Μα φόνος για ένα τρακτέρ;

Συγκλονίστηκε το πανελλήνιο με το στυγνό έγκλημα του δεκατετράχρονου. Ξανά οι ειδήμονες και φωστήρες του μακάβριου συστήματος μας βομβαρδίζουν με περισπούδαστες αναλύσεις και επιδερμικές προσεγγίσεις του όντως θλιβερού αυτού κοινωνικού φαινόμενου με εκφράσεις μεμονωμένης ή και πιο ομαδικής βίας. Που ειδικά σε ορισμένες χώρες (όπως στην πιο γκανγκστερική χώρα του πλανήτη, τις ΗΠΑ) και ουδόλως τυχαία αποκτούν χαρακτήρα παροξυσμού ψηλαφώντας ακόμη και τα όρια μιας ανησυχητικής επιδημίας. Κοινός τόπος όμως αυτών των αντιεπιστημονικών σχολιασμών είναι η άκρως επιμελημένη αποφυγή του εντοπισμού του πυρήνα του προβλήματος, όπου θα οδηγούσε το εμβαθυμένο και ουσιαστικό ξετύλιγμα του μίτου της Αριάδνης.
Πως άλλως να ερμηνευτεί υπεύθυνα και διεισδυτικά ο καταιγισμός κρουσμάτων βίας ανεπίσημης, μη θεσμοθετημένης και εν ολίγοις μη κρατικής βίας (και η πατρίδα μας λόγω ιστορικοκοινωνικών παραμέτρων έχει ικανοποιητική θέση στην παγκόσμια κατάταξη) πέρα από την ενοχοποίηση της κοινωνικοικονομικής μήτρας που οτιδήποτε γεννοβολά είναι ποτισμένο με την αδικία και την αποθέωση του ατομικισμού. Κονιορτοποιώντας συνάμα κάθε έννοια συλλογικής αντίληψης και η οποία για να κατορθώσει να κυριαρχεί, είναι αναγκασμένη να καταπιέζει τις μάζες των εκμεταλλευόμενων. Και αυτή η χειραγώγηση με τη σειρά της υποχρεωτικά μετέρχεται ακατάπαυστα και πολυσχιδώς άγριων μεθόδων, ακόμη και αν έχει τη πανούργα μορφή της ιδεολογικής υποταγής και ενσωμάτωσης. Μιας και ειρηνική και εξευγενισμένη καταπίεση μπορεί να υπάρξει τόση, όσο το ψάρι μπορεί να ζήσει στη στεριά.
Ειδικά δε σε περιόδους όπου ξεγυμνώνεται εντελώς το κανιβαλικό και γεμάτο παραφροσύνη πρόσωπο του καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού λόγω της δίχως οίκτο επίθεσης απέναντι στους λαούς της γης (και παρόλο που ο ρεφορμισμός επιχειρεί μάταια να το συγκαλύψει, ωραιοποιήσει και δήθεν αναδιαμορφώσει) η βία που ασκεί αυτό σε βάρος των πλειοψηφιών εκτινάσσεται στα ύψη. Από τη γκεμπελική πλύση εγκεφάλου που στραγγαλίζει και δηλητηριάζει τη σκέψη, από τα πρώτη φορά «αριστερά» δικαστήρια και ΜΑΤ, από τη βαρβαρότητα της πολιτικής της εξαθλίωσης, της πείνας και της ανεργίας, από το έως και κυριολεκτικό γρονθοκόπημα του εργοδότη στον διεκδικητή υπάλληλο του, από τα χημικά και τις διώξεις στις Σκουριές. Από την άγρια καταστολή κινητοποιήσεων σε Παρίσι, Βενεζουέλα, Χιλή, Βρυξέλλες μέχρι την ανώτερη διάσταση της πλέον εκτεταμένης πολεμικής βίας σε Ουκρανία, Συρία.
Η βία και η συστηματική καλλιέργεια του ανταγωνιστικού πνεύματος μέσα στους κόλπους των κοινωνιών αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της προέλευσης, επιβίωσης και αναπαραγωγής της κυριαρχίας κάθε άρχουσας τάξης. Κάθε ώρα και κάθε στιγμή οι κρατούντες φροντίζουν να νομιμοποιήσουν τη βία τους και να ποτίσουν (ενώ τάχατε την απεχθάνονται) τα μύχια της σκέψης των μαζών με την αξεπέραστη αναγκαιότητα της για την ομαλότητα του κατεστημένου τους. Δίχως αυτήν όμως είναι γυμνοί και ευάλωτοι μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον με ασυγκρότητη μεν υπόσταση, αλλά και με συντριπτική αριθμητική υπεροχή σε βάρος τους. Την εξυμνούν όταν εκπορεύεται από τους δικούς τους μηχανισμούς αποσκοπώντας στη διαιώνιση της καταχρηστικής και παρασιτικής παραμονής τους στο πληγιασμένο κορμί της ανθρωπότητας και τη λοιδορούν ασύστολα σαν είναι έκφραση άμυνας των κατατρεγμένων και πολύ περισσότερο σαν αποβλέπει (στην αποκλειστική θεμιτή εκδοχή της) στο επαναστατικό γκρέμισμα του καπιταλιστικού κρεματόριου.
>Τι να πουν λοιπόν για το σφάξιμο του δεκατετράχρονου από τον «παραβατικό» φίλο του; Ή για το θανάσιμο bulling κατά του Γιακουμάκη, τα έκτροπα από τους ποδοσφαιρόφιλους στη Γαλλία και τον κρυπτοομοφιλόφιλο ή τζιχαντιστή φονιά στο Ορλάντο; Να αποκαλύψουν τον αυθεντικό ένοχο, δηλαδή τον εαυτό τους; Να παραδεχτούν πως όλοι αυτοί οι διάφοροι ετερόφωτοι φυσικοί αυτουργοί ελλείψει των κινηματικών αντισωμάτων πιθηκίζουν σαν μικροσκοπικοί μιμητές των αρχιερέων της βίας; Να συμφωνήσουν πως τέτοιες απαράδεκτες συμπεριφορές έλκουν την καταγωγή τους από τη γαλούχηση του ανθρώπου στο διάβα των αμέτρητων εκατονταετιών ύπαρξης ανελεύθερων ταξικών κοινωνιών; Και μέσα στη ροή της καθημερινότητας αθέατα ενσταλάζεται και προστίθεται στην πλημμυρίδα βαναυσότητας των δουλοκτητών, των ιεροεξεταστών, των αυτοκρατόρων, των ναζιστών και των επίδοξων σύγχρονων κοσμοκρατόρων η πεποίθηση πως μονάχα η βία αποκαθιστά την ισορροπία και εξασφαλίζει την υπεράσπιση των συμφερόντων. Σάμπως ο απέραντος βούρκος της ιστορικής αδράνειας (και που σαν κατάρα συνοδεύει, στοιχειώνει, υπονομεύει και απειλεί ακόμη και τις σοσιαλιστικές απόπειρες) γεμάτος από τη βαρβαρότητα των προπατόρων της δυναστείας των πλουτοκρατών δεν εμπλουτίζεται στους τρομερούς καιρούς μας με στοιχεία αναβαθμισμένης βίας των μνημονίων και των συμφορών σε αρκετά πολεμικά μέτωπα;
> Δεν είναι διαστροφή της αλήθειας η υποστήριξη της άποψης πως η βία και η ενστικτώδης αντιπαλότητα είναι σύμφυτο ιδίωμα της ανθρώπινης φύσης κι όχι φυσιολογικό παράγωγο του χαρακτήρα του άξεστου καπιταλισμού που εθίζει και παραδειγματίζει ορισμένους με ελαστική συνείδηση υποτελείς πληβείους; Γιατί τότε στις αρχέγονες κομουνιστικές κοινότητες μεσουρανούσε το κοινοβιακό και συντροφικό αίσθημα και ο κάθε οιστρηλατούμενος με τα πιο ευγενικά ιδεώδη Βελουχιώτης με αυταπάρνηση θυσίαζε τη ζωή του για το κοινό καλό; Έτσι δεν εξηγείται άλλωστε η παραδοξότητα της θλιβερής συμπλοκής των ταλαίπωρων προσφύγων (και ξεριζωμένων ένεκα της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας) διαφορετικής εθνικότητας στα άθλια Συριζαϊκά στρατόπεδα συγκέντρωσης, όταν σε άλλες εποχές επάνδρωναν αγωνιστές από άλλες χώρες εθελοντικά τις διεθνείς ταξιαρχίες και μονιασμένοι όλοι τους μάχονταν ενάντια στις φασιστικές φάλαγγες;
>Όχι λοιπόν. Δεν όπλισε το χέρι του ανήλικου η αυταρχική ιδιοσυγκρασία του και η απαίδευτη προσωπικότητα του. Το κατεύθυνε με μύρια «αδιόρατα» νήματα το σύστημα που θρέφεται με τον ιδρώτα των πολλών, ξεδιψά με το αίμα τους και ανασαίνει μόνο τη βία. Χρέος μας με τη ταξική διαπαιδαγώγηση, οργάνωση και πάλη να στρέψουμε το μαχαίρι κόβοντας τη ρίζα του γέρικου δέντρου που έχει φυτρώσει στο άγονο έδαφος της εξάρτησης και το οποίο λιπαίνει η ξετσιπωσιά του συνδιαχειριστικού ρεφορμισμού. Τότε ανάμεσα στα χοντρά κλαδιά της λαϊκής φτώχειας, καταστολής, απόγνωσης και του φόβου του πολεμικού μακελειού θα ξεραθεί και το »μυστήριο» κλαδάκι όπου ο φίλος κόβει την καρωτίδα του συμμαθητή του.
Κ.Μ.