Στην δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα μέσα στις αντιφάσεις του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού κόσμου που έχουν μεγεθυνθεί είναι μεγαλύτερη η ανάγκη να δούμε το βέλος των εξελίξεων, την τροχιά που πιθανόν να πάρουν τα πράγματα από εδώ και πέρα. Δεν μας χρειάζεται καθόλου μια τεχνητή αισιοδοξία, δεν θέλουμε να προστεθούμε στην γενική αμεριμνησία ή στην διαδεδομένη αφέλεια των καιρών. Οφείλουμε να αντλήσουμε αυτοπεποίθηση από το σωστό διάβασμα των γεγονότων που διαδραματίζονται και αυτών που κυοφορούνται, να κατανοήσουμε σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε, ποιο είναι το γενικό ισοζύγιο δύναμης, ποιος και προς τα πού κινεί τα πράγματα. Να δούμε κάτω με όσο περισσότερο διεισδυτική ματιά τα καθήκοντα μας και τα βήματα που πρέπει να κάνουμε. Έχοντας πλήρη επίγνωση πως για καιρό το μακρύ ταξίδι της ημέρας θα γίνεται μέσα σε μισοσκόταδο άνισων συσχετισμών, πως το σκάψιμο του τυφλοπόντικα στο χώμα πιθανόν θα συνεχιστεί για καιρό.
Την ευφορία της διαρκούς παγκοσμιοποίησης, της συνεχούς ανάπτυξης του εμπορίου και των διεθνών επενδύσεων διαδέχτηκε μια γενικευμένη πτώση, ένα ιστορικών διαστάσεων φρακάρισμα σε όλες τις οικονομικές μηχανές με αποτέλεσμα να βλέπουμε πολλαπλές αναπροσαρμογές, αναθεωρήσεις αναδιπλώσεις και περιχαρακώσεις. Τα γνωστά χρηματοοικονομικά εργαλεία και πολιτικές αντιμετώπισης αποδείχτηκαν εντελώς ανεπαρκή. Οι ενέσεις ρευστότητας, ο μηδενισμός η και τα αρνητικά επιτόκια δανεισμού, οι μαζικές πτωχεύσεις και εκκαθαρίσεις οι αναδιαρθρώσεις κλάδων και τομέων, οι πάμφθηνες πρώτες ύλες σε βάρος των οικονομιών της περιφέρειας, οι εξαγγελίες για ιστορικού τύπου στροφές στο ενεργειακό, σε νέα πεδία επενδύσεων και καινοτομιών δεν μπόρεσαν να δώσουν απαντήσεις. Μερικά από αυτά περισσότερο ανακυκλώνουν και εμβαθύνουν τα αδιέξοδα, μεγαλώνουν τις φούσκες και φέρνουν πιο κοντά την πιθανότητα νέων κραχ στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Οι υπέρμαχοι του ελεύθερου εμπορίου (για τους ανταγωνιστές τους πάντα!) είναι οι υπεύθυνοι για τον μεγαλύτερο αριθμό προστατευτικών μέτρων. Σχεδόν για το 80% των καταγραμμένων εμπορικών εμποδίων ευθύνονται τα κράτη του Γκρουπ των Είκοσι πιο πλούσιων οικονομιών. Οι υπερασπιστές των ξένων επενδύσεων και της απρόσκοπτης κίνησης των κεφαλαίων είναι αυτοί που δημιουργούν ένα δίκτυ άτυπης και τυπικής προστασίας των εθνικών στρατηγικών βιομηχανικών κλάδων τους, ενισχύουν με κάθε τρόπο τους εθνικούς μονοπωλιακούς ομίλους –πρωταθλητές τους. Παρά τα όσα λέγονται για συνεργασίες και συμμαχίες αυτό που κυριαρχεί είναι ένας λυσσαλέος ανταγωνισμός σε όλα τα επίπεδα, με όλα τα μέσα και με σκοπό την διεκδίκηση αγορών, πηγών ενέργειας, δρόμων μεταφοράς και φθηνού εργατικού και επιστημονικού δυναμικού. Τέλος, την ίδια στιγμή που ζητάνε ανοικτά σύνορα για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που παράγουν η εμπορεύονται τα πολυεθνικά μονοπώλια, οι κυβερνήσεις τους ορθώνουν νέα τείχη για να εμποδίσουν τους ανθρώπους να μετακινηθούν για να γλυτώσουν είτε από τον πόλεμο είτε από τις αφόρητες συνθήκες ένδειας. Στενό της Μάγχης, σύνορα ΗΠΑ-Μεξικό, ισπανικοί θύλακες στην βόρεια Αφρική, σύνορα Ιταλίας-Γαλλίας, φράκτες στην ανατολική Ευρώπη είναι μερικά από τα σημεία παγίδες για τους απελπισμένους πρόσφυγες και μετανάστες. Ένα καινούριο οξύμωρο εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Οι υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης εγκωμιάζουν τα σύνορα!
Εδώ και αρκετά χρόνια διατυπώσαμε την εκτίμηση πως έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο συνεχούς και επικίνδυνης όξυνσης όλων των αντιθέσεων και αντιφάσεων του καπιταλιστικού- ιμπεριαλιστικού συστήματος. Τονίσαμε με πολλές αφορμές την προτεραιότητα του πολιτικού πάνω στο οικονομικό, την γρήγορη μεταφορά των οικονομικών ανταγωνισμών στην σφαίρα των πολιτικών-στρατιωτικών αντιπαραθέσεων. Υπογραμμίσαμε πως βρισκόμαστε σε μια περίοδο αναζήτησης - διαμόρφωσης - δημιουργίας συμμαχιών, γρήγορα μεταβαλλόμενης -απρόβλεπτης ορισμένες φορές- στρατηγικής γεωμετρίας, προετοιμασίας των όρων για πιο σκληρές και γενικευμένες αναμετρήσεις. Δεν βιαστήκαμε να θάψουμε το έθνος-κράτος στο όνομα της παγκοσμιοποίησης και της συγχώνευσης των ιστορικών εθνικών, θρησκευτικών και πολιτιστικών διαφορών. Επιμείναμε πως βρισκόμαστε στην εποχή των ιμπεριαλισμών και όχι των συνεργατικών ολοκληρώσεων. Δεν πειστήκαμε από την υποτιθέμενη ζωτικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να μπορεί να επεκτείνεται-να ενσωματώνει και να χωνεύει αντιτιθέμενα εθνικά-καπιταλιστικά συμφέροντα. Αρνηθήκαμε πεισματικά (οι μόνοι σχεδόν!) να πάρουμε μέρος στην παρλάτα των ευρωεκλογών και να δούμε, όμως, τι θα κάνουν στις επόμενες εκλογές αυτοί που πήδηξαν πρώτοι από χαρά για το Μπρέξιτ! Δεν μας πέρασε ούτε για μια στιγμή η ιδέα πως η καταφυγή στην στρατιωτικοποίηση, στον φασισμό και εν τέλει στον πόλεμο είναι μια επιλογή που το τέλος της ιστορίας έστειλε στο μουσείο της ανθρωπότητας. Υπομείναμε με στωικότητα τις βιαστικές αναγνώσεις της συγκυρίας, τις διάφορες απίθανες εκτιμήσεις για τις αναδυόμενες δυνάμεις, τις εσχατολογικές προφητείες για την εγκαθίδρυσης της αμερικάνικης αυτοκρατορίας, την διαδεδομένη άποψη στα πλαίσια και της δικής μας αριστερό-ριζοσπαστικής γειτονιάς στην τελευταία δεκαετία του Εικοστού για υποβιβασμό της Ρωσίας σε μια μικρή περιφερειακή δύναμη (έως για πολιτεία των ΗΠΑ μίλησαν μερικοί!) και άλλα πολλά που δεν είναι καθόλου άσχημο και άχρηστο από καμιά φορά να τα θυμόμαστε και να αναλογιζόμαστε από ποια κύματα περάσαμε. Μέσα σε αυτά τα είκοσι πέντε χρόνια των μεγάλων διεθνών γεωπολιτικών ανατροπών και αναστατώσεων, της μεταμόρφωσης του μεταπολεμικού κόσμου καταφέραμε όχι μόνο να μην παρασυρθούμε από λαθεμένες εκτιμήσεις και να μιλήσουμε με την γλώσσα και τα υποδείγματα των κυρίαρχων αλλά συχνά πήγαμε κόντρα στο ρεύμα, διανύσαμε την δική μας έρημο, βιώσαμε μοναχικά αλλά όχι ανύποπτα όσα συνέβησαν. Και ναι μπορούμε να το πούμε δίχως μας διακατέχει κανένας υπερφίαλος οίστρος! Σχεδόν όλες μας οι βασικές θέσεις μας για τον σύγχρονο κόσμο αποδεικνύονται βάσιμες και μας βοηθούν να συνεχίζουμε να ερμηνεύουμε πολύπλοκα και εν πολλοίς αντιφατικά γεγονότα και να εξελίσσουμε τα αναλυτικά μας εργαλεία βασισμένη πάντα στην κοσμοθεωρία μας, στον πάντα επίκαιρο και ζωντανό μαρξισμό και στην λενινιστική ανάλυση του ιμπεριαλιστικού κόσμου.
Μόνο την αλληλουχία των τελευταίων γεγονότων και εξελίξεων να κοιτάξει κανείς θα διαπιστώσει μια προϊούσα αναστάτωση, ανέβασμα του θερμόμετρου σε πολλά σημεία του πλανήτη, ενίσχυση των στρατιωτικό-πολιτικών κινήσεων, πολλαπλασιασμό των μετώπων, αύξηση των εξοπλισμών και των εκατέρωθεν απειλών. Δεν είναι μόνο εξαιτίας της θέσης της Γερμανίας ως ενδιάμεσης και απροετοίμαστης από πολιτικό-στρατιωτική σκοπιά- μπροστά σε μια τέτοιου χαρακτήρα κλιμάκωση- ο λόγος που ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός Εξωτερικών προχώρησε στην δημόσια διατύπωση πως: «Η παρούσα περίοδος είναι πιο επικίνδυνη κι από τον Ψυχρό Πόλεμο καθώς η ένταση μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας, αυξάνεται εκθετικά» όπως δήλωσε χαρακτηριστικά. Αποτυπώνει μεν τις γερμανικές υπαρξιακές αγωνίες αλλά δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Και δεν είναι η μοναδική αυτή, δηλαδή η αμερικανόρωσικη, ως κορυφαία αντίθεση - η γραμμή αντιπαράθεσης που εγκυμονεί πολεμικούς κινδύνους. Και άλλες δυνάμεις με παγκόσμιες η περιφερειακές φιλοδοξίες κινούνται με πυρετώδεις ρυθμούς για να κερδίσουν πόντους, σημεία στήριξης, ερείσματα και επιρροή. Αναβαθμίζουν τις στρατιωτικές δυνατότητες τους, ταξιδεύουν στο διάστημα με σκοπό να πολεμήσουν στην γη, αναζητούν συμμαχίες και πειραματίζονται συμμετέχοντας σε περιφερειακές η διεθνείς πολιτικό-στρατιωτικές και οικονομικές πρωτοβουλίες.
Όλη αυτή η παρόξυνση έντασης της εκμετάλλευσης και διασφάλισης κυριαρχίας και ηγεμονίας που έχει καταλάβει όλο τον ιμπεριαλιστικό και καπιταλιστικό κόσμο, έχει ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου, απειλώντας επέκταση αλλά και εμφάνιση νέων εστιών τοπικών πολεμικών αναμετρήσεων και επεμβάσεων, που φτάνουν να αγγίζουν ακόμα και τις αυλές και τα μαλακά υπογάστρια ανταγωνιζόμενων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι «εκεχειρίες» και οι ανάπαυλες, ακόμα και όταν έχουν το χαρακτήρα της αποτύπωσης των όρων κυριαρχίας του ενός ιμπεριαλιστή προς τον άλλο, ουσιαστικά αποτελούν την προετοιμασία για νέους γύρους επεμβάσεων και στρατιωτικών αναφλέξεων.
Η οκταετής περίοδος Ομπάμα που εν πολλοίς λειτούργησε ως μια φάση προσαρμογής στις πραγματικότητες ύστερα από την συνειδητοποίηση των ορίων της αυτοκρατορικής-μονομερούς πολιτικής Μπους και αποκατάστασης των διαταραγμένων σχέσεων στο δυτικό ιμπεριαλιστικό κόσμο λήγει εγκαταλείποντας νέα περίπλοκα προβλήματα, ανοιχτά μέτωπα και νέα αδιέξοδα. Με βάση και την προεκλογική αντιπαράθεση στις ΗΠΑ επανέρχεται από αρκετές πλευρές μια παλιά συζήτηση, το ενδεχόμενο της αλλαγής του κέντρου βάρους της αμερικάνικης ιμπεριαλιστικής πολιτικής από την Μέση Ανατολή και την Ευρώπη, από τον Ατλαντικό και την Μεσόγειο στην Άπω Ανατολή και τον Ειρηνικό. Επανέρχεται ξανά η συζήτηση για την προτεραιότητες στην ανάγκη ανάσχεσης ανάμεσα στην πυρηνική και ανασυγκροτούμενη Ρωσία και στην οικονομικά ενδυναμωμένη και φιλόδοξη Κίνα. Δεν είναι προσχηματική αυτή η συζήτηση στις αμερικανικές δεξαμενές σκέψης, έχει επίδικα και απηχεί σοβαρά ζητήματα και διλλήματα για την επόμενη περίοδο. Θα δούμε τι θα γίνει αλλά ας πούμε μια γνώμη. Νομίζουμε πως δεν υπάρχει για την Ουάσιγκτον η πολυτέλεια τέτοιου χαρακτήρα αποκλειστικών επιλογών. Είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει όλες τις προκλήσεις και κυρίως να είναι παρούσα σε όλες τις ακτές της Ευρασίας προσπαθώντας να αποσοβήσει-υπονομεύσει κάθε πιθανότητα δημιουργίας αντίπαλων μπλοκ και στρατηγικών συμμαχιών. Πιο συγκεκριμένα: Να παραμείνει ο μεγάλος επιδιαιτητής στην Ευρώπη, να επιτηρεί σταθερά τις γερμανό-ρωσικές σχέσεις και να αποτρέπει κάθε εκδοχή στρατηγικής προσέγγισης ανάμεσα τους. Ταυτόχρονα: Να ελέγχει και να συνεχίζει να περικυκλώνει την ρώσικη περίμετρο από τον Φιλανδικό κόλπο και τον Αρκτικό Κύκλο ως την Μαύρη Θάλασσα και την Μεσόγειο πλησιάζοντας όλο και πιο κοντά τα Νατοϊκά σύνορα και στρατεύματα. Παράλληλα: Να οικοδομεί σημεία και συμμαχίες για την ανάσχεση της Κίνας στην Ανατολική και Νότια Σινική Θάλασσα, στον Ινδικό Ωκεανό,στην Αραβική θάλασσα και στα στρατηγικά περάσματα από τα στενά της Μαλάκας και των Φιλιππίνων ως το Άντεν και τις ακτές της ανατολικής Αφρικής. Την ίδια στιγμή: Να αξιοποιεί και να αναβαθμίζει την ισχυρή στρατιωτική παρουσία της στην Ιαπωνία και στην κορεατική χερσόνησο για να εποπτεύει την κινέζικη ενδοχώρα. Δύσκολο έργο αληθινά αλλά δεν θα την συμπονέσουμε κιόλας! Δεν μπορούμε όμως να φανταστούμε για ποιο λόγο η αμερικάνικη υπερδύναμη οικειοθελώς και παρά το τεράστιο οικονομικό κόστος που την προξενεί, θα εγκατέλειπε αυτές τις πάγιες στρατηγικές επιδιώξεις της στο όνομα μιας αναδίπλωσης στην αμερικάνικη ήπειρο ή θα επέλεγε να κινηθεί επιλεκτικά. Αντίθετα αναμένουμε η μετά-Ομπάμα εποχή να είναι μια περίοδος κλιμάκωσης των επιθετικών, επεμβατικών πολιτικών και στρατιωτικών πρωτοβουλιών των ΗΠΑ, μεγαλύτερης διεθνούς ανάμιξης και επιδίωξης να εκβιαστούν πολεμικού χαρακτήρα συμμαχίες. Από την άλλη όμως θα μεγαλώνουν μοιραία οι αποκλίσεις και οι ανισομετρίες, θα πολλαπλασιάζονται οι ξεχωριστές κινήσεις, θα αυξάνεται η αβεβαιότητα. Η περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τα βαθιά εγγενή-ιδρυτικά- εσωτερικά της αδιέξοδα δείχνει πως πολλά πράγματα κινούνται παράλληλα, υπάρχουν αλληλοεπιδράσεις αλλά υπάρχουν και εσωτερικές δυναμικές που αλλάζουν γρήγορα το τοπίο. Χαρακτηριστικό και κορυφαίο παράδειγμα αυτών των μεταβαλλόμενων καιρών ο μετεωρισμός της Αγγλίας. Μια πολύ παλιά ιστορία αλλά μέσα στις σύγχρονες συνθήκες. Το μεγάλα σαιξπηρικού χαρακτήρα διλλήματα στο Νησί, όπως Μπρέξιτ ή μη Μπρέξιτ και τι είδους Μπρέξιτ, ποια θα είναι η νέα σχέση με την ηπειρωτική Ευρώπη, με τις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο διατυπώνονται ακριβώς σε μια στιγμή στην οποία όχι συμπτωματικά πολλά αλλάζουν στον κόσμο.
Πριν σας απαλλάξω από αυτήν την παρέμβαση μερικές επισημάνσεις για μερικά κρίσιμα των καιρών και των ημερών.
1. Για την Συρία εξ αρχής σχεδόν σπεύσαμε να ξεκαθαρίσουμε πως η υποτιθέμενη Άνοιξη της, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το πρελούδιο μιας ιστορικού χαρακτήρα καταστροφής της. Μια ταχύτατη μετατροπή μιας εσωτερικής κοινωνικοπολιτικής αντίθεσης σε διεθνή αναμέτρηση. Τώρα όλοι οι αστοί αναλυτές, με την υπερβολή που συνήθως τους διακρίνει, μιλάνε για έναν παγκόσμιο πόλεμο περιορισμένης κλίμακας που διεξάγεται στην χώρα. Δεν είναι παγκόσμιος πόλεμος αλλά σίγουρα είναι μια διεθνής αναμέτρηση κλίμακας που έχει αποκτήσει πολύ ευρύτερη σημασία και νόημα από αυτήν καθαυτή την γεωστρατηγική αξία της περιοχής. Παίζονται πλέον πολλά και σε πολλά επίπεδα. Η εκτίμηση αυτή δεν σημαίνει πως αθωώνουμε το καθεστώς των Ασαντ και γενικά αυτού του τύπου τα αραβικά καθεστώτα που αποδείχθηκαν ιδανικοί αυτόχειρες για να προχωρήσουν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Μην ξεχνάμε επίσης πως το λεγόμενο αραβικό χάος ξεκίνησε από το Ιράκ με την αμερικάνικη εισβολή και κατοχή και το Ιράκ με την Συρία από ένα σημείο και μετά, και ειδικά από το 2011, λειτούργησαν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Χαλέπι και Μοσούλη δεν είναι μόνο οι σύγχρονες Γκουέρνικες δίπλα σε τόσες άλλες στο ρημαγμένο Ιράκ και στην διαλυμένη Συρία αλλά και σημεία μιας περίπλοκης περιφερειακής αναμέτρησης που ανά πάσα στιγμή μπορεί να μετατραπεί σε μια διεθνή σύγκρουση με επίδικο την επαναχάραξη των συνόρων που σχεδίασαν οι ιμπεριαλιστές πριν ένα αιώνα. Ένα είναι σίγουρο!. Το αίμα, ο πόνος και η καταστροφή θα συνεχιστούν για καιρό ακόμα, ενώ και άλλα υποψήφια θύματα στην περιοχή περιμένουν την σειρά τους. Τα κύματα της προσφυγιάς τα οποία οι δικοί μας αμέριμνοι πίστευαν πως είναι μόνο εικόνα στις ειδήσεις πριν μερικά χρόνια, θα ξαναφουσκώσουν με όλα τα γνωστά επακόλουθα. Τώρα όλοι ξέρουν πως οι βόμβες στην Μέση Ανατολή και στην Μεσοποταμία ακούγονται και στην Ελλάδα και όχι μόνο. Όσο για τον υποτιθέμενο μεγάλο Σατανά, το πανίσχυρο δήθεν Ισλαμικό κράτος που απειλούσε όλον τον πλανήτη! μην εκπλαγείτε αν εξαερωθεί πολύ πιο γρήγορα από όσο προβλέπουν τα σχέδια και των πιο αισιόδοξων ιρακινών, αμερικανών και τούρκων στρατηγών. Αλώστε η μεταμφίεση ήδη δοκιμάστηκε επιτυχώς. Η αλ-Νούσρα παρακλάδι της μισητής Αλ-Κάιντα σε μια βραδιά άλλαξε όνομα, σημαίες, ενδυμασία και στυλ γενειάδας και τώρα είναι και πάλι εκπρόσωπος στο έδαφος όχι του ελεήμονος Αλλάχ, αλλά των αμερικανικών μαχητικών που σκορπούν τον θάνατο σε ότι κινείται. Είτε γάμος είναι αυτός είτε κηδεία να πούμε του στραβού το δίκιο τα αεροπλάνα των αμερικάνων και άλλων δήθεν πολιτισμένων δυτικών δεν κάνουν διάκριση. Συμμετέχουν σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις σπέρνοντας την καταστροφή.
2. Οι εμβριθείς γεωστρατηγικοί αναλυτές στο δικό μας Υπουργείο Εξωτερικών με τον επικεφαλής Υπουργό της- τάχαμου πατριωτικής-, νατοϊκής μας προέκυψε Αριστεράς, περιέφεραν σε συνεντεύξεις τους την εκτίμηση πως η επίθεση του Ερντογάν στην συμφωνία της Λωζάνης γίνεται για εσωτερικούς κυρίους λόγους! Μην πολύ-ανησυχείτε μας λένε…. Αποδομεί ιστορικά τους κεμαλιστές! Κάτι σαν δημόσιο μάθημα ιστορίας σε παγκόσμιο ακροατήριο. Φοβερή ανάλυση! Είναι σαν λες πως η απόπειρα του θερινού πραξικοπήματος έγινε με επίδικο ποιος θα ελέγχει τα δημοτικά σχολεία στην Τουρκία ή πως οι βομβαρδισμοί της τουρκικής αεροπορίας στο Ιράκ και στην Συρία γίνονται για να κάνουν ιστορικά μαθήματα οι κεμαλιστές στρατηγοί.
Δεν μπορούμε να πούμε μέχρι που θα πάει το πράγμα στην Μέση Ανατολή αν και το ζήτημα συνόρων από τα πράγματα έχει τεθεί αλλά αυτό που εμείς καταλαβαίνουμε καλά είναι πως η τούρκικη ελίτ σε όλες τις εκδοχές της - και αυτή που υπήρξε πρόθυμη να τσιμπήσει στις οθωμανικές περιφερειακές φιλοδοξίες του πάλαι ποτέ δίδυμου Νταβούτογλου - Ερντογάν και η δυτικότροπη μερίδα της που προσδοκούσε στην ευρωπαϊκή ενσωμάτωση και αντιτάχθηκε στα μεγαλεπήβολα σχέδια, θεωρούν πως αναγκαστικά πλέον η Τουρκία δεν μπορεί να παρακολουθεί αμέτοχη τις καταιγιστικές εξελίξεις στο βόρειο Ιράκ και στην βόρεια Συρία. Αντιτάσσονται ομόθυμα στην εκδοχή δημιουργίας ενός νέου κουρδικού κέντρου στην βόρεια Συρία και θα παίξουν με όρους σκληρού ανατολικού παζαριού που τόσο καλά το ξέρουν μέχρι τέλους και σε όλα τα μέτωπα. Σε αυτήν την πολύπλευρη στρατιωτικό-πολιτική διαπραγμάτευση με τα όπλα και τις βόμβες πάνω στο τραπέζι αλλά και πάνω στα κεφάλια των λαών, μέσα σε ένα κουβάρι αντιθέσεων και αντικρουόμενων επιρροών το Αιγαίο και η περίπτωση της Κύπρου δεν είναι ανεξάρτητα εντελώς πεδία του δούναι και λαβείν η πιθανά μέτωπα για να γίνουν οι αντιπερισπασμοί και εκβιασμοί αν χρειαστούν. Πολύ περισσότερο που το Αιγαίο και η Κύπρος δεν είναι μόνο τα κρίσιμα σημεία της ελληνοτουρκικής αντίθεσης άλλα και επίδικα των ιμπεριαλιστών τόσο των Αμερικανών που θέλουν να φτιάξουν λύσεις και συμμαχίες για τον εξοβελισμό της Ρωσίας όσο και της Μόσχας που παλεύει να μην χάσει τους δρόμους, τα αγκυροβόλια και την επιρροή στην ευρύτερη περιοχή. Αυτά είναι πολύ σοβαρά πράγματα για να ερμηνεύονται με όρους εσωτερικής αντιπαράθεσης στην Τουρκία.
3. Σχετικά με τις εξελίξεις στην Κύπρο. Να το πούμε πιο καθαρά. Δεν έχουμε αμφιβολία πως το αμερικάνικο κέντρο διαχρονικά και ανεξάρτητα από προεδρίες, ειδικά όμως τα τελευταία χρόνια θέλει διακαώς έναν διακανονισμό στο Κυπριακό που θα κατοχυρώνει τον ρόλο νησιού στους ενεργειακούς και στρατιωτικό-πολιτικούς σχεδιασμούς του. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις με τις ιδιαίτερα συμφέροντα η κάθε μια. Για αυτούς θα ήταν ευτυχής περίπτωση τις υπογραφές να τις έβαζε μια κυβέρνηση της δήθεν Αριστεράς από κοινού με την δεξιά παράταξη της Κύπρου και τις επιδοκιμασίες της Ακελικής αντιπολίτευσης. Δεν θεωρήσαμε ποτέ το Κυπριακό ένα εύκολο ζήτημα αλλά δεν ξεχνάμε επίσης πως ο Συνασπισμός τότε της δήθεν Αριστεράς που αργότερα έγινε Σύριζα έσπευσε να δεχτεί ως βάση διαπραγμάτευσης τον αλήστου μνήμης σχέδιο Ανάν.
Κλείνοντας αυτήν την εισαγωγική παρέμβαση σχετικά με τις διεθνείς εξελίξεις και σε μερικά από όσα συμβαίνουν στην γειτονιά μας, δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ δεν έρχεται στην Ελλάδα ούτε για λόγους αναψυχής ούτε για να φιλοτεχνήσει την δημοκρατική υστεροφημία του. Το ταξίδι Ομπάμα στην χώρα και οι συνομιλίες με την κυβέρνηση Σύριζα-Ανέλ αφορά το από εδώ και πέρα. Όταν οι Αμερικανοί λένε πως βλέπουν την Ελλάδα ως προπύργιο σταθερότητας στην περιοχή εννοούν πως την θέλουν ως εφαλτήριο των στρατιωτικών -πολεμικών τους πρωτοβουλιών στην Ανατολική Μεσόγειο και τον αραβικό κόσμο. Ρόλος τον οποίο η νατοϊκή ψευδό-αριστερά μας είναι έτοιμη να αναγνωρίσει και να επεκτείνει, πιστεύοντας η άμοιρη, πως με αυτόν τον τρόπο θα πάρει ένα αντάλλαγμα για την επιβίωση της στην κυβερνητική εξουσία………..
• Εκτενές απόσπασμα από την ομιλία του Δ. Παυλίδη στην πολιτική εκδήλωση του ΚΚΕ(μ-λ) στην Θεσσαλονίκη στις 23 Οκτωβρίου 2016, σχετικά με τις διεθνείς και εσωτερικές εξελίξεις. Για τις εσωτερικές εξελίξεις την εισήγηση έκανε ο Γ. Ματσούκας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου