Και όλα αυτά μπροστά σε απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις το Μάη (πολύ πιθανά και βουλευτικές), που θα κρίνουν το εάν η ντόπια άρχουσα τάξη θα μπορέσει να αναδιατάξει με ικανοποιητικό και αποτελεσματικό τρόπο το πολιτικό της προσωπικό. Δηλαδή, με τέτοιο τρόπο που θα της επιτρέπει, από τη μια, να συνεχίσει την επίθεση στα εργατικά και λαϊκά στρώματα για λογαριασμό δικό της και των ιμπεριαλιστών αφεντάδων της και, από την άλλη, να κρατάει τα στρώματα αυτά στο περιθώριο, αποσυγκροτημένα και αδύναμα να αντισταθούν ή (ακόμα καλύτερα για την άρχουσα τάξη) και με την αυταπάτη ότι βαδίζουμε προς καλύτερες ημέρες.
Όλο αυτό το άθλιο κοινοβουλευτικό αλισβερίσι, που εξελίσσεται τις τελευταίες εβδομάδες, αποκαλύπτει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τη σαπίλα και μαζί τη φαιδρότητα του αστικού πολιτικού προσωπικού. Τύποι ανερμάτιστοι, χωρίς την παραμικρή αναστολή, περιδιαβαίνουν από κόμμα σε κόμμα, καταπατούν τους «όρκους» που έδιναν λίγες ώρες πριν, με μοναδική «ιδεολογία» την προσωπική τους διάσωση και, πάνω απ’ όλα, την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας άρχουσας τάξης. Ακόμη μετράμε τις υποσχέσεις του Παπαχριστόπουλου των ΑΝΕΛ ότι θα παραδώσει την έδρα του, ενώ έχουμε ζαλιστεί από την άνεση της μεταπήδησης από τα αριστερά προς τα δεξιά και το αντίστροφο (με κάποιες στάσεις στο... κέντρο). Η «νέα πολιτική πρόταση» –δήθεν κόντρα στο παλιό πολιτικό κατεστημένο και τα κόμματα– που υποσχόταν το Ποτάμι μερικά χρόνια πριν πήγε στα αζήτητα και τα συντρίμμια του κατέληξαν σε... ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ! Όσο για τον ανεκδιήγητο Λεβέντη, μόλις θυμήθηκε ότι... δεν τη γνώριζε την κυρία Μεγαλοοικονόμου, αλλά την έβαλε στη λίστα του κόμματός του γιατί... του κλάφτηκε αγκαλιά μ’ ένα εικόνισμα!!!
Και, ναι, μπορεί από τη μια μεριά να είναι για γέλια όλα αυτά, αλλά από την άλλη, και κυρίως, είναι επικίνδυνα. Διότι όχι μόνο δεν έχουν απέναντί τους αυτόν που μπορεί να τους τα χρεώσει –μία συγκροτημένη εργατική τάξη, ένα συγκροτημένο λαϊκό κίνημα– αλλά τροφοδοτούν τις πιο αντιδραστικές φωνές και αντιλήψεις, τα φασιστικά κατακάθια που βλέπουν τα ποσοστά τους να μεγαλώνουν. Αντί, δηλαδή, όλη αυτή η παραζάλη και η παρακμή το αστικού πολιτικού μπλοκ να γίνεται ευκαιρία για να δυναμώσουν οι αντιστάσεις και να μπλοκαριστεί η αντιδραστική επίθεση, γίνονται δίνη που καταπίνει τα λαϊκά συμφέροντα και τα παραδίδει ως τροφή και θυσία στα συμφέροντα του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού.
Είναι αυτές τις μέρες που αποδεικνύεται ότι η μεγαλύτερη, ίσως, προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο αστικό πολιτικό σύστημα είναι η δυσφήμιση στις λαϊκές συνειδήσεις της έννοιας της Αριστεράς, το τσουβάλιασμά της μαζί με τα αστικά σκουπίδια (μέσα στα οποία τόσο άνετα αισθάνεται ο ΣΥΡΙΖΑ), η ενίσχυση του αφορισμού «όλοι τους ίδιοι είναι». Ενός αφορισμού δήθεν απολίτικου, που οδηγεί όμως βαθιά στην πολιτική αγκαλιά της αστικής τάξης είτε με τη μορφή της παραίτησης είτε με τη μορφή της ενίσχυσης του ρατσισμού, του εθνικισμού, του φασισμού.
Να, λοιπόν, γιατί είναι μια τεράστια αυταπάτη η σύμπηξη αντιφασιστικού μετώπου με τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ. Να γιατί είναι συμβολή στη σύγχυση οι τοποθετήσεις εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων για ζητήματα αντιφασιστικής πάλης, που αφήνουν στο απυρόβλητο την κυβέρνηση και την κυβερνητική πολιτική.
«Τα αληθινά συμφέροντα του Έθνους, που βρίσκονται πέρα και επάνω από τις παραπλανητικές ετικέτες της Δεξιάς, του Κέντρου και της Αριστεράς» δήλωσε η Κατερίνα Παπακώστα, υφυπουργός Εργασίας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και επικεφαλής της Νέας Ελληνικής Ορμής. Και κάπως έτσι, αξιοποιώντας τις πολύτιμες υπηρεσίες του ΣΥΡΙΖΑ, κηρύσσεται ξανά και ξανά το τέλος των ιδεολογιών, δηλαδή η επικράτηση της αστικής ιδεολογίας!
Τα δεκανίκια στην υπηρεσία των πυλώνων
Όλο αυτό το αλισβερίσι έκανε ξεκάθαρη και την πρόθεση του ντόπιου αστικού συστήματος να ξαναστηθεί στη βάση του μοντέλου των δύο πυλώνων: από τη μια, η παραδοσιακά συστημική ΝΔ και, από την άλλη, ο ζητούμενος δεύτερος πυλώνας, κορμός του οποίου πριμοδοτείται να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ (κάτι που δεν μπορεί να χωνέψει η Φώφη Γεννηματά). Και ανάμεσά τους μία διελκυστίνδα με στόχο τα ενδιάμεσα κόμματα-δεκανίκια και τους κάθε λογής πρόθυμους. Δυνατό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ οι αμερικάνικες πλάτες και, γενικότερα, τα φρέσκα διαπιστευτήρια από τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ανταμοιβή για τις πολύτιμες υπηρεσίες τους σε τομείς που κάθε άλλος θα τα έβρισκε σκούρα. Δυνατό χαρτί της ΝΔ, η «παραδοσιακή» της θέση στο πλευρό του συστήματος αλλά και τα δημοσκοπικά ποσοστά της, σταθερά μπροστά από το ΣΥΡΙΖΑ.
Στο βωμό της σταθεροποίησης του πολιτικού σκηνικού, η άρχουσα τάξη δεν θα διστάσει να θυσιάσει τα δεκανίκια της. Κάτι που φαίνεται να συμβαίνει ήδη. Όπως δεν θα διστάσει λόγω «δημοκρατικών ευαισθησιών» να αλλάξει-καταργήσει-προσαρμόσει το σχετικό νομικό οπλοστάσιο. Και πιο έτοιμος από ποτέ ήταν ο Βούτσης να αλλάξει το σχετικό κανονισμό της Βουλής προκειμένου να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη υπηρέτηση των κυβερνητικών υποχρεώσεων προς το κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές. Κάτι που τελικά δεν χρειάστηκε, αφού βρέθηκαν τελικά οι έξι πρόθυμοι υποστηρικτές της κυβέρνησης.
Η κυβερνητική και ρεφορμιστική «Αριστερά» στην υπηρεσία της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού
Είναι πράγματι πολλά τα «γραμμάτια» που έχει να εξοφλήσει ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές και κάθε τόσο προστίθενται και νέα. Το ταξίδι Τσίπρα στην Τουρκία προφανώς και δεν είχε σαν κύριο σκοπό του να υπηρετήσει τις βλέψεις της ντόπιας άρχουσας τάξης, αλλά τις εντολές των αμερικάνων και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Ήταν η πρώτη συνάντηση μετά την προσπάθεια των ΗΠΑ για επαναπροσέγγιση της Τουρκίας και μετά την ανακοίνωση αποχώρησης των στρατευμάτων τους από τη Συρία. Και κάτω από αυτό το πρίσμα, η διασφάλιση μιας σχετικής ισορροπίας ανάμεσα στις δύο αστικές τάξεις είναι πρώτα και κύρια προς όφελος των ΗΠΑ και των σχεδίων τους. Αλλά και η ΕΕ, και ιδιαίτερα η Γερμανία, με δηλωμένη τη διάθεσή της να παρέμβει με αναβαθμισμένο τρόπο στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, προσδοκά πολλά από το ενδεχόμενο εξομάλυνσης των σχέσεών της με την Τουρκία. Όμως, το πού θα καταλήξει αυτή η προσπάθεια για τις ΗΠΑ και την ΕΕ δεν είναι καθόλου βέβαιο, διότι εξακολουθεί να υπάρχει η επιφυλακτικότητα της Τουρκίας και του Ερντογάν για τον απώτερο ορίζοντα των σχεδίων των ΗΠΑ σε σχέση με τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, για το αν και με ποιο τρόπο χωράει η Τουρκία και το καθεστώς Ερντογάν στα σχέδια αυτά.
Αλλά είναι και το νέο γραμμάτιο του ΣΥΡΙΖΑ που προέκυψε και πρέπει να εξοφληθεί, το γραμμάτιο Βενεζουέλα και η σχέση με την κυβέρνηση Μαδούρο. Οι οργισμένες αντιδράσεις του Τραμπ για τη στήριξη Τσίπρα στην κυβέρνηση Μαδούρο οδήγησαν στη σταδιακή προσαρμογή και τη θέση για «μεσολάβηση της διεθνούς κοινότητας» και «ελεύθερες και δίκαιες εκλογές που θα δώσουν τη λύση».
Πέρα όμως από την κυβερνητική «Αριστερά» έχουμε και το ρεφορμιστικό ΚΚΕ, το οποίο δεν μπορεί πλέον να κρύψει το μέγεθος της πίεσης που δέχεται και την πρόθεσή του να υπηρετήσει το αφήγημα της αστικής τάξης. Από την ανάδειξη του «αλυτρωτισμού» της πΓΔΜ και της τουρκικής επιθετικότητας, μέχρι το διασυρμό της έννοιας της απεργίας και την απερίγραπτη συμπόρευσή του με εθνικιστικές-φασιστικές δυνάμεις στη Σάμο ενάντια στους πρόσφυγες, το ΚΚΕ συμπληρώνει την πολύτιμη βοήθεια που παρέχει ο ΣΥΡΙΖΑ στην άρχουσα τάξη και τα ξένα αφεντικά της.
Να οικοδομήσουμε Μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης. Να αναδείξουμε την κατεύθυνση της Αναμέτρησης με τις δυνάμεις του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού
Αυτό το αντιδραστικό σκηνικό δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο. Τα πραγματικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών δεν χωράνε σε καμία από τις «διαθέσιμες» επιλογές. Και, πολύ περισσότερο, δεν χωράνε στις εκλογικές νόρμες. Η διέξοδος δεν βρίσκεται στις κάλπες, αλλά πέρα από αυτές. Βρίσκεται στους μικρούς και μεγάλους αγώνες που ξεσπούν ενάντια στην καθημερινή βαρβαρότητα που βιώνουν οι λαϊκές μάζες. Όπως ο πρόσφατος απεργιακός αγώνας των αναπληρωτών για μόνιμη και σταθερή δουλειά. Ή ο λαϊκός ξεσηκωμός στη Γαλλία και ο νικηφόρος απεργιακός αγώνας των εργαζομένων της Άουντι στην Ουγγαρία του Όρμπαν. Βρίσκεται στη συνένωση των αγώνων σε ένα πλατύ Μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης. Βρίσκεται στη συγκρότηση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων και όχι στο προσπέρασμα αυτού του καθήκοντος μέσω της κάλπης. Βρίσκεται στην κατεύθυνση της σύγκρουσης, της Αναμέτρησης με το σύστημα και όχι στην κατεύθυνση της διόρθωσής του.
Το ΚΚΕ(μ-λ), έχοντας ήδη ξεκινήσει τις διαδικασίες της 9ης Συνδιάσκεψής του, και με σειρά εκδηλώσεων σε διάφορες πόλεις της χώρας, θέλει να θέσει ξανά και όσο πιο αναβαθμισμένα μπορεί τα ζητήματα αυτά. Να αναδείξει τον επικίνδυνο χαρακτήρα των παγκόσμιων εξελίξεων και του ρόλου της ντόπιας, εξαρτημένης άρχουσας τάξης σε αυτές. Να καταγγείλει την αντεργατική-αντιλαϊκή πολιτική και τις δυνάμεις που την προωθούν και τη στηρίζουν. Να συμβάλει στην ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος και της επαναστατικής κατεύθυνσης μέσα σε αυτό. Κατεύθυνση ενάντια στον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, το ρεφορμισμό και τη συνδιαχείριση. Κατεύθυνση αναμέτρησης και όχι συνδιαλλαγής.
Γνωρίζουμε ότι η συγκυρία δεν είναι ευνοϊκή. Βλέπουμε ήδη να στήνεται το νέο σκηνικό αυταπατών κάθε απόχρωσης. Με τις αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ για την επιστροφή στην «κανονικότητα» και την «ανάπτυξη» και την πρόταση για κεντροαριστερό άξονα. Τις αυταπάτες της ΝΔ για επιστροφή στην «υπεύθυνη διακυβέρνηση». Αλλά και τις εκλογικές αυταπάτες του ΚΚΕ, όπου όλα είναι τακτοποιημένα και αυτό που λείπει είναι η αναβαθμισμένη εκλογική καταγραφή του. Ή τις εκλογικές αυταπάτες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΛΑΕ και άλλων, που, πέρα από το κυνήγι του 3% (και της θεωρίας περί χαμένης ψήφου που το συνοδεύει), θα μας μιλήσουν και για αγώνα ενάντια στην ΕΕ με συμμετοχή στις ευρωεκλογές!
Όμως ΚΑΙ μέσα σε αυτή τη συγκυρία το ΚΚΕ(μ-λ) θα συνεχίσει να αναδεικνύει τη δική του πρόταση. Και να τη θέτει στην πράξη στηρίζοντας τις μικρές και μεγάλες εστίες αγώνα. Εκεί που μπορούν να δημιουργηθούν οι νέες συνειδήσεις και οι νέοι συσχετισμοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου