Ο προβληματισμός μου αφορά πόσο σε βάθος έχει προχωρήσει η ιδεολογική διάβρωση στο χώρο που εργάζομαι, την εκπαίδευση. Κατ’ εξοχήν ιδεολογικός τόπος, διαμόρφωσης ανθρώπων και συνειδήσεων. Όχι τυχαία, η στόχευση του συστήματος ήταν, είναι και θα είναι συγκεκριμένη. Έχοντας ζήσει μέσα στις τάξεις 32 χρόνια, αυτό που ζω τελευταία, είναι πρωτόγνωρο. Η επίθεση που δεχόμαστε, εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς, είναι χωρίς προηγούμενο.
Εργαζόμενοι λάστιχο σε πολλαπλά σχολεία, νομάδες της εκπαίδευσης, βυθισμένοι στη φτώχεια, με τις πιέσεις να αυξάνονται όλο και περισσότερο, να γίνουμε εκπαιδευτικοί πολυεργαλεία, να καλύψουμε ελλείψεις που άλλοι δημιούργησαν, να στηρίξουμε μαθητές που χάνουν την πίστη τους στην ίδια τη ζωή, στην ελπίδα, στο μέλλον.
Και η λίστα δεν έχει τελειωμό και το ξέρουμε καλά, πως τούτο το βαρέλι, πάτο δεν έχει.
Και τι μας μένει;; Να στηριχτούμε ο ένας στον άλλο, να αντικρίσουμε κατάματα την πραγματικότητα και να κάνουμε κάτι.
Όμως, όχι. Καθένας προσπαθεί να παράξει ατομικές λύσεις που νομίζει ότι θα τον διασώσουν. Και αυτή την ιδεολογική προσέγγιση προσπαθούν να την περάσουν και στους μαθητές τους. Το μεγάλο παραμύθι, πως μέσα από την εκπαίδευση αλλάζει η κοινωνία. Στο παιχνίδι του αδυσώπητου ανταγωνισμού θα τα καταφέρουν οι πιο δυνατοί. Οι άλλοι απλά να μας αφήσουν ήσυχους να προχωρήσουμε στο έργο μας. Να κάνουμε ήσυχα-ήσυχα τη δουλειά μας και οι υπόλοιποι στον Καιάδα. Οι αδύναμοι, οι προβληματικοί, οι ταραξίες, οι απείθαρχοι, οι τσιγγάνοι, οι φτωχοί, οι «παρατημένοι», εφόσον δε μπορούν, να φεύγουν. Απόψεις που κάποτε θα τις θεωρούσαμε μεμονωμένες και αντιδραστικές, τώρα είναι η πλειοψηφούσα λογική.
Εξηγήσιμο, από μεριάς μου, αλλά μη αποδεκτό. Η κοινωνία των αρίστων και των ολίγων, είναι προορισμένη αργά ή γρήγορα να πεθάνει, βυθισμένη στη σήψη που η ίδια παράγει. Μια κοινωνία που 25 άνθρωποι ελέγχουν το μισό πλούτο του πλανήτη και βυθίζουν τον υπόλοιπο πληθυσμό στην απόγνωση και την εξαθλίωση, είναι καταδικασμένη να πεθάνει. Και οι νεκροθάφτες της θα είναι όλοι αυτοί που συστηματικά αποκλείονται.
Όμως από μόνο του το σύστημα της εκμετάλλευσης δεν θα πέσει. Κι αν συνεχίσουμε να λέμε «έλα μωρέ και τι έγινε;» δεχόμενοι τα τριάκοντα αργύρια της προδοσίας των φτωχών μέσα από τον προωθούμενο αποπροσανατολισμό και εξαπάτηση, χωρίς καμιά διάθεση να έρθουμε σε ρήξη, θα πρέπει να είμαστε και προετοιμασμένοι να δεχτούμε ακόμα περισσότερη επίθεση.
Να κάνουμε κι άλλες προσπάθειες ατομικές μήπως τη σκαπουλάρουμε;; Να εκπονήσουμε κι άλλα προγράμματα για να κάνουμε το σχολείο πιο ελκυστικό;; Να δεχτούμε κι άλλες χορηγίες από τα ΕΛΠΕ και ας μας οδηγούν σε αργό θάνατο; Να αναζητήσουμε κι άλλους χορηγούς και ευαγή ιδρύματα όπως το ίδρυμα Νιάρχος, που τόσες θυσίες κάνει για τον πολιτισμό;; Να βρούμε καλούς δικηγόρους να μας φέρον πίσω όσα οι ίδιοι που μας σπρώχνουν εκεί μας έκλεψαν;; Να αντικαταστήσουμε τις δομές που αφαίρεσαν για να διαχειριστούμε επιτυχώς την αποσυγκρότηση;; Να κάνουμε σα να μην τρέχει τίποτα που τα παιδιά δεν διδάσκονται μαθήματα γιατί δεν υπάρχουν εκπαιδευτικοί; Να δεχτούμε υποψήφια δημοτικά αηδόνια, να μας τάζουν, να μας τάζουν την ψυχή μας να μας πάρουν;; Για μια βασιλόπιτα ρε γαμώτο!!!! Να πάρουμε και 2-3 παπάδες να μας διδάξουν τον αληθινό Χριστό;;;
Αλλά εμείς «Έλα μωρέ!!!Και τι έγινε;;» Κι όταν γίνεται απεργία και κάποιοι αγωνίζονται, εμείς, δεν είμαστε χαζοί!!Θα κάνουμε το τριωράκι μας και θα πάμε σπίτι. Και στη συνέλευση μεθαύριο, θα πάνε οι..... άλλοι.
Δεν είναι όμως αυτό που χαρακτηρίζει τους εκπαιδευτικούς, που μέσα σε αυτές τις δεκαετίες συμπορευτήκαμε, προβληματιστήκαμε, προσπαθήσαμε.
Είναι η διάλυση και η αποσυγκρότηση των συλλογικών διεκδικήσεων που μας έφερε ως εδώ. Μπορεί να φταίνε πολλά.
Όμως έρχεται η στιγμή για τον καθένα που πρέπει να πάρει την κατάσταση και την ευθύνη του στα χέρια του.
Να με συγχωρέσετε, δε σας μαλώνω, την αγωνία μου έβγαλα.
από το f.b. της Ο.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου