ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ: Τρίτη Ιντιφάντα;

Δεν πρόλαβαν να τελειώσουν στη Γάζα και τη Δυτική Oχθη οι πανηγυρισμοί για την ύψωση* της παλαιστινιακής σημαίας στην έδρα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη (μαζί με αυτή του Βατικανού) δίπλα στις σημαίες των άλλων κρατών-μελών και το Ισραήλ, λίγες μέρες μετά, αποφάσισε, σαν γνήσιος προβοκάτορας, την απαγόρευση εισόδου των Παλαιστινίων κάτω των 40 ετών (δηλαδή την συντριπτική πλειοψηφία των Παλαιστινίων) στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ, απαγορεύοντάς τους, ουσιαστικά, και το προσκύνημα στο ιερό, για τους μουσουλμάνους, τέμενος του Αλ Ακσά. Μια απόφαση που αν και πάρθηκε αρχικά για δύο μέρες, για να τεθεί τελικά σε πλήρη ισχύ στα μέσα του Οκτώβρη, ήταν αρκετή για να προκαλέσει την έκρηξη. Αφορμή γι’ αυτή την εμπρηστική κίνηση ήταν οι επιθέσεις με μαχαίρι δύο Παλαιστινίων και ο θάνατος δύο Ισραηλινών πολιτών.
Από κει και πέρα, όλα έμοιαζαν σαν «έτοιμα από καιρό» να συμβούν. Εκατοντάδες νέοι και νέες της Παλαιστίνης στη Δυτική όχθη συγκρούονται καθημερινά με τις κατοχικές δυνάμεις «ασφαλείας» του Ισραήλ, προτάσσοντας τις σφεντόνες και τα κορμιά τους στις οπλισμένες σαν αστακούς αστυνομικές και στρατιωτικές μονάδες. Οι νεκροί Παλαιστίνιοι έχουν ξεπεράσει τους πενήντα, οι τραυματίες πλησιάζουν τις δύο χιλιάδες και οι συλλήψεις ξεπερνούν τις 400, ενώ η ισραηλινή πλευρά μετρά 4 νεκρούς και 65 τραυματίες, σε έναν ακόμα άνισο αγώνα που δίνει γεμάτος αυταπάρνηση ο παλαιστινιακός λαός.
Η εστίαση πολλών δυτικών -μεταξύ αυτών και των ελληνικών- ΜΜΕ στις επιθέσεις -τυφλές επιθέσεις απελπισίας και οργής θα τις ονομάζαμε εμείς- των Παλαιστινίων, δεν είναι «λάθος». Είναι συνειδητή επιλογή ώστε να παρουσιάσουν το θύτη ως θύμα και αντίστροφα.
Γι’ αυτό και, για να «μείνουμε» στο τελευταίο δίχρονο, πρέπει να υπενθυμίσουμε το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξαν οι ισραηλινές δυνάμεις με τον τρίτο ανελέητο βομβαρδισμό και την εισβολή στη Λωρίδα της Γάζας το καλοκαίρι του 2014, που άφησε πίσω της 2500 νεκρούς και πάνω από 10.000 τραυματίες, κατεστραμμένα σπίτια, σχολεία και νοσοκομεία αλλά και κάθε είδους υποδομές. Αλλά και να ενημερώσουμε πως λόγω του εγκληματικού αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας, η μεγάλη πλειοψηφία τόσο των υποδομών όσο και των σπιτιών που έχουν καταστραφεί μένουν άφτιαχτα, δοκιμάζοντας τις αντοχές της πλειοψηφίας των μαρτυρικών κατοίκων της.
Επίσης να θυμίσουμε πως, λίγους μήνες μετά και συγκεκριμένα τον Νοέμβρη του 2014, λίγο πριν την επανεκλογή του το Μάρτιο του 2015, ο ακροδεξιός Νετανιάχου ξεδίπλωνε όλη την αντιδραστική «ατζέντα» των πιο ακραίων σιωνιστικών κύκλων του Ισραήλ. Προωθούσε τη μετατροπή του κράτους του Ισραήλ σε κράτος ενός έθνους, μετατρέποντας τους Αραβες πολίτες του Ισραήλ και τυπικά σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Συνέχιζε προκλητικά τους εποικισμούς σε όλα τα κατεχόμενα και ιδιαίτερα στην κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ. Μια πολιτική που δεν αποτελούσε παρά ένα αντιδραστικό «συνεχές» της πολιτικής της προηγούμενης περιόδου, κατά την οποία ο ίδιος δυναμίτιζε συνεχώς ακόμα και εκείνες τις δήθεν ειρηνευτικές συνομιλίες μέσω των οποίων οι ΗΠΑ προωθούσαν την υποταγή της Παλαιστίνης σε μια προοπτική ενός κράτους ανδρείκελου του φασιστικού Ισραήλ.
Η προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν και τελικά η συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του δεύτερου, που έγινε χάρη στην αλλαγή της αμερικάνικης στάσης, δυνάμωσε το αίσθημα «ανασφάλειας» του φασιστικού-σιωνιστικού κατεστημένου του Ισραήλ, που «απάντησε» και «απαντά» με δημιουργία ασφυκτικών συνθηκών επιτήρησης, δήθεν ελέγχου και, ουσιαστικά, καθημερινού εξευτελισμού των Παλαιστινίων στη Δυτική όχθη, που αρχίζουν να πλησιάζουν στις αντίστοιχες ναζιστικής έμπνευσης πολιτικές που έχουν επιβληθεί στη Λωρίδα της Γάζας.
Ετσι, οι κατεδαφίσεις σπιτιών των οικογενειών των Παλαιστίνιων που συμμετέχουν σε επιθέσεις με μαχαίρια, οι εξωδικαστικές εκτελέσεις μαχητών των παλαιστινιακών οργανώσεων, αλλά και απλών πολιτών που μάχονται με τις πέτρες ενάντια στα ισραηλινά τεθωρακισμένα, είναι πρακτικές που μπορεί να διογκώθηκαν αυτόν τον μήνα, αλλά που πραγματοποιούνταν σε όλη την προηγούμενη «ήρεμη» φάση.
Από τη μεριά του Ισραήλ, η αδούλωτη στάση του παλαιστινιακού λαού, που βγήκε στους δρόμους για να υπερασπιστεί το δικαίωμά του να ζει λεύτερος στην πατρίδα του, αντιμετωπίστηκε, λοιπόν, με ακόμη μεγαλύτερη κρατική βία και τρομοκρατία. Ετσι, στις 5 Οκτωβρίου, το ισραηλινό υπουργικό συμβούλιο πήρε μια σειρά έκτακτα μέτρα, μεταξύ των οποίων και την ανάπτυξη 2.000 αστυνομικών από τρία τάγματα εφέδρων στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Μία μέρα μετά, σε επίσκεψη σε στρατιωτική βάση στα κατεχόμενα της Δυτικής Οχθης, ο Νετανιάχου υποσχέθηκε την τοποθέτηση καμερών ασφαλείας σε όλη την περιοχή, ενώ την περασμένη Κυριακή 18 Οκτωβρίου ξεκίνησε, μετά από κυβερνητική απόφαση, η ανέγερση «προσωρινού» τείχους μήκους 300 μέτρων που αποκόπτει την αραβική συνοικία της Ανατολικής Ιερουσαλήμ από την εβραϊκή συνοικία, γκετοποιώντας τους Παλαιστίνιους μέσα στην ίδια τους την πόλη. Την ίδια μέρα βομβαρδίστηκε για μια ακόμη φορά η Γάζα, με νεκρούς την τριαντάχρονη έγκυο Νουρ Χασάν και τη δίχρονη κόρη της, με αφορμή την εκτόξευση δύο ρουκετών προς στο νότιο Ισραήλ, οι οποίες, ωστόσο, δεν προκάλεσαν θύματα.
Τα ίδια τα γεγονότα μαρτυρούν πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης των Παλαιστινίων στη Δυτική Οχθη, απέναντι σε μια ηγεσία (Μαχμούντ Αμπάς) της οποίας η πολιτική της συνθηκολόγησης έναντι του Ισραήλ το έκανε ακόμα πιο προκλητικό και θρασύ έναντι του παλαιστινιακού λαού. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε εάν αυτή η ριζοσπαστικοποίηση θα οδηγήσει σε μια τρίτη Ιντιφάντα (δηλαδή γενικευμένη εξέγερση εναντίον των δυνάμεων κατοχής), αλλά, όπως είχαμε γράψει και αρκετούς μήνες παλιότερα, με μια έννοια αυτή έχει ήδη αργήσει πολύ (στη βάση των συνθηκών που βιώνει ο παλαιστινιακός λαός). Σ’ αυτό το σημείο, ωστόσο, θα θέλαμε να θέσουμε και κάτι ακόμα, που μπερδεύει ή και δίνει τη δυνατότητα σε κάποιους να «μπερδεύονται». Το γεγονός πως αυτή η ριζοσπαστικοποίηση παίρνει θρησκευτική μορφή (υπεράσπιση του τεμένους Αλ Ακσά), γεγονός άλλωστε που εκφράζεται και με την διαρκή άνοδο της επιρροής της Χαμάς στη Δυτική Οχθη, δεν αλλάζει τα πραγματικά δεδομένα. Οτι, δηλαδή, αποτελεί τη θρησκευτική μορφή μέσα από την οποία παρουσιάζεται η αντίθεση του παλαιστινιακού λαού στον ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό- φασισμό. Υπογραμμίζει, βέβαια, και τα πολλά βήματα που πρέπει να γίνουν στο εσωτερικό της παλαιστινιακής αντίστασης για να οικοδομηθεί ένας αγωνιστικός και νικηφόρος προσανατολισμός.
Μέσα σε όλα αυτά τα ραγδαία γεγονότα, η επίσκεψη του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι, ήρθε -παρά τις αντιρρήσεις της αμερικανικής ηγεσίας για την τακτική που ακολουθεί- να στηρίξει το Ισραήλ, αλλά και να προειδοποιήσει την ηγεσία του για τα «παράθυρα» που ανοίγει σε άλλους ιμπεριαλιστές η προκλητική του πολιτική. Η αναφορά του Κέρι στο γεγονός πως το Ισραήλ κατανοεί τη σημασία του status quo και της ανάγκης διατήρησής του, δεν ήταν παρά μια «φωτογραφία» της πρότασης της Γαλλίας να υπάρξει διεθνής δύναμη επιτήρησης της Πλατείας των Τζαμιών, κάτι που το Ισραήλ είχε ήδη, βέβαια, απορρίψει.
ΟΌταν τέλειωνε το άρθρο, βγήκε η είδηση , πως την επίσκεψη του Κέρι ακολούθησε η επίσκεψη του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν, για να ζητήσει αυτοσυγκράτηση των δύο πλευρών. «Θου κύριε…»

Τ.Σ.

Προλεταριακή Σημαία

*Αυτή η σημειολογική κίνηση που αποφασίστηκε στις 10 του περασμένου Σεπτέμβρη με 119 χώρες υπέρ, 45 αποχές και 8 κατά, μεταξύ των οποίων (εκτός του Ισραήλ) ήταν οι ΗΠΑ και η Αυστραλία, έγινε σχεδόν τρία χρόνια μετά την αναβάθμιση της Παλαιστίνης στο καθεστώς του κράτους- παρατηρητή, το Νοέμβρη του 2012. Αυτό δεν είναι κακό. Οι αυταπάτες που προσπάθησε να οικοδομήσει η ηγεσία του Αμπάς γύρω από αυτές τις αποφάσεις είναι.