Δεν ψωνίζουμε, δεν παραγγέλνουμε και οι... αποφάσεις του ΣτΕ.

Πολυπροβάλλεται από χθες στα κανάλια και στα ραδιόφωνα, αντικυβερνητικά και μη, η απόφαση του ΣτΕ για το ζήτημα της κυριακάτικης αργίας. Με αγαστή δε συμφωνία όλοι τους τονίζουν την πρόταξη στην απόφασή του της... εθνικής αναγκαιότητας για ανάπτυξη η οποία προφανώς θα έρθει και μέσα από τη συνεχή λειτουργία -όποτε και όπως γουστάρουν οι εργοδότες- των καταστημάτων. Οπότε και οι εργαζόμενοι θα πρέπει να υποταχθούν σε αυτή την ανάγκη. Διότι πάνω απ' όλα είναι η πατρίδα! Δεν παραλείπουν δε και πάλι με... μια φωνή και μια γροθιά όλα τα παπαγαλάκια του συστήματος να νουθετούν όσους αντιδρούν, να τους καλούν να το ξανασκεφτούν και να επιδείξουν πνεύμα συνεργασίας με εργοδότες και κυβέρνηση για μια ανάπτυξη δια... του εμπορίου που μπορεί να επιφέρει κάτι τις και σε αυτούς!

Δεν πρέπει λοιπόν οι εργαζόμενοι να διεκδικούν ούτε μισθούς, ούτε ωράρια, ούτε υπερωρίες, ούτε καν δουλειά. Πρέπει να συνεργαστούν και να υπομένουν κάθε είδους εκμετάλλευση, ακόμη και τις κλοπές αυτών των λίγων που τους απέμειναν, για να μην πούμε και τα ξυλοκοπήματα των μπράβων της εργοδοσίας προς συμμόρφωσή τους.

Το ΣτΕ  και τα δικαστήρια λοιπόν, όπως και με μια παλαιότερη αποφάσή τους για τα ατυχήματα όσων εργάζονται με μηχανάκι ρίχνοντάς τους την ευθύνη, είναι ξεκάθαρο τίνος την πλευρά υπηρετεί. Για μας δεν χωρούσε καμιά αμφιβολία γι' αυτό! Το θέμα είναι με αυτούς που σπέρνανε και σπέρνουν αυταπάτες ότι με δικαστικούς "αγώνες" μπορούν οι εργαζόμενοι να κερδίσουν κάτι, το οτιδήποτε. Ακόμη κι αν συμβαίνει αυτό που και που είναι απλά η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα και ...κατά κανόνα πετυχαίνεται αφού υπάρξει κάποιοι κίνημα που να στηρίζει την όποια διεκδίκηση.

Από την άλλη όμως η απάντηση δεν μπορεί να είναι τα πολλά και διάφορα δεν που κυκλοφορούν στην πιάτσα του κινήματος τα τελευταία χρόνια. Παλαιότερα ήταν τα δεν πληρώνω, τώρα είναι τα δεν ψωνίζω, δεν παραγγέλνω και ότι άλλο "δεν" μπορεί να προκύψει. Είναι μεν κατανοητή και αυτή η πλευρά που απευθύνεται στο φιλότιμο του κάθε εργαζόμενου αλλά δεν μπορεί να είναι η μοναδική ούτε καν η κύρια. Τα πολλά δεν το μόνο που καταφέρνουν είναι να παραπέμπουν, τελικά, την ευθύνη στην ατομική αντίδραση και όχι στη συλλογική - ταξική. Ενοχοποιούν τους εργαζόμενους, το λαό και τη νεολαία μεταθέτοντας την ευθύνη από την εργοδοσία, την κυβέρνηση και όλο το σύστημα σε μας του ίδιους γιατί ψωνίζοντας και παραγγέλνοντας στηρίζουμε τελικά τις συστημικές επιλογές! Λες και υπάρχει εναλλακτική. Λες και η μια εργοδοσία είναι διαφορετική από την άλλη! Ή μήπως θα πρέπει να διαλέξουμε τον ...λιγότερο εκμεταλλευτή; Έναν "σκλαβενίτη" σε κάθε τι;

Η μόνη ουσιαστική και απάντηση μπορεί να δοθεί "από τα μέσα" όπως συνηθίζουμε να λέμε. Από τους ίδιους τους εργαζόμενους με τη συγκρότησή τους στα σωματεία τους ή με όποιο τρόπο κρίνουν οι ίδιοι ότι εξυπηρετεί αυτή τη συγκρότησή τους. Με το να αντισταθούν και να διεκδικήσουν αυτά που πραγματικά δικαιούνται, ακόμη και να μην δουλεύουν με κακές καιρικές συνθήκες, και να μην περιμένουν από καμιά κυβέρνηση πότε και αν θα νομοθετήσει υπέρ τους ή από κανένα δικαστήριο πότε -και με βάση ποιους νόμους;- θα αποφασίσει επίσης υπέρ τους.

Γιατί μπορεί νόμος να είναι το δίκιο του εργάτη, και το κάθε εργαζόμενου, αλλά για να... νομοθετηθεί αυτός ο νόμος χρειάζονται άλλου είδους διαδικασίες που ανάμεσα στ' άλλα και η πολυδιάσπασή τους, όπως και η άρνηση της κοινής δράσης αγωνιστικών δυνάμεων, στους συγκεκριμένους κλάδους δεν τις εξυπηρετεί!