Παρεμβάσεις της Λαϊκής Αντίστασης στο Ίλιον και στη Δάφνη

Παρέμβαση στο Ίλιον:

Μαζική παρέμβαση της Λαϊκής Αντίστασης- Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας πραγματοποιήθηκε εχθές το απόγευμα στην κεντρική πλατεία του Ίλιον! Κόντρα στο γενικό ρεύμα του εφησυχασμού και της μοιρολατρικής αποδοχής της νέας συμφωνίας, οι δυνάμεις της Λ.Α.-Α.Α.Σ. επιχείρησαν να αναδείξουν, με τις προκηρύξεις, με το πανό, με τα συνθήματα και με τη μικρή διαδήλωση που πραγματοποίησαν, πως υπάρχει άλλος δρόμος για τον ελληνικό λαό! Αυτός της οργανωμένης μαζικής πάλης ενάντια στα παλιά και τα νέα μνημόνια, ενάντια στην εξάρτηση από Ε.Ε. και Η.Π.Α.


Εκδήλωση - συζήτηση στη Δάφνη:

Με σημαντική επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση της Λαϊκής Αντίστασης- Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας στη πλατεία Καλογήρων στη Δάφνη. Απ' τις προηγούμενες μέρες οι σύντροφοι της Λ.Α.-Α.Α.Σ. προπαγάνδισαν την εκδήλωση με κάλεσμα και αφίσα, στο μετρό και τις γύρω πλατείες. Στο χώρο της εκδήλωσης είχε στηθεί το πανό της Λ.Α.-Α.Α.Σ. και μικροφωνική που καλούσε στη συγκέντρωση.
Το άνοιγμα της συγκέντρωσης έκανε ο σ. Γιώργος Σόφης που προσδιόρισε το πλαίσιο της εκδήλωσης ενώ έκανε και αναφορά στη καταστροφική πυρκαγιά στον Υμηττό. Στη συνέχεια πήρε το λόγο ο σ. Γιάννης Βάρλας που έκανε την εισήγηση της Λ.Α.-Α.Α.Σ., που δημοσιεύουμε παρακάτω. Μετά την εισήγηση πήραν το λόγο αρκετοί απ' τους παρευρισκόμενους που διατύπωσαν τις απόψεις τους και έθεσαν και τα ερωτήματα τους. Η εκδήλωση έκλεισε με σύντομες απαντήσεις απ' τους εισηγητές που απάντησαν και στις ερωτήσεις που τέθηκαν.

Η παρουσία αρκετών δεκάδων συμπολιτών, το ζωηρό ενδιαφέρον για τις θέσεις και τα χαρακτηριστικά της Λ.Α.-Α.Α.Σ. αποτελούν την καλύτερη εγγύηση για τις προσπάθειες που καταβάλουν οι σύντροφοι μας στα νότια προάστια για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων και την ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής πάλης.

Η εισήγηση:

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλοι και φίλες,
Επί 5 μήνες, ο λαός μας ήταν θεατής της λεγόμενης «διαπραγμάτευσης» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τους ιμπεριαλιστές της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. Μιας κυβέρνησης που θα «έσκιζε τα μνημόνια» και τα αντιλαϊκά μέτρα. Κι αυτό θα γίνονταν μέσα στο πλαίσιο του συστήματος που ανέλαβε να διαχειριστεί, μέσα στο πλαίσιο δηλαδή του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Ενός συστήματος το οποίο μάλιστα σπαράσσεται από μια δομική και αγιάτρευτη κρίση στη χώρα μας, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, από ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ολοένα και πιο διακριτούς στα μάτια του κόσμου, αλλά και πιο οξυμένους κι επικίνδυνους, ενός συστήματος που εντείνει καθημερινά την επίθεση του στο λαό και στους εργαζόμενους σ΄ όλα τα επίπεδα. Ακόμα παραπέρα η αναίρεση των μνημονίων και των μέτρων με νόμο και με τη «βούλα» θα έρχονταν μέσα στο πλαίσιο της «ευρωπαϊκής οικογένειας», της Ε.Ε. της Ευρωζώνης και του Ευρώ. Κι όλα αυτά «δια της ανάθεσης», της ψήφου, της ανάληψης της διακυβέρνησης, μακριά από σκληρούς λαϊκούς αγώνες κι αντιστάσεις. Με το λαό στην καλύτερη των περιπτώσεων να βρίσκεται σε θέση του υποστηρικτή ή και του χειροκροτητή της «εθνικής μας αντιπροσωπίας» και της κυβέρνησης.
Από τον πρώτο «σταθμό» αυτής της «διαπραγμάτευσης», τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, όπου η κυβέρνηση δεσμεύτηκε στην παράταση των προηγούμενων «μνημονίων», στην αποδοχή των λεγόμενων «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» και στο ότι δεν θα προχωρήσει σε «μονομερείς ενέργειες», ζητώντας ουσιαστικά την άδεια, απ΄ την τρόικα για κάθε μέτρο που θα παίρνει, φτάσαμε στο σήμερα. Διαμέσου μιας κατάστασης που χαρακτηρίζονταν από διάφορα μπρος-πίσω, από ασφυκτικές πιέσεις και εκβιασμούς απ΄ τη μεριά των ιμπεριαλιστών – ιδιαίτερα των γερμανών - από τη διασπορά πλήθους αυταπατών απ΄ την κυβέρνηση, και με το λαό πάντα στη γωνία. Η τρόικα μετονομάστηκε σε «θεσμούς», το λεγόμενο πρόγραμμα ανακούφισης της Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, ο κατώτατος μισθός στα 751 ευρώ και οι συλλογικές συμβάσεις πήγαν στα …αζήτητα, ενώ οι λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» όλο και ξεθώριαζαν. Στη συνέχεια αναζητούνταν ο λεγόμενος «έντιμος συμβιβασμός», λες και επρόκειτο για μια διαπραγμάτευση «ισότιμων μερών»! Σ΄ όλο αυτό το διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση έσπερναν αυταπάτες στο λαό όχι μόνο για το ρόλο της Ε.Ε και των ιμπεριαλιστών συνολικότερα, αλλά και για τις δυνατότητες ύπαρξης ενός «ανέμου αλλαγής» της λυκοσυμμαχίας αυτής. Από τις προεκλογικές – αλλά και σημερινές – αναφορές στον Ολάντ και μέχρι τους Ποδέμος, ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε μέχρι και στην ωραιοποίηση των μεγαλύτερων δολοφόνων των λαών, των αμερικάνων ιμπεριαλιστών, που παρουσιάστηκαν λίγο – πολύ, ως «φίλοι της Ελλάδας». Βέβαια οι αυταπάτες για τη δυνατότητα να παίξει με τις αντιθέσεις ΗΠΑ-ΕΕ, με εκφρασμένη και την κόντρα ΔΝΤ-ΕΕ σχετικά με τη βιωσιμότητα ή όχι του ελληνικού χρέους και την ανάγκη «κουρέματός» του (θέση του ΔΝΤ) δεν αποτελούν κάποια «αφελή» προσέγγιση, αλλά εμπλέκονται στη δύνη των πολύ επικίνδυνων για τους λαούς οξυμένων ανταγωνισμών ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές (ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσία) καθώς και των σχεδίων και των απαιτήσεων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για τη χώρα μας. Κι εδώ είχαμε αρκετά «δείγματα», με σημαντικότερο, την… «πρόταση» του Καμμένου για τη δημιουργία νέας αμερικανο-Νατοϊκής βάσης στην Κάρπαθο. Ενώ απ΄ τους… χορούς του υπουργού Εξωτερικών Κοτζιά με τους άλλους ΝΑΤΟικούς φτάσαμε στο «ευχαριστώ» του Δραγασάκη προς τον Ομπάμα και τις ΗΠΑ για το ζήτημα του χρέους. Αυταπάτες σπέρνονταν ταυτόχρονα στο λαό και προς μια άλλη κατεύθυνση. Αυτή της αναζήτησης βοήθειας και «στήριξης» από άλλους προστάτες. Αναφέρθηκε η Ρωσία, που η ίδια φρόντισε να θέσει βέβαια τα όρια, οι BRICS, η συμφωνία για τον αγωγό. Αντιδραστικές και εξωπραγματικές αυταπάτες, με ανοικτό τον γεωπολιτικό ανταγωνισμό – απ΄ την Ουκρανία μέχρι τη Μέση Ανατολή, και όχι μόνο – σε μια Ελλάδα που «ανήκει στη Δύση», όπως εξαρχής είχε θυμίσει κι ο Τσίπρας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλοι και φίλες,
Η λεγόμενη διαπραγμάτευση που έκανε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τους ιμπεριαλιστές, εκτός των άλλων, δεν γίνονταν για λογαριασμό του λαού, των εργαζόμενων, των άνεργων. Αλλά για λογαριασμό της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για την αναζήτηση μιας «ανάσας» στο πλαίσιο της ασφυκτικής εξάρτησης. Εκεί εντάσσεται όλη η συζήτηση για το ελληνικό χρέος – αυτό το εργαλείο της εξάρτησης – μια συζήτηση που δεν αφορά το λαό, τα προβλήματα, τα δικαιώματα και τα συμφέροντά του. Μια συζήτηση που δεν έχει να κάνει βέβαια ούτε με τη λεγόμενη και ψευδεπίγραφη «ανάπτυξη» μιας χώρας η οποία ξεπουλιέται και της οποίας διαλύεται η παραγωγική δομή.
Σήμερα η κυβέρνηση αυτή, η λεγόμενη κυβέρνηση της «αριστεράς» η όπως αλλιώς θέλει να ονομάζεται, ψήφισε ένα νέο μνημόνιο, ένα νέο αντιλαϊκό πακέτο μέτρων, αναγκασμένη ν’ αποδειχθεί όλο το πλαίσιο που απαίτησαν οι ιμπεριαλιστές «δανειστές», μετά και το τελευταίο Eurogroup και τη Σύνοδο Κορυφής το Σαββατοκύριακο στις Βρυξέλλες. Ένα φρικαλέο μνημόνιο (σύμφωνα και με τα δικά τους λόγια), κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του μεγάλου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών που έρχεται να προστεθεί σ΄ όλα τα προηγούμενα, και στην ήδη άσχημη κατάσταση που βιώνει η εργατική τάξη, οι άνεργοι, ο λαός μας, στην καθημερινότητά του. Φρόντισε μάλιστα να στείλει και τα ΜΑΤ και να διαλύσει τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα με τα χημικά στις 15 Ιούλη, όταν ψηφίζονταν το νέο «μνημόνιο». Το νέο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων ήταν το αποτέλεσμα όλης της προηγούμενης πορείας. Κι αυτό παρά το «Όχι» του κάλπικου δημοψηφίσματος στο οποίο προχώρησε τυχοδιωκτικά η κυβέρνηση μπροστά στα αδιέξοδά της. Ένα δημοψήφισμα που εξ αρχής το είχε εντάξει στο πλαίσιο της λεγόμενης διαπραγμάτευσης, και που σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να σηματοδοτήσει ρήξη με τους ιμπεριαλιστές. Κι αυτό όχι μόνο γιατί περιορίστηκε στο επίπεδο της κάλπης. Ένα δημοψήφισμα που ανέδειξε ωστόσο ένα «Όχι» απ΄ το 61.3% του λαού, εκτός απ’ όσους γύρισαν την πλάτη σ αυτή την παρωδία, με την Αποχή, ή όσους ψήφισαν άκυρο και λευκό. Ένα «Όχι» θολό και ετερόκλιτο με το οποίο όμως ο λαός εξέφρασε την αντίθεσή του τόσο ξανά απέναντι στους εκφραστές του παλιού πολιτικού σκηνικού διαχείρισης, όσο και στα συγκεκριμένα μέτρα που απαιτούσαν οι ιμπεριαλιστές. Κι αυτό παρά την τρομοκρατία που του ασκήθηκε απ΄ αυτούς, απ’ το μαύρο μπλοκ του «Ναι», απ΄ το κλείσιμο των τραπεζών και τις απειλές για Grexit. Πάρα πολύ γοργά το «Όχι» αυτό μετατράπηκε απ΄ την κυβέρνηση σε «Ναι», και η αντιπολίτευση κι οι «δανειστές» «ξέχασαν» όλα αυτά που έλεγαν την προηγούμενη. Τώρα προείχε η λεγόμενη «εθνική συνεννόηση» με σκοπό τη σύναψη νέας συμφωνίας με τους ιμπεριαλιστές. Έτσι με κυβερνητική πρωτοβουλία καλούνται άμεσα οι πολιτικοί αρχηγοί, και με κοινό ανακοινωθέν με το μπλοκ του «Ναι», ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ καλούν σε «εθνική συστράτευση» για ένα νέο «μνημόνιο». Μάλιστα ως βάση συζήτησης τέθηκε η ίδια η πρόταση Γιούνγκερ που είχαν θέσει οι ιμπεριαλιστές και είχε απορρίψει ο λαός. Ακολούθησε η συνεδρίαση το Σαββατοκύριακο με τη γνωστή σκληρή και εκβιαστική στάση των «δανειστών» αλλά και την εκ νέου εκδήλωση των αντιθέσεων στα πλαίσια της Ε.Ε. ενδεικτικό κι αυτό της φύσης της λεγόμενης «Ευρωπαϊκής ενοποίησης» και της προοπτικής της… Το αποτέλεσμα ήταν η αποδοχή απ΄ την κυβέρνηση ενός νέου πολύ σκληρού αντιλαϊκού πακέτου μέτρων, ενός νέου μνημονίου. Το πακέτο αυτό, μέχρι στιγμής, αρχική προϋπόθεση για το λεγόμενο νέο δάνειο – γέφυρα, απ΄ τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (EMS) προβλέπει μέτρα όπως:

1. Αποδοχή του συνόλου της κακόφημης «εργαλειοθήκης» του ΟΟΣΑ που επιτάσσει τη γενικευμένη λειτουργία εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές μέχρι την «απελευθέρωση» της αγοράς φαρμάκων, γάλατος κλπ. και το «άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων».
2. Συνέχιση και διόγκωση της φοροληστείας, με την «διεύρυνση της φορολογικής βάσης», την αύξηση του ΦΠΑ, το βαρύ φοροχαράτσωμα των αγροτών και την μακρόχρονη παράταση των μέχρι τώρα φοροληστρικών μέτρων (ΕΝΦΙΑ κλπ.).
3. Παραπέρα «μεταρρυθμίσεις» στο συνταξιοδοτικό σύστημα, που σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη μείωση των συντάξεων, κατάργηση των λεγόμενών «πρόωρων» και αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης.
4. «Αυστηρή επανεξέταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων».
«Αυστηρή επανεξέταση των εργατικών κινητοποιήσεων». Εφαρμογή της πρακτικής της ΕΕ για τις ομαδικές απολύσεις». Δηλαδή νέες αντιδραστικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, στις ομαδικές απολύσεις μέχρι και αντιδραστικές αλλαγές για τον έλεγχο και τον περιορισμό των εργατικών αντιστάσεων, των απεργιών και των εργατικών κινητοποιήσεων.
5. «Ενισχυμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων», με ότι θα σημαίνει αυτό τόσο για τις εργασιακές σχέσεις γαλέρας που θα επιβληθούν, όσο και για την παραπέρα υποθήκευση της χώρας στους ιμπεριαλιστές.

Και βέβαια δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες ότι θα σταματήσουν εδώ!
Μα θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αποτελεί το βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης? Φτάσαμε στα όρια, δηλώνει ο Τσίπρας… Αυτό που έγινε φανερό είναι το που οδηγεί με «μαθηματική ακρίβεια», η πολιτική κατεύθυνση και πρακτική της αποδοχής του πλαισίου της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, μέσα στο οποίο συνειδητά κινήθηκε και συνεχίζει να κινείται ο ΣΥΡΙΖΑ και κάθε διαχειριστής του συστήματος αυτού, αλλά και η ίδια η εξαρτημένη αστική τάξη της χώρας. ‘Η στην εκδοχή της πλήρους υποταγής στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών ή σε ένα λιγότερο πιθανό ενδεχόμενο, που επίσης αποτελεί απόφαση των ιμπεριαλιστών σε δοσμένες συγκυρίες, σ΄ αυτό της αποπομπής της χώρας απ΄ την ευρωζώνη, εξέλιξη όμως που θα είχε και συνολικότερες συνέπειες και που δεν είναι άσχετο κι απ΄ τις αντιθέσεις ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές. Σ’ αυτή τη συγκυρία η λογική του «ρεαλισμού» της εξάρτησης έθεσε στο λαό το ερώτημα: ‘Η νέα μέτρα ή Grexit. Προσπαθώντας να τον εγκλωβίσει στα διλλήματα που απασχολούν το σύστημα. Εμείς δεν θα μπούμε σ΄ αυτό το δίλημμα! Κι όχι μόνο γιατί κάθε μια απ΄ τις «εκδοχές» αυτές θα σημαίνει μαύρες μέρες για το λαό. Σ’ ένα σύστημα εξαρτημένο και καπιταλιστικό, με την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους και το λαό, αποσυγκροτημένους και στη γωνία. Γιαυτό δεν έχουμε «εναλλακτικές» προτάσεις σ΄ αυτό το ερώτημα, δεν εφευρίσκουμε ανύπαρκτα «μεταβατικά προγράμματα» τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και της λεγόμενης «αριστερής τάσης» του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε βέβαια κάνουμε «άλματα» σε μια αόριστη «λαϊκή εξουσία» τύπου ΚΚΕ, αποφεύγοντας την ανάγκη ανάπτυξης των μαχών του σήμερα. Δεν προσπαθούμε επίσης να βρούμε «διεξόδους» στη στάση των λεγόμενων «αριστερών διαφωνούντων» του ΣΥΡΙΖΑ που συνεχίζουν να σπέρνουν αυταπάτες, που χρό¬νια τώρα συνέ¬βα¬λαν στον ιδεολογικό και πολιτικό αφο-πλι¬σμό του λαϊ¬κού-εργατικού κι¬νή¬μα¬τος, που είτε ψηφίζουν «Όχι» στα μέτρα… στηρίζοντας όπως δηλώνουν την κυβέρνηση, είτε δηλώνουν «παρόν» ή «απόν».
Δε μπαίνουμε στα παραπάνω «διλλήματα» γιατί πιστεύουμε πως αλλού πρέπει να δοθεί το βάρος από όλους όσους πραγματικά θέλουν να υπηρετήσουν τη λαϊκή υπόθεση.. Πως αλλού βρίσκεται η διέξοδος για το λαό. Πως ο δρόμος ο οποίος μπορεί και νίκες να επιφέρει για το λαό, σήμερα, και στην συγκρότησή του να συμβάλει, αλλά και στη χάραξη της προοπτικής του, είναι αυτός της αντίστασης, της διεκδίκησης και της αντιιμπεριαλιστικής πάλης.
Αυτό σημαίνει να αντισταθούν οι εργαζόμενοι και ο λαός, μέσα από μαζικούς αγώνες και παίρνοντας την υπόθεση στα χέρια τους, σε κάθε πεδίο της επίθεσης που δέχονται. Στις απολύσεις. Στις μειώσεις μεροκάματων, μισθών και συντάξεων. Στις «ελαστικές σχέσεις εργασίας». Στην κατεδάφιση των δικαιωμάτων τους στην ασφάλιση και την περίθαλψη. Ενάντια στη φορομπηξία. Ενάντια στη διάλυση της Υγείας, στους ταξικούς φραγμούς και στη διάλυση της Παιδείας. Στο κλείσιμο Νοσοκομείων και σχολείων. Ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Ενάντια στη στέρηση δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Αλλά και ενάντια στα κάθε είδους σχέδια των ισχυρών της Γης, των ιμπεριαλιστών, ενάντια στις Βάσεις, στους πολέμους, στην οικονομική, πολιτική και στρατιωτική επικυριαρχία τους, στο ξερίζωμα των μεταναστών και στην υπερεκμετάλλευση τους. Αυτή η δουλειά, αυτή η κατεύθυνση βρίσκεται στον αντίποδα λογικών και πρακτικών που θέλουν το λαό, «θεατή», αδύναμο και ηττοπαθή, προβληματισμένο σχετικά με το πιο αποτελεί το καλύτερο «εναλλακτικό σενάριο διεξόδου» για ένα σύστημα που απ΄ τη φύση του είναι… αδιέξοδο, για την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους και το λαό.
Σήμερα, και μπροστά στις ραγδαίες εξελίξεις που ζούμε, σ΄ όλα τα επίπεδα, όταν νέα μνημόνια προστίθενται στα παλιά, όταν η ιμπεριαλιστική κυνικότητα παροξύνεται, να διαλύσουμε τις αυταπάτες κάθε είδους, να κλιμακώσουμε τους αγώνες και τις αντιστάσεις παντού, με διαδηλώσεις, συνελεύσεις, απεργίες, κινητοποιήσεις, να φράξουμε το δρόμο στη νέα καταιγίδα. Αυτή την κατεύθυνση θέλει μ΄ όλες τις δυνάμεις της να προβάλει η Λαϊκή Αντίσταση – Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία και καλεί κάθε λαϊκό άνθρωπο, κάθε εργαζόμενο, κάθε νεολαίο, κάθε αγωνιστή να συμβάλλει σ΄ αυτό.

ΚΑΤΩ Η ΝΕΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΕ-ΔΝΤ-ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ!
ΚΑΤΩ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΜΑΖΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ!
Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ!
ΟΥΤΕ ΕΕ-ΟΥΤΕ ΔΝΤ, ΚΑΤΩ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ!
ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ!