Και όντως πέρα από τις άμεσες υλικές επιπτώσεις (στον απεργιακό χορό έχουν προσχωρήσει όλα ουσιαστικά τα μέσα μεταφοράς, τελευταία προστέθηκαν και τα ταξί) όσον αφορά στις μεταφορές των οπαδών των εθνικών ομάδων το γόητρο της γαλλικής αστικής τάξης έχει ήδη τραυματιστεί σημαντικά. Και έχει τραυματιστεί από ένα τρίμηνο αγώνα όπου η σκυτάλη της αντιπαράθεσης περνούσε από τη νεολαία στους εργαζόμενους για να καταλήξει σε μία από τις πιο μαζικές εκδηλώσεις από αυτές που έχει «δει» το Παρίσι τουλάχιστο στην πρόσφατη ιστορία του…
Βλέποντας από μακριά σε αυτή την εξαρτημένη εσχατιά της φυλακής των λαών που ακούει στο όνομα Ενωμένη Ευρώπη τις κινητοποιήσεις εργαζομένων και νεολαίας δεν μπορεί κανείς να μην κάνει κάποιες διαπιστώσεις:
Πως δηλαδή οι κινητήρες αναμετάδοσης της λαϊκής οργής -ακόμα και αν αυτό αφορά ρεφορμιστικές ηγεσίες που οσμίζονται ανατροπές οι οποίες περιορίζουν αν δεν εξαλείφουν το δικό τους ρόλο γι' αυτό και αντιδρούν- αποτελούν κρίσιμο στοιχείο και έδαφος που μπορεί να πατήσει αυτή η λαϊκή οργή και να εκφραστεί ή να πολλαπλασιαστεί…
Πως τα συμπαγή κομμάτια των εργαζομένων, σε μια ιμπεριαλιστική μητρόπολη, ακόμα και αν έχουν χτυπηθεί από τον πόλεμο «χαμηλής έντασης» του προηγούμενου διαστήματος, τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, την «ελαστικοποίηση» μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο στη λαϊκή συσπείρωση. Γιατί η αλήθεια είναι πως αν δει κανείς τα συνδικάτα που πρωτοστατούν ακόμα και όταν συσπειρώνουν βιομηχανικό προλεταριάτο -όπως αυτά στον ενεργειακό τομέα- κάποια ειδική σχέση έχουν με το κράτος ή το δημόσιο…
Πως ακόμα ισχύει αυτό που διαπίστωνε ο Μαρξ από τον προπροηγούμενο αιώνα όταν έγραφε ότι οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία έχουν την ιδιότητα να πολιτικοποιούνται γοργά και να θέτουν πολιτικά ζητήματα στην όποια αστική εξουσία. Αυτή η παράδοση φαίνεται «τηρείται» δύο αιώνες μετά.
Και να φανταστεί κανείς ότι πριν τρεις μήνες η σιδερόφραχτη φασιστικοποιημένη γαλλική «δημοκρατία» και η τάξη που αντιπροσώπευε ήταν σίγουρη πως η κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» θα έπαιρνε συνεχείς ανανεώσεις και θα αποτελούσε ικανή αποτροπή των εργατικών και νεολαιίστικων ξεσπασμάτων…
Από την άποψη όμως που μας ενδιαφέρει, πραγματικά «χάλασε η γιορτή»;
Απ' ότι δείχνουν τα πράγματα εργασιακή και εργατική αναταραχή εμφανίζεται σε όλες τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις της ΕΕ: Πρόσφατη η εργατική κινητοποίηση στις ίδιες τις Βρυξέλλες, που είχε προπομπούς δύο φορές στο χρόνο που πέρασε (μεγάλες απεργίες δημοσίων υπαλλήλων και αγροτών). Μεγάλη στατιστική αύξηση των απεργιών καταγράφεται σε Ολλανδία και Γερμανία τη χρονιά που μας πέρασε επίσης. Η Κομισιόν εξ άλλου ετοιμάζει νέο αντεργατικό πλαίσιο που θα απελευθερώνει τις απολύσεις και θα μοιράζει τη φτώχεια ανάμεσα στους φτωχοπρόδρομους του «βασιλείου» όπου η ελληνική εμπειρία των εισφορών «αλληλεγγύης» θα αποδειχτεί καταλυτική.
Αλλά και πέραν του Ατλαντικού στην καρδιά του… «θηρίου» μαθαίνουμε για μία μεγάλη απεργία στο χώρου του λιανικού εμπορίου από την Ανατολική μέχρι τη Δυτική Ακτή που υποχρέωσε την εργοδοσία για πρώτη φορά να υπογράψει συλλογικές συμβάσεις για εργαζόμενους αυτού του επαγγελματικού χώρου, να αναστείλει απολύσεις και να αποδεχτεί νέες θέσεις με όρους συνδικαλιστικής ποσόστωσης (κάποιοι δηλαδή από τους προσληφθέντες θα είναι και συνδικαλιστές)! Αδιανόητα πράγματα για την «Μέκκα»…
Μεγάλα συμπαγή τμήματα της «τάξης» έδωσαν πολύμηνους αγώνες στις περιφερειακές ιμπεριαλιστικές χώρες όπως η Τουρκία, η Νότια Αφρική και η Βραζιλία όπου κατακτήθηκαν απευθείας νίκες ή επιτεύχθηκαν συμβιβασμοί που δεν θα επιθυμούσαν οι κυρίαρχες τάξεις. Πίσω από τα φώτα είχαμε τεράστια εργατική αναταραχή στο Πόρτ Σάιδ της Αιγύπτου που έπληξε το «διεθνές εμπόριο».
Γι' αυτό και ο Ολάντ -ακόμα και αν βρεθεί με μονοψήφια ποσοστά- έχει στυλώσει τα πόδια. Ουσιαστικά η ταξική του αδιαλλαξία εκφράζει το σύνολο της γαλλικής αστικής τάξης και έχει την συμπαράσταση (οι Αμερικάνοι φρόντισαν να το δηλώσουν κιόλας) των υπόλοιπων αρπακτικών…
«Εμείς» πιο ταπεινά μετράμε στη χώρα μας μικρές νίκες που αρχίζουν να εμφανίζονται. Όπως στα λιμάνια πριν δύο περίπου χρόνια, τις καθαρίστριες, την ανακύκλωση στα Γιάννενα κλπ.
Θα είναι και αυτοί οι δικοί μας προπομποί εν όψει ακόμα μεγαλύτερης όξυνσης της ταξικής πάλης στη χώρα μας και παγκόσμια;
Γιατί η μεγαλύτερη «επιτυχία» αυτών των ξεσπασμάτων από την σκοπιά της «γιορτής» που εμείς θέλουμε να χαλάσει, είναι να δημιουργήσει την κρίσιμη μάζα, τις δυνάμεις εκείνες που θα αναλάβουν με μεγαλύτερη συνειδητότητα απέναντι στην ταξική αδιαλλαξία της «άλλης πλευράς», το καθήκον της ταξικής αναμέτρησης…
Δ.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου