2,5 χρόνια μετά τη 2η Συνδιάσκεψη και μετά την προσχώρηση των ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ στη ΛΑΕ, η συνδιάσκεψη φιλοδοξούσε να δώσει τις απαντήσεις που απαιτούνται στο «νέο κύκλο» που άνοιξε μετά το κλείσιμο του προηγούμενου με τη γνωστή κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, όπως διαπιστώνει ο αναγνώστης των θέσεων και των παρεμβάσεων των συνιστωσών αλλά και ανένταχτων μελών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχουμε μια ανακύκλωση όλου του παλιού υλικού, όλου του προηγούμενου σώματος εκτιμήσεων, απόψεων και κατευθύνσεων, ξανασερβιρισμένο με νέο, πιο προσεγμένο περιτύλιγμα. Οι περίτεχνες διατυπώσεις για το ίδιο ζήτημα σε διαφορετικά σημεία των κειμένων είναι η «μέθοδος» ώστε να ευνοούνται διαφορετικές «αναγνώσεις», να καλύπτονται μέχρι και διαμετρικά αντίθετες ερμηνείες. Όμως, παρ’ όλα αυτά, οι αντιπαραθέσεις, οι διαφωνίες εκφράστηκαν έντονα στην προσυνδιασκεψιακή διαδικασία, με επίδικα τα «παλιά» ζητήματα του «αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος», των συνεργασιών (συμπόρευση), την άποψη για το ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών.
ΠΟΙΑ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ;
Αυτό που εντυπωσιάζει πραγματικά είναι η απουσία από όλα τα κείμενα μιας αυτοκριτικής. Εντάξει, κατανοούμε την ανάγκη αυτοπροστασίας, αλλά είναι προκλητικό να γράφεται «...Ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγήθηκε στη μνημονιακή πολιτική όχι γιατί «δεν γινόταν αλλιώς» ή από «λάθη της ηγεσίας του» αλλά γιατί η πολιτική και η στρατηγική του αναπόφευκτα οδηγούσαν σε αυτή την κατάληξη» (Θ26). Μπορούν να μας ενημερώσουν πότε ακριβώς είχαν κάνει αυτή τη διαπίστωση; Όταν αναφέρονταν στις αντιφατικές κυβερνήσεις, όπου δεν θα συμμετέχουν βέβαια οι ίδιοι, αλλά συναγωνιστές τους; Όταν μετά την «πρώτη φορά αριστερά» συναντούσαν τον Τσίπρα και έπαιρναν τη διαπραγμάτευση στα χέρια τους, συμμετέχοντας στις διαδηλώσεις στήριξης της κυβέρνησης; Όταν καλούσαν συγκέντρωση σε κάθε πληρωμή δόσης προς τους δανειστές;
Ανέλαβαν το ρόλο του ελεγκτή–διορθωτή της κυβερνητικής πολιτικής, της άσκησης πίεσης ώστε να μην κάνει πίσω στη διαπραγμάτευση. «Έχοντας αποτυπώσει μία σωστή γενικά εκτίμηση για τον χαρακτήρα και τις αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αν και με σοβαρές διαφωνίες και ταλαντεύσεις στις γραμμές μας, για το χάσμα που θα άνοιγε ανάμεσα στην ηγεσία του ΣΥΡIΖΑ και τον κόσμο που τον ακολουθούσε, επιλέξαμε αφενός να είμαστε απέναντι στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και αφετέρου να μην ξεκοπούμε από τον κόσμο, παίρνοντας κάθε φορά υπόψη μας τη συνείδηση και τις αυταπάτες που είχε» (ΘΔ3)
Επιμένουν στο «Όχι μέχρι τέλος» στην ανάληψη των ευθυνών τους για τη στάση τους. Νομίζουν ότι μπορούν να ξεπεράσουν τη στράτευσή τους («δεν είναι δυνατόν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να πάρει αντιλαϊκά μέτρα αν επικρατήσει το ΟΧΙ»), στο πολιτικό σχέδιο Τσίπρα με το δημοψήφισμα, αποκαλύπτοντάς μας ότι έγινε …πραξικόπημα. Αναπόφευκτο;
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΠΑΝΕ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ
Όμως και σήμερα, ναι, σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναδιχάζει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. (Θ28) «Ως πολιτική δύναμη ο ΣΥΡΙΖΑ διαρρηγνύει τις σχέσεις του με την αριστερά και το εργατικό κίνημα, «έχει διαβεί τον Ρουβίκωνα» και έχει ενταχθεί ανοιχτά στο μνημονιακό στρατόπεδο». Η πολιτική αυτή πορεία, σε συνδυασμό με την οργανωτική αποχώρηση-εκκαθάριση μεγάλου τμήματος της οργανωμένης βάσης του, ορίζει ως αναπότρεπτη τη διαδικασία μετατροπής του σε αστικό σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα». Συμφωνεί το ΝΑΡ με τη θέση αυτή, διαφωνεί το ΣΕΚ που εκτιμά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει «ένα κόμμα της ρεφορμιστικής αριστεράς, ένα κόμμα αστικό-εργατικό». Οι παλιότεροι θα θυμούνται τη στάση του ΣΕΚ με ανάλογες διατυπώσεις για το ΠΑΣΟΚ. Θα πρέπει να είναι το μοναδικό ντοκουμέντο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απ΄όπου απουσιάζει το ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, εν προκειμένω των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ.
Η μεταξύ τους αντιπαράθεση έχει και συνέχεια, με τις θέσεις να αναφέρονται (Θ25) «στη δημιουργία αρνητικού πολιτικού συσχετισμού δύναμης μετά τις εκλογές», ενώ το ΣΕΚ διαπιστώνει ότι συνεχίζει και μεγαλώνει η «αριστερή στροφή» από το Γενάρη του ’15 μέχρι σήμερα και «η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και τη δράση της μπορεί να κερδίζει την εκτίμηση πρωτοπόρων κομματιών που αναζητούν εναλλακτική πέρα από τα αδιέξοδα της ρεφορμιστικής στρατηγικής, όπως φαίνεται και από το πρόσφατο γκάλοπ της MRB που δίνει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ποσοστό 1,9% σε περίπτωση εθνικών εκλογών» (Γ. Σηφακάκη,ς στέλεχος ΣΕΚ). Ακαταμάχητη η γοητεία της κάλπης.
ΤΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ «ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ» ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ
Διέξοδο για το λαό σήμερα αποτελεί η αντικαπιταλιστική ανατροπή της ιστορικής επίθεσης του κεφαλαίου από τις θέσεις του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος. Αυτός είναι ο πυρήνας της πρότασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς το κίνημα. Ας θυμηθούμε τη 2η Συνδιάσκεψη: «Θ43 (…) Το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα αφορά πάνω από όλα το σήμερα. Είναι ένα σύνολο αιτημάτων και πολιτικών στόχων που παλεύουμε να επιβληθεί από σήμερα, (…) Θ45 Το πρόγραμμα αυτό θα υλοποιηθεί από ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής με καρδιά το ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα και ένα μαζικό μέτωπο της αντικαπιταλιστικής ανατρεπτικής Αριστεράς. Αυτό σήμερα είναι πιο δυνατό παρά ποτέ. Πράγματι!
Αφού το πρόγραμμα συγκρούστηκε με την πραγματικότητα, ας κάνουμε διορθωτικές κινήσεις. «Το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα συγκροτείται από ένα πλαίσιο πολιτικών στόχων που απευθύνονται στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, γεφυρώνοντας τις σημερινές διεκδικήσεις με την προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού και τον ορίζοντα της εργατικής εξουσίας. Δεν είναι κάποια «σημεία» - αιτήματα που έχουν ως κριτήριό τους το να χωράνε σε προγράμματα αριστερής κυβερνητικής διαχείρισης (Θ38).
Ενώ το ΝΑΡ με την παρέμβασή του σημειώνει: «Στόχοι του μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να επιβληθούν σ’ όλη την περίοδο, ιδίως σε κρίσιμες καμπές της, μέχρι την επαναστατική κατάσταση. Ωστόσο, το σύνολό τους, το απαιτούμενο βάθος και έκταση και κυρίως η σταθερότητά τους μπορεί να διασφαλιστούν από την πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της αμέσως μετά την επανάσταση».
Υπάρχουν αντίστοιχα εδάφια σε αρκετά σημεία των θέσεων που μπλέκουν το σήμερα με την εξουσία και την κυβέρνηση των εργαζομένων, τους αντιθεσμούς δυαδικής εξουσίας που επιβάλλουν σημεία της εφαρμογής του κ.λπ. Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Μπορεί ο καθένας να πάρει ό,τι του ταιριάζει. Σε κάθε περίπτωση, όμως, μέσω αυτής της κατασκευής ρίχνονται γέφυρες με δυνάμεις του συστήματος που δηλώνουν μια άλλη διαχείριση στα πράγματα. Ενδεικτικά τα παρακάτω (από το Γ4 των θέσεων) που είναι για τώρα, «αύριο». Αλήθεια πού απευθύνονται;
«Κανένα ευρώ από αύριο κιόλας στους δανειστές. Μη αναγνώριση, παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους τώρα!(…) Εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, χωρίς αποζημίωση για τους μετόχους, με εργατικό-λαϊκό έλεγχο (…) Άμεση βελτίωση της ζωής των εργαζόμενων με πολιτική ριζικής αναδιανομής εισοδήματος και πλούτου. Να χάσει το κεφάλαιο υπέρ της εργασίας. Δραστική μείωση της άμεσης φορολογίας των εργαζομένων, της φτωχής αγροτιάς και των πληττομένων κατώτερων μεσαίων στρωμάτων, με ταυτόχρονη γενναία αύξηση της άμεσης φορολόγησης του κεφαλαίου, με απαγόρευση καταφυγής του σε off-shore εταιρείες και φορολογικούς παράδεισους (…). Ενιαίος δημόσιος φορέας τροφίμων και φαρμάκων για κεντρικό σχεδιασμό με πρώτο στόχο την κάλυψη των διατροφικών και υγειονομικών αναγκών της χώρας».
Αποτελούν τις πλευρές εκείνες του μεταβατικού προγράμματος που έχουν «κατακτήσει δυνάμεις, ρεύματα και αγωνιστές που κινούνται σε ριζοσπαστική, ρηξιακή κατεύθυνση αλλά όχι το σύνολό του» (Θ 77). Αυτές τις πλευρές ανέδειξε και η ομιλία Τόλιου από τη μεριά της ΛΑΕ στο χαιρετισμό του στη συνδιάσκεψη. Πεδίο κοινό για συνεργασία.
Η ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΠΕΘΑΝΕ - ΖΗΤΩ Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
Το ζήτημα της «συμπόρευσης», που ταλάνισε το χώρο το προηγούμενο διάστημα με κατάληξη την αποχώρηση ΑΡΑΝ–ΑΡΑΣ, επανέρχεται στις θέσεις ως πρόταση συνεργασίας (Θ 77). Κύριος παραλήπτης της πρότασης η ΛΑΕ, ζήτημα που επανέφερε τις διαφωνίες στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η Πρωτοβουλία για μια ΑΝΤΑΡΣYΑ Αντικαπιταλιστική και Επαναστατική (συμμετέχει η ΟΚΔΕ) αλλά και διάφορες Τοπικές Επιτροπές καταθέτουν την παρακάτω πρόταση για να υιοθετηθεί στη συνδιάσκεψη: «…επιβεβαιώνουμε ότι δεν υπάρχει περιθώριο πολιτικής, προγραμματικής ή εκλογικής συνεργασίας με δυνάμεις όπως η ΛαΕ και οι πέριξ αυτής οργανώσεις ή το ΚΚΕ».
Αντίστοιχα κινείται το ΣΕΚ, παρ’ ότι ήταν από εκείνες τις δυνάμεις που δεν ήταν αρνητικές με την κοινή εκλογική κάθοδο με τη ΛΑΕ το Σεπτέμβρη. Βέβαια το ζήτημα της συνεργασίας καταρχάς πρέπει να λυθεί εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ώστε οι συνιστώσες της να έχουν κοινές συγκεντρώσεις και όχι ξεχωριστές, όπως συνέβη στην πανεργατική στις 4/2, με το ΣΕΚ στη ΓΣΕΕ με πανό ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το υπόλοιπο κομμάτι στο Μουσείο χωρίς τη ΛΑΕ με την οποία είχαν συμφωνήσει την προηγούμενη μέρα να δράσουν από κοινού στο ασφαλιστικό.
ΔΥΟ ΣΗΜΕΙΑ ΑΠΟΓΕΙΩΣΗΣ
Νομίζουμε ότι στα συγκεκριμένα παρακάτω σημεία το πράγμα έχει ξεφύγει. Μπορούμε να κατανοήσουμε το «κλείσιμο ματιού» στην αναρχοααυτονομία, αλλά μας είχαν διαφύγει οι τεράστιες δυνατότητες του εργατικού ελέγχου. Εμείς θεωρούσαμε ότι η ιστορία γράφεται με πάλη ταξική.
(Θ 42) «Μετά και την εμπειρία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ., ανοίγει διάπλατα η συζήτηση για το ποιος και με ποιον τρόπο μπορεί να εξασφαλίσει την ικανοποίηση των διεκδικήσεων της εργαζόμενης πλειοψηφίας κόντρα στους εκβιασμούς και τις επιθέσεις των καπιταλιστών. Ποια τάξη και σε ποια κατεύθυνση μπορεί να πάρει τον πραγματικό έλεγχο της οικονομίας και του κράτους στα χέρια της. Το αίτημα του εργατικού ελέγχου αναδεικνύεται σε κομβικό ζήτημα (…).Ο εργατικός έλεγχος δεν είναι σύνθημα του μέλλοντος και δεν αφορά μόνο την αυριανή εξουσία των εργαζομένων. Είναι αίτημα για το σήμερα (…) .Ο εργατικός έλεγχος αποτελεί το κόκκινο νήμα που διαπερνά όλο το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Είναι το κλειδί για το αποφασιστικό προχώρημα όλων των ριζικών αλλαγών κόντρα στη δεδομένη λυσσαλέα αντίδραση της κυρίαρχης τάξης απέναντι σε κάθε προσπάθεια κλονισμού της εξουσίας της».
Το φάντασμα της δυαδικής εξουσίας πλανάται από πάνω μας και στοιχειώνει κάθε προσπάθεια σοβαρής αντιμετώπισης των δυσκολιών που αντιμετωπίζει το κίνημα και η Αριστερά. (Γ2.Δ) «Προετοιμασία του λαού ώστε σε ενδεχόμενες οξυμένες συνθήκες ταξικής πάλης και πολιτικής κρίσης να επιβληθεί, από τη σκοπιά και κάτω από τη λογική του επαναστατικού περάσματος της πολιτικής εξουσίας και του πλούτου στους εργαζόμενους, η ανάδειξη Συντακτικής Συνέλευσης, με βασικό στόχο την καθιέρωση του ρόλου των «οργάνων του οργανωμένου λαού», που θα αρθρώνονται σε εργασιακό, τοπικό, περιφερειακό και τελικά πανεθνικό επίπεδο, θα λειτουργούν ως θεσμοί αυτοοργάνωσης και αυτοδιεύθυνσης των εργαζομένων και θα αποτελούν γέφυρες ανάμεσα στην κοινωνική και πολιτική δημοκρατία».
ΟΧΙ ΚΑΤΟΧΗ ΑΛΛΑ ΕΠΙΤΡΟΠΕΙΑ
(Θ 41) «Το ζήτημα της πάλης κατά της «επιτροπείας» και της ιμπεριαλιστικής επιβολής έρχεται στην πρώτη γραμμή. Για μας η πάλη για την κατάργηση της επιτροπείας είναι ταυτόχρονα πάλη τόσο ενάντια στην ΕΕ, μια ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση που καταργεί κάθε δικαίωμα του λαού να αποφασίζει για την τύχη του και υποσκάπτει κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας, όσο και ενάντια στην ελληνική ολιγαρχία, που προτάσσει τη συμμαχία της με τη διεθνή αστική τάξη για να νικήσει στο εσωτερικό μέτωπο, στον εσωτερικό «εμφύλιο πόλεμο» που διεξάγει ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας».
Σίγουρα έχει σημειωθεί πρόοδος καθώς έχει εγκαταλειφθεί(;) η ισχυρή ιμπεριαλιστική Ελλάδα που, αφού πέρασε από μια περίεργη οικονομική «κατοχή», κατέληξε στην επιτροπεία, που είναι μια ανισότιμη συμμαχία με τη διεθνή αστική τάξη. Αναδεικνύεται έτσι πόσο «ξένη», πόσο εμβόλιμη και προϊόν πιέσεων της πραγματικότητας είναι η θετική πρωτοβουλία που πήρε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το ζήτημα του πολέμου, του ΝΑΤΟ, με τη διαδήλωση που προχώρησε μετά τα γραφεία της ΕΕ και κατέληξε (επιτέλους) στην αμερικάνικη πρεσβεία. Κρατάμε όμως στα θετικά την επισήμανση από την Ενωτική Πρωτοβουλία Παρέμβασης και Διαλόγου «…Να πάμε μπροστά σημαίνει να ιεραρχούμε τα προτάγματα της εποχής μας. Η περιοχή μας φλέγεται, ο πόλεμος είναι στην πόρτα μας, το Αιγαίο γέμισε πτώματα προσφύγων και πολεμικά πλοία του ΝΑΤΟ, το τέρας του ρατσισμού εξαπλώνεται στην Ευρώπη αλλά και στη χώρα μας. Η λαϊκή κυριαρχία, η ανεξαρτησία και τα δημοκρατικά δικαιώματα συντρίβονται. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να εξαντλούμε την παρέμβασή μας σε επετειακές, αυτοαναφορικές εκδηλώσεις στις οποίες η κάθε συλλογικότητα προτάσσει την προβολή της και όχι την κοινή δράση. Οφείλουμε να πρωτοστατήσουμε σ’ ένα μεγάλο αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό και δημοκρατικό κίνημα που θα συνενώνει όλα τα παραπάνω σε ρήξη με το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ. Να ξαναπιάσουμε το νήμα των καλύτερων παραδόσεων του κινήματός μας που συνδύαζε τον αντιιμπεριαλιστικό, δημοκρατικό αγώνα με το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης».
Λέγεται ότι η ζωή είναι πιο σκληρή από τις ιδέες. Οι «ιδεολογικές κατασκευές» απλά θα συντριβούν. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα ξαναζήσει τα ίδια και νέα αδιέξοδα, τις ίδιες και χειρότερες αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της, όσο επιμένει σε πείσμα της πραγματικότητας να κινείται με το ίδιο σώμα θέσεων και κατευθύνσεων. Από τη μεριά μας, θα επιμείνουμε στη συνεργασία στο κίνημα, στην κοινή δράση. Για να διαμορφωθεί στη σημερινή δύσκολη και απαιτητική περίοδο ένα πεδίο συνάντησης και συνεύρεσης τμημάτων λαού και νεολαίας προκειμένου να πετύχουν στόχους μέσα από νικηφόρες διεκδικήσεις που τόσο έχουμε ανάγκη. Και φυσικά αυτή η πορεία ενότητας και πάλης θα αποτελεί και το στίβο δοκιμασίας και διαμόρφωσης των κατευθύνσεων και των επιλογών που έχει ανάγκη το κίνημα, κόντρα στα εγκεφαλικά και απογειωμένα κατασκευάσματα.
ΥΓ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν δημοσιοποιηθούν οι αποφάσεις της συνδιάσκεψης. Από την ιστοσελίδα Kommon πληροφορηθήκαμε ότι η πρόταση για τη μετατροπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε «ενιαίο, μετωπικό πολιτικό φορέα» υπερψηφίστηκε από το 63,5% των συνέδρων της πρότασης, αλλά δεν έλαβε τα απαραίτητα δύο τρίτα των αντιπροσώπων. Η Πολιτική Απόφαση υπερψηφίστηκε από το 62,5% των αντιπροσώπων. Δεν υπερψηφίστηκε από το ΣΕΚ και την ΟΚΔΕ. Θα ’χουμε νέα ανταρσία εντός της;
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Εκ μέρους του ΚΚΕ (μ-λ) χαιρετίζουμε τις διαδικασίες σας και ευχόμαστε η 3η Συνδιάσκεψή σας και οι εργασίες σας να είναι ιδιαίτερα γόνιμες και αποδοτικές.
Η περίοδος, άλλωστε, είναι και κρίσιμη αλλά και επικίνδυνη. Η όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και η αναβάθμιση της αντιπαράθεσης οδηγούν τους λαούς σε νέες επικίνδυνες καταστάσεις, με εστίες πολέμου από την Ουκρανία ως τη Συρία και τη Λιβύη, μαζικά κύματα προσφύγων και μεταναστών και δυστυχία για τους λαούς. [...]
Σε αυτά τα πλαίσια, η οργή και η αγανάκτηση των λαϊκών δυνάμεων φουντώνουν, αλλά μαζί με το φούντωμα κυριαρχούν οι αυταπάτες, η μοιρολατρία, η απογοήτευση και η ηττοπάθεια.
Σοβαρές ευθύνες γι’ αυτή την κατάσταση έχει η αριστερά της υποταγής και της ταξικής συνθηκολόγησης, η οποία μάλιστα τώρα κυβερνά, αλλά και όσοι συνέβαλαν και συμβάλλουν στο ρεύμα των αυταπατών για μια φιλολαϊκή διαχείριση στα πλαίσια του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας […]
Παρόλα αυτά, οι αντιστάσεις που ξεσπούν και οι αγώνες που δίνονται, έστω και αποσπασματικά, έστω και με ελάχιστη στήριξη, αποδεικνύουν τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί το λαό αυτή η βάρβαρη πολιτική. Τα ξέσπασμα των αγροτικών κινητοποιήσεων το προηγούμενο διάστημα με τη μαζικότητα και τη μαχητικότητά τους, αλλά και η απεργία στις 4 του Φλεβάρη από τη μία έβαλε τέλος στην περίοδο χάριτος στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, από την άλλη ξαναφέρνει τον λαϊκό παράγοντα και τη δράση του στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων από το περιθώριο που διάφοροι επιδίωκαν, ήλπιζαν και πάσχισαν γι’ αυτό. Η μάχη για το ασφαλιστικό και οι πλατιές λαϊκές αντιδράσεις στρίμωξαν την κυβέρνηση αλλά και τις συστημικές δυνάμεις που επένδυσαν πολιτικά στην επίθεση και θέλησαν να χειραγωγήσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Το ερώτημα που μπαίνει λοιπόν, αυτή τη στιγμή για το ΣΥΡΙΖΑ είναι κατά πόσο θα αντέξει στη διπλή πίεση που δέχεται μέσα και έξω από τη χώρα. Όπως και να έχει όμως, ο λαός και η εργατική τάξη δεν έχει τίποτα να περιμένει από τους παλιούς και νέους διαχειριστές του συστήματος, όπως και τίποτα δεν έχει να περιμένει από αυτόκλητους σωτήρες που δήθεν θα δώσουν απάντηση στα αδιέξοδά του, χωρίς τις λαϊκές μάζες στο προσκήνιο της πάλης.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
σε αυτή ακριβώς την περίοδο τα καθήκοντα για την αριστερά είναι ιδιαίτερα αυξημένα. Η δημιουργία και η ενίσχυση εστιών αντίστασης στην αντιλαϊκή – αντεργατική πολιτική είναι το ζητούμενο της περιόδου, για να μπορέσει ο λαός να βάλει φρένα στη ξέφρενη επίθεση του συστήματος, να μπορέσει να ανατρέψει την πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ- ΔΝΤ. Η προώθηση της κοινής δράσης των αριστερών δυνάμεων, όχι ως πρόσχημα αλλά ως πραγματική συμβολή στο να δοθούν οι αγώνες με καλύτερους όρους και νικηφόρα προοπτική, είναι κατεύθυνση υπηρέτησης της λαϊκής υπόθεσης, που μπορεί να μπει φραγμός στην επέλαση της βαρβαρότητας που βιώνουν οι εργαζόμενες μάζες. Επιπλέον είναι αναγκαία η ανάδειξη της πάλης ενάντια στην εξάρτηση και τον ιμπεριαλισμό, ενάντια στους τυχοδιωκτισμούς της κυβέρνησης και της ντόπιας άρχουσας τάξης, όπως και η ανάδειξη της αναγκαιότητας συγκρότησης μετώπου των λαών ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό. Η πάλη ενάντια στην πολιτική του δήθεν άμεσα εφικτού, του κυβερνητισμού με δήθεν αριστερό φιλολαϊκό χαρακτήρα, της συνδιαχείρισης, των εκλογικών αυταπατών και εν τέλει της ταξικής υποταγής, δοκιμάστηκαν και απέτυχαν παταγωδώς.
Η ανάδειξη του πρωτοπόρου ρόλου που πρέπει να δείξει η εργατική τάξη στη διπλή κατεύθυνση της ανατροπής της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής κυριαρχίας, είναι ουσιώδης διαδικασία για όλες τις αριστερές, προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, για να μπουν οι βάσεις για μια Ελλάδα ειρηνική, δημοκρατική, ανεξάρτητη και σοσιαλιστική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου