Η πρόβα της Χρυσής Αυγής και άλλων φασιστικών ομάδων απέτυχε - η περιθωριοποίηση όμως του λαϊκού παράγοντα εμπνέει ανησυχία

Η περασμένη χρονιά σημαδεύτηκε προς το τέλος της από ένα μάλλον πρωτόγνωρο φαινόμενο για την ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Την ένταση της προσπάθειας της Χρυσής Αυγής -και άλλων φασιστικών ομάδων- να δείξει ότι μπορεί να παρεμβαίνει και να κινητοποιεί κόσμο, ιδιαίτερα νεολαία και ακόμη πιο ιδιαίτερα τη μαθητική, στη βάση της δικής της πολιτικής ατζέντας και φυσικά την έμμεση ή και άμεση στήριξη από παράγοντες του αστικού πολιτικού κόσμου, ακόμη και μέσα από τη ΝΔ, των επίσημων ΜΜΕ.

Η προσπάθεια αυτή να δημιουργηθεί πολιτικό γεγονός μεγάλου εύρους δεν ευοδώθηκε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα πράγματα είναι ευχάριστα - κάτι που συναρτάται άμεσα με τις δυσκολίες του κινήματος και τη μακρόχρονη περιθωριοποίηση του λαϊκού παράγοντα.

Τις προηγούμενες από τις «καταλήψεις» μέρες, μεγάλο τμήμα των εκπαιδευτικών καταρχήν ανησύχησε αλλά και σάστισε από το ενδεχόμενο αυτό. Πρέπει να σημειωθεί ότι μπορεί ο κλάδος των καθηγητών να έχει χτυπηθεί από την πολυετή αδράνεια, μια αδράνεια που έχει ισχυροποιήσει το κλίμα ήττας και αδιεξόδου, όμως η συντριπτική πλειοψηφία του παραμένει να διατηρεί έντονα αντιφασιστικά αντανακλαστικά.

Όσο πλησίαζε η 29η Νοέμβρη, η αμηχανία έδινε σιγά σιγά τη θέση της (για ένα όχι αμελητέο τμήμα του κλάδου) στην προσπάθεια να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα και -ευτυχώς- όχι με «διοικητικούς» όρους. Ήταν πολλοί οι καθηγητές που μίλησαν στους μαθητές για την παγκόσμια ιστορία και για τα εγκλήματα του ναζισμού και του φασισμού στον κόσμο και τη χώρα. Δεν θα διστάζαμε να πούμε ότι αυτή η ενεργοποίηση ήταν ένας από τους παράγοντες (όχι ο πρώτος ασφαλώς) που περιόρισαν σημαντικά το φαινόμενο τόσο από αριθμητική άποψη όσο και από την άποψη ότι θόλωσε τελικά σε πολλά σχολεία το φασιστικό περιεχόμενο που ήθελαν οι εμπνευστές τους για τις «καταλήψεις».

Αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος που οι Χρυσαυγίτες δεν έκρυψαν τον εκνευρισμό τους, εκτιμώντας (σωστά) ότι τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά και οι παρεμβάσεις των καθηγητών είχαν κάποια αποτελέσματα. Δείγμα του εκνευρισμού αυτού αλλά και της απόλυτης αποθράσυνσης των φασιστικών συμμοριών ήταν και η εκστρατεία στοχοποίησης και τρομοκράτησης αντιφασιστών εκπαιδευτικών.

Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι ότι οι όροι που ενισχύουν το φασιστικό φαινόμενο είναι εδώ: Γιατί εδώ είναι η καπιταλιστική κρίση, εδώ είναι η παράδοση της χώρας στον ιμπεριαλισμό, εδώ είναι η συκοφάντηση κάθε έννοιας Αριστεράς από τον ΣΥΡΙΖΑ, εδώ είναι και οι δυσκολίες να ξαναπερπατήσει ο λαός στα μονοπάτια του αγώνα. Και επειδή ταξική πάλη δεν γίνεται «διά φροντιστηρίου», για τον ίδιο λόγο αντιφασισμός δεν γίνεται «διά φροντιστηρίου».

Ενδιαφέρον έχει, βέβαια, ότι και αυτό προσπάθησε να το εκμεταλλευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να τους εντάξει όλους στην ουρά του κάτω από το ψεύτικο αντιφασιστικό του καπέλο. Αντιγράφουμε αποσπάσματα από την προκήρυξη των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών που αφορούν εκτιμήσεις για τα γεγονότα:

«…Αν η ΝΔ ήταν ο επίσημος βραχίονας νομιμοποίησης και φτιασιδώματος του φασισμού με τις απανωτές δηλώσεις και τοποθετήσεις ακροδεξιάς κοπής, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή που εκτρέφει το φασισμό, καθώς λερώνει το όνομα της Αριστεράς και τα ιδανικά της, εφαρμόζοντας –στο όνομά της κιόλας- την αντιδραστική πολιτική της φτώχειας και της παράδοσης της χώρας στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά…

(…) Το επόμενο επεισόδιο του έργου το ξέρουμε: Οι κυριλέ δυνάμεις του συστήματος θα… «φριάξουν» με τα «δύο άκρα», αλλά θα αντιπαλέψουν το ένα (αυτό που δεν είναι άκρο), θα εντείνουν την αντικομμουνιστική τους υστερία και θα απαιτήσουν «να βγει η πολιτική από τα σχολεία», εννοώντας να εκδιωχθούν οι προοδευτικές ιδέες και οι αγώνες, για να παραμείνουν ανενόχλητες οι «ιδέες» του συστήματος, οι ιδέες της ανθρωποφαγίας, του κανιβαλισμού και της βαρβαρότητας, οι οποίες είναι ο προθάλαμος του φασισμού. Έτσι κι αλλιώς, το μοναδικό «άκρο» που ενοχλεί το σύστημα είναι το «άκρο» του λαού που παλεύει…

(...) Η απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να καλέσει όλους στη… στοργική αγκαλιά του για να κάνουμε όλοι μαζί «αντιφασιστικό μέτωπο» αποτελεί μια χυδαία πολιτικάντικη απόπειρα περαιτέρω υποταγής του λαού. Καμία πραγματικά αντιφασιστική πολιτική δεν μπορούν να κάνουν οι εφαρμοστές των μνημονίων και οι χορηγοί κάθε είδους εξυπηρέτησης των εμπρηστών του πολέμου, των αμερικάνων ιμπεριαλιστών.»

Οι εκτιμήσεις αυτές ήταν αρκετές για να προχωρήσουν με ανακοινώσεις τους ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΣΥΝΕΚ σε νέα επίθεση απέναντι στο ΚΚΕ(μ-λ) και στις Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών στην ΕΛΜΕ Πειραιά και στην Ε’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης.

Όπως και να έχει το πράγμα, το σίγουρο είναι ένα: όσο το πολιτικό κλίμα αντδραστικοποιείται κάτω από την κλιμάκωση της επίθεση τους συστήματος, όσο το ίδιο το σύστημα φασιστικοποιείται τόσο θα κερδίζουν οι πιο πούρες εκδοχές αυτής της βαρβαρότητας. Και στην απάντηση αυτού του προβλήματος, ο λαός θα είναι σε δυσκολότερη θέση όσο είναι ο ίδιος στο περιθώριο και οι κομμουνιστικές ιδέες αδύναμες.

Το επόμενο διάστημα οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών -όπως δηλώνουν στην ανακοίνωσή τους- θα συμβάλουν «σε κάθε πρωτοβουλία που θα στοχεύει στη συγκρότηση κινήματος ενάντια στους πραγματικούς εχθρούς του λαού, σε αυτούς που ποδοπατάνε καθημερινά το λαό που ζει στη χώρα μας και στις γειτονικές χώρες: Στους φονιάδες ιμπεριαλιστές και στους ντόπιους υποτακτικούς τους.»

Προλεταριακή Σημαία