Είναι από εκείνα που ποτέ δεν θα ‘θελες να ακούσεις,
που ποτέ δεν είσαι έτοιμος να αποδεχτείς.
Και πώς να αποδεχτείς στ’ αλήθεια πως ένας νέος άνθρωπος «φεύγει» στα τριανταδύο του χρόνια.
Πως η μάνα του δεν θα τον ξανασφίξει στην αγκαλιά της.
Πως ο πατέρας του δεν θα τον ξανακαμαρώσει.
Πως με τον αδερφό του δεν θα ξαναμοιραστούν τις σκέψεις τους.
Πως οι φίλοι του δεν θα τον ξαναβρούν στη συντροφιά τους.
Πως οι σύντροφοί του δεν θα τον δουν ξανά να πορεύεται μαζί τους στους δρόμους του αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο.
Αυτόν τον κόσμο που ο Άλκης τον κουβαλούσε μέσα του.
Που τον εξέφραζε μέσα από όλο του το είναι.
Με το χαμόγελο, το βλέμμα, τη συμπεριφορά του.
Φροντίζοντας πάντα να μην δείχνει στους άλλους πως ήξερε γι’ αυτό που ερχόταν.
Β. Σαμαράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου