Τα δικαιώματά και οι ελευθερίες μας σαν νέοι χτυπιόνται από παντού. Από το σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στους εργασιακούς χώρους μέχρι την καθημερινότητά μας, διαμορφώνεται μια σκληρή πραγματικότητα γεμάτη φραγμούς, εμπόδια, τρομοκρατία και καταπίεση. Από μικρή ηλικία, στο σχολείο θέλουν να μας μάθουν ότι «δεν αξίζουμε όλοι το ίδιο». Ότι κάποιοι (λίγοι) «έχουν δυνατότητες και προχωράνε», ότι «καταφέρνουν πράγματα στην ζωή τους». Ότι «αν ψάξεις, βρίσκεις» και άλλα τέτοια. Και για όλους τους υπόλοιπους: υπάρχει το καθημερινό άγχος για το αν θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε την εντατικοποίηση, τους ταξικούς φραγμούς, τους γονείς μας που είναι άνεργοι και απλήρωτοι και μπορεί να πρέπει να τους βοηθήσουμε. Υπάρχει και η μαθητεία. Για να μάθουμε από νωρίς στην εκμετάλλευση, και να ακούμε το αφεντικό. Άλλωστε «δεν γίνεται να τα παίρνουμε και όλοι τα γράμματα. Αλλά και για μας που είμαστε από τους «τυχερούς» και περάσαμε σε καμιά σχολή και σπεύδουν όλοι από τα κανάλια μέχρι τις κυβερνήσεις να «μας σφίξουν το χέρι», να «μας δώσουν συγχαρητήρια που τα καταφέραμε» δεν είναι καλύτερα τα πράγματα. Γιατί μας περνάνε από κόσκινο. Μήπως και πέρασε κανείς που δεν το άξιζε. Γιατί «δεν γίνεται να πάρουμε και όλοι πτυχίο». Και σίγουρα δεν μπορούμε να βρούμε δουλειά μόνο με αυτό γιατί…«δεν βλέπετε τι γίνεται;». Τί «καινούργιες ανάγκες» προτάσσει «η αγορά εργασίας και η επιστημονική πρόοδος;» «Χρειάζεται» να «αποδεικνύουμε συνεχώς την αξία μας». Και η καθημερινότητα της σχολής θυμίζει όλο και περισσότερο αυτή του σχολείου. Και το πτυχίο φαντάζει συνεχώς όλο και πιο μακρινό. Και στη δουλεία; Τα δικαιώματα είναι άγνωστη λέξη. Είτε βουτηγμένοι στην ανεργία, είτε μαύρη και ανασφάλιστη εργασία. Και το ωράριο; Όσο χρειάζεται και θέλει το αφεντικό. Την οργή αυτή που έχει ένας νέος μέσα του θέλει να εκτονώσει και να «προλάβει» το σύστημα για αυτό και χρησιμοποιεί συνεχώς την τρομοκρατία. Από τους σωματικούς ελέγχους και τη συνεχή εξακρίβωση στοιχείων (ακόμη και εκεί που πίνεις την μπύρα σου), μέχρι τις διώξεις αγωνιστών αλλά και απλών νέων που συμπαραστάθηκαν σε ένα μετανάστη. Και φυσικά η «κανονική» τρομοκρατία: το ξύλο, τα χημικά στις διαδηλώσεις και οι συνεχείς συλλήψεις.
Είμαστε νέοι και ανησυχούμε για τον πόλεμο. Γιατί ξέρουμε ότι οι πρόσφυγες που περνούν από την χώρα μας είναι τα αποτελέσματα του πολέμου στην περιοχή. Και ξέρουμε ποιος είναι υπεύθυνος. Δεν χάφτουμε το χιλιοειπωμένο παραμύθι που μας λένε για «την πάταξη της τρομοκρατίας». Αφού οι ίδιοι Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές είναι αυτοί που εξόπλισαν και εκπαίδευσαν το ISIS ενάντια στο καθεστώς Άσαντ και στα συμφέροντα των Ρώσων ιμπεριαλιστών. Ανησυχούμε για τα μαύρα σύννεφα του πολέμου, που μας πλησιάζουν, γιατί ξέρουμε ότι εμείς θα καλεστούμε να πολεμήσουμε για τα συμφέροντα άλλων. Γιατί ξέρουμε ότι με τους λαούς της περιοχής δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Ανησυχούμε γιατί η κυβέρνησή «μας» παραχωρεί και επεκτείνει τις ΝΑΤΟικές βάσεις που σπέρνουν τον θάνατο στην περιοχή και υιοθετεί και αποδέχεται όλη την αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ που «σηκώνει» φράχτες, και φτιάχνει κέντρα κράτησης. Και μπορεί το κράτος έκτακτης ανάγκης που επικρατεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες να μην έχει φτάσει ακόμα στη χώρα μας αλλά η φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής και η τρομοκρατία καλά κρατεί.
Είμαστε νέοι και αναζητούμε διέξοδο. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να χτίσουμε τις ζωές μας, την προοπτική μας με αυτά που μας πλασάρει το σύστημα. Γιατί ο ατομικός δρόμος έχει φανεί ότι δεν μπορεί να μας οδηγήσει πουθενά. Πόσο μάλλον στο να βλέπουμε σαν εχθρό μας τον διπλανό μας, τον συμφοιτητή μας, τον συνάδελφο στην δουλειά, τον μετανάστη. Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι δεν θα έρθει κανείς να μας σώσει. Ότι δεν μπορεί καμιά κυβέρνηση, κανένας «ειδικός», κανένας «έμπειρος οικονομολόγος» να σταματήσει την επίθεση και τη βαρβαρότητα, αν δεν βάλουμε εμείς οι ίδιοι φρένο. Δεν μπορούμε να μοιρολατρούμε και να παραιτηθούμε από τη ζωή μας. Πρέπει να εμπιστευτούμε ξανά τη συλλογική πάλη, την οργάνωση, τη συλλογικότητα, τον διπλανό μας. Τα στοιχεία εκείνα δηλαδή που μπορούν να μας κάνουν πραγματικά επικίνδυνους απέναντι στον κοινό εχθρό. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια είχαμε ξεσπάσματα και κάποιες φορές βγήκαμε και στους δρόμους όπως και τον Δεκέμβρη του 08. Αλλά δεν ξέραμε πώς να το προχωρήσουμε, που να στρέψουμε την οργή μας. Και εκτονωνόμασταν. Είτε στις κάλπες, είτε μόνο στον μπάτσο. Αλλά φάνηκε ότι δεν έχει αποτέλεσμα έτσι. Γιατί ακριβώς η μάχη που έχουμε να δώσουμε σχετίζεται με τον εχθρό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα και την επίθεσή του. Και φαίνεται ότι το σύστημα αυτό δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί από καμιά κυβέρνηση ούτε μπορεί να ανατραπεί με την εκτόνωση μιας στιγμής. Αλλά χρειάζεται συνεχή, οργανωμένο, μαζικό και πολιτικοποιημένο αγώνα. Να μην τα ρίχνουμε γενικά και αόριστα στις «προηγούμενες γενιές που τα κάνανε χάλια» αλλά να εμπνεόμαστε από τους αγώνες των εργαζομένων και των λαών που είχαν κατακτήσεις και προσπάθησαν αν ανοίξουν άλλο δρόμο πέρα και έξω από το σύστημα. Να αποδυναμώσουμε την προπαγάνδα του συστήματος που θέλει να μας έχει τον ένα απέναντι στον άλλο ενώνοντας την φωνή μας με τους εργαζόμενους και την εργατική τάξη. Γιατί μόνο όταν η ζωντάνια και η οργή μας, συναντηθούν με τον υπόλοιπο λαό και χτίσουν κοινούς αγώνες και αντιστάσεις απέναντι στο σύστημα μπορούν οι ανάγκες μας για δικαιώματα και ελευθερίες, αλλά και η εναντίωσή μας στην εκμετάλλευση, στη φτώχεια, στον φασισμό, στον πόλεμο να γίνουν πραγματικότητα.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις απέναντι σε αυτήν την κατάσταση καλούμε τους φοιτητές αλλά και όλη την νεολαία να κινητοποιηθεί. Μπροστά μας έχουμε σημαντικές μάχες και πρέπει να τις δώσουμε με μαζικούς και οργανωμένους όρους. Η απεργία στις 3 Δεκέμβρη πρέπει να είναι μια μέρα που ο λαός θα βγει στον δρόμο και θα ενώσει την φωνή του ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, τα μνημόνια και τον πόλεμο. Για άλλη μια φορά πρέπει να σηκώσουμε το κεφάλι και να μπούμε στον δρόμο του οργανωμένου αγώνα. Μια ενδεχόμενη επίσκεψη του Υπ. Εξ. των ΗΠΑ Τζον Κέρυ (φημολογείται για 4 Δεκέμβρη) πρέπει να βρει τον λαό της χώρας μας στον δρόμο. Είναι ανεπιθύμητος στην χώρα μας ο εκπρόσωπος του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Γιατί οι φωτιές του πολέμου ΤΟΥΣ έχουν καταστρέψει χώρες ολόκληρες και έχουν οδηγήσει λαούς στην προσφυγιά. Γιατί δεν θέλουμε να εμπλέκεται η χώρα και ο λαός μας στα δολοφονικά τους σχέδια. Και φυσικά στις 6 Δεκέμβρη η 8η επέτειος από την δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου πρέπει να γίνει μέρα που η νεολαία θα εκφράσει μαζικά την αντίθεσή της στη μαύρη προοπτική που της επιβάλλει το σύστημα. Όχι εθιμοτυπικά, αλλά επειδή τη συνολική αμφισβήτηση απέναντι που εξέφρασε το ’08, ορμώμενη από την δολοφονία του Αλέξη, συνεχίζει να την έχει. Και αυτή πρέπει να γίνει πολιτική και οργανωμένη πάλη για να είναι αποτελεσματική. Έχουμε πολύ σοβαρές μάχες μπροστά μας. Η δημιουργία εστιών αντίστασης ενάντια στα μέτρα, στη φασιστικοποίηση, στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο είναι μεγαλύτερη ανάγκη από όσο ποτέ. Σε αυτήν την υπόθεση πρέπει να συμβάλλουν όλοι όσοι θέλουν να εναντιωθούν σε αυτήν την κατάσταση. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις καλούμε τους φοιτητές να δώσουμε μαζί τις μάχες που έχουμε μπροστά μας. Να κάνουμε Γενικές Συνελεύσεις στις σχολές και να πάρουμε αποφάσεις συμμετοχής στις κινητοποιήσεις. Να βαδίσουμε στο δρόμο των αντιστάσεων και των εξεγέρσεων. Να συγκρουστούμε με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
· ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΣΤΙΣ 3 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
· ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ Ο ΚΕΡΥ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ
· 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΒΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
http://agonistikeskiniseis.org/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου