Σε μια περίοδο κατά την οποία η γενική κρίση του καπιταλισμού, οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές και οι πολεμικές συγκρούσεις οξύνονται, οι αστικές τάξεις παγκοσμίως κορυφώνουν την επίθεσή τους ενάντια στην εργατική τάξη και στις επαναστατικές κομμουνιστικές ιδέες και τα κινήματα που προωθούν την απελευθέρωσή της από την εκμετάλλευση.
Σύμμαχοι σε όλη αυτή την επίθεση του Κεφαλαίου διάφοροι πρώην κομμουνιστές, αριστεροί αναθεωρητές, σοσιαλδημοκράτες και φυσικά οι φασίστες και τα «κινήματά» τους, τα πιστά αυτά σκυλιά των καπιταλιστών.
Η επίθεση αυτή, που εντάθηκε ιδιαίτερα μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, εξαπολύεται με δύο τρόπους: Από τη μια είναι ιδεολογική, χρησιμοποιούν, δηλαδή, τόνους λάσπης ενάντια στην κομμουνιστική κοσμοθεωρία, σε μια προσπάθεια να την παρουσιάσουν ως εκ φύσεως εγκληματική, και προβαίνουν σε διαστρέβλωση της ιστορίας της τάξης μας, συκοφαντώντας τη νικηφόρα αντιφασιστική πάλη των λαών, τις σοσιαλιστικές προλεταριακές επαναστάσεις, τα παρτιζάνικα κινήματα.
Έτσι, διδάσκουν στα σχολεία και τα πανεπιστήμια την αντι-ιστορική και κατάπτυστη εξίσωση κομμουνισμού-φασισμού, δηλαδή ταυτίζουν την επαναστατική κοσμοθεωρία και τη δράση του προλεταριάτου με την τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σοβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου, και καλλιεργούν την άποψη για τις επαναστάσεις που δεν ήταν επαναστάσεις αλλά πραξικοπήματα που μετατράπηκαν σε «κόκκινες δικτατορίες»…
Παράλληλα είναι και επίθεση κατασταλτική, αφού σε πολλές χώρες βλέπουμε την αναβάθμιση του νομικού οπλοστασίου των αστών μέσω της ψήφισης νέων νόμων.
Ιδιαίτερο είναι το αντικομμουνιστικό μένος των κυβερνώντων στις πρώην Σοβιετικές και Λαϊκές Δημοκρατίες, από την Βαλτική έως τα Βαλκάνια, οι λαοί των οποίων απολαμβάνουν όλα τα «θαύματα» του καπιταλισμού, την ανεργία, την οικονομική ανέχεια και την άνοδο του φασισμού.
Για παράδειγμα, στην Ουκρανία, από τις υποκινούμενες, δήθεν αυθόρμητες επιθέσεις της ουκρανικής ακροδεξιάς και των παραστρατιωτικών ενάντια στους κομμουνιστές, τις εισβολές σε σπίτια και γραφεία, τις σωματικές επιθέσεις το 2014, φτάσαμε στην κρατική νομοθεσία “περί αποκομμουνιστικοποίησης” και τη μετονομασία 50.000 οδών, πλατειών, πόλεων και χωριών, την απομάκρυνση 1.300 αγαλμάτων του επαναστάτη Λένιν, την απαγόρευση καθόδου στις εκλογές για το μεγαλύτερο σε αριθμό μελών κόμμα της χώρας, το ΚΚ Ουκρανίας, και τις κατηγορίες για “χρηματοδότηση της τρομοκρατίας” σε βάρος κομμουνιστών.
Το 2017 στη Βουλγαρία, η κυβέρνηση Μπορίσοφ, προώθησε νέο αντικομμουνιστικό νόμο που προβλέπει απαγόρευση της χρήσης και της τοποθέτησης κομμουνιστικών συμβόλων και την αποκαθήλωση των ήδη αναρτημένων συμβόλων, συνθημάτων, επιγραφών κ.ά., από την περίοδο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βουλγαρίας. Ο νόμος αυτός περιλαμβάνει συνολική ιδεολογική προπαγάνδα αφού η εφαρμογή του επιβάλλεται και σε όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας.
Στην Πολωνία, από το 2017 σέρνονται σε δίκες, με βάση την αντικομμουνιστική νομοθεσία, στελέχη του ΚΚΠ και της εφημερίδας «Μπρατζάκ» με την κατηγορία «δημόσιας προώθησης ολοκληρωτικού συστήματος». Τον Οκτώβριο του 2018, οι αρχές γκρέμισαν μνημείο που είχε χτιστεί το 1946 στη Βαρσοβία προς τιμήν του Κόκκινου Στρατού. Να υπενθυμίσουμε ότι εξακόσιες χιλιάδες σοβιετικοί στρατιώτες έδωσαν τη ζωή τους για την απελευθέρωση του λαού της Πολωνίας από το ναζιστικό όλεθρο.
Τον ίδιο μήνα, το αντικομμουνιστικό «Ινστιτούτο Εθνικής Μνήμης/Επιτροπή Δίωξης Εγκλημάτων» έδωσε οδηγία να αφαιρεθεί τιμητική πλακέτα στην πόλη Τσίβνουβ που είχε τοποθετηθεί προς τιμήν των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, οι οποίοι νοσηλεύτηκαν στο μυστικό στρατιωτικό νοσοκομείο «250». Ισχυρίζεται λοιπόν η επιτροπή ότι οι αγωνιστές δεν πάλεψαν για μια Δημοκρατική Ελλάδα, καθώς μάλλον ο μοναρχοφασισμός είναι πιο κοντά στη δική τους έννοια της αστικής δημοκρατίας.
Αυτές είναι ορισμένες μόνο εξελίξεις, που βιώνουν οι λαοί των γειτονικών χωρών. Οφείλουμε να δώσουμε τις απαντήσεις μας, χωρίς να παίρνουμε το βλέμμα μας από τον παγκόσμιο χάρτη της αντικομμουνιστικής υστερίας, αλλά ούτε και από την χώρα μας. Η εγχώρια αναθεώρηση της ιστορίας και η εξίσωση θύτη και θύματος, για τα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου, εμφανίζεται ως το κύριο αφήγημα της αστικής τάξης, το οποίο αποπειράται να κερδίσει έδαφος στη νεολαία αλλά και τα λαϊκά στρώματα.
Δεν είναι απλώς υποκρισία το ότι όλο αυτό το μάθημα ιστορίας μας το κάνουν οι ιμπεριαλιστές και γενικά οι καπιταλιστές που ανέκαθεν διέλυαν χώρες και μακέλευαν λαούς, ούτε ότι οι πιο “δημοκράτες” από αυτούς στέλνουν στον κάλαθο των αχρήστων ακόμα και αστικοδημοκρατικά δικαιώματα, όπως αυτό της ελευθερίας της έκφρασης, που υποτίθεται ότι το αστικοδημοκρατικό τους σύστημα εξ ορισμού προασπίζεται.
Σήμερα που τα θεμέλια του συστήματός τους τρίζουν, δεν τους αρκεί να αφαιρούν δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί με αίμα από τους λαούς και το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα. Επιχειρούν μια άνευ προηγουμένου πολιτικο-ιδεολογική ανατροπή στις συνειδήσεις των λαϊκών μαζών και της εργατικής τάξης, ώστε αυτές να μην αναγνωρίζουν την αξία της οργάνωσής τους σε επαναστατικές βάσεις, να στρέφονται μάλιστα ενάντια σε μια τέτοια οργάνωσή τους και, έτσι, η επαναστατική θύελλα των περιθωριοποιημένων μαζών και του προλεταριάτου ποτέ να μην ξεσπάσει και η καθυπόταξη τους να διαιωνιστεί.
Γι' αυτό, σήμερα, που όλες οι κεντρικές αντιθέσεις (ιμπεριαλισμός-λαοί, ενδοϊμπεριαλιστικοί και ενδοαστικοί ανταγωνισμοί, Κεφάλαιο-Εργασία) οξύνονται σε βάρος ολόκληρης της ανθρωπότητας, είναι χρέος μας να μην περάσει ο αντικομμουνισμός. Να συμβάλλουμε σε κάθε χώρα στην ενότητα επαναστατικών δυνάμεων με κομμουνιστική αναφορά στην κατεύθυνση της προλεταριακής επανάστασης, του γκρεμίσματος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που ζούμε.
Εργαζόμενοι –ες ενάντια στον αντικομμουνισμό -
Για την Εργατική Εξουσία
http://proletconnect.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου