Το μνημόσυμο ενός... δεκαήμερου ταξικού πολέμου!

Να τιμήσουμε, να μνημονεύσουμε την πρώτη επέτειο από το δημοψήφισμα, από τον "ταξικό πόλεμο των 10 ημερών", να σαλπίσουμε νέο πάλης ξεκίνημα μας καλούν ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑ.Ε., ΑΔΕΔΥ κλπ.
Ένα χρόνο τώρα το δημοψήφισμα, όπως και οι μέρες πριν από αυτό, περιγράφονται σαν ένταση της ταξικής πάλης, των εργατών, όλων των εργαζόμενων, της νεολαίας, των πάντων ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές, ενάντια στο ευρώ, την Ε.Ε..
Τι σόι ένταση της ταξικής πάλης ήταν αυτή με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, με κυρίαρχο πρωταγωνιστή τον πρωθυπουργό και με τη μορφή ενός δημοκρατικοφανούς θεσμού του αστικού πολιτικού συστήματος και, όπως αναγκαστικά και οι ίδιοι αναγνωρίζουν, χωρίς ποτέ να εμφανιστεί η οποιαδήποτε οργανωτική μορφή λαϊκής και εργατικής πάλης;
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, με δεδομένη την συνθηκολόγηση της κυβέρνησης στα κελεύσματα των ιμπεριαλιστών, όχι μόνο δεν δυνάμωσε τη λαϊκή θέληση, δεν τη μετέτρεψε σε αγώνα αποφασιστικό από τη μεριά των εργαζόμενων, αλλά έσπειρε μαζικά το σπόρο της απογοήτευσης, της αποστράτευσης, της ιδιώτευσης.
Το δημοψήφισμα ήταν το τέλος των "αντιφατικών" προσδοκιών και της ανάθεσης των ελπίδων σε μια "αριστερή κυβέρνηση" που ερήμην του λαού θα διαπραγματευόταν με τους ιμπεριαλιστές όχι μόνο της Ε.Ε. αλλά και του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και του ESM και όλων όσων αυτοί οι οργανισμοί εκπροσωπούν για το μέλλον του. Είναι το τέλος των αυταπατών που έσπειραν αυτοί που πριν το δημοψήφισμα στήριζαν τη κυβέρνηση είτε από μέσα με τη συμμετοχή τους σε αυτή, είτε δια της συμμετοχής τους σε συριζαίικες συγκεντρώσεις στήριξης - δήθεν πίεσης - της κυβέρνησης λοιδορώντας, έως και καταγγέλοντας, εμάς που παρεμβαίναμε φωνάζοντας ότι η διαπραγμάτευση σημαίνει υποταγή.
Η αναπαράσταση της περσινής δημοψηφισματικής συγκέντρωσης παρά το ότι τώρα πια θα λείπει ο βασικός της πρωταγωνιστής, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, δε μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα γιατί αυτός ο "ταξικός πόλεμος των 10 ημερών" έκλεισε μαζί με το άνοιγμα της κάλπης, δεν μπορεί να καλύψει την πριν και μετά απουσία μαζικού εργατολαϊκού κινήματος αλλά ούτε και να συμβάλει στην ανασυγκρότησή του. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αποδείξει για άλλη μια φορά ότι ορισμένοι δεν εννοούν να βγάλουν τα συμεράσματά τους ώστε να μη ξαναβρεθούν στην ουρά του οποιουδήποτε "αριστερού", έστω και αντιφατικού, σωτήρα του συστήματος. Είτε ΠΑΣΟΚ λεγόταν κάποτε, είτε ΣΥΡΙΖΑ τώρα ή όπως αλλιώς στο μέλλον. Όσο κι αν ελπίζουν ότι μπορεί να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη ή έστω να αποκτήσουν κάποιο ρόλο ελέω και των δημοσκοπικών 2,5%!