Οι ελευθερίες της νεολαίας είναι για άλλη μια φορά ο στόχος.

Μαύρη λύσσα έπιασε το κατεστημένο με τα Πανεπιστήμια. Με αφορμή το στέκι του Ρουβίκωνα αυτό που μαθαίνουμε τις τελευταίες μέρες ότι οι χώροι τους δεν είναι άλλο από άντρα ανομίας. Ότι μπορείτε να φανταστείτε γίνεται εκεί. Από κλοπές και διακίνηση ναρκωτικών, μέχρι φόνοι και πορνεία, ως και η τρομοκρατία από εκεί πηγάζει! Βγαίνουν έτσι ανερυθρίαστα από την κυβέρνηση μέχρι τους καθηγητάδες και κατηγορούν για τα πάντα, ποιους άλλους, τους φοιτητές, ιδιαίτερα δε το αγωνιστικό τους κομμάτι. Τώρα βέβαια αν κάθε τρεις και λίγο βγαίνει -αναγκαστικά και κατά λάθος γιατί κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει- ότι σε πολλά από αυτά τα εγκληματικά οι πρωταγωνιστές προέρχονται από το σινάφι τους μικρή σημασία έχει. Άλλωστε μέρος του κατεστημένου είναι και το έγκλημα και το χρησιμοποιεί κατά το δοκούν, όπως το σπρώχνει και κατά το δοκούν. Ή νομίζει κανείς ότι τυχαία βρίσκονται οι πιάτσες των ναρκωτικών γύρω από τα Πανεπιστήμια την ίδια ώρα και στιγμή που γύρω τους κλείνει η κυκλοφορία των οχημάτων από τις σταθμευμένες κλούβες των ΜΑΤ;

Λύσσαξε και ο Γαβρόγλου προχθές σε συνέντευξή του στον 24/7, που αν ήταν άλλος θα τον εκθειάζανε στο ΣΚΑΪ και στη φασιστοφυλλάδα Δημοκρατία, κατηγορώντας ευθέως τους Πρυτάνεις γιατί δεν μπάζουν την αστυνομία στα Πανεπιστήμια. Ζητάει βανάκια με χαφιέδες να περιπολούν μέσα στα Πανεπιστήμια μέρα νύχτα. Διαγωνισμό αντιδραστικότητας κάνουν και οι μεν και οι δε, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, κοινός τους στόχος τα δικαιώματα της νεολαίας, κοινός τους φόβος μη και η κινηματική νηνεμία μετατραπεί σε κινηματική οργή και τρέχουν να προλάβουν. Κλείνουν τις σχολές τη μια μετά την άλλη διαμαρτυρόμενοι "ακτιβίστικα" κατά πως λένε και τα παπαγαλάκια αμφότερων (είναι εντυπωσιακή η σύμπνοια κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων στη στήριξη του ..."ακτιβισμού"), τώρα απειλούν και με γενικό λοκ άουτ! Ποιοι οι κηφήνες της κοινωνίας!

Η περιβόητη «πανεπιστημιακή κοινότητα», λοιπόν, ανέβηκε στα κάγκελα και φόρεσε ξανά τη μάσκα του θεματοφύλακα της «ακαδημαϊκής ελευθερίας», επιβάλλοντας αναστολές λειτουργίας στις σχολές και ρίχνοντας και καμιά ξώφαλτση μπουνιά σε φοιτητές που είχαν αντίθετη άποψη (καταδικάζοντας πάντα τη βία!). Παραδίδουν υψηλού επιπέδου μαθήματα… «ελευθερίας» και «δημοκρατίας», υπενθυμίζοντας προς πάσα κατεύθυνση ποιος είναι ο πραγματικός τους ρόλος, ο οποίος μάλιστα αντιδραστικοποιείται περαιτέρω σε ένα πανεπιστήμιο που γίνεται ολοένα και περισσότερο «αποστειρωμένο». Και στο ζήτημα της βίας που από την πλευρά τους είναι δικαιολογημένη!

Προς τι, όμως, ο τόσος σαματάς; Στην πραγματικότητα στοχοποιούν τα στέκια των πολιτικών χώρων και των φοιτητικών παρατάξεων, δεν θέλουν ούτε τους συλλόγους μέσα στις σχολές, τη συλλογική δράση.  Θέλουν να τελειώνουν με μια πραγματικότητα μέσα στα πανεπιστήμια, με μια από εκείνες τις κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος που κατοχυρώνουν τη δυνατότητα πολιτικής έκφρασης στο εσωτερικό των σχολών. Επίσης, είναι εξίσου σαφές ότι χρήση αυτού του δικαιώματος κάνουν και δυνάμεις της αναρχίας-αυτονομίας και η περίπτωση του στεκιού του Ρουβίκωνα δεν είχε και κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία ως προς αυτό. Ποιο είναι το ζήτημα, επομένως;

Πρώτα και κύρια, αυτό δεν είναι άλλο από τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες της νεολαίας, που μέσα από όλη αυτήν την ιστορία τίθενται ξεκάθαρα στο στόχαστρο. Με αφορμή το στέκι του Ρουβίκωνα, αμφισβητείται κάθε πολιτικό στέκι γενικά και συνολικά η δυνατότητα των φοιτητών να αξιοποιούν το χώρο της σχολής τους για τη διεξαγωγή πολιτικών ζυμώσεων και την οργάνωση αγώνων. Οι δυνάμεις του συστήματος, σαν έτοιμες από καιρό, βρήκαν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να επιτεθούν ξανά στο πολλαπλά συκοφαντημένο και χτυπημένο τα τελευταία χρόνια Άσυλο. Ήχησαν -πιο δυνατά από κάθε άλλη φορά το τελευταίο διάστημα- οι φωνές εκείνες που σε όλους τους τόνους απηύθυναν εκκλήσεις στις πρυτανικές αρχές να προχωρήσουν σε κατάλυσή του και επέμβαση των μηχανισμών καταστολής εντός του πανεπιστημίου, αξιοποιώντας και την αντίστοιχη διάταξη του νόμου.

Φυσικά και όλα αυτά δεν συντελέστηκαν εν κενώ. Το πρόσφατο πόρισμα Παρασκευόπουλου, που κατέθεσε το υπουργείο, «μεριμνεί» ιδιαίτερα για το ζήτημα των πολιτικών στεκιών και συνολικά ανοίγει το δρόμο για καίρια πλήγματα σε βάρος των δημοκρατικών δικαιωμάτων της σπουδάζουσας νεολαίας. Το έδαφος, λοιπόν, ήταν στρωμένο, πόσο μάλλον αν αναλογιστεί κανείς και τα όσα προβλέπει ο νόμος Γαβρόγλου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, πάνω στον οποίο εδράζεται και το εν λόγω πόρισμα. Γιατί αυτό που βιώσαμε, επί της ουσίας, δεν ήταν τίποτε άλλο από την έμπρακτη υλοποίηση της έννοιας του «ακαδημαϊκού ασύλου» που περιέχει ο νόμος, σύμφωνα με την οποία, οι αγώνες των φοιτητών αλλά και κάθε μέσο πολιτικής-συνδικαλιστικής έκφρασης, παραβιάζει το «άσυλο» και την «ελεύθερη διακίνηση ιδεών».

Και για να το θέσουμε κάπως ωμά, ώστε να γίνουμε ακόμα πιο συγκεκριμένοι: ο Ρουβίκωνας δεν είναι επικίνδυνος για το σύστημα. (Ούτε και το έγκλημα τους ενοχλεί). Δεν αισθάνονται κανένα φόβο από ανώδυνους ακτιβισμούς που καμία σχέση δεν έχουν με την πάλη της εργατικής τάξης και των μαζών, ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν οι φορείς τους διακατέχονται με μπόλικες αυταπάτες για τμήματα του αστικού πολιτικού σκηνικού, όπως για άλλη μια φορά αποδείχτηκε από τις αποκλειστικές αναφορές στον Μητσοτάκη στα γεγονότα της συγκλήτου και τον καταλογισμό της ευθύνης μόνο στην κοσμήτορα. Ούτε τώρα είναι, επομένως, ούτε ποτέ ήταν το διακύβευμα ο Ρουβίκωνας, παρότι πάλι βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας. Κάτι που, άλλωστε, για τέτοιες ομάδες έχει αναχθεί περίπου σε αυτοσκοπό, τροφοδοτώντας όποτε συμβαίνει τις κάθε λογής μικροαστικές φαντασιώσεις που μπορεί να φέρουν αλλά και δίνοντας τους τη δυνατότητα να εμφανίζονται σαν θελκτική λύση σε κομμάτια της νεολαίας, απογοητευμένα από την αδράνεια και τον ρεφορμισμό.

Όλη η προηγούμενη δράση του Ρουβίκωνα, εν προκειμένω, αξιοποιείται ώστε μια κατοχυρωμένη πολιτικά κίνηση, όπως το άνοιγμα ενός στεκιού, να στοχοποιηθεί και να κατασταλεί με γενικευμένο τρόπο. Μπορεί κάτω από την πίεση του συστήματος, το «αναρχική συλλογικότητα» στον τοίχο να έγινε «φοιτητική ομάδα», η επιλογή όμως αυτού του χώρου να θέτει μέχρι και ζητήματα υπεράσπισης ενός συλλογικού δικαιώματος μακριά από κάθε συλλογικό όργανο παραμένει, όπως και -σε σύνδεση με αυτό- το γραφικό «ανοίξαμε και σας περιμένουμε κάθε Τετάρτη» για να συζητήσουμε τα «κακώς κείμενα του πανεπιστημίου».

Ανεξαρτήτως των προηγούμενων, όμως, είναι φανερό πως τα γεγονότα στη Φιλοσοφική αλλά και οι μετέπειτα εξελίξεις δείχνουν ότι αναβαθμίστηκε το επίπεδο της επιθετικότητας των παραγόντων του συστήματος απέναντι στο Άσυλο και τις ελευθερίες. Είναι αναγκαίος όρος για τους αγώνες που καλείται να δώσει η νεολαία για σπουδές και δουλειά, η υπεράσπιση του Ασύλου και η διεκδίκηση ελεύθερης πολιτικής-συνδικαλιστικής δράσης μέσα στις σχολές.

(Το γεγονός ότι όλη αυτά ανακινούνται λίγες βδομάδες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου, μόνο τυχαίο δεν είναι!)