Ουδέποτε, καθ’ όλη τη διάρκεια της σύγχρονης ιστορίας της Βραζιλίας, ο χαρακτήρας των εκλογών ως φάρσας δεν φάνηκε με τόσο οφθαλμοφανή τρόπο. Να ποια είναι η προχωρημένη κατάσταση σήψης ολόκληρου του πολιτικού συστήματος διακυβέρνησης του γερασμένου κράτους των μεγαλοαστών και τσιφλικάδων, στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού, κυρίως του αμερικάνικου, που βρίσκεται σε επιταχυνόμενη πορεία αποσύνθεσης. Αυτό ήδη αποδεικνυόταν από μια κατάσταση όπου ο καβγάς των προεδρικών εκλογών περιοριζόταν αποκλειστικά ανάμεσα σε δύο ιδιαίτερα απεχθή πρόσωπα και, στη συνέχεια, από τα αποτελέσματα των εκλογών, στις οποίες πάνω από 42 εκατομμύρια άτομα επέλεξαν την αποχή, το άκυρο ή το λευκό, ενώ η πλειοψηφία όσων ψήφισαν για τον έναν ή τον άλλο μνηστήρα το έκαναν επειδή ο ένας ήταν εναντίον του άλλου, και όχι κατά βάση διότι τάχθηκαν υπέρ του επιλεχθέντος ή του προγράμματος που έλεγε πως υπερασπιζόταν. Σε αυτά προστέθηκε το χαμηλό επίπεδο που κατάντησε να έχει η προεκλογική εκστρατεία, πέρα από το σύνηθες θέατρο φρίκης, διαφθοράς, ξεδιαντροπιάς, κυνισμού, ηλιθιότητας, ψεύδους, παραπλάνησης και παντός είδους ποταπότητας που ανέκαθεν χαρακτήριζαν την εκλογική φάρσα.
Καθώς διενεργήθηκαν σε ένα κλίμα παρατεταμένης πολιτικής κρίσης, κανένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος δεν μπορούσε να θεωρήσει πως οι εκλογές θα έδιναν λύση σε αυτή την κρίση. Και ακόμη λιγότερο, όπως τώρα διαλαλούν ο εκλεγμένος πρόεδρος, οι οπαδοί του και όλο συνολικά το μονοπώλιο του Τύπου, πως έφθασε η στιγμή της ενότητας, της ειρήνης και της γαλήνης για τη χώρα. Η σοβαρότητα της πολιτικής κρίσης, που εκφράστηκε με τον μανιασμένο καβγά των πολιτικών δυνάμεων, δεν μπορεί να εξηγηθεί απλώς και μόνο από τα ιδεολογικά πάθη αυτών των δυνάμεων. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια αντιπαράθεση, όλο και περισσότερο σφοδρή, ανάμεσα στις ομάδες εξουσίας που εκπροσωπούν τα διάφορα τμήματα των ντόπιων ιθυνουσών τάξεων, που επιδιώκουν να ελέγξουν και να ηγεμονεύσουν στην κυριαρχία της γερασμένης κρατικής μηχανής, να αποφασίσουν ποιος θα έχει τις λιγότερες απώλειες από τη σοβαρή οικονομική κρίση και πώς θα αναδιαρθρώσουν το γερασμένο κράτος προκειμένου να ξορκίσουν αυτή την κρίση και να τονώσουν αυτόν τον απαρχαιωμένο γραφειοκρατικό καπιταλισμό που απειλείται με γενικευμένη κατάρρευση.
Ο συγκεκριμένος καβγάς, που παλαιότερα μαινόταν μεταξύ του PT (Κόμμα των Εργαζομένων) και του PSDB (Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Βραζιλίας), και στις παρούσες εκλογές μεταξύ του PT και του Μπολσονάρο, έχει λάβει τον χαρακτήρα μιας τεχνητής και ψευδεπίγραφης πόλωσης ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά προηγουμένως, και ανάμεσα στην Αριστερά και την Άκρα Δεξιά τώρα. Όλες αυτές οι κομματικές παρατάξεις και οι υποψήφιοί τους αναλώνονται σε αμοιβαίες κατηγορίες και, στην πραγματικότητα, αντιπαρατίθενται μονάχα σε ζητήματα συμπεριφοράς της κοινωνίας, από τη στιγμή που όλοι ανεξαιρέτως υπερασπίστηκαν και εφάρμοσαν, από τις καρέκλες της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας, με απλές διαφοροποιήσεις στη μορφή, την ίδια οικονομική πολιτική που επιτάσσουν και επιβάλλουν οι συνταγές των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, όπως επίσης και η ανάγκη υπεράσπισης της διατήρησης αυτού του συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης του λαού και υποταγής του έθνους.
Τρανό παράδειγμα γι αυτό, στις τελευταίες εκλογές ο Μπολσονάρο επικέντρωσε την εκστρατεία του στις κατηγορίες ενάντια στο PT, ότι μια ζωή έλεγε ψέματα, ενώ ο ίδιος ψευδόταν βλακωδώς όταν «κατηγορούσε» το συγκεκριμένο κόμμα σαν αριστερό, όταν παραλογιζόταν με το να το βρίζει με τη ρετσινιά του «κομμουνιστικού». Το PT δεν έχει ουδεμία σχέση με την Αριστερά, πόσο μάλλον με τον κομμουνισμό, αλλά ούτε και οι έμπειροι ρεβιζιονιστές του PCdoB (Κομμουνιστικού Κόμματος της Βραζιλίας) που το σιγοντάρουν. Κυβέρνησε ως ψευτοαριστερά επί 14 χρόνια εφαρμόζοντας την ίδια οικονομική πολιτική που επί της ουσίας είχε εφαρμόσει το PSDB, και την οποία ο Μπολσονάρο θα προωθήσει με ριζικότερο τρόπο. Το PT άσκησε πολιτική καπελώνοντας τα λαϊκά κινήματα με σκοπό να τα τιθασεύσει, υποτάσσοντάς τα στον ταξικό συμβιβασμό και εξασθενίζοντας την ταξική πάλη. Προς το σκοπό αυτό, χρησιμοποίησε την παραπλανητική επιδοματική πολιτική και προσέφυγε σε βίαιη καταστολή των ταξικών μαχητικών οργανώσεων. Όλα ήταν απλώς μια κοροϊδία και μια αυταπάτη, που η κρίση του γραφειοκρατικού καπιταλισμού οδήγησε ξαφνικά στην κατάρρευση. Οι ντόπιες ιθύνουσες τάξεις χρησιμοποίησαν αυτό το κόμμα για να βάλουν φραγμό στην ταξική πάλη, και τώρα το πέταξαν σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Όλα ήταν απλώς μια τεράστια απάτη: κοροϊδία και αυταπάτη του λαού, που πίστεψε στον εύκολο δρόμο για να καλυτερεύσει τη ζωή του δίχως καν να θίξει στο ελάχιστο τα συμφέροντα των άτιμων παρασίτων του λαού και του έθνους, και μια απάτη ενός κόμματος που αυτοαποκαλείται «αριστερό», ένα παραμύθι της Χαλιμάς που τροφοδοτείται από τα μονοπώλια του Τύπου και την υστερική αντικομουνιστική αντίδραση.
Όπως συνέβη με τις αποτυχίες των προηγούμενων κυβερνήσεων, έτσι και τώρα το ίδιο θα συμβεί με την κυβέρνηση Μπολσονάρο και με όσα θα προκύψουν. Η εκλογή του εν αποστρατεία λοχαγού και εδώ και 28 χρόνια μαχαραγιά συνιστά μια πύρρεια νίκη η οποία κερδήθηκε στη βοή μιας Μάχης του Ιταραρέ1, καθ’ ότι ο ίδιος ούτε καν εμφανίστηκε στο πεδίο των μαχών. Η εκλογή του στην προεδρία υπήρξε μια διαδικασία κατά την οποία τον ανέδειξε η στρατιωτική επέμβαση προκειμένου να επιδείξει νομιμότητα ενώπιον του έθνους. Ωστόσο, το υπόβαθρο όλης της σημερινής κρίσης είναι η γενικευμένη κρίση αποσύνθεσης αυτού του επίμονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού με σαθρή βάση, στο πλαίσιο της γενικευμένης κρίσης του καπιταλισμού. Ακόμη χειρότερα, καθώς το επίκεντρό του βρίσκεται στην κρίση αποσύνθεσης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, του οποίου οι σεισμικές δονήσεις στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης ήδη γίνονται αισθητές στα χρηματιστήρια όλου του κόσμου, προμηνύοντας νέες και μεγαλύτερων διαστάσεων καταρρεύσεις. Ως αποτέλεσμα της εντεινόμενης διαμάχης στους κόλπους του ιμπεριαλισμού, κυρίως ανάμεσα στη μοναδική ηγεμονική αμερικάνικη υπερδύναμη και τους συμμάχους της, που αντιτίθενται στην πυρηνική ρωσική υπερδύναμη και τους δικούς εταίρους , η αντιμετώπιση της γενικευμένης κρίσης τους θα συνεπάγεται μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων και αυξανόμενη λεηλασία των καταπιεσμένων χωρών. Προκειμένου να αντεπεξέλθουν στη σοβαρή γενικευμένη κρίση που μαστίζει τη χώρα μας, οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές συμφώνησαν με τους εγχώριους αντιδραστικούς κύκλους να καθιερώσουν το καθεστώς (στρατιωτικής) ισχύος – όσο το δυνατόν περισσότερο μεταμφιεσμένο σε δημοκρατία – που είναι αναγκαίο για την επιβολή μιας τέτοιας λύσης στον λαό και το έθνος. Για να πετύχουν μεγαλύτερη εκμετάλλευση του λαού, αφαιρώντας του τα εναπομείναντα δικαιώματα, και ακόμη πιο ξέφρενη λεηλασία του φυσικού μας πλούτου. Υπό αυτές τις συνθήκες, σε αντίθεση με ότι συνέβη το 1964 (ημερομηνία του στρατιωτικού πραξικοπήματος), οι Αμερικάνοι δεν θα μπορέσουν να αφιερώσουν ούτε ένα δολάριο για να βγάλουν τη χώρα από την οικονομική κρίση, αλλά θα συμβάλουν μονάχα με στρατιωτικά μέσα στην αντεπανάσταση, κάτι που ήδη ξεκίνησαν να κάνουν με την αποστολή στον αντιδραστικό στρατό εκατοντάδων τεθωρακισμένων . Η αναπόφευκτη εξέγερση των μαζών, που ήδη έχει ξεκινήσει, θα κάνει σχεδόν σίγουρη τη στροφή των πυρών τους ενάντια όλου συνολικά του συστήματος της επικρατούσας γερασμένης τάξης εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Λαϊκή εξέγερση και προληπτικό αντεπαναστατικό στρατιωτικό πραξικόπημα
Η πρόσφατη ιστορική πορεία της χώρας, αυτή της κοινωνικοοικονομικής, πολιτικής και ηθικής κρίσης ενός καταρρέοντος συστήματος, είναι σπαρμένη με αυξανόμενες λαϊκές εξεγέρσεις ενάντια στην εκμετάλλευση και τη βία της γερασμένης τσιφλικάδικης γραφειοκρατικής κρατικής μηχανής. Αν και διάσπαρτοι, με τάση ωστόσο να ενοποιηθούν, όπως συνέβη με τα ξεσπάσματα του 2013-2014, οι αγώνες των αγροτών για γη, οι απεργίες εργαζομένων και υπαλλήλων, όπως αυτή των φορτηγατζήδων, έχουν εδώ και καιρό σημάνει σήμα συναγερμού για τους θεματοφύλακες του συστήματος, τις αντιδραστικές ένοπλες δυνάμεις. Μέσω του γενικού επιτελείου τους έχουν δρομολογήσει το σχέδιο για προληπτικό αντεπαναστατικό στρατιωτικό πραξικόπημα ώστε να αντιταχθούν στον γενικευμένο ξεσηκωμό των λαϊκών μαζών. Εν μέσω εσωτερικών αντιπαραθέσεων και διαμαχών – διαφωνίες και διαπάλες της ακροδεξιάς με τη δεξιά – όσον αφορά τη μέθοδο δράσης, κατέληξαν σε πρόσκαιρη ενότητα ώστε να πετύχουν αυτό το στόχο με την εκλογική φάρσα, τοποθετώντας τον στρατηγό Μοουράο στη θέση του αντιπροέδρου (λαμβάνοντας υπόψη το ιστορικό και τον χαρακτήρα αυτού του κλάδου, δεν θα ήταν ανόητο να ερμηνεύσουμε τη δολοφονική απόπειρα κατά του Μπολσονάρο σαν μηχανορραφία που επεδίωκε να δημιουργήσει συγκίνηση και να δικαιολογήσει την αναστολή των εκλογών και τη στρατιωτική επέμβαση. Με αποτέλεσμα όμως «το γιατρικό να βγει καλύτερο από την αρρώστια», αφού η αποτυχία της απόπειρας έκανε θύμα τον Μπολσονάρο και ώθησε μπροστά την υποψηφιότητά του).
Επομένως, η κρίση όχι μόνο θα εξακολουθήσει να μαίνεται αλλά θα χειροτερέψει με εκρηκτικό τρόπο, καθώς καμία κυβέρνηση που προκύπτει από την εκλογική φάρσα δεν είναι ικανή να ανακόψει την κρίση, επειδή δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από την τρύπα ούτε βραχυπρόθεσμα ούτε μεσοπρόθεσμα. Οδηγώντας στον σχηματισμό ενός αντιδραστικού στρατιωτικού καθεστώτος με μανδύα πολιτικής κυβέρνησης που αναδείχθηκε από τις κάλπες, η διευθέτηση της κρίσης επισφράγισε την ολοκληρωτική χρεοκοπία του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος διακυβέρνησης, αλλά δεν μπορεί να απαλείψει την έμφυτη διαφθορά της γερασμένης κρατικής μηχανής, που αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της παλαιάς ημιαποικιακής και ημιφεουδαρχικής τάξης πραγμάτων, όπως υπόσχεται και ορκίζεται ο Μπολσονάρο. Μια τέτοια διέξοδος, με τη μορφή προληπτικού αντεπαναστατικού κινήματος, θα θέσει τις ένοπλες δυνάμεις στο επίκεντρο των εξελίξεων και έτσι η κρίση θα μεταφερθεί στους κόλπους τους, γεννώντας μια κατάσταση η οποία ενδέχεται να εξελιχθεί σε μεγαλύτερη στρατιωτική κρίση, σε αυξανόμενη καταστολή και γενοκτονία και σε συνεπαγόμενη αντίθεση στην αντιδραστική βία με μεγαλύτερη επαναστατική βία, στον επαναστατικό εμφύλιο πόλεμο.
Να υψώσουμε τη λαϊκή αντίσταση σε νέα επίπεδα
Μπροστά στην κατάσταση μέγιστου κινδύνου να ξεσπάσει μια βίαιη λαϊκή εξέγερση στη Βραζιλία και σε μεγάλο μέρος της λατινοαμερικάνικης ηπείρου, το προληπτικό αντεπαναστατικό στρατιωτικό πραξικόπημα που βρίσκεται σε εξέλιξη συμβαδίζει με το σχέδιο των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών για μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση της ηπείρου ώστε να αποτρέψουν την επανάσταση και την απώλεια της ηγεμονίας τους στην περιοχή. Εκτός από τις στρατιωτικές βάσεις που ήδη λειτουργούν στο Περού και στην Κολομβία, γίνεται σαφής ο στρατιωτικός τους στόχος, καλυμμένος με τον μανδύα της «επιστημονικής συνεργασίας», αναφορικά με τη Βάση της Αλκάνταρα και του μεταναστευτικού προβλήματος της Βενεζουέλας, όπως ήδη παρατηρούμε στη δική μας χώρα με τις δραστηριότητες υψηλόβαθμων Αμερικανών αξιωματούχων. Ως μακρόπνοη στρατηγική, το σχέδιο συνίσταται στην πυροδότηση και πρόκληση μεθοριακών επεισοδίων (ήδη εξελίσσονται με τη Βενεζουέλα και στο μέλλον θα ξεσπάσουν με τη Βολιβία), ώστε να τα μετατρέψουν σε στρατιωτικές συγκρούσεις και μελλοντικούς αντιδραστικούς πολέμους, ως μια μορφή έμμεσης στρατιωτικής επέμβασης μέσω των «πολύπλευρων ειρηνευτικών δυνάμεων» (Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών, ΟΗΕ κ.λπ.), γενικεύοντας παρόμοιες συγκρούσεις προκειμένου να συγκαλύψουν την ταξική φύση των εσωτερικών κρίσεων σε χώρες όπως η δική μας, τραβώντας την προσοχή σε συνάρτηση με την ανάγκη να ξορκίσουν τον κίνδυνο της δημοκρατικής επανάστασης, που εκκρεμεί και είναι αναγκαία και αναπόφευκτη σε όλες τις χώρες. Οι σπίθες των λαϊκών εξεγέρσεων, μετατρεπόμενες σε επαναστατική πυρκαγιά, θα μπορούν να επεκταθούν σε όλη τη λατινοαμερικάνικη ήπειρο.
Οι γνήσιοι επαναστάτες, άνδρες και γυναίκες, στη χώρα μας καλούνται με γοργούς ρυθμούς να ανυψώσουν το επίπεδο δραστηριοτήτων κινητοποίησης, πολιτικοποίησης και οργάνωσης όλων των στρωμάτων της βάσης των λαϊκών μαζών – φτωχών αγροτών, φτωχότερων στρωμάτων του προλεταριάτου, μαχόμενης νεολαίας και επαναστατών διανοούμενων – και του συνόλου των αγωνιστών που μέχρι τώρα επηρεάζονταν από τον εκλογικίστικο οπορτουνισμό, αλλά που στην πραγματικότητα ήταν ξεκάθαρα προσηλωμένοι στα συμφέροντα του λαού και της πατρίδας, να τους πείσουν να αφήσουν στην άκρη τις ρεφορμιστικές αυταπάτες και να προετοιμαστούν σοβαρά για έναν σκληρό και παρατεταμένο επαναστατικό αγώνα. Να πολεμήσουμε την αντίδραση δημιουργώντας διαρκώς μικρές και μεγάλες εστίες αντίστασης και ανεβάζοντας συνεχώς τα επίπεδα πρωτοποριακής οργάνωσης των μαζών: ιδού ποιο είναι το καθήκον μας !
Κάτω η αντίδραση και ο φασισμός!
Έξω οι Αμερικάνοι!
Ζήτω η νεοδημοκρατική επανάσταση!
Σημείωση:
1. Μια μάχη που ποτέ δεν υπήρξε.
* Άρθρο του Fausto Arruda, διευθυντή της εφημερίδας “A Nova Democracia”που δημοσιεύθηκε στο τεύχος 217, το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Οκτωβρίου. Την μετάφραση από τα πορτογαλικά για λογαριασμό των Αντιγειτονιών έκανε ο Π.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου