Σπίθες αντίστασης όπου μπορούμε

Ισως και να μην έχουν άδικο όσοι ισχυρίζονται ότι οι «μεταμελημένοι» είναι χειρότεροι από τους γνήσιους εκφραστές μιας πολιτικής. Εν προκειμένω πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτή η κυβέρνηση που ξεκίνησε ως ...αντιμνημονιακή θα καταλήξει να προωθήσει όχι μόνο όλα τα μέτρα που δεν μπόρεσαν να επιβάλλουν οι προηγούμενοι διαχειριστές (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) αλλά και όσα νέα μέτρα επιτάσσουν οι νέες «αξιολογήσεις» που θα ακολουθήσουν.
Η πλήρης διάλυση του ασφαλιστικού όπως το γνώριζαν έως πριν λίγο οι εργαζόμενοι είναι ένα από αυτά που θα επιχειρήσει να επιβάλει η νέα κυβέρνηση του Τσίπρα.
Η επίθεση που θα δεχτούν οι ασφαλισμένοι και οι συνταξιούχοι είναι μεν σε συνέχεια των προηγούμενων αντιλαϊκών πολιτικών που ακολούθησαν και οι άλλοι διαχειριστές, όμως αθροιστικά, ύστερα από πέντε χρόνια καταβύθισης του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων, αποκτάει σαφώς άλλη διάσταση. Το δικαίωμα γίνεται πλέον επίδομα.
Παράλληλα, η μέσω φορολογίας εξόντωση των μικρομεσαίων αγροτών θα μπει σε πλήρη εφαρμογή οδηγώντας νέα κοινωνικά στρώματα σε ανεργία και εξαθλίωση.
Αν σε αυτά προστεθεί η διάλυση της περίθαλψης και της δημόσιας παιδείας καθώς και η φορομπηξία στα μικρομεσαία στρώματα, γίνεται κατανοητό ότι ο ρόλος που έχουν αναλάβει οι νέοι κυβερνώντες είναι από τους πλέον βρώμικους και αντεργατικούς.
Κι αυτό γιατί στην πραγματικότητα εξαργυρώνουν την απογοήτευση και τον κινηματικό ακρωτηριασμό που επέβαλαν τα τελευταία χρόνια στο λαό, με την κατοχύρωσή τους ως νέο αναδυόμενο πολιτικό πυλώνα στις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν μετά την πλήρη απαξίωση του παλιότερου πολιτικού προσωπικού.
Το σήριαλ αξιολόγηση-δόση θα παιχτεί ξανά σε πολλές επαναλήψεις, με τον ίδιο αλλά και χειρότερο μελοδραματικό τόνο που τον πρόβαλαν και οι προηγούμενοι, μόνο που στη πράξη αυτό καταντάει βασανιστήριο της σταγόνας για τα λαϊκά στρώματα. Ένα σήριαλ που πάντα καταλήγει σε απαίτηση νέων πιο επώδυνων μέτρων.
Γιατί πίσω από τα «εναλλακτικά προγράμματα» και τα «αντισταθμιστικά ισοδύναμα» κρύβεται η αλήθεια ότι τίποτε από αυτά που προωθεί το ιμπεριαλιστικό κουαρτέτο δεν πρόκειται να παρθεί πίσω ή να οδηγήσει σε δικαιότερη κατανομή υπέρ των φτωχότερων στρωμάτων.
Έχουμε να κάνουμε με μια αδίσταχτη κυβερνητική ομάδα που όσο μπορεί και αποτρέπει την ορμητική είσοδο των εργαζόμενων στο προσκήνιο, θα λεηλατεί τα δικαιώματα και τις καταχτήσεις τους με αδυσώπητο τρόπο.
Τα επιχειρήματα ότι «είμαστε αναγκασμένοι ενώ δεν το θέλουμε» να εφαρμόσουμε μια αντιλαϊκή πολιτική που ξεζουμίζει τον κόσμο της εργασίας έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον από τους προηγούμενους και δεν πρέπει να πείθουν κανέναν. Ακόμη και όσους τους ψήφισαν, μπροστά στην απόγνωση στην οποία έχουν οδηγηθεί, με ευθύνη όχι μόνο και αποκλειστικά των σημερινών κυβερνητών αλλά και της κυρίαρχης κοινοβουλευτικής αλλά και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Η στοχοποίησή της ως μια στυγνή αντιλαϊκή κυβέρνηση που είναι πλήρως συμμορφωμένη με τις εντολές και την πολιτική που χαράζουν οι Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές θα πρέπει να γίνει παντιέρα σε όλους τους εργασιακούς χώρους και σε κάθε νεολαίο. Είναι καθοριστικό να ξεκαθαριστεί ποια πολιτική δύναμη είναι σήμερα ο κύριος υπεύθυνος για τα δεινά που επωμίζονται οι εργαζόμενοι και όχι να παραπέμπουμε γενικά στην στάση των προηγούμενων αντιλαϊκών κυβερνήσεων.
Και αυτό είναι πιο επιβεβλημένο να γίνει εκεί που οι εργαζόμενοι προσπαθούν να συγκροτήσουν τις απαντήσεις τους απέναντι στην επίθεση, στα σωματεία. Γιατί στους συνδικαλιστικούς χώρους, από την μια το ΜΕΤΑ προσπαθεί να καλλιεργήσει την εντύπωση ότι αυτή η κυβέρνηση μπορεί να ενδώσει και να πάρει μέτρα υποστήριξης των εργαζόμενων, ενώ από την άλλη οι ξεμπροστιασμένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ που καλούσαν στο δημοψήφισμα να ψηφίσουν οι εργαζόμενοι υπέρ του μνημονίου σήμερα προσποιούνται τους αγανακτισμένους και καλούν σε 24ωρη απεργία.
Η απογοήτευση που εμφύσησε στους εργαζόμενους η απαλλαγμένη από εσωκομματικά βαρίδια κυβέρνηση Τσίπρα, σε συνδυασμό με την ηττοπάθεια που καλλιεργούν στο συνδικαλιστικό χώρο οι παλιοί και τωρινοί εργατοπατέρες -της παραίτησης και την υποταγής- πρέπει να βρουν απάντηση αμφισβήτησης από τις δυνάμεις που παλεύουν να οικοδομήσουν κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης του δίκιου των εργαζόμενων.
Πρέπει να απαντηθεί ποιοι ευθύνονται για την απογοητευτική εικόνα των πρόσφατων συλλαλητηρίων. Πρέπει να απαντηθεί πόσο μπορεί να θεωρείται διεκδίκηση η ανάρτηση ημερολογίου -αγώνων εθιμοτυπικών με τη κατάθεση του προϋπολογισμού. Αν θα πρέπει να εξακολουθεί η λογική διαχωρισμού των συγκεντρώσεων στη βάση κομματικών προδιαγραφών και κεφαλαιοποίησης των αντιστάσεων που έχουν ανάγκη να υψώσουν σήμερα η εργατική τάξη, τα φτωχά αγροτικά νοικοκυριά και η άνεργη πλέον νεολαία.
Είναι επιτακτική η ανάγκη για να ανατραπεί η κινηματική ύφεση να αναδεικνύεται κάθε αντίσταση που ξεσπάει σε εργασιακούς χώρους, σε γειτονιές, σε μαθητικούς και φοιτητικούς χώρους και να επιδιώκεται ο συντονισμός και η συνεύρεσή τους σε ένα μέτωπο αντίστασης.
Όσο κι αν νομίζουν ακόμη κάποιοι ότι με ακτιβισμούς και κομματικά προσκλητήρια μπορούν να διατηρούν στα μέλη τους την αισιοδοξία ότι αντιπαλεύουν αυτήν τη πολιτική, η εμπειρία που έχει πλέον ο κόσμος απαξιώνει αυτές τις δράσεις αποκαλυπτικά.

Προλεταριακή Σημαία