Ίσως να περνά απαρατήρητο αλλά παρά την κυρίαρχη μεθοδολογία «ενημέρωσης» που συσκοτίζει την πραγματικότητα, κομματιάζοντάς τη σε μικρά και ασύνδετα μεταξύ τους γεγονότα, τα εγχώρια ΜΜΕ, όπως και αλλού, αναπτύσσουν έναν ενιαίο και κυρίαρχο λόγο και μια ενιαία και κυρίαρχη επιχειρηματολογία για όλα τα ζητήματα.
Στο προσφυγικό-μεταναστευτικό, που μας προέκυψε… τυχαία (αφού ποτέ δεν συνδέεται ειδησιογραφικά με τον πόλεμο στη Συρία και την κατάσταση που επικρατεί στην ευρύτερη περιοχή), όλοι συμφωνούν ότι πρέπει κάπως (πώς;) να περιοριστούν τα προσφυγικά-μεταναστευτικά ρεύματα για να μη κινδυνεύσει (από τι;) η Ευρώπη. Στο πρώτο ερώτημα δίνεται βέβαια μια «τυπική απάντηση» για τα ήθη και έθιμα του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες πρέπει να ελεγχθούν αυστηρά, να αναχαιτιστούν και να εκτοπιστούν, τα σύνορα πρέπει να κλείσουν. Μια «λύση» αντάξια του «ευρωπαϊκού πολιτισμού» που θεωρεί ότι το πρόβλημα λύνεται αν το κλειδώσεις έξω από την πόρτα.
Στο ερώτημα ωστόσο «από τι κινδυνεύει η Ευρώπη;» τα πράγματα δυσκολεύουν μέχρι στιγμής για τον «ευρωπαϊκό πολιτισμό». Συνυπολογίζεται το οικονομικό κόστος, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να οδηγήσει στην κατάρρευση την ευρωπαϊκή οικονομία, βοηθάει και η… θεόσταλτη ανεπάρκεια σε θέσεις εργασίας. Αλλά δεν είναι ικανή να οδηγήσει σε «δραστικές και... τελικές λύσεις», αφού υπάρχει για όλους. Κι ο φόβος του εξισλαμισμού, της εθνικής αλλοίωσης και λοιπά τρομακτικά είναι δουλειά προς το παρόν των φασιστών με κομματική ταυτότητα. Δεν το σηκώνει ακόμη ο «ευρωπαϊκός πολιτισμός».
Μένουμε λοιπόν στην άποψη ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι για όλους ένα πρόβλημα, γενικώς και αορίστως. Όπως είναι πρόβλημα και η κρίση. Όμως, τι είδους πρόβλημα είναι η κρίση, οι πρόσφυγές και οι μετανάστες; Θα απαντήσουμε σχηματικά. Είναι αγκάθια στα μάτια του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού που θέλει να τα βγάλει για να τα βάλει στα μάτια του λαού. Ώστε να τυφλωθεί αρκετά μήπως και ορμήσει ενάντια σε άλλους λαούς ή σε κομμάτι του εαυτού του και αφήσει στο απυρόβλητο το σύστημα. Κι έτσι «τυφλοί» να αρχίσουμε να φωνάζουμε: Τι δηλαδή νόμιζαν οι μετανάστες; Ότι θα τους υποδεχτούμε με ανοιχτές αγκάλες; Ότι θα τους δίναμε τζάμπα στέγη και τροφή; Και λίγο πιο μετά: τι δηλαδή νόμιζαν οι μακροχρόνιοι άνεργοι; Ότι θα τρώνε εσαεί τα λεφτά των φορολογουμένων; Τι θέλουν οι εργαζόμενοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι συνταξιούχοι; Να τους δοθούν επιδόματα, μισθοί, συντάξεις χωρίς να υπάρχουνε λεφτά; Έχουμε κρίση! Όλοι μαζί! Έχουμε δηλαδή καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό που δεν… κάνει χάρες.
Είναι επομένως «λογικό» να παρακολουθούμε με ενδιαφέρον την κοινή θεατρική παράσταση που δώσανε στη Σμύρνη ο Αλέξης και ο Αχμέτ (έτσι φώναζαν ο ένας τον άλλον! Πρωθυπουργοί και οι δυο μιας υπόδουλης δημοκρατίας και ενός φασισμού σε μεγαλομανία), όπου επικράτησαν τελικά ο «πολιτισμός και οι αξίες» του κ. Τσίπρα. Κι ας αποφασίστηκε από κοινού να εφαρμοστούν όλα όσα προ ημερών ο Τσίπρας χαρακτήριζε «ντροπή της Ευρώπης». Να κλείσουν επί της ουσίας τα σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για την πλειοψηφία των προσφύγων και όλων σχεδόν των μεταναστών.
Η απόφαση για την επανεισδοχή στη Τουρκία βαφτίστηκε νίκη του Τσίπρα από το ΣΥΡΙΖΑ, που επιτεύχθηκε αφού κάποιοι (προφανώς τα περίφημα «ξένα κέντρα» του μακαρίτη Αντρέα Παπανδρέου), άφησαν ήσυχο τον Τσίπρα να λύσει με τον φίλο του το ζήτημα, όπως αυτοί ξέρουν. Η πάλαι ποτέ αντιρατσιστική και φιλομεταναστευτική ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ εκδηλώθηκε με μια γελοία και εξοργιστική έκκληση του Έλληνα πρωθυπουργού προς τους μετανάστες να μη κάνουν το λάθος και κινδυνεύσουν να έρθουν στη χώρα κάνοντας το… χατίρι των διακινητών! Ποιο «ηθικό πλεονέκτημα»; Εδώ δεν υπάρχει ίχνος ντροπής.
Την ίδια στιγμή, η «ντροπή της Ευρώπης», τα αντιδραστικά προτεκτοράτα που εγκαθιδρύθηκαν μετά τη νίκη ΝΑΤΟ στην πρώην Γιουγκοσλαβία και οι χώρες-δορυφόροι της Γερμανίας και των ΗΠΑ στην «απελευθερωμένη» Ανατολική Ευρώπη κλείνουν ερμητικά τα σύνορα στους πρόσφυγες χρησιμοποιώντας μια πρακτική και φρασεολογία καθαρά φασιστική, τέτοια που δεν είναι ακόμη έτοιμη να υιοθετήσει ο «πολιτισμένος πυρήνας» της ΕΕ. Όμως οι καθαρά φασιστικές φωνές πληθαίνουν και στο Ευρωκοινοβούλιο.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον σήψης, οι νεοναζιστικές κραυγές της Χ.Α., οι κραυγές του κάθε σύγχρονου δουλοκτήτη απαιτεί, δια τηλεοράσεως, τη φυλάκιση και καταναγκαστική εργασία για τους ξένους σκλάβους.
Στο τέλος, βέβαια, η «παρεξήγηση» θα λυθεί ίσως με… τσίπουρο (όπως συχνά συμβαίνει μεταξύ φίλων) και με… κατάκτηση τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι «θα το ξανασκεφτεί και θα προσπαθήσει» για όλα τα ζητήματα, εμμένοντας φυσικά στα όσα ορίζουν το μνημόνιο και τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά. Γιατί παντού (όπως πχ. και στο αγροτικό), μια… νικηφόρα υποχώρηση κρίνεται αναγκαία (έχει πολλά αγκάθια στο μάτι ο κ. Τσίπρας), και ο αγώνας για την επιβίωση δεν είναι «αγώνας μια και έξω», αλλά αφήνει παρακαταθήκη για μια… μετά θάνατον ζωή.
Η δύναμη του συστήματος δεν απορρέει από τη δύναμη των επιχειρημάτων που χρησιμοποιεί. Απορρέει από την αδυναμία ή την πεποίθηση της αδυναμίας παρέμβασης του λαού στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις με κατεύθυνση την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής. Κάτι που φρόντισε να του «αποδείξει» η αριστερά της κοινοβουλευτικής εφόδου και αντεπίθεσης στην μνημονιακή 7ετία. Πρέπει λοιπόν να παριστάνουμε τους ηλίθιους από… αδυναμία.
Όμως, η στάση μας απέναντι στους πρόσφυγες-μετανάστες είναι η διαχωριστική γραμμή που ξεχωρίζει τον αντιδραστικό, τον ακροδεξιό, το φασίστα από τον προοδευτικό άνθρωπο.
Να μην «τυφλωθούμε» από αδυναμία. Και είναι ευθύνη όλων των προοδευτικών ανθρώπων να μην επιτρέψουμε να συμβεί αυτό.
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου