Υπάρχουν ορισμένες αναμνήσεις στην ζωή του ανθρώπου. Πολλές είναι απλά αδιάφορες αφηγήσεις για το παρελθόν. Μερικές απ’ αυτές είναι πιο έντονες και καθοριστικές. Σα να λέμε, μου ήρθε μια αλλαγή στην σκέψη και στην συνείδηση σαν αστροπελέκι. Σε τέτοιες στιγμές θα αναφερθώ. Και στην δική μου ζωή υπάρχουν μερικές τέτοιες στιγμές.
Κάποια πράγματα τα κατάλαβα στους δρόμους της Αλτντάγ (1) του τόπου που πέρασα τα παιδικά μου χρόνια. Στους λασπωμένους δρόμους στο Τσιντσίν, στο Τσαλισκανλάρ, στο Γενιντογάν, στον λόφο του Χιντιρλίκ. Σ’ αυτούς τους δρόμους η πιο σκληρή μορφή φτώχειας μας απογύμνωσε από κάθε είδους ρομαντισμό και λεπτότητα. Στους λασπωμένους αυτούς δρόμους όταν χιόνιζε δέκα πόντους χιόνι δεν μπορούσε να βγει αυτοκίνητο. Τα παιδιά έπαιζαν με τρύπια μπαλωμένα πανωφόρια, οι μεγάλοι γυρίζοντας από την δουλειά ψώνιζαν αλλά πάντα οι τσάντες ήταν μισοάδειες. Παντού κυριαρχούσε η φτώχεια.
Εκεί δεν υπήρχαν άλλες εναλλακτικές για να γλυτώσεις. Αρκετές δουλειές τις διαχειριζόταν η μαφία, πολύ δύσκολο να μπεις σ’ αυτές. Εξ άλλου υπάρχουν πολλές δουλειές που συνδέονται μ’ αυτήν. Συμμορίες που εκμεταλλεύονται τσαντάκηδες, πορτοφολάδες… Όποιο επάγγελμα ήθελες μπορούσες να διαλέξεις. Δεν είχες πρόβλημα να βρεις δουλειά. Κάποιοι ψάχνουν δουλειά με λιγότερα ρίσκα. Πραγματικά στα στέκια της μαφίας δεν υπάρχουν ρίσκα. Η αστυνομία δεν ανακατεύεται. Μόνο τα λεφτά για την μίζα παίρνει από τους μαφιόζους. Αλλά έχει και άλλες δουλειές με ακόμη μικρότερο ρίσκο. Στην καθαριότητα και στην φροντίδα παιδιών στις πλούσιες συνοικίες όπως στην Τσάνκαγια ή την Οράν, που πηγαίνουν οι γυναίκες. Αμέτρητες ηλεκτρονικές αγγελίες σε ιστοσελίδες εκμετάλλευσης, που προσλαμβάνουν νέους μέσω εταιρειών επικοινωνίας για ένα κομμάτι ψωμί. Υπάρχουν κάποιοι όμως που μπαίνουν σε δουλειές που έχουν τεράστιους κινδύνους. Συμμετέχουν στον αγώνα εναντίον αυτών των προβλημάτων γιατί κατανόησαν ότι είναι ανάγκη να παλέψουν με κάθε τίμημα για ριζικές αλλαγές στην ζωή τους.
Ένα χαρακτηριστικό είναι η επαναστατική παράδοση στον τόπο μας να καθαρίζουμε τους δρόμους μας απ’ αυτή τη βρωμιά. Η αλληλεγγύη των φτωχών, είναι το άλλο. Σε κάθε δύσκολη περίσταση ο λαός αυτών των μαχαλάδων άνοιξε τις πόρτες του στους επαναστάτες. Εγώ ήμουν ένας από τους τυχερούς. Η οικογένεια μου έχει πληρώσει στον επαναστατικό αγώνα, τον φόρο του αίματος. Στο σπίτι μου μιλούσαν πολιτικά. Ήταν μια οικογένεια που πάντα την επισκεπτόταν επαναστάτες. Ήμουν μικρός, πήγαινα στο δημοτικό αλλά καταλάβαινα ότι αυτοί ήταν διαφορετικοί. Η ομιλία τους, ο τρόπος που καθόταν και σηκωνόταν, το ύφος τους, δεν έμοιαζαν με των άλλων ανθρώπων. Και εγώ άρχισα να μην ακολουθώ τους μάγκες της γειτονιάς. Άρχισα να μιμούμαι την συμπεριφορά αυτών των διαφορετικών ανθρώπων.
Ξεκίνησα το γυμνάσιο. Κάποια πράγματα έγιναν σαφέστερα. Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε την κατάσταση που ζούσαμε. Αλλά το πώς μπορούσε να γίνει αυτό δεν ήταν καθαρό στο κεφάλι μου. Αρχίσαμε σιγά- σιγά να βοηθάμε τους επαναστάτες μεγάλους αδελφούς μας. Ήμασταν τσιλιαδόροι στις αφισοκολλήσεις. Μεταφέραμε τις προκηρύξεις μιας και σαν μικροί δεν τραβούσαμε την προσοχή. Ο ένοπλος αγώνας ακουγόταν σε εμάς σαν ένα ηρωικό έπος. Αλλά δεν καταλαβαίναμε πόσο αναγκαίος και απαραίτητος ήταν. Το μόνο που μας δημιουργούσε μια ανησυχία ήταν ότι αυτός χρειάζονταν όπλα.
Από αυτούς τους ξεχωριστούς ανθρώπους ήταν ένας που με επηρέαζε πιο πολύ. Ήταν ο Αμπουζέρ Τσατ (2), που στην σφαγή της φυλακής Ουλουντσαλάρ έδωσε την ζωή του πολεμώντας μέχρι τέλους στο όνομα της επανάστασης. Προφανώς δεν ταίριαζε καθόλου με την γειτονιά που μέναμε. Ήταν ευγενικός. Είχε εξαιρετική φήμη στη γειτονιά. Νοιαζόταν για τους ανθρώπους. Τους άκουγε και προσπαθούσε να τους καταλάβει. Μπήκε στους χώρους που κουμάνταρε ο κάθε αλήτης και το κάθε τσακάλι της μαφίας και συζήτησε με τους νέους. Απέσπασε αρκετούς από εκεί. Μετά μάθαμε ότι τον συνέλαβαν. Και στο τέλος μάθαμε τον θάνατο. Ο αγωνιστής σύντροφός μας και ο Χαλίλ Τουρκέρ ήταν ανάμεσα στους δέκα συντρόφους που συνελήφθησαν σε αστυνομική επιχείρηση και μεταφέρθηκαν στα μπουντρούμια της φυλακής Ουλουντσαλάρ όπου σφαγιάστηκαν αφού τους βασάνισαν άγρια στα λουτρά της φυλακής χτυπώντας τους με μαδέρια, με κλομπ και σιδερένιους λοστούς, χαράσσοντας τα σώματα με λεπίδες, κόβοντάς τα με ξιφολόγχες και καρφώνοντας τα με σκουριασμένα καρφιά.(3) Είδα σε μια δημοσίευση το κομματιασμένο σώμα του άμπι (4) Αμπουζέρ. Τότε θυμήθηκα μια κουβέντα που έλεγε ο πατέρας μου: «η ανθρωπότητα γίνεται με ανθρωπιά ! ». Ο Αμπουζέρ ήταν γεμάτος αγάπη για τους ανθρώπους. Έζησε δίχως να βλάψει κανέναν. Κακιά κουβέντα δεν έλεγε ποτέ. Τους άλλους, που σκοτώθηκαν μαζί του δεν τους γνώριζα, αλλά αφού επέλεξαν τον επαναστατικό δρόμο, σκέφτηκα, ίδιοι άνθρωποι θα ήταν. Ο Αμπουζέρ, που αγαπούσε τους ανθρώπους, καρφώθηκε με σκουριασμένα καρφιά, χαράχτηκε το σώμα του με λεπίδα με τα φασιστικά σύμβολα και κομματιάστηκε με τις ξιφολόγχες. Εκείνη την στιγμή κεραυνοβολήθηκα.
Την επόμενη ημέρα του μακελειού στην φυλακή, συμμετείχα στην πρώτη κινητοποίηση της ζωής μου. Όμως ήμουν δεκατριών χρονών. Στις επτά το απόγευμα ξεκίνησε η πορεία των εργαζόμενων από το Ντορτγιόλ. Ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους, δεν υπήρχε άνθρωπος που δεν γνώριζε και δεν αγαπούσε τον Αμπουζέρ. Απροσδόκητο για μας το γεγονός ότι ανάμεσά μας, υπήρχαν ακόμη και άνθρωποι από τις συμμορίες. Σε μια ώρα ήρθαμε αντιμέτωποι με τους εχθρούς. Άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες πέτρες και οι αγωνιστές με τις κόκκινες κουκούλες άρχισαν να ρίχνουν τις πρώτες μολότωφ. Αν και ήταν πρώτη φορά και φοβήθηκα λίγο, όλα τα παιδιά, οργισμένα από την σφαγή, αρχίσαμε να πετάμε και εμείς πέτρες. Στη συνέχεια γυρίσαμε στη γειτονιά, ενώ οι πέτρες, οι μολότοφ και τα δακρυγόνα έπεφταν βροχή… Με το που μπήκαμε στην γειτονιά, οι μεγαλύτεροι άρχισαν να στήνουν οδοφράγματα. Εμείς δεν είδαμε, αλλά μας είπαν ότι ο εχθρός έριξε αληθινές σφαίρες. Όταν ακούστηκε αυτό όλοι αντέδρασαν οργισμένα. Τι θα γινόταν αν και εμείς είχαμε όπλα … Δυο μέρες μετά πήραν τις σορούς. Στα νεκροταφεία στο Καρσίγιακα (5) έγινε το κατευόδιο τριών από τους επαναστάτες μάρτυρες του μακελειού. Του Ισμέτ Καβακλίογλου, του Οντέρ Γκεντσαρσλάν και του Μαχίρ Εμσαλσίζ … Ανάμεσά τους δεν ήταν ο Αμπουζέρ αλλά εμείς θεωρήσαμε καθήκον μας να πάμε. Γιατί και αυτοί ήταν ίδιοι με αυτόν. Μαζί πάλεψαν στο ίδιο οδόφραγμα απέναντι στο εχθρό μας. Για εκείνον όλοι οι δίκαιοι άνθρωποι άξιζαν σεβασμό. Από τότε που άκουσα τις ομιλίες των μανάδων μέσα σε λίγες μέρες άρχισα να ξυπνώ και να δυναμώνει η απόφαση μέσα μου για τα καλά.
Τώρα είμαι στα βουνά, αλλά δεν είμαι συνδεδεμένος μόνο με τον Αμπουζέρ, αλλά και με όλους τους ήρωες της επανάστασης. Αλλά και με τους απλούς ανθρώπους. Με όλους όσους δίνουν φόρους, με αυτούς που γκρεμίζονται τα σπίτια τους στα κεφάλια τους, με αυτούς που ζουν κάθε μέρα κάθε είδους εκμετάλλευση, με κάθε γυναίκα που υφίσταται καθημερινά βιασμό και επιθέσεις, με όλους τους αγνοούμενους, τους Κούρδους που τους έκλεψαν την ταυτότητα, μ’ αυτούς που κάηκαν τα χωριά τους, αυτούς που σύρθηκαν μακριά από την πατρίδα τους, με τους νέους που τους έκλεψαν το μέλλον… Τώρα πια πολεμώ για την εκδίκηση ενός λαού. Κοπάδια φασιστών δολοφόνων, παινεύονταν για την επιτυχία μια επιχείρησης, σαν εκείνης στις φυλακές Ουλουντσαλάρ. Δεν ξέρουν όμως πως από κείνο το μακελειό και μετά πολλοί νέοι σαν και μένα σκέφτηκαν πως « με αυτούς δεν γίνεται να υπάρξει ανθρωπότητα!» και κάποια στιγμή θα τελειώσουν την εξουσία τους...
1. Η Altındağ είναι μια από τις φτωχότερες περιοχές της Άγκυρας. Απλώνεται σε μια πλαγιά με την πλειοψηφία των κατοικιών να είναι αυθαίρετα χαμόσπιτα. Το Çinçin, το Çalışkanlar, το Yenidoğan και το Hıdırlıktepe είναι εργατοσυνοικίες της Altındağ. Η μιζέρια πάει χέρι-χέρι με την υψηλή εγκληματικότητα.
2. Abuzer Çat, στέλεχος του MLKP, απόφοιτος της σχολής ψυχολογίας του πανεπιστήμιου Hacettepe της Αγκυρας, γεννημένος στην περιοχή της Μαλάτειας το 1968, δολοφονήθηκε στις φυλακές του Ουλουντσαλάρ.
3. Μια από τις χειρότερες σφαγές στις διαβόητες φυλακές της Άγκυρας. Για να καταστείλει την αντίσταση των πολιτικών κρατουμένων στα λευκά κελιά (φυλακές τύπου F) η αστυνομία εισέβαλε στην φυλακή στις 26 /9/1999. Ο απολογισμός ήταν 10 νεκροί φρικτά βασανισμένοι και δεκάδες βαριά τραυματίες. Ανάμεσα τους και μέλη του ΚΚΤουρκίας/Μ-Λ,όπως ο Χαλίλ Τουρκέρ.
4. Αμπι. Ο μεγάλος αδερφός
5. Για τους τάφους των δολοφονημένων επαναστατών στο Καρσίγιακα δες το κείμενο του “Αθέατου Κόσμου” για τον Ερντάλ Ερέν, atheatoskosmosps.blogspot.gr/2010/10/blog-post.html
*Ο σύντροφος Οζγκιούτς Γιαλτσίν με το επαναστατικό όνομα Sefkan, ήταν ένας από τους τρεις αντάρτες του ΤΙΚΚΟ που σκοτώθηκαν στις 21 του Οκτώβρη 2015 στην περιοχή του χωριού Οβατσίκ, στην επαρχία Ντερσίμ, στο Τουρκικό Κουρδιστάν. Ο Τζενγκίζ Ισλί (Ünal),και ο Χακάν Τσακίρ (Yurdal) έπεσαν στην διάρκεια της μάχης με τον τουρκικό στρατό και ο Γιαλτσίν αφού συνελήφθη τραυματισμένος, δολοφονήθηκε με βασανιστήρια. Το κείμενο με τίτλο «Με το μολύβι του Οζγκιούτς Γιαλτσίν… Τώρα είμαι στα βουνά» δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας “Ozgurgelecek”. Την μετάφραση έκανε η Τασούλα Γκενίδου και την επιμέλεια ο Δ.Παυλίδης. www.ozgurgelecek.net/manset-haberler/17382.html?task=view
Δημοσιεύεται στη σημερινή, Σάββατο 7/10, Προλεταριακή Σημαία στη στήλη του Αθέατου Κόσμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου