ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ | Άλλη μια απεργία της ΓΣΕΕ που στιγματίστηκε από την απουσία των εργαζομένων

Στη Θεσσαλονίκη, καλέστηκαν τρεις απεργιακές συγκεντρώσεις με βασικό χαρακτηριστικό την μικρή μαζικότητα. Η Λαϊκή Αντίσταση - Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία κάλεσε τους εργαζόμενους στη συγκέντρωση της Καμάρας, απέναντι στις λογικές της ήττας και του ξεπουλήματος των εργατικών αγώνων που θέτουν οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και στον απομονωτισμό και την αποχώρηση από τα πεδία ταξικής πάλης του ΚΚΕ. Στην Καμάρα συγκεντρώθηκαν τα μπλοκ της Λ.Α. - Α.Α.Σ, του ΣΣΜ (Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων) και της ΕΣΕ, του σωματείου της ΒΙΟ.ΜΕ, Κόκκινο-Μαύρο LIBERTATIA, Συλλόγων Φοιτητών κι ένα πανό με την υπογραφή "Εργατικά Σχήματα-Σωματεία".

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις στηρίχτηκαν, κατά κύριο λόγο, από κομμάτια της νεολαίας. Η απουσία των εργαζομένων εκφράζει, για άλλη μια φορά, τους αρνητικούς συσχετισμούς και την αποσυγκρότηση που έχει να αντιμετωπίσει το εργατικό κίνημα. Από τη μια μεριά, τα σωματεία-σφραγίδες, η αδυναμία να καλεστούν και να πραγματοποιηθούν συνελεύσεις, η απουσία πολιτικών διεργασιών και συζήτησης στους χώρους δουλειάς. Από την άλλη, το παζάρι ημερομηνιών που προηγήθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα, η επιδίωξη των συνδικαλιστικών ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να "βγουν από την υποχρέωση", να απαξιώσουν και να υπονομεύσουν ακόμα περισσότερο την απεργία ως μέσο πάλης, να απογοητεύσουν και να πείσουν τους εργαζόμενους ότι η υποταγή στην επίθεση είναι μονόδρομος καθώς και οι τυχοδιωκτισμοί του ΠΑΜΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που με "ταξικό προσανατολισμό" έβαλαν τα δυνατά τους ώστε να μην υπάρχει ενιαία αγωνιστική έκφραση των εργαζομένων.

Στη συμμετοχή των εργαζομένων, στην απεργία της ΓΣΕΕ, αντανακλώνται και αποτυπώνονται τόσο η αποσυγκρότηση του εργατικού κινήματος, όσο και το ρόλο που παίζει και τα δεδομένα που διαμορφώνει για τους αγώνες των εργαζομένων η παρέμβαση του κρατικού συνδικαλισμού και του ρεφορμισμού. Τη στιγμή που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, χτυπά το δικαίωμα στην απεργία, δένει χειροπόδαρα τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, κάνοντας πλάτες στην εργοδοτική τρομοκρατία και ασυδοσία, οι αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων φιμώνονται, με την αριστερά να είναι ανεπαρκής στο να ανοίξει το δρόμο των ταξικών αγώνων και της πάλης ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης.