να διακονεί κανείς την εξάρτηση από τους στυγνούς εκτελεστές των λαών με δίκαιο τρόπο και αποτέλεσμα. Η υποτέλεια είναι αφ` εαυτού της άδικη και ολέθρια. Αλήθεια, άλλο τόσο μπορούμε να ονοματίσουμε και δίκαιες τις διώξεις των Τούρκων αγωνιστών; Να κρίνουμε δίκαιη την επιστασία του σε βαθειά κρίση παρανοϊκού καπιταλισμού; Αναδιπλώνονται αδέξια τα κυβερνητικά στελέχη, βαφτίζοντας τις προεκλογικές υποσχέσεις (τα γνωστά ξεσκίσματα και οι νομικές μονοκοντυλιές κατάργησης των μνημονίων) σε σχήματα λόγου ή φραστικές υπερβολές (και όχι ενέργειες κυνικής εξαπάτησης). Σε λίγο θα ισχυρίζονται πως δεν τάξανε τίποτα και όλα ήταν μια φενάκη δική μας. Αποκρύβει το αξίωμα πως η αρχειακή και μόνο αποδοχή των ηγεμόνων του πλανήτη και του ατέρμονου και πλασματικού χρέους προεξοφλεί και εγγυάται όχι μονάχα τη διαιώνιση των μνημονιακών μέτρων, αλλά αποτελεί το προανάκρουσμα για τον ερχομό νέων αντιλαϊκών τυφώνων. Ο εκ γενετής άτιμος συμβιβασμός του ΣΥΡΙΖΑ και των προδρομικών μορφών του (ήτοι ευρωκομουνισμός) με την υποδούλωση στους ιμπεριαλιστές, προμήνυε κατά γράμμα τα σημερινά συντελούμενα. Εφόσον αποδέχονται τις οφειλές, η αποτελμάτωση της οικονομίας εξατμίζει τα δημόσια έσοδα, οι κρουνοί της επάρατης δανειοδότησης κλείνουν (λησμονήθηκαν στη μετεκλογική λήθη και οι αερολογίες για δανεισμό προσανατολισμένο αποκλειστικά στην ανάπτυξη και όχι στην ανατροφοδότηση), βοήθεια από τρίτους δεν αποσώνει, οι πιστωτές άκαμπτα προϋποθέτουν οδυνηρές μεταρρυθμίσεις, το ποντίκι όσο και αν βρυχάται δεν πανικοβάλλει το λυσσασμένο λιοντάρι, ε δεν χρειάζεται μαντική ικανότητα αλλά νηπιακή νοημοσύνη να αντιληφτεί ο οποιοσδήποτε ποιος σε τελική ανάλυση θα υποχωρήσει άτακτα στις διαπραγματεύσεις.
Παραπλανά η κυβέρνηση διατυμπανίζοντας πως η διαπραγμάτευση αποσκοπεί στην ανακούφιση της φτωχοποιημένης μάζας και όχι πως κόπτεται κυρίως για την προάσπιση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Αν και κάποια ψίχουλα είναι πολυπόθητα για το τερπνό του ξεγελάσματος του λαού (και τη μη δημοσκοπική κατρακύλα της) με το ωφέλιμο και κρισιμότερο της διατήρησης της ζωτικής εσωτερικής αγοράς των ελλήνων βιομηχάνων. Όμως όποιος αναλάβει τη διοίκηση μιας κοινωνίας αγεφύρωτα διαιρεμένης και όπου η μεν παρασιτική μειοψηφία κυριαρχεί διαθέτοντας στα αδίστακτα χέρια της πλειάδα φοβερών κατασταλτικών και μη μηχανισμών (οι τελευταίοι και πιο πανούργοι, όπως τηλεοπτικά μέσα αποχαύνωσης) για την επιβολή της και η άλλη εργατολαϊκή μεριά αντλεί τη δύναμη της σαν τον Σαμψών αποκλειστικά από το μάκρεμα της οργανωμένης πάλης της, είναι αδύνατον να συγκεραστούν κατόπιν τα αντικρουόμενα. Καύσωνας και δροσιά συνταιριάζει; Εδώ ακριβώς εντοπίζεται μια εξαιρετική ομοιότητα σε δύο καταστάσεις. Όπως οι ιμπεριαλιστές είναι εξοπλισμένοι με ελεεινά και πανίσχυρα μέσα για την ευθυγράμμιση των απείθαρχων υποτακτικών τους (τα βλέπουμε δια γυμνού οφθαλμού αυτή την περίοδο), παρόμοια και η ελληνική ιθύνουσα τάξη έχει τους τρόπους της να εκβιάζει και προστάζει τους κυβερνώντες για ευθυγράμμιση στις επιλογές της απέναντι και ενάντια σε ένα λαό παροπλισμένο και μέχρι ενός σημείου υπνωτισμένο. Άρα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατά συνθήκη ήθελε να ωφελήσει τον λαό, θα αδυνατούσε. Αν πάλι το επιδίωκε ειλικρινά, δεν θα φρόντιζε να παίξει καταλυτικά και επάξια τον ρόλο της Δαλιδάς το προηγούμενο διάστημα. Ο πολιτικός που δεν είναι θεομπαίχτης, μα μοχθεί για το καλό του λαού και είναι αποφασισμένος να αντισταθεί όχι θεατρικά ή με υστερόβουλα κίνητρα στους δανειστές-στραγγαλιστές (αν φυσικά και καταχρηστικά θεωρήσουμε πως ο κοινοβουλευτισμός ανοίγει διαύλους ριζικών μετατροπών στο κατεστημένο), έχει φροντίσει έγκαιρα και συστηματικά να αναπτύξει και στρατεύσει στο πλευρό του αλληλέγγυο (και όχι να τον αλλοτριώσει σε παθητικοποιημένο θεατή) ένα μαχητικό και ώριμο κίνημα. Συμπερασματικά λοιπόν ο λαός και η όποια αυθεντική καθοδήγηση του δεν εκλιπαρεί και παζαρεύει με τους εισβολείς και καταχτητές του σπιτικού του, αλλά αντιστέκεται με τον ξεσηκωμό του. Τουναντίον η μεγαλοαστική τάξη και οι εκφραστές της επιζητούν και πιέζουν τους απαραίτητους πάτρωνες της για επιείκεια και μη περεταίρω υποβάθμιση της θέσης της. Ο ένας (ο λαός) δεν βολεύεται στο αστερισμό της υποτέλειας. Ίσα ίσα, ματώνει και υποφέρει. Ο άλλος όμως εισπνέει το ζωογόνο οξυγόνο του. Σε ετούτη τη ασύμβατη σχέση, έντιμη συμφωνία δεν χωρά. Υπάρχει, πρέπει να υπάρχει κάθετη, οριζόντια, διαγώνια αντιπαράθεση λαού και των ανθρωποειδών καταστροφέων του. Παραχωρήσεις (με βαρύ όμως τίμημα και δολιότητα) πιθανά να κάνουν οι ιμπεριαλιστές μονάχα στους μικροσκοπικά όμοιους τους, την αστική τάξη και ποτέ σε ξένους λαούς. Όταν και τη δική τους εργατιά μαστιγώνουν. Διαφορετικά ούτε Βαλτιμόρες θα βλέπαμε, ούτε και σπουδαίες εκδηλώσεις σιδηροδρομικών σε Γερμανία και φοιτητικές κινητοποιήσεις σε Λονδίνο και Καναδά.
Τραγική συνέπεια (όχι πως η αρνητικότητα δεν περιέχει τη δυναμική για το ελπιδοφόρο αντίθετο της και όπου αυτή η προοπτική τέμνεται διαλεκτικά με την πεμπτουσία της ύπαρξης και δράσης μας) της επέλασης του ΣΥΡΙΖΑ είναι η κατάντια ενός αδρανοποιημένου λαού- σώματος ψηφοφόρων. Ενώ λοιπόν στο ζωντανό δίχρονο του 2010-2012 έδειξε τις διαθέσεις του και που σαν μικρή πλημμυρίδα σιγά σιγά φούντωνε, ώστε να αποκρούσει τη αφιονισμένη επίθεση του κεφαλαίου σε βάρος του, έφτασε να παρατηρεί αποσβολωμένος, μουδιασμένος τις εξελίξεις. Λαχταρώντας έστω μια ανάσα από το σταθερό βούλιαγμα του στην εξαθλίωση. Στο διαλυόμενο στα εξ ων συνετέθη ΠΑΣΟΚ (η ειρωνεία για την παπανδρεϊκή αυτή ρήση) χρεώνεται ιστορικά ένα σημαντικό ποσοστό των ευθυνών για τη συρρίκνωση και άμπωτη του διεκδικητικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Είσπραξε ευνόητα τα επίχειρα. Σίγουρα παραπλήσια θα πιστωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ η καίρια συμβολή του στον ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ κατευνασμό του λαού μας και στη μη συνειδητοποίηση για τους πραγματικούς, τους γενεσιουργούς φταίχτες της κακοδαιμονίας του (το σπουδαιότερο ίσως ιδεολογικοπολιτικό επίτευγμα του κηδεμονευομένου ελληνικού καπιταλισμού). Αντί λοιπόν να θεριεύει ο λαός την οργάνωση και σύγκρουση με τους αντιπάλους του , αμήχανα, απογοητευμένα αλλά και σε αισιόδοξη αντιδιαστολή ανήσυχος, σοβαρά προβληματισμένος και διερευνητικός (εδώ παρεμβαίνουμε εμείς) για την παραπέρα πορεία της υπόθεσης του, εύχεται και καρτερά την περιορισμένη έστω απάλυνση της συμφοράς του. Αντί στην αντικειμενικά ευνοϊκή εποχή μας να υιοθετούνται τα πιο προωθημένα στρατηγικά, σοσιαλιστικά προτάγματα αξιοποιώντας την αβάστακτη καθημερινότητα και θεμελιώνοντας όρους ανατροπής, να μεγαλουργεί ο ακραίος αμυντισμός και η ικανοποίηση της οριακής επιβίωσης. Πόσοι λαϊκοί άνθρωποι καλοπροαίρετα (όχι οι επαγγελματίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ) λένε, άντε ας σταματήσουμε το διαπραγματευτικό, μιας και οι τροϊκανοί έχουν βαλθεί να μας τσακίσουνε εντελώς αν συνεχίσουμε; Να φαντάζει έτσι ένα μέρος του πληθυσμού ικανοποιημένο με τη υπάρχουσα φτώχεια του μπροστά στην διαφαινόμενη τρισχειρότερη εκδοχή να τα χάσει όλα (που τα χάνει έτσι και αλλιώς). Να επαινεί τον ΣΥΡΙΖΑ για τις σκιαμαχίες του, πιστεύοντας πως δήθεν μόχθησε ηρωικά στις Βρυξέλλες και αθετεί μια μια τις εξαγγελίες του υποχρεωτικά, αφού περιθώρια δεν υπάρχουν για μετριασμό των προβλημάτων. Με ηθικό δίδαγμα πως οι εταίροι (τότε πως είναι εταίροι και όχι συντριπτικά υπέρτεροι;) είναι ακατάβλητοι και ας αποδεχτούμε λοιπόν το πεπρωμένο του βιώσιμου καπιταλισμού με τις μοιραίες και αναπόφευκτες «ατέλειες» του. Τη στιγμή που θα έπρεπε να κάθονται στο εδώλιο της ιστορίας κατηγορούμενοι και απολογούμενοι ο σαπισμένος καπιταλισμός και ο πολεμοχαρής ιμπεριαλισμός δίνοντας μάχες οπισθοφυλακής. Και όχι να κομπάζει με περισσή έπαρση σαν το μοναδικό εφικτό κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Με επακόλουθο σαν οδοστρωτήρας πλέον να ισοπεδώνει τις παλιές κατακτήσεις, απαραίτητες για τη διάσωση του. Δίχως οπωσδήποτε να απαλλάσσεται από γενναίες δόσεις φταιξίματος για το τελευταίο αυτό θλιβερό φαινόμενο και το λοιπό αντεπαναστατικό, συμφιλιωτικό-συνεργατικό και ανασχετικό για την άμεση και απώτερα επαναστατική κίνηση του πλήθους φάσμα της αριστεράς (η «αγία» βλέπεις τριάδα και αλληλουχία του ρεφορμισμού).
Δυστυχώς όμως τα βάσανα του λαού δεν εστιάζονται αμιγώς στο οικονομικό πεδίο. Το δράμα δεν περιορίζεται στο λιγοστό (έως και ανύπαρκτο για ορισμένους πιο άτυχους) και μες στην πίκρα ψωμί. Έρχεται ο Καμένος (γιατί είναι βαρύ και πρόωρο να εξωτερικευτεί κατ` ευθείαν από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μια τέτοια σκέψη) να αναδείξει τους εφιαλτικότερους κινδύνους που μας περιτριγυρίζουν. Συνταγογραφώντας για την πληγή της εξάρτησης της χώρας μας ακόμη μεγαλύτερη δέσμευση, ακόμη πιο στερεή αγκύρωση στα πρανή της με μια νέα βάση. Προσφέροντας σαν σύγχρονη Σαλώμη στο πιάτο τα «κοινά» σύνορα και την ανεξαρτησία της πατρίδας μας (δεν έχει απομείνει και πολλή εξάλλου) στις καγκελαρίες της Ευρώπης. Δωρίζοντας στα μονοπωλιακά αμερικάνικα αρπακτικά τον ορυκτό πλούτο (αλλά και τον επίγειο, εναέριο, υδάτινο) της πατρίδας μας για συνεκμετάλλευση. Να συμβουλευτούμε μήπως τη γνώμη του λιμοκτονούντα και αλληλοσπαρασσόμενου νιγηριανού λαού επ’ αυτού, ο οποίος βρίσκεται πάνω σε ένα πετρελαϊκό πακτωλό;
Εμπλέκει παράλληλα η συγκυβέρνηση σε επίφοβες περιπέτειες τον λαό μας με την υποτιθέμενη πολυδιάστατη πολιτική της. Πάντοτε όμως υπό το πρίσμα της πρόσδεσης στο άρμα κάποιου προστάτη. Αγνοεί πως οι ιμπεριαλιστικές ύαινες και αν ακόμη ερίζουν αναμεταξύ τους για τη λεία, δεν το πράττουν για να την απελευθερώσουν, αλλά για το ποια θα την κατασπαράξει περισσότερο; Μπορεί η αμερικανόστροφη Λαγκάρντ να ενημέρωσε παρασκηνιακά τον Βαρουφάκη για τον κρυφό λογαριασμό (πιστωτικός σημειωτέον) έκτακτης ανάγκης στην Τράπεζα της Ελλάδας (ο Στουρνάρας κατόπιν εορτής φαίνεται να ανακοίνωσε το έσχατο αυτό τέχνασμα για το μη ξεμπρόστιασμα του και για την κάλυψη της παρέμβασης της τοκογλυφικής μεγαλοκυρίας), ώστε να υπονομεύσει τον εκβιαστικό χρηματοδοτικό κλοιό του Σόιμπλε και να βρεθούν τα χρήματα της δόσης στο ΔΝΤ. Αξιώνει και αυτή όμως εξίσου βάρβαρα μέτρα. Ο αμερικανικός παράγοντας λοιπόν άλλοτε διάκειται με συνεσταλμένη ευμένεια προς την Ελλάδα και αργότερα αγριεύει. Ανάλογη συμπεριφορά κατά τη συγκυρία εφαρμόζει και προς τη Τουρκία. Θα δυσανασχετεί εννοείται με την προσέγγιση της με τη Ρωσία (Turkish stream, κλπ) και με τις μεγαλοϊδεατικές βλέψεις του Ερντογάν για αναρρίχηση στη δέκατη περιφερειακή δύναμη ανά τον πλανήτη (μεγαλεπήβολος μεσοπρόθεσμος στόχος σύμφωνα με το δόγμα Νταβούτογλου, αλλά και διόλου εύκολος με τη συμμετοχή τόσων μνηστήρων ειδικά στην εγγύς περιοχή και σε μια ζώνη των θυελλών). Καθόλου αμελητέο γεγονός δεν είναι η δρομολόγηση κατασκευής (σε γερμανικό ναυπηγείο) ενός τούρκικου αεροπλανοφόρου!! Εκνευρισμένη και στριμωγμένη τώρα η μεγαλοαστική μας (το μας έχει εθνικό προσδιορισμό και όχι οικογενειακό) παρατηρεί με προσοχή τις διεργασίες που συμβαίνουν στο απέραντο χωράφι του ανταγωνιστή της. Τη στιγμή που διαρκώς ενισχύεται ο γείτονας γεωπολιτικοοικονομικά και έχει καβαλήσει τον Βουκεφάλα του (οι αναβάτες συχνά έχουν επώδυνες πτώσεις φυσικά) , ενώ η ίδια στραγγίζεται ταμειακά αδυνατώντας για το ελάχιστο και διαπιστώνοντας πως λειώνουν σαν τα φτερά του Ίκαρου οι χθεσινές μωροφιλοδοξίες της, έρχεται σε αυτό το ζοφερό πλαίσιο η αναλαμπή της νέας βάσης. Δώρο στους Αμερικανούς (και στους γύρω λαούς μήπως;;;) με αντάλλαγμα την εύνοια τους. Παρεμπιπτόντως η διχοτόμηση της Κύπρου προωθήθηκε ανενόχλητα από την παρουσία της εγγλέζικης βάσης. Απόφαση (για τη βάση) που ευελπιστεί να την αναβαθμίσει κάπως ή και πιθανόν ειπωμένη με απλώς προπαγανδιστική σκοπιμότητα. Παρόλο που ήδη ούτως ή άλλως επικυρώθηκε η πολιτική συλλογιστική και βούληση για κάτι τέτοιο. Οι ιμπεριαλιστές όμως παγερά αδιαφορούν για τις αγωνίες των ακόλουθων τους και προσηλώνονται μονοσήμαντα στις δικές τους επιδιώξεις περιφρονώντας τα άγχη των ευτελών. Εθελοτυφλούν οι μεγαλοαστοί όταν αποπειρώνται να καρπωθούν προστριβές μέσα στο δυτικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Ήταν πρόσφατα πολύ ευδιάκριτος ο άκομψος διαγκωνισμός των «πολιτισμένων» λυκοσυμμάχων του ΔΝΤ και των ευρωπαίων για το ποιος θα εκπαραθυρώσει ποιόν από τις συνομιλίες για τη συμφωνία με την ελληνική αντιπροσωπεία. Συναινούν στο γονάτισμα της όμως. Επίσης δεν θα διακύβευαν ποτέ τελειωτικά τη συνεργασία τους προς χάριν ενός δορυφόρου. Ενώ η βαρκούλα αντίθετα είναι λίαν ευάλωτη και μπορεί να συντριβεί κιόλας ανάμεσα στην αντιπαράθεση και τις μανούβρες των θωρηκτών.
Εισχωρεί όντως σε ναρκοπέδιο η χώρα μας με τους άστοχους χειρισμούς της ηγεσίας της να αξιοποιήσει τις διενέξεις των υπερδυνάμεων. Οι ιμπεριαλιστές πρώτης και δεύτερης γραμμής έχουν την σχετική πολυτέλεια (αν και μέχρι και η ίδια η Γερμανία με το γνωστό μέγεθος της στοιχήθηκε στο μέτωπο της Ουκρανίας δυσαρεστημένα από την ενεργειακή θηλιά στο δικό της στιβαρό λαιμό πίσω από τον αμερικανό πρωτοπόρο) της ευλυγισίας στις συναναστροφές τους. Τα σπιθαμιαία κράτη στερούνται αυτού του προνομίου ή έστω δυσκολεύονται ιδιαίτερα με αυτή την αυτόνομη δυνατότητα. Γιατί η εξάρτηση δυστυχώς δεν μοιάζει με επίσκεψη σε παντοπωλείο. Ούτως ώστε όταν ο καταναλωτής θελήσει να επισκεφτεί παραδίπλα ένα εναλλακτικό ρώσικο ή κινέζικο με καλλίτερες τιμές και ποιότητα, να το επιχειρήσει μονομιάς χωρίς κόστος και συνέπειες. Φροντίζουν οι ιμπεριαλιστές να δένουν πολλαπλά όπως ένας βοσκός το πρόβατο για να μη τους ξεφύγει. Με στρατιωτικά σχοινιά από τα κέρατα, με οικονομικά από τα πόδια, με διατροφικά- ενεργειακά ρυθμίζοντας το χορτάρι του. Με πολιτισμικά μαθαίνοντας το σε παραγγέλματα. Και για έσχατη εξασφάλιση αμολά κοντά του και ένα αγριεμένο τούρκικο τσομπανόσκυλο να το φοβερίζει.
Άρα οι ιμπεριαλιστές δεν χωρατεύουν. Ούτε τα μνημόνια τους (καρπερό εργαλείο ποδηγέτησης) αχρηστεύονται αβρόχοις ποσί, ούτε μοιχείες με Ρώσους συγχωρούν. Πνίγουν στο αίμα δίχως σταλιά ελέους ολάκερους λαούς. Ξεσκονίζουν και ξαναλαδώνουν τα πυρηνικά τους οπλοστάσια. Σε μια νύχτα συνετίζουν τα Σκόπια για το πέρασμα του ρώσικου αγωγού με ένα αλυτρωτικό επεισόδιο. Με ένα τηλεφώνημα ξεσπαθώνουν αυτοστιγμής την Αλβανία, η οποία με βάση τη βουλιμία που διακρίνει τον κάθε υδροκέφαλο και ασπόνδυλο μεγαλοαστό, αρχίζει να εποφθαλμιά τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας. Ίσως αυτό συνιστά προειδοποίηση και τιμωρία από τον σύντροφο (κατά τον πρωθυπουργό μας) Ομπάμα για τις δειλιασμένες και άσεμνες ερωτοτροπίες της ελληνικής κυβέρνησης με τους ανατολικούς και ασιάτες (δανεικά από BRICS – πέρασμα αγωγού με ευρωπαϊκές πλάτες) και το ενδεχόμενο παρασκηνιακό πλεύρισμα με τους προεστούς της γηραιάς ηπείρου. Ενδεικτικά η γαλλική TOTAL εισπράττει πολλά δις από τους κινέζους για αμοιβαία επωφελείς επενδύσεις. Είναι ένα όμως μονοπωλιακό μεγαθήριο και δρα υπό τη σκέπη ενός κράτους με πυγμή (και πυρηνική ασφαλώς) και υπερπόντιες κτήσεις. Η ψωροκώσταινα που τραβάει; Την στηρίζουν ποιοί, γιατί , πόσο και μέχρι που; Καυτά κάστανα ανάλαβαν με γυμνά χέρια να πιάσουν οι εντολοδόχοι του Μαξίμου. Αναμενόμενο και συνειδητό. Επιπλέον η ύπαρξη του κοινού νομίσματος και η πιστωτική μέγγενη της Ε.Ε. συνιστούν αυτόματα αυξημένη πολιτική επιρροή και εξουσία της τελευταίας στη χώρα μας με αντίστοιχη τάση υποτίμησης της αμερικάνικης δικαιοδοσίας. Ταρακουνώντας τοιουτοτρόπως την παραδοσιακή ισορροπία της πλάστιγγας της διπλής εξάρτησης σε βάρος των υπερατλαντικών. Και σαν ο κύκλωπας θυμώσει..
Δηλαδή το όλο περιβάλλον θυμίζει μύλο. Μύλος που ανακατεύει επεκτατικούς σχεδιασμούς, νοσηρούς οραματισμούς, αντικρουόμενα συμφέροντα νάνων και γιγάντων. Σε αυτή την ιδιάζουσα, μη ξεδιαλυμένη και εκρηκτική περιδίνηση ο κάθε ένας συντάσσεται ή εφορμά κατά του άλλου. Το φρικιαστικότερο όμως είναι το ξεκίνημα αλέσματος ανθρώπινων κορμιών από αυτόν τον μύλο (22 στο Κουμάνοβο). Γρανάζι του αποτελεί και η Ελλάδα. Και οι τιμονιέρηδες της μαζί.
Μία συνεπής (με την ολοκληρωμένη έννοια του όρου) αριστερή δύναμη όμως δεν αποφασίζει να βαδίζει τον παρά φύσιν δρόμο της διοίκησης του αστικού κράτους. Δεν εκφυλίζεται και αντιδραστικοποιείται έρποντας στα διευθυντήρια των ιμπεριαλιστικών κέντρων πασχίζοντας να βελτιώσει τα θέματα και εκκρεμότητες της μπουρζουαζίας. Τότε δεν θα εκπλήσσει καθόλου, όταν αυτή χορεύει (ποιος θα χόρευε μας λέγανε;) σαν παλλακίδα στους σημερινούς σουλτάνους του πλανήτη για να τους δελεάσει, ώστε να ανταμείψουν έστω και φειδωλά το αφεντικό της. Δεν συγχρωτίζεται στα σαλόνια της ελληνικής αριστοκρατίας φροντίζοντας να μειώσει το χρέος της (που και αν υφίσταται, θα δημιουργήθηκε από λεφτά που οι κηφήνες της χλιδής καταβρόχθισαν και στον λαό αναθέτουν να πληρώνει). Απεναντίας η μη κατ` ευφημισμό αριστερά, η κομουνιστική και επαναστατική προχωρά στο κακοτράχαλο, ανηφορικό, ενίοτε και μαρτυρικό μονοπάτι των αγώνων πλάι στον εργάτη, στον μικροαγρότη, τον φοιτητή, τον νεολαίο, τον αντιφασίστα δίνοντας τους έμπνευση και ώθηση. Ιεραρχεί σαν καίρια προτεραιότητα το διώξιμο των βάσεων και την ακύρωση της εξάρτησης και δεν συλλαμβάνει δουλικές ιδέες για τη κατασκευή καινούριας. Συμπαραστέκεται στους φυλακισμένους Τούρκους πρόσφυγες προσπαθώντας έμπρακτα να διαμορφώσει πλατύ ρεύμα αλληλεγγύης ανάμεσα στους λαούς, ξορκίζοντας ένα ίσως επικείμενο (μακρινό;) αδελφοκτόνο μακελειό και δεν τους απελαύνει χαρίζοντας τους στη χάρυβδη Μέρκελ και στον χασάπη Ερντογάν. Οργίζεται με την ύπαρξη και τον ρόλο του εβραϊκού κράτους και δεν συμπράττει ποτέ και για τίποτα με τα σιωνιστικά τέρατα (αλήθεια, το καράβι για τη Γάζα μεταμορφώθηκε σε πολεμικό πλοίο για κοινές ασκήσεις με τους κατακτητές;) και με το απολυταρχικό και αιμοσταγές αιγυπτιακό καθεστώς . Ξεθεώνεται στηρίζοντας την αξιέπαινη και ακούραστη αντίσταση των κατοίκων της Χαλκιδικής που διαφωνούν και εμποδίζουν το μπακιρένιο ξεπούλημα και δηλητηρίαση της χρυσής γης τους και δεν διατάζει τα ΜΑΤ να τους ορμούν. Υπερασπίζεται με πείσμα το πανεπιστημιακό άσυλο και δεν δίνουν εντολή οι Πανούσηδες για την παραβίαση του με πρόσχημα τις αφορμές των πολιτικά ανεγκέφαλων και αυταρχικών (ναι, το αντισυλλογικό έτσι χαρακτηρίζεται) αναρχικών. Συμπορεύεται με τους νοσοκομειακούς και δεν αγανακτεί και απορεί με υποκριτική αφέλεια σαν την Κωνσταντοπούλου (εσωκομματικά ζητήματα, προσωπικές υποθήκες και αντιρρήσεις τακτικής) έξω από τη βουλή για το σταμάτημα της διαδήλωσης τους από την αστυνομία, που μόνο αυτόβουλα αυτή δεν συμπεριφέρεται, αλλά υπακούει τυφλά στον προϊστάμενο της. Ορθώνει το ανάστημα της κατά της φαλκίδευσης του δικαιώματος για περίθαλψη και αξιοπρεπή σύνταξη και δεν αδειάζει τα αποθεματικά των διάφορων οργανισμών για να γεμίσει και αποδώσει το πουγκί στους δανειστές- αφανιστές. Καταδικάζει το θαλασσόπνιγμα, αγκαλιάζει και χορηγεί στέγη και τροφή στους δύσμοιρους μετανάστες και δεν τους αφήνει να «λιάζονται» στη ζούγκλα της Αθήνας αδέσποτοι και κατατρεγμένοι, καλώντας φαρισαϊκά τους πρωταίτιους φονιάδες ιμπεριαλιστές να επιδείξουν ανθρωπιά και οίκτο (αν τα διάθεταν, δεν θα προξενούσαν εξ αρχής την ομαδική φυγή από τις βομβαρδισμένες εστίες τους).
Τέτοια απεχθής αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) για εμάς ταυτίζεται με το αντιπρότυπο. Έχει προ πολλού και ανεπιστρεπτί αυτομολήσει στο τάγμα των εκμεταλλευτών. Χάραξε τη ταξική της σταδιοδρομία. Ανήκει οριστικά στους αντίπερα. Ότι εξαχρειωμένο κάνει σήμερα, απλά αποτελεί την ενσάρκωση των ρεφορμιστικών θεωριών. Ας την παρατηρούν και αναλύουν προσεκτικά οι ομογάλακτοι της, που και ο δικός τους ορίζοντας δεν δραπετεύει ουσιαστικά έξω από τα συρματοπλέγματα του καπιταλισμού. Ας παραδειγματιστούν (και ξεκάθαρα δεν αναφέρομαι στις αθεράπευτες ηγεσίες, αλλά στα ακέραια μέλη και οπαδούς) εκείνοι που με δευτερεύουσες, ρητορικές παραλλαγές καλλιεργούν ψευδαισθήσεις πως μπορεί να φυτρώσουν και ανθίσουν πάνω στη στέπα του αστισμού οι αξίες του δίκιου, της χειραφέτησης και της εξάλειψης της κοινωνικής καταπίεσης. Οι λαϊκές εξουσίες τους και οι εργατικοί έλεγχοι τους μέσα στη κοίτη του συστήματος θα παραπαίουν, θα διαφθείρονται και εν τέλει με λεπτομερειακές διαφοροποιήσεις θα μοιάζουν ανατριχιαστικά με τον βίο και την πολιτεία του ΣΥΡΙΖΑ. Όμοια η αφετηρία των ρεφορμιστών, παραπλήσια η διαδρομή τους, απαράλλακτα ίδιο το τέρμα. Εδώ εκ βάθρων γκρεμίστηκε ένοπλα η κεφαλαιοκρατία και θεμελιώθηκαν σοσιαλιστικές δομές και πάλι πέτυχε και τις διάβρωσε και παλινόστησε θριαμβεύτρια (o γόνιμος όμως εμπλουτισμός της εμπειρίας από την αποτυχία -ή σωστότερα την ιστορική ανεπάρκεια- καθιστά βέβαια ίσως πιο τελέσφορη την επόμενη απόπειρα). Πως λοιπόν θα αλώσουν οι πρεσβευτές αυτών των ρεφορμιστικών φληναφημάτων μέσα τον οχυρωμένο στο ίδιο του το κάστρο του καπιταλιστή; Η αριστερά που επωμίζεται αυτό το καθήκον της διαχείρισης του συστήματος, ακαριαία καταχωρείται στις μαύρες δυνάμεις (και πόσο εύστοχα ο Στάλιν την αποκαλούσε οργανωμένο κομμάτι της αστικής τάξης στις γραμμές του προλεταριάτου).
Ας αφήσουμε να ξευτιλίζεται, να καταρρακώνεται η τέτοιου φυράματος αριστερά με τον ακροδεξιό κράχτη της φτιάχνοντας το περίεργο κράμα της σωτηρίας μας: τα άγια λείψανα, τα αλληθωρίσματα στο ξανθό ή και το κίτρινο γένος, τα αδιέξοδα παζάρια και τη νέα προτεινόμενη αμερικάνικη βάση. Στην αντικρινή όχθη, εκεί που στοιβάζεται ο ταλαιπωρημένος κόσμος άοκνα και δίχως απογοητεύσεις προσπαθούμε να κατασκευάσουμε τη δική μας βάση. Γεμάτη από απεργούς, καταληψίες, διαδηλωτές. Κατάμεστη από αγωνιζόμενους για δουλειά, περίθαλψη, μόρφωση σε ένα κοινό και διευρυμένο μέτωπο όχι γεφύρωσης και εξωραϊσμού με τη κατάρα του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. Εκείνο τότε το ασυμφιλίωτο και αδάμαστο κίνημα της οργής, του δίκιου και της ζωτικής ανάγκης θα κατατροπώσει και εξαναγκάσει άρον άρον τους ιμπεριαλιστές δήμιους με τους ντόπιους κλέφτες λακέδες τους να φυγαδεύονται με ελικόπτερα από τις ταράτσες των πρεσβειών (που συνέβηκε αυτό;) για να σώσουν το τομάρι τους. Αφήνοντας μας ήσυχους να κτίσουμε μια κοινωνία λεύτερη, ειρηνική, χωρίς να μολύνεται από φασιστικά μιάσματα και με τις παραγωγικές μηχανές να δουλεύουν απρόσκοπτα χωρίς να τις βραχυκυκλώνουν οι κρίσεις υπερπαραγωγής αγαθών και δυστυχίας, ούτως ώστε να βασιλεύει παντοτινά η ευημερία και η προκοπή.
Όσο, όσο παραδεισένιο και αν ακούγεται αυτό, άλλο τόσο κολάσιμο και προσεχώς θανάσιμο είναι αυτό που βιώνουμε σήμερα. Η καρδιά της ουτοπίας εντοπίζεται όχι σε αυτούς που παλεύουν να γκρεμίσουν την κόλαση, μα σε εκείνους που συμβιβάζονται, την ευλογούν, την αναγορεύουν σε μονόδρομο και την κρατούν ζωντανή και καρκινοβατούσα στην εντατική μονάδα με τη τροφή, τον αέρα και το αίμα των λαών.
Μέλος του ΚΚΕ(μ-λ) στα Χανιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου