Τα εγκλήματα ενός συστήματος που δολοφονεί δεν έχουν τέλος…

Ο Ιούλης τέλειωσε με μια ακόμα φονική πυρκαγιά στην Αττική, ανάμεσα σ’ άλλες που μαίνονταν, που άφησε πίσω της δεκάδες δολοφονημένους ανθρώπους του λαού, ολική καταστροφή στο Μάτι και περισσή οργή και αγανάκτηση για το νέο αυτό έγκλημα. Μια πυρκαγιά που ξεκίνησε σαν κι αυτές που εδώ και δεκαετίες, κάθε καλοκαίρι, κατακαίνε τη χώρα μας και σπέρνουν την καταστροφή των δασών, της φύσης, των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, αλλά και της ίδιας της ζωής. Αλλά που αυτή τη φορά έμελλε ν’ αποδείξει ξανά, με πολύ τραγικό τρόπο, τον βάρβαρο, σάπιο και ακραία αντιλαϊκό χαρακτήρα του εκμεταλλευτικού συστήματος στο οποίο ζούμε, του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού και των πολιτικών που εφαρμόζουν οι κάθε φορά διαχειριστές του.

Γιατί ο ένοχος για το νέο αυτό έγκλημα υπάρχει! Και φυσικά δεν είναι τα «καιρικά φαινόμενα», ο «θεός» ή «η κακιά μας η τύχη». Ούτε βέβαια «φταίμε όλοι», για να παραφράσουμε τον Πάγκαλο, ή ακόμα κι όσοι… κάηκαν (!), όπως μπορεί να ισχυριστούν οι πιο χυδαίοι απολογητές του συστήματος αυτού. Για να συγκαλύψουν ακριβώς τους πραγματικούς υπαίτιους. Το σύστημα αυτό, την εξάρτησή του απ΄ τους ιμπεριαλιστές «συμμάχους» και «προστάτες», την κυρίαρχη αστική τάξη και τα λεγόμενα «επιχειρηματικά συμφέροντα», το κράτος της και τους μηχανισμούς του, τις κυβερνήσεις που διαχειρίζονται την πολιτική της, είτε λέγονταν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είτε λέγονται ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ., τη λεγόμενη «Τοπική Αυτοδιοίκηση»…

Γιατί τα εγκλήματα αυτά είναι παράγωγα μιας πολιτικής που υπηρετεί την επίτευξη του μέγιστου κέρδους (ονομάζεται ανεμπόδιστη «επιχειρηματική δραστηριότητα»), αδιαφορώντας ή και θυσιάζοντας ανθρώπινες ζωές. Μιας πολιτικής που δεν εκπορεύεται απ΄ τις ανάγκες του λαού, αλλά απ΄ τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών. Μιας πολιτικής που διαλύει - σύμφωνα και με τις απαιτήσεις των «μνημονίων» - τα όποια ψήγματα πυροπροστασίας. Μιας πολιτικής που δημιουργεί τερατουπόλεις και τσιμεντουπόλεις. Μιας πολιτικής που ρυπαίνει με απόβλητα και ακτινοβολίες, τις κατοικημένες περιοχές, τη φύση, τη θάλασσα, τις ακτές, ακόμα και τον αέρα που αναπνέουμε. Κι όλα αυτά στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης και αντιλαϊκής «ανάπτυξης».

Εκφράσεις της πολιτικής αυτής δεν είναι μόνο οι πυρκαγιές και οι συνέπειες τους. Τον περασμένο Νοέμβρη είχαμε τις φονικές πλημμύρες στη Μάνδρα με 24 νεκρούς. Και βέβαια δεν ξεχνάμε την πετρελαιοκηλίδα στο Σαρωνικό, αλλά ούτε και τα «παλαιότερα»! Τους δολοφονημένους στις πυρκαγιές του 2007 στην Ηλεία. Στους σεισμούς του ’99. Δεν ξεχνάμε τις χωματερές και τους ΧΥΤΑ σε Λευκίμμη, Κερατέα, Γραμματικό, Φυλή. Τη λεγόμενη «επένδυση» με το χρυσό στη Χαλκιδική. Και το σύστημα αυτό έχει και πολλά ακόμα να επιδείξει… Από τα καθημερινά εργατικά «ατυχήματα», μέχρι τα φονικά «ναυάγια» των προσφύγων και μεταναστών στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο...

Τώρα, πολλοί τόνοι μελάνης χύνονται και πολλά λέγονται στα ΜΜΕ, με στόχο τη συγκάλυψη της ενοχής του συστήματος, των διαχειριστών του και της δολοφονικής πολιτικής τους. Κυβέρνηση κι αντιπολίτευση κονταροχτυπιούνται, με πραγματικό επίμαχο τη διαχείριση του συστήματος αυτού (ποιος διαχειριστής χρεώνεται περισσότερα, ποιος πρέπει να παραιτηθεί κοκ), και όχι τις ανάγκες του λαού. Ενώ προβάλλονται ως «λύση» και οι διάφορες ΜΚΟ κι ο λεγόμενος «εθελοντισμός». Ακριβώς για να μην ακολουθηθεί απ΄ το λαό ο μοναδικός δρόμος που έχει ως διέξοδο. Ο δρόμος της μαζικής αντίστασης στην καταστροφική αυτή πολιτική, ο δρόμος της διεκδίκησης! Γιατί οι πυροπαθείς, όπως και οι πλημμυροπαθείς, δεν είναι επαίτες, ούτε ζητιάνοι! Μπορούν και πρέπει να διεκδικήσουν συλλογικά και αποφασιστικά, άμεσες και πλήρεις αποζημιώσεις για όλους! Και για να μη θρηνήσουμε κι άλλα θύματα, αφού δυστυχώς οι νεκροί δεν επιστρέφουν, η λήψη μέτρων πραγματικής προστασίας της ανθρώπινης ζωής, από κάθε λεγόμενη «φυσική καταστροφή», πρέπει ν’ αποτελέσει διεκδίκηση του λαϊκού κινήματος.

Γιάννης Βάρλας
Δημήτρης Μπουγιούκας

Στελέχη του ΚΚΕ(μ-λ)