17 ΜΑΗ: ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ! Μαζικά στους δρόμους για να μην περάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα!

Μπροστά σε ένα ακόμη, πολύ σοβαρό χτύπημα δικαιωμάτων και κατακτήσεων βρίσκονται η εργατική τάξη και ο λαός της χώρας. Η νέα συμφωνία υποταγής που συνυπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ φέρνει νέα οδυνηρή επιδείνωση στους όρους ζωής και δουλειάς, επιβάλλει νέες αιματηρές θυσίες των φτωχομεσαίων λαϊκών στρωμάτων.

Η κυβερνητική ρητορεία γύρω από τη «διέξοδο» που δήθεν έρχεται ή γύρω από την «ανάπτυξη» στην οποία δήθεν επιστρέφει η ελληνική οικονομία, δεν αποτελεί παρά φτηνή και προκλητική επανάληψη των αντίστοιχων επιχειρημάτων που χρησιμοποίησαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για να δικαιολογήσουν την προώθηση των άγριων αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων επί των ημερών τους. Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση δεν θεωρεί πως ο ελληνικός λαός πάσχει από αμνησία, ότι ξέχασε το «success story»  και τα «Ζάππεια» του Σαμαρά. Αυτό που την κάνει τόσο προκλητική είναι η επίγνωση της άσχημης κατάστασης στην οποία βρίσκεται το λαϊκό και εργατικό κίνημα, το γεγονός ότι δεν εκδηλώνονται μαζικές αντιστάσεις στην πολιτική. Και γνωρίζει ότι αυτό αποτελεί το ισχυρό διαπραγματευτικό της χαρτί προς  τα ξένα και ντόπια κέντρα εξουσίας, σε αντίθεση με τη Νέα Δημοκρατία η οποία συνεχίζει να μην μπορεί να εμφανιστεί προς το λαό με ένα διαφορετικό προσωπείο.

Γνωρίζει η κυβέρνηση τη «συμβολή» της στο κλίμα απογοήτευσης και ηττοπάθειας που έχει επικρατήσει στις συνειδήσεις πλατιών λαϊκών στρωμάτων, στην εξουδετέρωση των αγωνιστικών διαθέσεων που έφερε η επικράτηση των εκλογικών και κοινοβουλευτικών αυταπατών. Γι’ αυτό και ο Τσίπρας νιώθει την άνεση να προκαλεί ακόμη περισσότερο, δηλώνοντας ότι «εάν ο κόσμος δε συμφωνούσε με την πολιτική μας θα είχε βγει στους δρόμους»(!), παρουσιάζοντας τη λαϊκή απογοήτευση σε συμφωνία! Η κυνικότητα και η ξετσιπωσιά σε όλο της το μεγαλείο!
Και αυτά δεν τα αναφέρουμε, προφανώς, για να αποκαλύψουμε το ηθικό επίπεδο του Τσίπρα, αλλά για να δείξουμε ότι όσο ο λαός δεν βγαίνει στο προσκήνιο με αγώνες και διεκδικήσεις, όσο δεν αποτινάζει το βαρύ πέπλο της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας, τόσο θα βρίσκεται αντιμέτωπος με την ακόμη μεγαλύτερη ένταση της επίθεσης, με ακόμη σκληρότερα μέτρα, με ακόμη λιγότερα δικαιώματα.

Μόνο η πλατιά συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας είναι που μπορεί να δώσει κι έναν άλλο τόνο στην απεργία της 17^ης Μάη, να διαψεύσει και να κλονίσει την κυβερνητική βεβαιότητα ότι ο λαός είναι αφοπλισμένος και ανήμπορος να αντιδράσει. Προφανώς και τέτοιες ανατροπές στις πλατιές συνειδήσεις δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Και επιπλέον, χρειάζονται και φορείς, πολιτικοί και συνδικαλιστικοί, για να τις προωθήσουν και να τις στηρίξουν. Φορείς που θα υπηρετούν τη γραμμή της υπεράσπισης των εργατικών ταξικών συμφερόντων, των συμφερόντων των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Φορείς που θα προωθούν τη λογική της ανοιχτής σύγκρουσης με την αντεργατική-αντιλαϊκή πολιτική που προωθείται και τις ιδεολογικές βάσεις στις οποίες στηρίζεται: την ταξική «συνεργασία», το «εθνικό» συμφέρον, τη «βελτίωση» του συστήματος κ.ά.

Τέτοιοι φορείς δεν μπορούν να είναι η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ που κυριαρχούνται από τις δυνάμεις της ταξικής υποταγής, από καθαρά αστικές αντιλήψεις. Δεν μπορεί να είναι η ΓΣΕΕ-εργοδότης, η ΓΣΕΕ-επιχειρηματίας, η ΓΣΕΕ-συνεταίρος του ΣΕΒ και των αστικών κυβερνήσεων, η ΓΣΕΕ-συνομιλητής του ΔΝΤ. Ακόμη και αυτήν την απεργία της 17^ης Μάη, όπως και όλες τις προηγούμενες, την κάλεσε προφανώς για να δικαιολογήσει το ρόλο της και την άφησε στον «αυτόματο πιλότο». Δεν έχει σκοπό ούτε να τη στηρίξει ούτε να την προβάλει. Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις μία εβδομάδα πριν από την απεργία, δεν έχει πάρει την παραμικρή πρωτοβουλία ανάδειξής της.

Τέτοιος φορέας δεν μπορεί να είναι το ΠΑΜΕ που έχει αποδείξει ξανά και ξανά ότι η στρατηγική του στο κίνημα αρχίζει και τελειώνει στην «εικονική σύγκρουση», στην ψεύτικη αγωνιστικότητα των λόγων που μεταφράζεται σε απραξία στην πράξη, σε πλήρη απροθυμία-αδυναμία να δώσει πραγματικούς αγώνες, να συγκρουστεί με τη βάρβαρη πολιτική. Οι ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ δεν μπορούν να δώσουν διέξοδο στο λαό και την εργατική τάξη γιατί βρίσκονται οι ίδιοι σε αδιέξοδο. Η πολιτική των μεταρρυθμίσεων που υπηρετούσαν για δεκαετίες είναι πια στον αέρα, τώρα που οι δυνάμεις τους συτήματος επέλεξαν να εφρομήσουν. Ακόμη και ο ψευτοδιαχωρισμός του από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ με διαφορετικές συγκεντρώσεις, έχει πιάσει τα όριά του, αδυνατεί να κάνει παραπέρα βήματα, ακριβώς γιατί τα παραπέρα βήματα ισοδυναμούν με χάραξη της γραμμής σύγκρουσης. Και το ΠΑΜΕ δεν μπορεί και δεν θέλει να συγκρουστεί. Γι’ αυτό και περιμένει τις απεργιακές αποφάσεις της ΓΣΕΕ για να κρυφτεί, δικαιολογώντας μάλιστα τη στάση του αυτή ως υπηρέτηση της ενότητας των αγώνων! Και κατά τα άλλα, κοινοβουλευτισμός και προτάσεις νόμου…

Δυστυχώς, ούτε στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά τα πράγματα είναι καλύτερα. Τόσο γιατί ο συσχετισμός είναι κατά πολύ χειρότερος, όσο -κυρίως- γιατί και εκεί κυριαρχούν, επίσης, αντιλήψεις ρεφορμιστικές, αυταπάτες κοινοβουλευτικές, λογικές εύκολης διαφυγής από το πρόβλημα. Δεν είναι τυχαίο το ότι σε περιόδους κινηματικής υποχώρησης διακηρύσσονται με κάθε ευκολία «αντεπιθέσεις» και άλλα παρόμοια. Δεν είναι τυχαίο που μπροστά σε μια απεργία που γίνεται σε βαρύ κλίμα και σε απουσία αγώνων, ανακοινώνονται νέες «πλατείες», κινήματα «αποφασισμένων» και άλλα παρόμοια που θυμίζουν τις απελπισμένες προσπάθειες του 2012 να ξαναστηθούν οι πλατείες όταν το ζήτημα είχε πλέον κριθεί και με ευθύνες του εξωκοινοβουλίου που αποτέλεσε για χρόνια το αριστερό, αγωνιστικό άλλοθι του ΣΥΡΙΖΑ.

Η επιτυχία της απεργίας στις 17 Μάη δεν θα κριθεί, λοιπόν, από τις εξαγγελίες και τα εύηχα συνθήματα. Θα κριθεί από το εάν οι εργαζόμενοι συνειδητοποιήσουν την καταστροφική πορεία στην οποία οδηγεί η απραξία, η αδράνεια, η απουσία ισχυρού εργατικού και λαϊκού κινήματος. Μόνο κακές υπηρεσίες προσφέρουν στο κίνημα όσοι πλειοδοτούν σε βερμπαλισμούς και μεγαλόπνοα σχέδια. Γιατί, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, φαντάζουν προς τους εργαζόμενους και ως άσχετοι με την πραγματικότητα στους εργασιακούς χώρους.

Αυτό που έχουν να κάνουν οι δυνάμεις που υπηρετούν τα εργατικά ταξικά συμφέροντα είναι στις μέρες που απομένουν να δώσουν κάθε δυνατότητα στον εργαζόμενο να συνειδητοποιήσει την πραγματική διέξοδο, τη διέξοδο του αγώνα· τη δυσκολία της, αλλά και τη μοναδικότητά της. Να του δώσουν τη δυνατότητα να δώσει με καλύτερους όρους τη μάχη της απεργίας στους χώρους δουλειάς. Να βάλουν νέες παρακαταθήκες στην προσπάθεια να πάρουν οι εργαζόμενοι την υπόθεση των αγώνων στα δικά τους χέρια. Να αξιοποιήσουν την απεργία ως μία ευκαιρία να δυναμώσει η γραμμή της συλλογικής πάλης, του Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης.

Η σχετική μαζικοποίηση των διαδηλώσεων της φετινής Εργατικής Πρωτομαγιάς και των κινητοποιήσεων για την κυριακάτικη αργία αποτελούν ελπιδοφόρα μηνύματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Και η απεργία στις 17 Μάη μπορεί να γίνει η συνέχειά τους.

Προλεταριακή Σημαία - http://www.kkeml.gr/