Συνέλευση ΣΜΤ: Οι συνελεύσεις των εργαζομένων στην υπηρεσία... του κοινοβουλευτικού αγώνα

Την Πέμπτη 14/7 πραγματοποιήθηκε Γενική Συνέλευση του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών (ΣΜΤ), η οποία, αν και βρισκόμαστε ήδη στα μέσα του Ιούλη, ήταν αρκετά μαζική. Βασικά θέματα της συζήτησης ήταν τα αντεργατικά μέτρα που αναμένονται προς ψήφιση από την κυβέρνηση το επόμενο διάστημα, το ζήτημα της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας του κλάδου και η εργοδοτική αυθαιρεσία που σηματοδοτήθηκε τους τελευταίους μήνες από την απόλυση της συναδέρφου στην εταιρεία ΕΛΛΑΚΤΩΡ. Για αυτό το τελευταίο, ψηφίστηκε από τη συνέλευση στάση εργασίας τη Δευτέρα 18/7 από τις 9 π.μ. μέχρι τις 12 μ. και παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Εργασίας στις 9:30 π.μ. Την κινητοποίηση στήριξαν όλες οι παρατάξεις.
Μετά το τέλος των τοποθετήσεων και της ψηφοφορίας, στην οποία πλειοψήφησε το πλαίσιο της ΕΣΑΚ, κατατέθηκε από την ΕΣΑΚ ψήφισμα σχετικά με τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Για την ακρίβεια, πρόκειται για σχέδιο νόμου που βρίσκεται στην προμετωπίδα της αντίστοιχης καμπάνιας που έχει ξεκινήσει το τελευταίο διάστημα από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και προωθείται σε όλα τα συνδικάτα και σωματεία εργαζομένων. Προφανώς, τα ερωτήματα σε σχέση με αυτήν την πρωτοβουλία είναι αρκετά. Όχι, βεβαίως, σε σχέση με το εάν μια δύναμη του εργατικού κινήματος επιλέγει να ανοίξει ένα ζήτημα πάλης στους χώρους των εργαζομένων, αλλά με τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει να κάνει κάτι τέτοιο.
Οι... παραδόσεις του εργατικού κινήματος και πολύ περισσότερο οι κερδισμένες μάχες από την πλευρά του απέναντι στο σύστημα και τις κυβερνήσεις του, ήταν πάντοτε δεμένες με τους μαζικούς αγώνες, με την απεργία, τη διαδήλωση, την πάλη των εργαζομένων στο δρόμο και όχι στα αμφιθέατρα και τα γραφεία. Σήμερα, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έχοντας αποκηρύξει εξ' αρχής την πραγματική σύγκρουση με το σύστημα, ζητούν από μία Γενική Συνέλευση Σωματείου να ψηφίσει... ένα σχέδιο νόμου. Και κυριολεκτούμε, διότι το ψήφισμα που κατατέθηκε ήταν ακριβώς αυτό, ένα σχέδιο νόμου με τα άρθρα του, έτοιμο να κατατεθεί ως πρόταση στη Βουλή.
Τι κατεύθυνση έχει βάλει λοιπόν το ΠΑΜΕ για την κορύφωση αυτής της καμπάνιας; Να μαζέψει από όσα σωματεία, συνδικάτα, εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες μπορέσει αντίστοιχο ψήφισμα και πανηγυρικά να απαιτήσουν την ψήφισή του οι βουλευτές του ΚΚΕ, ως καταστάλαγμα της πάλης από τα κάτω των εργαζομένων; Πρωτόγνωρα πράγματα... Αλλά, η δύνη του κοινοβουλευτισμού, η αναχώρηση από το πραγματικό πεδίο διεξαγωγής της ταξικής πάλης και η αποφυγή με κάθε τρόπο της ουσιαστικής σύγκρουσης του κινήματος με το σύστημα, μόνο σε τέτοιες μεθόδους μπορεί να οδηγήσει. Και να ενισχύσει την υποχώρηση του λαού και των εργαζομένων, να μεγαλώσει την απόσταση από τη συγκρότησή τους και να βαθύνει την ήττα.
Η Ταξική Πορεία, με τοποθέτησή της για το σχετικό ψήφισμα, έθεσε ακριβώς αυτά τα ζητήματα και αρνήθηκε να το στηρίξει. Τελικώς, το ψήφισμα πέρασε στη Γενική Συνέλευση, στηριζόμενο, εκτός από την ΕΣΑΚ, και από το Ριζοσπαστικό Χώρο Τεχνικών.

Υ.Γ. Στο βωμό του... κοινοβουλευτικού ρόλου της Γενικής Συνέλευσης θυσιάστηκε και το ψήφισμα αλληλεγγύης στους διωκόμενους Τούρκους αγωνιστές της ΑΤΙΚ που κατέθεσαν από κοινού προς ψήφιση η Ταξική Πορεία και η ΕΡΓΑΣ. Με πρόσχημα το προχωρημένο της ώρας, η συζήτηση του ψηφίσματος παραπέμφθηκε στην επόμενη συνεδρίαση του ΔΣ. Είναι κι αυτό ένα δείγμα για το πώς αντιλαμβάνονται κάποιοι την πολιτική παρέμβαση στα πλαίσια του εργατικού κινήματος και τις πολιτικές προτεραιότητες που επιλέγουν.