Κυνηγώντας της ουρά της κρίσης

Ξανά αντιμέτωπη η αριστερά με το «δίλημμα των προτιμήσεων». Αυτή τη φορά σε ευρωπαϊκό επίπεδο! «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ» στον Μελανσόν; «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ» στον Μακρόν για να μη βγει η Λεπέν; Αμείλικτα ερωτήματα που πρέπει οπωσδήποτε να απαντηθούν. Για να μη χαθεί η «μεγάλη ευκαιρία», για να αποφευχθεί η «μεγάλη καταστροφή». Το προ ετών ερώτημα της στάσης της «επαναστατικής αριστεράς» απέναντι στον («προδοτικό» πλέον) ΣΥΡΙΖΑ επανέρχεται με άλλη γλώσσα… προσαρμοσμένη στη γαλλική.

Βέβαια, η «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ έλυσε τον γρίφο με τον δικό της μοναδικό τρόπο, μετατρέποντας ξανά το «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ». Το «σθεναρό και αποφασιστικό» ΟΧΙ στον «νεοφιλελεύθερο» Μακρόν στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, ένα «ΟΧΙ» που εκφράστηκε «ξεκάθαρα» στην επιστολή που έστειλε στο… επίσης σθεναρό και αποφασιστικό «αδελφό» ΓΚΚ (το… ΣΥΡΙΖΑ Γαλλίας, δηλαδή), όπου γραφόταν ότι «για τον ΣΥΡΙΖΑ η υποψηφιότητα του ανεξάρτητου κεντρώου υποψήφιου Εμμανουέλ Μακρόν δεν μπορεί να είναι το αντίπαλο δέος στην Λεπέν, αφού, σύμφωνα με τις προγραμματικές του διακηρύξεις, θα σημάνει τη συνέχιση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που γνωρίσαμε ως σήμερα στη Γαλλία και την Ευρώπη», έγινε «ΝΑΙ» στον β’ γύρο. Ένα αποφασιστικό και σθεναρό «ΝΑΙ» στον Μακρόν ως αντίπαλο δέος στη Λεπέν. Έτσι, το αδελφοποιημένο «ΣΥΡΙΖΑ-ΓΚΚ» μαζί με τα αντίπαλα «ξαδέρφια «Φιγιόν-δεξιοί-σοσιαλιστές» καλούν τον λαό να ψηφίσουν Μακρόν κι όλοι μαζί… τα μνημόνια στην Ελλάδα. Θλιβερή συνομοταξία «αριστερών» που αντιμάχεται τον «βούρκο» της Λεπέν βουτώντας σε διπλανό «βούρκο».

Το σύνδρομο του «συριζαίικου δημοψηφίσματος», στο οποίο «βούτηξε» σχεδόν το σύνολο της αριστεράς στην Ελλάδα, μοιάζει να ταλαιπωρεί σχεδόν το σύνολο της αριστεράς στην Ευρώπη. Αν λάβουμε υπόψη ότι αντίστοιχα κρούσματα εντοπίστηκαν και στην Αμερική σαν «δίλημμα» μεταξύ Τραμπ-Κλίντον-Σάντερς ή ακόμη και στην Αγγλία με το Brexit, τότε μπορούμε να μιλήσουμε με σιγουριά για μια παγκόσμια επιδημία «πολιτική ουράς» που έχει καταβάλει αυτού του είδους την αριστερά παγκόσμια. Μια αριστερά που αδυνατεί να δει τον εαυτό της σε ρόλο αυτόνομο, με αυτοτέλεια σκέψης και δράσης και άρα προοπτικά ως πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Μονίμως άτολμη να παλέψει τη δικιά της πολιτική γραμμή. Σε μόνιμη αναζήτηση του μικρότερο κακού… που καταλήγει μοιραία στα «ξερονήσια». Γι’ αυτό εξάλλου όταν δεν υποστηρίζει έναν πρώην «αντάρτη», πρώην σοσιαλιστή, πρώην κομμουνιστή κ.λπ, γίνεται «πρώην» η ίδια, μήπως και βγει στην κεντρική πολιτική σκηνή που στήνουν οι κυρίαρχοι. Ανίκανη να οραματιστεί μια επαναστατική διέξοδο και προοπτική, ικανότατη να κυνηγάει εκλογικά ποσοστά και να οραματίζεται «αριστερές κυβερνήσεις».

Τα άλλοθι βέβαια πάντα ίδια. Δεν τραβάει αλλιώς ο κόσμος, η επανάσταση δεν πουλάει και φυσικά ο σοσιαλισμός κατέρρευσε και η «επαναστατική πολιτική» μπορεί να περιμένει… Όμως, τι ακριβώς είναι η επαναστατική πολιτική αν όχι η μάχη για το ψωμί, την εργασία με δικαιώματα και μισθό, τη δημοκρατία, την ειρήνη και φιλία των λαών, την ελευθερία και τις ελευθερίες τις εργατικής τάξης και του λαού; Οι συσσωρευμένες ήττες σε αυτούς τους τομείς κάμπτουν τη μαχητικότητα και τη δυνατότητα αλλαγής των συσχετισμών δυνάμεων. Η υποχώρηση, η απογοήτευση, η αποστράτευση και η αναζήτηση «άλλων λύσεων» (σκοτεινών έως κατασκότεινων) είναι το φυσικό επακόλουθο.

Ωστόσο, ο χώρος του αριστερού ριζοσπαστισμού και οπορτουνισμού βλέπει παντού και πάντα μεγάλες πολιτικές παρακαταθήκες. Αθροίζει ψήφους (του Μελανσόν, του Πουτού, της Αρτό κ.λπ. στη Γαλλία, του «παλιού» ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΑ κ.λπ στην Ελλάδα), για να εντοπίσει τη μεγάλη δύναμη της εργατικής τάξης και της νεολαίας, τη δύναμη των αγώνων. Γι’ αυτό «τσακίζουν»… εδώ και τώρα την Λεπέν, τη Χρυσή Αυγή και τους φασίστες αλλά οργανώνουν την αντίσταση (προφανώς για να τους… τσακίσουν αργότερα) ενάντια στον Μακρόν, τον Τσίπρα, τον Μητσοτάκη, τη Φώφη (με κάποιους ίσως κάνουμε ξανά και αντιφασιστικό αγώνα!). Γι’ αυτό πάντα καταψηφίζουν «αποφασιστικά και επαναστατικά» ενώ εναντιώνονται χαλαρά ή ψηλοστηρίζουν κιόλας (και… χωρίς αυταπάτες!) τα «δημοκρατικά ριζοσπαστικά μέτωπα».

Οι δυνάμεις της εργατικής τάξης, της νεολαίας και του λαού δεν είναι ένα σκορποχώρι ψήφων και μάλιστα με πολιτικές γραμμές ξένες προς τα λαϊκά και εργατικά συμφέροντα. Οι εργατολαϊκές δυνάμεις διαπιστώνονται στον δρόμο και καταγράφονται όταν η ανατρεπτική πολιτική γραμμή αναμετράται και έρχεται σε ρήξη με την πολιτική του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Μια πολιτική που δεν αντιμετωπίζεται σε «φέτες»: Πρώτα θα νικήσουμε τον φασισμό, μετά τη δεξιά, ύστερα τη σοσιαλδημοκρατία και στο τέλος τους ρεφορμιστές. Η αναγκαία ενότητα, μετωπική συσπείρωση και κοινή δράση των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων είναι αναγκασμένη να βλέπει και να στοχεύει στο μερικό χωρίς να παραβλέπει και να αφήνει στο απυρόβλητο το όλον. Γιατί ο φασισμός είναι η πιο επιθετική και απάνθρωπη εκδοχή του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού σε εποχές κρίσης και ξαναμοιράσματος του κόσμου. Η όποια «αυτοτέλεια» του φασιστικού φαινομένου δεν αναιρεί αυτό το βασικό χαρακτηριστικό.

Σε εποχές δύσκολες, δεν επιτρέπεται να κυνηγάς την «ουρά» του αντιπάλου. Δεν επιτρέπεται, επίσης, να περιχαρακώνεσαι ούτε από τις λαϊκές μάζες ούτε από μια αριστερά που θέλει πράγματι να παλέψει, όχι στο «σκοτεινό σύμπαν» της κυρίαρχης διαχείρισης αλλά στον φωτεινό δρόμο που στρώνει η οργανωμένη ρήξη με την κυρίαρχη οπτική.

Προλεταριακή Σημαία