Η εικονική πραγματικότητα, η υποταγή στον "αξιολογητή", στον προϊστάμενο, στο αφεντικό που τα ξέρει όλα και έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για τα πάντα, να προσβάλει ή να επικροτεί κατά το δοκούν, μιας και αυτός είναι ο δημιουργός και κυρίαρχος όλων, η κλειδαρότρυπα, το μπανιστήρι, το γλείψιμο, ο ανταγωνισμός μεταξύ συναδέλφων, φίλων και μελών μιας -κατά τα άλλα- ομάδας για το ποιος θα επιπλεύσει, ο απόλυτος ατομισμός που βάζει σε δεύτερη μοίρα τη φιλία, τη συντροφικότητα και το συλλογικό ή στη καλύτερη περίπτωση τα υποτάσσει στον πρώτο, η λογική ρωμαϊκής αρένας όπου οι απαθείς θεατές "αποφασίζουν" για όλες τις πτυχές της ζωής των ανθρώπων από την επαγγελματική ως και την ερωτική -αυτών που φυσικά πασχίζουν να επιβιώσουν και όχι αυτών που εξουσιάζουν και αποφασίζουν για τους κανόνες- ξεχνώντας τα δικά τους ζόρια, η παρακολούθηση της ζωής μας από μια "αόρατη" και "αποφασιστική" δύναμη που θέτει τους απαράβατους κανόνες, δεν είναι καθόλου ενοχλητικά πρότυπα. Και αν βέβαια βρεθεί κάποιος να τα αμφισβητήσει στο ελάχιστο από τα μέσα, όλα αυτά ή έστω κάτι από αυτά, δικαίως διώχνεται και περιθωριοποιείται αν δεν καταλάβει τα όριά του αλλιώς!
Για να μην πούμε για τους ρόλους που πρέπει να έχει ο καθένας σε αυτή τη κοινωνία και από τους οποίους απαγορεύεται να ξεφύγει στο ελάχιστο. Ο ένας πρέπει να είναι ο "μάτσο" τύπος, ο μπρατσαράς όμορφος με μπόλικα τατουάζ, ο ξύπνιος που γελάει με τις χαζομάρες της εν δυνάμει συντρόφου του και παράλληλα "αφέντης" και "αγωνιστής" και ας του ξεσκίζει τη ζωή το αφεντικό και που φυσικά μπροστά στον κριτή του είναι ...γατούλα, η άλλη με ...ύφος μαγκίτισσας χειραφετημένης πρέπει να είναι ολίγον χαζή, βαμμένη από τη κορφή ως τα νύχια υποταγμένη και ...ναζιάρα απέναντι στον άντρα πόσο μάλλον στο αφεντικό και στον κριτή επίσης. Κι αν πάλι κάποιος ή κάποια σκεφτεί να πάει κόντρα σε αυτά τα πρότυπα μαύρο φίδι που τον ή την έφαγε. Ρόλοι καλά μοιρασμένοι για να μην διαταραχθεί η ισορροπία της υποταγής στην εκμετάλλευση κάθε ανθρώπινης κοινωνικής δραστηριότητας. Από την πιο οικονομική μέχρι και την πιο προσωπική.
Ελάχιστα περιγράφουν οι παραπάνω παράγραφοι τη λογική των παραπάνω εκπομπών. Θα μπορούσε κανείς να γράψει ολόκληρο βιβλίο για την τεράστια ιδεολογική επίθεση που γίνεται στα μυαλά της νεολαίας μέσω της προβολής -και όχι μόνο μέσω αυτής- αυτών των προτύπων. Όπως και για κάθε θέμα που προκύπτει ξεχωριστά!
Το αρνητικό είναι ότι ελάχιστα ασχολείται και η Αριστερά με αυτές. Σημάδια των καιρών. Παλαιότερα θα υπήρχαν αντιδράσεις, αναλύσεις, προσπάθειες ιδεολογικής παρέμβασης στη νεολαία, θα γραφόντουσαν ολόκληρα βιβλία γι' αυτά τα ζητήματα, θα γινόντουσαν αντιπαραθέσεις. Σήμερα δυστυχώς η Αριστερά όχι μόνο τα αποφεύγει αλλά δείχνει και ανοχή, σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις τα χρησιμοποιεί κιόλας στο όνομα του εκσυγχρονισμού της, ή όπως αλλιώς λέγεται η ενσωμάτωση. Φτάσαμε στο σημείο πριν κάνα χρόνο να δούμε ακόμη και ...πολιτιστικές αφίσες νεολαιών που τα αντέγραφαν. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς τη στιγμή που και η ίδια σε πάρα πολλές περιπτώσεις δημιουργεί και χρησιμοποιεί μια άλλου είδους εικονική πραγματικότητα για να ξεφύγει από την πραγματική που της θέτει άλλου είδους καθήκοντα από αυτά που ανέλαβε!
Όταν λοιπόν θέλουμε να μιλάμε για πρότυπα, τη στιγμή που θεωρούμε εαυτούς αριστερούς, κομμουνιστές, ανθρώπους που έχουν συγκεκριμένη ανάλυση για την σημερινή πραγματικότητα και για το πως προέκυψε στοχεύοντας παράλληλα στην ανατροπή της, τότε δεν γίνεται να μιλάμε γι' αυτά σα να 'ναι ανεξάρτητα από τη κοινωνία που ζούμε. Δεν μπορεί να δεχόμαστε δήθεν "ουδέτερες" επιστημονικές απόψεις που δεν λαμβάνουν υπ' όψη τους την κοινωνική - ταξική πραγματικότητα για να καταλήξουν σε συμπεράσματα τα οποία τελικά, συνειδητά ή μη, την αποκρύπτουν και αποτρέπουν την κόντρα!
Και κυρίως πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο ότι οι αποφάσεις μας για το τι πρότυπα και δρόμο θα ακολουθήσουμε και θα προτείνουμε, γιατί παρά την ισχύ του συστήματος πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα ακολουθούν τα αντίθετα από τα λεγόμενα κοινωνικά αποδεκτά ενώ η ιστορία έχει δείξει ότι μπορούν να γίνουν και πλειοψηφία, θα έχουν τις συνέπειές τους και στα παιδιά μας. Σε όλες τις πτυχές της ζωής μας και της ζωής τους. Πολύ περισσότερο όταν οι ιδέες μας και οι πράξεις μας όχι μόνο δεν είναι πλειοψηφικές αλλά και έχουν ηττηθεί. Όταν ο συντηρητισμός και η αντίδραση δυναμώνουν. Ή μήπως η ιστορία των αναμετρήσεων και των ανατροπών δεν έχουν αναδείξει και τέτοια ζητήματα, σε πολύ πιο έντονο μάλιστα βαθμό απ' ότι το ζήτημα που απασχολεί την επικαιρότητα; Θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και να τα προετοιμάζουμε όσο γίνεται γι' αυτές τις συνέπειες, να ρισκάρουμε, να αγωνιστούμε. Όχι ατομικά αλλά συλλογικά και αλληλέγγυα. Οργανωμένα όπως οργανωμένος είναι και ο ταξικός εχθρός, έχοντας κατά νου ότι κανένα δικαίωμα δεν κατοχυρώνεται χωρίς αγώνα και θυσίες όσοι νόμοι ξεπλύματος της αντιδραστικότητας του συστήματος και των κυβερνήσεών του κι αν ψηφισθούν! Ο άλλος δρόμος είναι η υποταγή στη φιλοσοφική, ιδεολογική, πολιτική, οικονομική και εν τέλει κοινωνική πραγματικότητα του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου