ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ*

*Η ανακοίνωση των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών ανανεωμένη και συμπληρωμένη:

Με εγκύκλιο του το Υπουργείο Παιδείας καθορίζει την εκλογική διαδικασία για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια (Υ.Σ.) στην εκπαίδευση (ΠΥΣΔ(Π)Ε- ΑΠΥΣΔ(Π)Ε- ΚΥΣΔ(Π)Ε), ορίζει την ημερομηνία διεξαγωγής τους (2/11), μοιράζει 5ημερες και 2ημερες άδειες στους υποψηφίους για προεκλογικό αγώνα(!!!), κλείνει τα σχολεία (1 μέρα άδεια) ώστε υποχρεωτικά να ψηφίσουμε (χωρίς Γεν. Συνέλευση!) και ορίζει ως τελική  ημερομηνία κατάθεσης ψηφοδελτίων την προσεχή Δευτέρα 26/9.
“Οργασμός” επικρατεί στις διάφορες παρατάξεις για τη συγκρότηση των συνδυασμών τους, είτε για να παραμείνουν αιρετοί οι  “δικοί” τους, είτε για να “ προαχθούν” νέοι και να γίνουν αιρετοί στη θέση των αιρετών. Από τη μεριά μας:

οι ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
καλούμε τον κόσμο του ΑΓΩΝΑ στην εκπαίδευση

• να γυρίσουμε μαζικά τις πλάτες μας στις εκλογές για τα όργανα συνδιοίκησης Π/ΚΥΣΠΕ – Π/ΚΥΣΔΕ
• σε ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ
• να συμμετέχει στα Σωματεία και στη συγκρότηση του αγώνα για την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής

Την κουβέντα για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια δεν την θεωρούμε δευτερεύουσα ούτε άξια υποτίμησης. Την τελευταία περίοδο εκτιμάμε ότι έχει γίνει πολύ φανερή η διαλυτική επίδραση μιας σειράς αντιλήψεων –κυρίαρχων και στην αριστερά- που παράγουν σύγχυση, αποπροσανατολισμό, απογοήτευση και ήττα, ιδιαίτερα σήμερα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει ειδικότητα να ντύνει την αντιλαϊκή πολιτική της με μανδύες ψεύτικης αριστεροσύνης και κάλπικης συμμετοχής. Και είναι αρκετά στενόχωρο το γεγονός ότι ακόμα και οι δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα, συνεχίζουν να μην ψάχνουν ποιες είναι αυτές οι αντιλήψεις, αλλά  συνεχίζουν να «κάνουν τη δουλειά όπως έχουν μάθει». Συνεχίζουν να μην ανησυχούν για το γεγονός ότι το κίνημα εκφυλίζεται σε «παραστάσεις διαμαρτυρίας» εκπροσώπων ενός συνδικαλιστικού δυναμικού που (ό,τι κι αν λέει) συμμετέχει στον διάλογο – απάτη, συνδιαλέγεται με τον αντίπαλο και άρα χτίζει διαύλους (πολιτικούς ή προσωπικούς) επικοινωνίας με αυτόν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, να εμπεδωθεί ακόμα περισσότερο η σύγχυση, ότι η ικανοποίηση ενός αιτήματος δεν έρχεται από το ανέβασμα της αντιπαράθεσης, από τη στήριξη στο λαό, από τη συγκρότηση των εργαζομένων, αλλά από τη σωστή παράθεση πειστικών επιχειρημάτων στους σφαγείς των δικαιωμάτων μας. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με πραγματικό κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης; Καμιά λέμε εμείς.
Συνεχίζουν να κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται το ρόλο που έχει παίξει η συμμετοχή τους στα όργανα αυτά και σε αυτή την κατάσταση. Και συνεχίζουν να μην βλέπουν ότι ΟΧΙ μόνο οι αιρετοί δεν είναι τα… «αυτιά και τα μάτια του κλάδου» αλλά συμβαίνει το αντίθετο. Η συνδιοικητική λογική, η λογική της ανάθεσης και των διευκολύνσεων λειτουργεί ανάποδα και έχει δηλητηριάσει το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα αφού οι ΕΛΜΕ και οι Διδασκαλικοί Σύλλογοι έχουν σχεδόν γίνει τα… αυτιά και τα μάτια των ΠΥΣΠ-ΔΕ !

• «Ποιος είναι ο ρόλος των Υπηρεσιακών Συμβουλίων»; Ρόλος των οργάνων αυτών είναι η σωστή εφαρμογή του θεσμικού πλαισίου. Συνάδελφοι ας αναρωτηθούμε: Αυτό είναι που χρειάζονται οι εκπαιδευτικοί;; Νομιμοποίηση της σφαγής και δικαιοσύνη στην κατανομή της;  
• «Πότε και που συγκροτήθηκαν θεσμοί συνδιοικητικών συμβουλίων»; Η συγκρότηση θεσμών συνδιοίκησης-συνδιαχείρισης δεν είναι εκπαιδευτικό φαινόμενο ούτε καν Ελλαδικό. Αποτέλεσε μια ευρύτερη επιλογή της αστικής τάξης που απέβλεπε στην εμπέδωση της ταξικής «ειρήνης», (δηλ. της συνδιαλλαγής με το σύστημα και του αφοπλισμού του διεκδικητικού κινήματος των εργαζομένων) μέσα από την διαμόρφωση θεσμών και μηχανισμών που θα λειτουργούσαν ως χώρος ανάπτυξης μιας εργατικής αριστοκρατίας. Έτσι –τάχα μου- οι εργαζόμενοι θα συμμετείχαν μέσω των «αντιπροσώπων» τους και θα είχαν –λέει- λόγο στη διοίκηση των επιχειρήσεων. Αυτή η αριστοκρατία θα προσέφερε χρήσιμες υπηρεσίες στην καθυπόταξη των εργατικών αγώνων και συνειδήσεων και θα διεύρυνε τις βάσεις στήριξης της αστικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας  Από τη δεκαετία του ’60 σε ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις (ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία κλπ), δημιουργούνται αντίστοιχοι θεσμοί τόσο σε εργοστάσια όσο και στην υπαλληλία στο δημόσιο, ενώ ιδιαίτερη κατεύθυνση υπάρχει στη σπουδάζουσα νεολαία με τα συνδιοικητικά όργανα στα Πανεπιστήμια (καθόλου τυχαία αυτό ξεκίνησε μετά το Γαλλικό Μάη του ’68). Οι κινήσεις αυτές όχι μόνο δεν έρχονταν σε αντίθεση αλλά συμπλήρωναν την άγρια και ωμή καταστολή των κινημάτων και εξεγέρσεων, με δόσεις χειραγώγησης του κινήματος διασφαλίζοντας έτσι την αναπαραγωγή της αστικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας .
• «Πως αντιμετωπίστηκε το θέμα από την αριστερά»; Η αντίληψη που κυριάρχησε στην αριστερά ύστερα από μία μεγάλη ιστορική πορεία οπισθοδρόμησης, είναι ότι αποδέχτηκε τη δυνατότητα συμφιλίωσης των ταξικών αντιθέσεων μέσω του κράτους, ή αντιμετώπιζε το κράτος ως πεδίο ταξικής πάλης, σαν πεδίο δηλαδή που μπορεί να αλωθεί από τα μέσα και να κυριαρχηθεί βαθμιαία από τις λαϊκές δυνάμεις! Είναι αυτή η βασική αντίληψη και κατεύθυνση που «ευθύνεται» για την αποδοχή της συνδιοίκησης από το συνδικαλιστικό κίνημα και έχει οδηγήσει την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα από ήττα σε ήττα. Στην Ελλάδα, το ΠΑΣΟΚ έστησε τέτοιους μηχανισμούς στα ΑΕΙ-ΤΕΙ (ν. 1268/82) που συνέβαλλε στη διάλυση και αποσυγκρότηση, του φοιτητικού-σπουδαστικού κινήματος. Αντίστοιχα υπηρεσιακά συμβούλια στήθηκαν στο δημόσιο (νοσοκομεία, εφορείες, δήμους κ.α.). Αντίστοιχα όργανα στήνονται στον ιδιωτικό τομέα (ΟΚΕ) με τα μέλη της ΓΣΕΕ να συνυπάρχουν μ’ αυτά του ΣΕΒ και της κυβέρνησης!
• «Υπήρξε αίτημα και διεκδίκηση του κινήματος για δημιουργία συνδιοικητικών Συμβουλίων»; Τα παραπάνω δεν αποτέλεσαν ποτέ αίτημα του συνδικαλιστικού κινήματος και φυσικά δεν ήταν… κατάκτησή του. Εδώ η έννοια κατάκτηση χάνει και τη σημασία της καθώς αυτό που π.χ. συνέβη στην Ελλάδα ήταν να μοιράζει το ΠΑΣΟΚ γεύση «εξουσίας» στους συνδικαλιστές της εποχής, ενισχύοντας ουσιαστικά τα δεσμά του συνδικαλιστικού κινήματος με το κράτος και τις εκάστοτε κυβερνήσεις του. Τις συνέπειες τις βιώνουμε σήμερα. Μ’ άλλα λόγια η συνδιοίκηση αποτέλεσε ένα «κόλπο γκρόσο», μια επιλογή του κεφαλαίου και ιδιαίτερα της σοσιαλδημοκρατίας για να «βάλει στο βρακί της» το αγωνιστικό συνδικαλιστικό κίνημα, για να αμβλύνει τα ταξικά του χαρακτηριστικά, για να ενσωματώσει, να θεσμοποιήσει και να κάνει ακίνδυνη την αμφισβήτηση, για να συσκοτίσει και να αποκρύψει το ρόλο του αστικού κράτους ως όργανο ταξικής επιβολής και κυριαρχίας στον κόσμο της εργασίας. Και κάλεσε και τους «εκπροσώπους των εργαζομένων στην εκπαίδευση» στα στημένα τραπέζια των Π/ΚΥΣΠΕ – Π/ΚΥΣΔΕ, των οποίων ο ρόλος είναι η πιο αποτελεσματική εφαρμογή των αντιδραστικών κυβερνητικών αποφάσεων. Αρα, λοιπόν, τα όργανα συνδιοίκησης δεν είναι ούτε θετικά ούτε ουδέτερα. Είναι αντιδραστικά, αντιλαϊκά διοικητικά όργανα αφού η ίδια τους η φύση είναι η αποτελεσματική εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής στην εκπαίδευση. Με ένα πρόσθετο στοιχείο. Η συνδιοικητική φύση τους δημιουργεί σύγχυση και διάλυση.
• «Ποιες είναι οι παράπλευρες απώλειες της αποδοχής της συμμετοχής στα Υ/Σ»; Πάνω σε αυτή την πλατφόρμα, ασφαλώς, άνθισε το παιχνίδι των μικροεξυπηρετήσεων και των μικροεκβιασμών από τους «συνδικαλιστές» – αιρετούς στα όργανα αυτά. Σε μεγάλο κομμάτι των εκπαιδευτικών, η απεύθυνση στο σωματείο αντικαταστάθηκε από την απεύθυνση στον αιρετό. Ενισχύοντας ακόμα παραπέρα τη σύγχυση (ας σκεφτούμε πόσοι συνάδελφοι μπερδεύουν τα όργανα αυτά με τα πραγματικά συνδικαλιστικά όργανα ΕΛΜΕ – Διδασκαλικούς Συλλόγους και τι συνέπειες έχει αυτό) και την απαξίωση της έννοιας του συνδικαλισμού και της συλλογικής πάλης. Αντικαθιστώντας την έννοια του αγωνιστή – συνδικαλιστή με την έννοια του παράγοντα… καλοχαιρέτα.

Θα ρωτήσετε

• «Έλεγχος των αποφάσεων των οργάνων αυτών και κατ’ επέκταση πάλη ενάντια τους δεν πρέπει να υπάρχει;» Σωστό το ερώτημα. Ας κάνουμε μια αφαίρεση στη σκέψη μας και ας φανταστούμε ότι δεν υπήρχαν αιρετοί. Οπότε; Όποιος συνάδελφος ένιωθε ότι αδικείται θα απευθυνόταν ΣΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ, απεύθυνση που, από τη φύση της, έχει DNA συλλογικής δράσης. Η αφαίρεση αυτής της αρμοδιότητας από τις ΕΛΜΕ –Συλλόγους Α/θμιας και η εκχώρησή της στα «μάτια και αυτιά του κλάδου» έχει παράξει συγκεκριμένα και γνωστά σε όλους μας αρνητικά χαρακτηριστικά. Έχει επιδράσει στη συνείδηση των εκπαιδευτικών, δημιουργώντας μια κατάσταση πραγμάτων που είναι μείγμα ανάθεσης και ατομικής λύσης.
• «Είναι όλοι οι αιρετοί ίδιοι;»  Όχι. Αλλά το ερώτημα που προκύπτει από τα πράγματα δεν είναι αν κάποιος αιρετός είναι αγωνιστής ή έντιμος, αλλά αν η συμμετοχή στα όργανα αυτά εξυπηρετεί, βοηθά, ενισχύει τη θέση των εκπαιδευτικών και το κίνημά τους. Και δω η πραγματικότητα βοά. Ας σκεφτούμε τι σημαίνει το 5-0 (ομοφωνία στο υπηρεσιακό συμβούλιο). Όλα καμωμένα σωστά και νόμιμα. Δηλαδή με όλο το μνημονιακό πλαίσιο (!). Δε σημαίνει η ομοφωνία νομιμοποίηση και εν τέλει αποδοχή της επίθεσης; Που τελικά στέλνει στους συναδέλφους μήνυμα προσαρμογής στα αρνητικά δεδομένα και όχι ανατροπής τους; Ας σκεφτούμε αν και πόσο φρεναρίστηκε η επίθεση του συστήματος (ή έστω οι διοικητικές αυθαιρεσίες) τα δύο τελευταία χρόνια, που οι εκπρόσωποι της Αριστεράς στα ΠΥΣΔΕ – ΠΥΣΠΕ είναι ιδιαίτερα πολλοί. Ο απολογισμός είναι συντριπτικός υπέρ του συστήματος!!!
• Εντάξει θα πει κάποιος «αλλά να κατεβούμε στις εκλογές για τους τη σπάσουμε, για μην κάνουμε να χαρούν οι κυβερνητικοί μνημονιακοί υποψήφιοι» κλπ. Η πραγματικότητα πρωτόγνωρη για όλους μας απαιτεί λίγο παραπάνω ψάξιμο από το «εκλογές έχουμε – κατεβάζω ψηφοδέλτιο για να καταγραφώ». Πρέπει να συνοδεύεται από απαντήσεις στα ερωτήματα: Τι καταγράφω; Σε ποια διαδικασία, για ποιο σκοπό; Από μόνο του σαν επιχείρημα είναι επικίνδυνο καθώς υποβαθμίζεται συνειδητά ένα πολιτικό ζήτημα στο επίπεδο της διαδικασίας και της ψηφοθηρίας. Η εποχή είναι τέτοια, που απαιτείται πλήρες διαζύγιο από κάθε μηχανισμό του αντιπάλου, που απαιτείται ολοκληρωτικός διαχωρισμός από το σάπιο κόσμο του. Αυτό το παραπάνω δηλ. η διάρρηξη των δεσμών –σχέσεων του εκπαιδευτικού κινήματος με το κράτος, τη διοίκηση είναι ιδιαίτερα σήμερα κρίσιμο ζήτημα.

Μας λένε ότι

• « η αποχή από τις εκλογές αυτές δεν παράγει αυτόματα κίνημα». Είναι προφανές. Το αντίθετο συμβαίνει: Η συμμετοχή σε αυτές τις εκλογές επιτείνει τη διάλυση και τον αποπροσανατολισμό, δυσκολεύει τη συγκρότηση κινήματος. Η αποχή ανοίγει τη συζήτηση γύρω από το τι είναι κίνημα, τι είναι σωματείο, πώς συγκροτούμαστε οι εργαζόμενοι, πώς νικάμε, τι είναι αστικό κράτος κοκ. Το άνοιγμα αυτών των ζητημάτων είναι ο μόνος τρόπος να πεταχτεί όλη η σαβούρα της συνδιαλλαγής και της αποσυγκρότησης, η σαβούρα που φέρνει ήττες.
• «το σύστημα είναι σε φάση να χτυπήσει τέτοιου είδους δομές και ότι αυτό δείχνει ότι το κίνημα πρέπει να αντισταθεί σε μια τέτοια κατεύθυνση και να τις προασπίσει». Το επιχείρημα δε μας λέει τίποτα. Συχνά το σύστημα δημιουργεί δομές που αφού επιτελέσουν το διαλυτικό τους ρόλο, τις αναιρεί. Μήπως αντίστοιχα θα πρέπει να υπερασπίσουμε τον κρατικοδίαιτο και κυβερνητικό συνδικαλισμό, τώρα που το σύστημα αποφάσισε ότι αφού αυτός ο συνδικαλισμός συνέβαλε στο προβοκάρισμα και τη συκοφάντηση του συνδικαλισμού, ετοιμάζεται να τον πετάξει σα στυμμένη λεμονόκουπα;. Μήπως πρέπει να υπερασπίσουμε και τις οικονομικές επιχορηγήσεις συνδικάτων και πολιτικών κομμάτων από το αστικό κράτος, επιχορηγήσεις που εξαρτούν de facto πλήρως τη δράση των σωματείων και των κομμάτων από το κράτος;

Εμείς λέμε
Η λιγότερο η περισσότερο «αγωνιστική», «ανυπάκουη», «απείθαρχη», «αριστερή» κλπ συμμετοχή στις εκλογές για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια. είναι αντικειμενικά αποδοχή-νομιμοποίηση αυτών των οργάνων κρατικών φερέφωνων. Είναι άρνηση της αναγκαιότητας να γίνουν βήματα χειραφέτησης απ’ τον κρατικό και υποταγμένο συνδικαλισμό και φανερά αναντίστοιχη με τα απαιτητικά και δύσκολα καθήκοντα που θέτει η περίοδος.
Σήμερα, το κύριο καθήκον είναι η συγκρότηση των εργαζομένων στα σωματεία τους ή για να το πούμε πιο σωστά η συγκρότηση των σωματείων σε άλλη βάση, με άλλη ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική συγκρότηση. Καθήκον είναι η οικοδόμηση των όρων και προϋποθέσεων (πολιτικών- οργανωτικών- συνδικαλιστικών) να γίνουν τα σωματεία όργανα πάλης στα χέρια των εκπαιδευτικών. Η συμμετοχή στα Υπηρεσιακά Συμβούλια δεν είναι μια άχρωμη-ουδέτερη διαδικασία αλλά αντιστρατεύεται – ακυρώνει αυτά τα καθήκοντα!
Όποιος λοιπόν, έχει τη λογική ότι αυτό το σύστημα και αυτή η αντιλαϊκή πολιτική δεν εξανθρωπίζονται, όποιος έχει τη λογική ότι το κίνημα είναι κάτι διαφορετικό και αντίπαλο από έναν βραχίονα «διόρθωσης» των πολιτικών των κυβερνήσεων (σε συνεργασία μαζί τους), όποιος αντιλαμβάνεται ότι η αντιλαϊκή καταιγίδα των τελευταίων χρόνων έχει περάσει επειδή ακριβώς έχει ξεδοντιαστεί το πραγματικό κίνημα και έχει αντικατασταθεί από σωματεία παροχής συμβουλών διόρθωσης της κυβερνητικής πολιτικής, όποιος τοποθετεί τον εαυτό του ΕΞΩ από το πλαίσιο αποδοχής και διόρθωσης του συστήματος και «δίκαιης» εφαρμογής της πολιτικής του, ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΑΠΕΧΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΥΤΕΣ.
Αναρωτιόμαστε
Με τι μούτρα άραγε οι παρατάξεις που ορκίζονται ενάντια στη συνδιαχείριση και στον κυβερνητισμό δικαιολογούν ότι βρίσκονται ακριβώς στο ναό της συνδιαχείρισης; Ότι ακριβώς συνδιοικούν και συνδιαχειρίζονται στη μικρή «εκπαιδευτική κυβέρνηση» των Α/Κ-ΠΥΣ(Π-Δ)Ε την εφαρμογή της αντιδραστικής πολιτικής της ΕΕ, του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών τους;
Καλούμε όλο τον κόσμο του αγώνα στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση

• να μην υποκύψει στον εκλογικό κρετινισμό, στην απελπισία και στον αποπροσανατολισμό. Καλούμε όλο αυτόν τον κόσμο που όλα τα προηγούμενα χρόνια έδωσε και δίνει τις καθημερινές του μάχες με κάθε τρόπο, να γυρίσει την πλάτη στις εκλογές αποσυγκρότησης, ταξικής συνεργασίας και νομιμοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής, στις εκλογές του εκμαυλισμού συνειδήσεων, στις εκλογές που διοργανώνει το κράτος για τον εαυτό του και ΝΑ ΑΠΕΧΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΑΠ ΑΥΤΕΣ!
• να συνεχίσει το δύσκολο αγώνα της συγκρότησης σωματείων που θα είναι πραγματικά όργανα συζήτησης και δράσης, να δώσει τον αγώνα για την οργάνωση των αντιστάσεων και των διεκδικήσεων κόντρα στη βαρβαρότητα του συστήματος και των δομών του ανάμεσα στις οποίες είναι και τα Κ-ΠΥΣ(Π-Δ)Ε.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ