Αμερικανικός ιμπεριαλισμός και Ελλάδα
Ο αγγλικός ιμπεριαλισμός μετά τα Δεκεμβριανά του 1944 και τα γεγονότα που προηγήθηκαν και ακολούθησαν αυτά, καθώς και μετά το ξέσπασμα του εμφυλίου στη χώρα μας, ΑΔΥΝΑΤΟΥΣΕ να επιβληθεί στο λαϊκό κίνημα της χώρας μας και ιδίως στην ένοπλη αναμέτρηση που ξεκίνησε. Έτσι τα ηνία της κυρίαρχης ιμπεριαλιστικής χώρας στον τόπο μας καλούνταν να αναλάβει ο ισχυρός, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ιμπεριαλισμός δηλαδή η αμερικανική υπερδύναμη.
Η άμεση επέμβαση στην εμφύλια αναμέτρηση και η δοκιμασία των βομβών NAPALM στα βουνά της Ελλάδας αποτέλεσαν την απαρχή της αμερικανοκρατίας και των δεινών που έμελλε ν’ ακολουθήσουν μέχρι τα σήμερα.
Το σχέδιο Μάρσαλ και το δόγμα Τρούμαν ήταν οι νέες πυξίδες για την άρχουσα τάξη της χώρας μας και για την πορεία που χαράσσονταν για το μεταπολεμικό τοπίο της Ελλάδας, της Ευρώπης και του κόσμου ολάκερου.
Το σχέδιο Μάρσαλ και το δόγμα Τρούμαν ξεκίνησαν το 1947 προκειμένου να εδραιώσουν την παρουσία των ΗΠΑ στον δυτικό-ευρωπαϊκό χώρο και ν’ ανακόψουν την επιρροή και την ακτινοβολία του σοσιαλιστικού στρατοπέδου προς την Δύση.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν ανέφερε στο Κογκρέσο ότι το δόγμα τους ήταν «η πολιτική των ΗΠΑ για να υποστηρίξουν τους ελεύθερους λαούς που αντιστέκονται στην προσπάθεια υποδούλωσής τους από ένοπλες μειονότητες ή από εξωτερικές πιέσεις».
Ο καθένας εύκολα μπορεί να καταλάβει ότι η Ελλάδα αποτελούσε έναν βασικό συντελεστή του δόγματος κι αυτό επιβεβαιώθηκε από την πολιτική υπαγόρευσης και επιβολής των ΗΠΑ προς την Ελλάδα.
Και το σχέδιο Μάρσαλ κινήθηκε στην ίδια τροχιά καλύπτοντας οικονομικούς, πολιτικούς κι ευρύτερους κοινωνικούς τομείς στη χώρα μας. Ο Ντάγκλας Μπρίνκλι, διευθυντής του Κέντρου Αϊζενχάουερ του Πανεπιστημίου της Νέας Ορλεάνης: «Χωρίς αυτό (εννοεί το σχέδιο Μάρσαλ) ολόκληρο το Βερολίνο θα είχε περάσει στα χέρια των Ανατολικών, η Ιταλία, η Ελλάδα και η Τουρκία θα βρίσκονταν στην τροχιά της σοβιετικής επιρροής και οι ΗΠΑ θα έχαναν την πρόσβαση στα πετρέλαια του Κόλπου και τον έλεγχο της Μεσογείου».
Όλα αυτά έγιναν ως φυσικά επακόλουθα των προσπαθειών που κατέβαλε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ακόμη προκειμένου να κυριαρχήσει, προπαντός στην Ευρώπη, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος άνοιξε τον δρόμο και ο Β’ Παγκόσμιος τον ολοκλήρωσε και έδωσε έτσι την κυριαρχία και την ηγεμονία στους αμερικάνους ιμπεριαλιστές.
Ασφαλώς, οι πυρηνικές βόμβες της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, με το τέλος της παγκόσμιας πολεμικής αναμέτρησης, ήρθαν, έπεσαν και σκόρπισαν θάνατο και ερείπια, για να επιβεβαιώσουν ότι ο κυρίαρχος αυτής της αναμέτρησης ήταν η αμερικανική υπερδύναμη και ως τέτοια «έπρεπε» να γίνει αποδεκτή απ’ όλους τους εμπόλεμους και απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της υδρογείου. Μόνο που η ιστορία αλλιώς τους τα ‘πε και γι’ αυτόν τον λόγο επανέρχονται δριμύτεροι, αφού κάνουν πως πιστεύουν ότι «αντίπαλο δέος» δεν υπάρχει και ότι μπορούν ν’ αγορευτούν πλανητάρχες, δίχως αμφισβήτηση καμία και με τους λαούς υπό έλεγχο και υποταγμένους.
Μπορεί με το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου να ξεκίνησε ο ακήρυχτος Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος, μπορεί οι ατομικές βόμβες και οι βόμβες NAPALM να δίνανε την πρωτοκαθεδρία στις ΗΠΑ όμως και η Σοβιετική Ένωση, παρ’ όλα τα μεγάλα δεινά που υπέστη από τον πόλεμο (25 εκατομμύρια νεκροί) και άπειρες υλικές ζημίες, παρ’ όλα αυτά κατόρθωσε να ορθοποδήσει, αμέσως μετά τον πόλεμο και να υπερασπίζεται όχι μόνο την αχανή χώρα που είχε, αλλά και το ανατολικό-ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό στρατόπεδο που δημιουργήθηκε με την αμέριστη βοήθεια της ΕΣΣΔ και τον ερχομό στο προσκήνιο αυτών των λαών της Ανατολικής Ευρώπης.
Δεν ήταν βέβαια μόνον αυτοί οι λαοί, αλλά και οι λαοί της Άπω Ανατολής, ξεκινώντας από την Κίνα που το 1949 ανακηρυσσόταν Λαϊκή Δημοκρατία και προστίθενταν με την μεγάλη χώρα και τον πολυπληθή πληθυσμό της στο μεγάλο σοσιαλιστικό στρατόπεδο των λαών της γης.
Κι ακολουθούσαν τα απελευθερωτικά κινήματα της Ινδοκίνας με τον πόλεμο της Κορέας (και το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα το 1950-1955) και τη διαίρεση αυτής της χώρας σε Βόρεια και Νότια, με την επίσης διαίρεση του Βόρειου και Νότιου Βιετνάμ, μέχρι την τελική απελευθέρωση και την σοσιαλιστική ενοποίηση αυτής της χώρας, αφού οι μαχητές Βιετκόνγκ οδήγησαν σε οδυνηρή ήττα τους Γάλλους ιμπεριαλιστές στο Ντιέ Μπιέν Φού κι ακολούθησαν οι ΗΠΑ με νέες ωμότητες και βιαιότητες, που δεν τους βοήθησαν όμως στο να απαλλαγούν από τέτοια ήττα που δεν είχαν ξανασυναντήσει στην ιμπεριαλιστική τους πορεία, για κατάκτηση του κόσμου και της επικυριαρχίας σε όλη την υδρόγειο.
Σε όλα τα χρόνια τα μεταπολεμικά του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, δεν άφησαν περιοχή στη Λατινική Αμερική, Ασία και Αφρική που να μην επεμβαίνουν στρατιωτικά, να διοργανώνουν και να επιβάλλουν φασιστικά καθεστώτα και να κηρύσσουν και να κάνουν αιματηρότατους πολέμους προκειμένου να επιβάλλουν τη θέλησή τους και τα συμφέροντά τους.
Στη χώρα μας δεν υπήρξε στιγμή αφότου ανακηρύχθηκαν κυρίαρχοι που να μην επεμβαίνουν με τον πιο ανοιχτό τρόπο.
Μετά το σχέδιο Μάρσαλ και το δόγμα Τρούμαν και μετά την εμφύλια αναμέτρηση, στην οποία έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο, ακολούθησαν οι διώξεις των κομμουνιστών και όλων των αριστερών και προοδευτικών ανθρώπων της χώρας μας με νέες δοκιμασίες που περίμεναν κι επιβλήθηκαν στο λαό μας.
Η συμμετοχή του ελληνικού στρατού στον πόλεμο της Κορέας, ως μέλος του στρατού των ΗΠΑ (υπάρχει και το γνωστό «στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας») συνεχίζει και μέχρι σήμερα αυτό, ακόμα πιο έντονα, αφού δεν υπάρχει σημείο του πλανήτη που να μην παρασύρουν οι ΗΠΑ και τον ελληνικό στρατό (Κόσσοβο, Αφγανιστάν, Μ. Ανατολή κ.ά.) στις επεμβάσεις τους. Ασφαλώς και οι βάσεις τους στη χώρα μας και ιδίως αυτή της Σούδας, αποτελούν τα ασφαλή προγεφυρώματα για τις ΗΠΑ και ανασφαλή για τη χώρα μας και τον λαό μας.
Εκεί όμως που φάνηκε ότι έπρεπε να επιστρατευθεί όχι μόνον ένα κομμάτι του ελληνικού στρατού, αλλά ολόκληρη η χώρα ήταν το 1967, όταν οι αμερικάνοι ήθελαν να βοηθήσουν με τον καλύτερο τρόπο το Ισραήλ στον πόλεμο των 7 ημερών, στον πόλεμο που θα καθόριζε το τι μέλλει γενέσθαι στην περιοχή, για τις επόμενες δεκαετίες. Και επειδή η πολιτική κατάσταση στη χώρα μας δεν τους ενέπνεε, επιβάλλανε την φασιστική δικτατορία του Απρίλη το 1967, δικτατορία που οδήγησε σε νέα δεινά τη χώρα και τον λαό μας και από το ακριβό τίμημα δεν έμεινε έξω ούτε η Κύπρος, που το 1974 με το φασιστικό πραξικόπημα και την εισβολή των Τούρκων χάθηκε το 40% του νησιού και οι συνέπειες συνεχίζονται σε Ελλάδα και Κύπρο.
Σήμερα με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ οι βάσεις των ΗΠΑ πληθαίνουν κι επεκτείνονται και ο λόγος τους (ο λόγος των αφεντάδων) είναι πρώτος και τελευταίος επί παντός επιστητού. Είναι λόγος και υπαγόρευση για τις θάλασσές μας, για τον εναέριο χώρο, για τον υποθαλάσσιο χώρο, τις ΑΟΖ, τα 12 μίλια, τον υδροφόρο ορίζοντα, τον ορυκτό πλούτο, την αιγιαλίτιδα ζώνη κ.ά.
Με την κυβέρνηση «πρώτη φορά αριστερά» ανακαλύψαμε την …Αμερική, την «παραδοσιακή φιλία» που έχουμε με αυτή τη χώρα κι ότι από το 1946 και μετά, μας «βοήθησαν» να καταλάβουμε με τον πιο καλό τρόπο ποιοι είμαστε και πού βαδίζουμε. Είμαστε λένε οι ραγιάδες του 21ου αιώνα, πάντα υποτελείς και υπάκουοι στα μεγάλα αφεντικά των ΗΠΑ και βαδίζουμε σ’ έναν ευρωπαϊκό προσανατολισμό προκειμένου να κρατάμε καλά και ψηλά τον συμβιβασμό των ΗΠΑ με τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές από μεταπολίτευση και μετά και να παραμένουμε με «διπλή εξάρτηση» (ΗΠΑ-Ευρώπη) θαρρώντας πως η διπλή εξάρτηση δίνει περισσότερες δυνατότητες …ελιγμών. Μόνο που η χώρα μας παρά τους περισσότερους …ελιγμούς όλο και περισσότερο εξαρτάται από τους ξένους αφέντες και ο λαός συνεχίζει να υποφέρει και να δοκιμάζεται με τα νέα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά δεινά που του επιφυλάσσουν. Όμως ο λαός δεν είπε την τελευταία του κουβέντα.
Οι μικρές αντιστάσεις που αναπτύσσονται από τον εργαζόμενο λαό, από τη νεολαία, από τους εργάτες και αγρότες που βιώνουν την ανεργία και την ανέχεια, δεν πρόκειται να μείνουν έτσι. Αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν νέα ξεσπάσματα του μαχόμενου λαού και αυτή τη φορά θα είναι καλύτερα οργανωμένα με ακόμα καλύτερο και αποφασιστικότερο πολιτικό προσανατολισμό και θα είναι ένα πραγματικό λαϊκό ξέσπασμα δημιουργώντας νέα δεδομένα στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας και στην ευρύτερη περιοχή σε μια αλληλεπίδραση των τεκταινόμενων στον ευρωπαϊκό χώρο και στον κόσμο ολάκερο.
Στέλιος Αγκούτογλου
Μέλος του Συντονιστικού και των Δυτικών Συνοικιών της ΛΑ-ΑΑΣ Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου