Ποιος θυμάται το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ;

Ξεκίνησε στις 9 Αυγούστου, στο Μόντρεαλ του Καναδά το δωδέκατο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ. Για τους άλλοτε φανατικούς, εγχώριους υποστηρικτές του εγχειρήματος από το μεγαλύτερο τμήμα της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς, η σχέση με την φετινή συνάντηση είναι μια σκέτη απογοήτευση. Σχεδόν κανείς δεν ασχολήθηκε με την είδηση της διοργάνωσης, πολύ περισσότερο με το ενδεχόμενο συμμετοχής σε αυτήν. Σταχυολογήσαμε ελάχιστες αναφορές που σου δίνουν την αίσθηση πως γίνονται μόνο από υποχρέωση. Μια ανακοίνωση για συμμετοχή από τους Φίλους της Φύσης (Naturefriends Greece), μια εξ αποστάσεως, βαριεστημένη συνέντευξη που πήρε ο Γκιβίσης για λογαριασμό της εφημερίδας «Εποχή» από την εκπρόσωπο τύπου του Φόρουμ, Ματίλντ Κιγιέ, μια είδηση στην Εφημερίδα των Συντακτών πως η ΚΑΛΟ θα πάει στον Καναδά (μια από τις πολλές μισο-κυβερνητικές πρωτοβουλίες για την αλληλέγγυα οικονομία!) και η ανακοίνωση της τελευταίας στιγμής του ΣΥΡΙΖΑ πως στέλνει ισχυρή …αντιπροσωπεία δύο στελεχών στο πλαίσιο αποστολής του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο!

Ως συνήθως το Φόρουμ ανακοίνωσε εντυπωσιακούς αριθμούς συμμετοχών. Αναμένεται -σύμφωνα πάντα με τις επίσημες ανακοινώσεις- να πάρουν μέρους πενήντα χιλιάδες άνθρωποι από 120 χώρες, 1100 οργανώσεις πολιτών, θα γίνουν 1300 δραστηριότητες και συζητήσεις, και θα πραγματοποιηθούν 21 μεγάλες διασκέψεις! Όπως πάντα τα γνωστά αστέρια της αντιπαγκοσμιοποίησης και οπαδοί του ανθρώπινου καπιταλισμού -έστω και με ξεθωριασμένη ακτινοβολία- θα παρελάσουν στα πάνελ μιλώντας επί παντός επιστητού. Κυρίως όμως για τους τρόπους και τις ιδέες τους με σκοπό τον εξορθολογισμό της αγοράς, την εκλογίκευση του άγριου καπιταλισμού, το εφικτό της συμβίωσης των πολυεθνικών με την φύση, την καταπολέμηση των ανισοτήτων, τις οικονομικές και κοινωνικές εναλλακτικές λύσεις αλληλεγγύης στα πλαίσια της καπιταλιστικής κρίσης, τον εκδημοκρατισμό της γνώσης και της πληροφορίας, την αποστρατικοποίηση, την δίκαια διανομή των πόρων και άλλα πολλά… ευφάνταστα. Παρουσίες σαν της Ναόμι Κλάιν θα αποσπάσουν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ. Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν με μια διαδήλωση δεκαπέντε χιλιάδων -σύμφωνα με τους διοργανωτές- στους δρόμους του Μόντρεαλ και θα ολοκληρωθούν στις 14 Αυγούστου.

Σε κατάσταση απαξίωσης, με το μεγαλύτερο τμήμα τους να κυβερνά εφαρμόζοντας πλήρως την κοινή ατζέντα της καπιταλιστικής επίθεσης, οι Ευρωπαίοι σοσιαλ-φιλελεύθεροι μαζί με τις υπόλοιπες ρεφορμιστικές δυνάμεις, ούτε θέλουνε αλλά ούτε και μπορούν να δώσουν δύναμη στο ξέπνοο εγχείρημα. Στην ίδια και χειρότερη κατάσταση και δυνάμεις κυρίως στην Λατινική Αμερική με επίκεντρο την Βραζιλία, οι οποίες ύστερα από μακρά κυβερνητική θητεία βρίσκονται βουτηγμένες μέχρι τον λαιμό στην ανυποληψία και στην διαφθορά. Δεκαπέντε χρόνια μετά το πρώτο Πόρτο Αλέγκρε η κατάληξη δικαίωσε όλους όσους από το 2001 και νωρίτερα έβλεπαν πως το κυρίαρχο εναλλακτικό κίνημα στην παγκοσμιοποίηση δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια διεθνών διαστάσεων χειριστική προσπάθεια ενσωμάτωσης των λαϊκών κινημάτων αντίστασης. Και από αυτήν την άποψη πράγματι το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ πέτυχε στην αποστολή του σε συνεργασία με το Ευρωπαϊκό ή άλλα δυτικά υποκαταστήματα που στήθηκαν στην Ασία και στην Αφρική. Επέβαλλαν σε αρκετά λαϊκά κινήματα την ΜΚΟποίηση της αντίστασης και μέσω αυτής την πλήρη αποδιοργάνωση και υποχώρηση της.

Με ανακοίνωση του που κυκλοφόρησε στις 30 Ιουλίου στο Χαϊντεραμπάντ το ινδικό Επαναστατικό Δημοκρατικό Μέτωπο (RDF), κάλεσε σε μποϊκοτάρισμα του ΠΚΦ στον Καναδά και όλων των προπαρασκευαστικών εργασιών στην Ινδία. Για μια ακόμη φορά επανέλαβε πως θεωρεί το ΠΚΦ βαλβίδα ασφαλείας για τον ιμπεριαλισμό και ένα πλαίσιο κατασκευής μιας ελεγχόμενης διαμαρτυρίας με σκοπό να εμποδιστεί η ανάπτυξη της αληθινής αντίστασης. Το Μέτωπο υπενθυμίζει επίσης την μεγάλη πετυχημένη διεθνή συνάντηση Μουμπάι - Αντίσταση 2004 και καλεί τα κινήματα στην Ινδία να ξεπεράσουν την παραλυτική επίδραση του ρεφορμισμού και να ξεδιπλώσουν αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την αντιδραστική εθνικιστική πολιτική καταπίεσης της κυβέρνησης Μόντι.

Υ.Γ. Δυστυχώς αυτή η πορεία των πραγμάτων δεν μπόρεσε να ανακοπεί ή τουλάχιστον να εμποδιστεί από άλλες προσπάθειες που στο πρώτο μισό της προηγούμενης δεκαετίας αποπειράθηκαν έναν διαφορετικό διεθνή συντονισμό στον αντίποδα του Φόρουμ. Προτάσσοντας τον αντί-ιμπεριαλισμό, την ανεξαρτησία από τις ΜΚΟ, τον γνήσιο αντί-καπιταλισμό και την υπεράσπιση των κινημάτων αντίστασης. Σίγουρα οι συσχετισμοί ήταν άνισοι, οι δυσκολίες μεγάλες και οι συμφωνίες για τον αναγκαίο προσανατολισμό όχι όσο θα έπρεπε στέρεες. Είναι γεγονός όμως πως υπήρξε μια αδικαιολόγητη υποχώρηση, όχι αναγκαία επιμονή στην προσπάθεια και μια αναδίπλωση που στοίχισε και συνεχίζει να στοιχίζει. Αλλά αυτά είναι ζητήματα μιας άλλης συζήτησης.

Π.