Το capital control, ή αλλιώς το αντεργατικό γιουρούσι, συνεχίζεται (και με μπόλικο δούλεμα)

«Πράσινο φως» για ένταση της επίθεσης σε βάρος της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων αποτέλεσε η «τραπεζική αργία» και ο έλεγχος κεφαλαίων. Με ευθύνη και ανοχή της κυβέρνησης οι εργαζόμενοι εδώ και βδομάδες είναι αντιμέτωποι με ένα νέο κύμα εργοδοτικής αυθαιρεσίας και απροκάλυπτης καταπάτησης της – όσης απέμεινε – εργατικής νομοθεσίας. Μπορεί η κυβέρνηση υποκριτικά να μιλάει για προστασία της εργασίας και μετακύλιση των βαρών της κρίσης στους έχοντες, όμως η πραγματικότητα άλλα μας δείχνει. Η κυβέρνηση προχώρησε στην πράξη αυτή χωρίς καμιά εξαίρεση για μισθωτούς και συνταξιούχους, χωρίς καμιά πρόβλεψη και καμιά πρόνοια ώστε να διασφαλιστεί ο μισθός και η επιβίωση της λαϊκής οικογένειας.
Μια πράξη που θα συνεχιστεί και ας αρχίζουν τα δελτία των συστημικών και ..."κόκκινων" μέσων ενημέρωσης σχεδόν με πανηγύρια ότι ανοίγουν οι τράπεζες από Δευτέρα. Για ορισμένες εργασίες όμως που αφορούν τις συναλλαγές του κεφαλαίου κυρίως αλλά και τη ...δυνατότητα, όπως τη λένε, όσοι χρωστούν να πληρώσουν τις οφειλές τους στην εφορία, στις τράπεζες, τις ΔΕΚΟ και όπου αλλού. Για τους μισθούς (όπου και όσο έχουν μπει) και τις συντάξεις θα συνεχιστεί το μαρτύριο της σταγόνας μπροστά από τα ΑΤΜ και υπό τον καλοκαιρινό ήλιο, μιας και η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων και των συνταξιούχων φέτος μόνο έτσι θα τον απολαύσουν!
Πέρα λοιπόν από το πώς χρησιμοποιήθηκε πριν το δημοψήφισμα το κλείσιμο των τραπεζών, δηλ. σαν ένα όπλο τρομοκράτησης και εκβιασμού του λαού για να οδηγηθεί στο ΝΑΙ της υποταγής, αξιοποιείται στη συνέχεια για να κλιμακωθεί η αντεργατική πολιτική και να περάσουν μια σειρά αντεργατικές μεθοδεύσεις. Έτσι, η απλήρωτη εργασία έγινε πλέον καθεστώς σε πάμπολλες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις. Εκατοντάδες και χιλιάδες είναι οι εργοδότες που εκμεταλλευόμενοι την τραπεζική αργία και το capital control ουσιαστικά «κατάργησαν» την πληρωμή του προσωπικού τους. Το μηνιάτικο και το μεροκάματο θεωρούνται ότι πλέον δεν είναι ούτε σίγουρα ούτε δεδομένα και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται ή πληρώνονται με πολυήμερη καθυστέρηση ή εξαναγκάζονται στην κοροϊδία του «έναντι», με τα οφειλόμενα από δεδουλευμένα να αυξάνονται και να συσσωρεύονται.
Η τραπεζική αργία και το capital control που με ευθύνη της κυβέρνησης επιβλήθηκαν, χειροτέρευσαν γενικότερα την ήδη άσχημη κατάσταση που προϋπήρχε για την εργατική τάξη. Σε εκατοντάδες και χιλιάδες επιχειρήσεις και χώρους δουλειάς οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται σε πρόωρες και αναγκαστικές άδειες (ουσιαστικά μιλάμε για λοκ-άουτ), στις περισσότερες δε περιπτώσεις χωρίς να πληρώνονται ούτε καν το νόμιμο επίδομα άδειας που δικαιούνται. Παράλληλ από τη μια εκτοξεύτηκαν οι απολύσεις εργαζόμενων ενώ από την άλλη επεκτάθηκαν ακόμα περισσότερο οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η μειωμένη ή μερική απασχόληση κ.λπ..
Συνδικάτα και Ομοσπονδίες εργαζόμενων ήδη κατάγγειλαν πάμπολλες τέτοιες περιπτώσεις αντεργατικών μεθοδεύσεων. Κατασκευαστικές εταιρείες όπως η ΑΚΤΩΡ, η ΤΕΡΝΑ κ.ά. προχώρησαν σε σταμάτημα των έργων, σε αναγκαστικές άδειες στο προσωπικό υπό την απειλή της απόλυσης, σε διώξιμο υπεργολάβων μαζί με τα συνεργεία τους κ.λπ.. Επιχειρήσεις στον κλάδο των τροφίμων προχωρούν σε απολύσεις εποχικών (ΕΒΓΑ, ΑΛΛΑΤΙΝΗ, ΝΕΣΤΛΕ κ.ά.), αναγκαστικές άδειες (ΑΛΛΑΤΙΝΗ), πρόωρες άδειες με απλήρωτο το επίδομα (ΚΑΝΑΚΗΣ) κ.λπ.. Στην ίδια γραμμή, στο όνομα της «περικοπής δαπανών» και με πρόσχημα την εφαρμογή του τραπεζικού ελέγχου έχουμε απολύσεις εργαζόμενων, άδειες άνευ αποδοχών, υποχρεωτική εκ περιτροπής εργασία, μειωμένη απασχόληση, απλήρωτα μηνιάτικα κλπ (ZARA, PULL&BEAR, MASSIMO DUTTI, OUSHO, ICAP GROUP, INFO QUEST, NISSAN ΘΕΟΧΑΡΑΚΗΣ, ΔΕΣΜΗ ΕΚΔΟΤΙΚΗ, ΒΙΟΪΑΤΡΙΚΗ, METROPOLITAN κ.ά.)
Υπάρχει βέβαια και η «άλλη» πλευρά, η άλλη όψη του ίδιου αντεργατικού νομίσματος. Αλυσίδες σούπερ μάρκετ, επιχειρήσεις τροφίμων και λοιπές επιχειρήσεις που περιστασιακά ευνοήθηκαν από τις τελευταίες εξελίξεις και είδαν τις πωλήσεις τους (και τα κέρδη τους) να εκτοξεύονται, υποχρεώνουν τους υπαλλήλους τους σε αναγκαστικές απλήρωτες υπερωρίες, σε ακύρωση ρεπό, σε αναστολή-μετάθεση αδειών κ.λπ. προκειμένου να αντιμετωπίσουν την αυξημένη ζήτηση (ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ κ.ά.). Είτε έτσι είτε αλλιώς δηλαδή, πάλι οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που μονίμως καλούνται να πληρώσουν το μάρμαρο.
Με απλήρωτους εργαζόμενους, με απολύσεις και λοκ-άουτ, με εργασιακές σχέσεις-λάστιχο, καταστρατήγηση ρεπό, αδειών κλπ, εκμεταλλευόμενοι την αναμπουμπούλα του capital control, κυβέρνηση και εργοδοσία επιχειρούν να ισοπεδώσουν ότι απόμεινε όρθιο από τα εργατικά δικαιώματα. Ταυτόχρονα επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν και να υποτάξουν τους εργαζόμενους με «θεωρίες» ότι «απαιτούνται θυσίες», «όλοι στην ίδια βάρκα είμαστε» κ.λπ.. Αποσυγκροτείται παραπέρα η εργατική τάξη και ανοίγει ο δρόμος για ακόμα χειρότερες μέρες. Και αυτή η πορεία δεν μπορεί να ανακοπεί παρά μόνο από τους ίδιους τους εργαζόμενους και τους αγώνες τους. Για να μην περάσουν αυτές οι αντεργατικές μεθοδεύσεις, για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι τα σπασμένα, για να μην φορτωθούν τις επιπτώσεις της κρίσης.