Αγωνιστικές Κινήσεις Πολυτεχνείου Κρήτης | ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΠΡΟΟΔΟΥΣ – ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΜΑΣ

Παρατηρούμε το τελευταίο διάστημα στα πανεπιστήμια ένα κλίμα εντατικοποίησης που θυμίζει σχολείο. Όπου ο φοιτητής καλείται να ανταπεξέλθει σε κάθε απαίτηση του καθηγητή όσο παράλογη και αν είναι αυτή. Καλείται να τρέχει από σχολή σε βιβλιοθήκη και τούμπαλιν για να προλάβει. Γιατί κάθε μάθημα πλέον έχει τέσσερις και πέντε εξετάσεις (πρόοδοι-τεστ-εργασίες- εξεταστικές). Μετατρέποντας τον φοιτητή σε μαθητή Γ΄ Λυκείου. Από το πρώτο έτος κιόλας ο φοιτητής μπαίνει σε αυτό το κλίμα και μάλιστα μαθαίνει ότι έτσι είναι τα πράγματα. Ήταν όμως έτσι πάντα;

Τα τελευταία χρόνια το πανεπιστήμιο- ΤΕΙ έχει γεμίσει με προόδους και τεστάκια -υποχρεωτικές εργασίες με deadline - θεωρίες με απουσίες κάνοντας τα μαθήματα πιο δύσκολα και απαιτητικά. Και μάλιστα μας λένε ότι όλα αυτά είναι για το καλό μας γιατί έτσι θα μάθουμε. Για να μπορούν να δικαιολογήσουν την τεράστια ύλη πρέπει ο φοιτητής να εξετάζεται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Και μάλιστα μας λένε ότι η πρόοδος μας δίνει μπόνους στις τελικές εξετάσεις. Αλήθεια όμως αν κάποιος κοπεί στην πρόοδο μήπως κόβεται και από τις τελικές εξετάσεις; Τι ποσοστό φοιτητών περνάει την πρόοδο; και αν ένας φοιτητής δουλεύει και δεν μπορεί να παρακολουθήσει όλα τα μαθήματα κόβεται; Όλα αυτά μήπως δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τον φοιτητή να πάρει πτυχίο;

Πότε όμως όλα τα μέτρα που εφάρμοζαν ή ψήφιζαν οι κυβερνήσεις ήταν για το καλό τον φοιτητών; Ποιανού το καλό εξυπηρετούσε στο ΗΜΜΥ πέρυσι το κόψιμο της εμβόλιμης εξεταστικής; ( το ζήτημα της εμβόλιμης εξεταστική παραμένει ανοιχτό για όλες τις σχολές ακόμα). Ποιανού το καλό εξυπηρετούν τα προαπαιτούμενα μαθήματα – αλυσίδες; Τι σημαίνει σήμερα για ένα φοιτητή και για τις οικογένειές τους τα νέα οικονομικά κριτήρια στην λέσχη και στις εστίες – οι ακριβές μεταφορές ; Σε λίγο θα μας πουν και τα δίδακτρα θα είναι για το καλό μας. Πολλοί προσπαθούν να μας πείσουν πως μέσω των εντατικών ρυθμών σπουδών, μας εφοδιάζουν με ότι χρειαζόμαστε για να έχουμε σίγουρα δουλειά στο μέλλον. Αυτό όμως δεν ισχύει. Γιατί οι περισσότεροι από εμάς θα καταλήξουμε στις ουρές του ΟΑΕΔ ή στη μαύρη εργασία «για να μάθουμε τη δουλειά», κι αυτό εξαιτίας του εργασιακού μεσαίωνα με τα εκατομμύρια ανέργων και τους πετσοκομμένους μισθούς.

Σε όλα τα παραπάνω έρχεται να προστεθεί και ο τρόπος αντιμετώπισης των φοιτητών απ’ τους καθηγητές μιας και οι προσβολές δίνουν και παίρνουν μέσα στα εργαστήρια και τα αμφιθέατρα σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Η «καθηγητική αυθεντία» πρέπει να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για όλα τα ζητήματα. Ιδιαίτερα στα μικρά έτη οι καθηγητές υιοθετούν μια συμπεριφορά δασκάλου, που μονίμως επιπλήττει τους «τεμπέληδες» φοιτητές και δεν παραλείπουν να τους υπενθυμίζουν ότι όποιος δεν μπορεί ή δεν αξίζει θα πρέπει να παρατήσει την σχολή και να γυρίσει σπίτι του. Απέναντι σε όλα αυτά οι φοιτητές αυτή τη στιγμή βρίσκονται μουδιασμένοι και τους στρέφουν σε ατομικές λύσεις. Πρέπει δηλαδή να σκύψουμε το κεφάλι και να διαβάσουμε γιατί στην τελική αυτή είναι η δουλεία μας. Γιατί μόνο έτσι θα πάρουμε την πολυπόθητη γνώση και έτσι θα εξασφαλίσουμε το πτυχίο. Και έτσι γεμίζουν τους φοιτητές με ένα μεγάλο φταις που δεν πέρασες -κόπηκες, φταις που αργήσεις να πάρεις πτυχίο.

Αυτήν όμως την κατάσταση μπορούμε να την αντιπαλέψουμε μόνο μέσα από συλλογικές διαδικασίες! Κόντρα στις ατομικές λύσεις. Να διεκδικήσουμε το δικαίωμα μας στις σπουδές. Γιατί όσο παραμένουμε παρατηρητές θα έρχονται χειρότερα.