Αναντίστοιχη η στάση της Αριστεράς απέναντι στην πρόκληση της αποφυλάκισης του Ρουπακιά

Στις 18/3 αποφυλακίστηκε με περιοριστικούς όρους ο φασίστας δολοφόνος Ρουπακιάς. Ο δολοφόνος Ρουπακιάς αφέθηκε ελεύθερος από το Συμβούλιο Εφετών, πατώντας πάνω στο νόμο για το πέρας της 18μηνης προφυλάκισης, κάνοντας ξεκάθαρο πως ο εν λόγω νόμος χρησιμοποιείται κατά περίπτωση από το σύστημα ανάλογα με το ποιον αφορά. Ενώ έχουν υπάρξει παραδείγματα για το πώς παρατείνεται κατά το δοκούν ο χρόνος προφυλάκισης, σε περιπτώσεις όπως του Σακκά, που παρέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα έγκλειστος, στην περίπτωση του Ρουπακιά τηρείται «κατά γράμμα», για έναν δολοφόνο που έχει ομολογήσει τη δολοφονία του Φύσσα, αφήνοντάς τον ελεύθερο. Παρά τις όποιες αυταπάτες ακόμα και προοδευτικών χώρων που θεωρούν το 18μηνο ως μια «ασπίδα προστασίας» που δεν πρέπει να αγγίξουμε για να μη χρησιμοποιηθεί εναντίον μας, αποδεικνύεται με κάθε τρόπο ότι το σύστημα θα αποφασίζει σε ποιους θα στερεί την ελευθερία και ποιοι θα βγαίνουν από τη φυλακή για να πάνε σπίτι τους, ανάλογα με τα συμφέροντά του. Άλλωστε, μόνο τυχαία δεν είναι η διάρκεια της δίκης (και το πόσο ακόμα θα κρατήσει).
Μια δίκη που ξεκίνησε κάτω από την πίεση του κινήματος για την καταδίκη του δολοφόνου του Φύσσα, αλλά έχει μεθοδευτεί με κάθε τρόπο ώστε να παραταθεί, για να μπορέσει το σύστημα να εξυπηρετήσει τους στόχους του. Στόχοι που έχουν να κάνουν με την αναδιαμόρφωση του πολιτικού προσωπικού του συστήματος, έτσι ώστε να χρησιμοποιηθεί μια πιο «κουλαντρισμένη» Χρυσή Αυγή ως η μαύρη εφεδρεία ενός συστήματος σε κρίση. Εξάλλου, οι αποφυλακίσεις όλων των στελεχών της Χρυσής Αυγής το αποδεικνύουν.
Είναι ενδεικτικό των ψευδαισθήσεων που κουβαλάνε κάποιοι χώροι το γεγονός ότι περίμεναν από το σύστημα να λύσει μέσω της νομικής οδού το ζήτημα της Χρυσής Αυγής μια και έξω, με μια δίκη όπου θα έμπαιναν όλα τα θέματα που αφορούν τη νεο-ναζιστική οργάνωση. Είναι ξεκάθαρο ότι ο μόνος που μπορεί να απαντήσει στο φασισμό είναι το μαζικό λαϊκό κίνημα. Εκείνο που δημιουργεί απορίες είναι η στάση δυνάμεων του κινήματος απέναντι στην αποφυλάκιση. Γιατί με αφορμή την υπεράσπιση του 18μηνου δεν έδειξαν κανένα αντανακλαστικό παρόμοιο με εκείνα που καλούσαν σε συγκεντρώσεις έξω από τη δίκη της Χρυσής Αυγής; Είναι άραγε το 18μηνο ο νόμος εκείνος που δεν πρέπει να θίξουμε και γιατί άραγε; Θεωρείται σωστός από τις δυνάμεις του κινήματος ένας νόμος που αφαιρεί την ελευθερία ανθρώπων που μπορεί να έχουν συλληφθεί ακόμα και σε πορείες και κρατούνται για 1,5 χρόνο φυλακισμένοι με δίκες που δεν τελειώνουν, ενώ αφήνει ελεύθερο έναν δολοφόνο; Ή μήπως υπάρχει η αίσθηση ότι η «τυφλή» δικαιωσύνη και το σύστημα θα δείξουν την ίδια «ουδετερότητα» όταν απέναντί τους θα έχουν τον πραγματικό τους εχθρό - το λαό και τα κινήματά του;
Γιατί είναι φανερό το πώς έχει κινηθεί το σύστημα απέναντι στους δολοφόνους του Γρηγορόπουλου, του Καλτεζά και του Τεμπονέρα, που σήμερα απολαμβάνουν την ελευθερία τους. Προς τι λοιπόν η «δυσκαμψία» μιας σειράς δυνάμεων στην πρόταση του ΚΚΕ(μ-λ) για να υπάρξουν απαντήσεις από τη μεριά του λαϊκού κινήματος απέναντι στο φασισμό και που θα διεκδικούν, κόντρα στις μεθοδεύσεις του συστήματος, την καταδίκη του δολοφόνου; Η απάντηση πάντως ότι το συγκεκριμένο ζήτημα θα ενταχθεί στις προγραμματισμένες κινητοποιήσεις για τις 19/3 (με τα χαρακτηριστικά που αυτές είχαν) δεν πείθει.
Κατέληξε λοιπόν να περάσει στα ψιλά η αποφυλάκιση του Ρουπακιά από την Αριστερά, περιμένοντας μάλλον το όποτε και αν ολοκληρωθεί η δίκη για να μας «λύσει» το πρόβλημα, γεγονός που είναι πέρα για πέρα αναντίστοιχο του ζητήματος.

Μετά από αυτή την απροθυμία διαφόρων δυνάμεων για μια κεντρική διαδήλωση, η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ πραγματοποίησε παρέμβαση στα Προπύλαια στις 18/3. Με το πανό, τα συνθήματα και τα κείμενά της θέλησε να αναδείξει ότι η μόνη ουσιαστική απάντηση απέναντι στο φασισμό, στους δολοφόνους του, αλλά και συνολικά στο σύστημα της φασιστικοποίησης και της καταστολής είναι το μαζικό λαϊκό κίνημα που θα παλέψει για την ανατροπή της πολιτικής της φτώχειας και της εξαθλίωσης που οι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιες κυβερνήσεις τους (παλιές και νέες) επιβάλλουν στο λαό και την εργατική τάξη.
Παράλληλα, οι Αγωνιστικές Κινήσεις όλο το προηγούμενο διάστημα προσπάθησαν να ανοίξουν το ζήτημα στους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους, κατεβάζοντας ψηφίσματα για το θέμα, σε μια προσπάθεια ενημέρωσης των φοιτητών, αλλά και εκεί η στάση των δυνάμεων έδειξε ότι μάλλον θέλουν να βγουν από την υποχρέωση, ψηφίζοντάς τα, παρά την ουσιαστική ανάδειξή του.

Προλεταριακή Σημαία