Αυτό που παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες στη Βενεζουέλα αποτελεί την κορύφωση ενός διαρκούς εγκλήματος του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Είναι η ολοκλήρωση μιας πολιτικής επεμβάσεων, πραξικοπημάτων και οικονομικού στραγγαλισμού απέναντι σε έναν λαό που τόλμησε να επιλέξει κάτι διαφορετικό (άσχετα το πόσο εμείς συμφωνούμε με αυτή την επιλογή ή όχι), σε μια περιοχή που οι ΗΠΑ θεωρούν ως ιδιοκτησία τους. Φυσικά, στη σημερινή πλέον εποχή, οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές θεωρούν όλο τον πλανήτη ιδιοκτησία τους. Όμως η Νότια Αμερική ήτανε έτσι πολύ παλιά.
Ήδη από την εποχή του «δόγματος Μονρόε», το 1823, οι ΗΠΑ δήλωσαν προς τις ευρωπαϊκές δυνάμεις ότι η Νότια Αμερική αποτελεί δικό τους «αποκλειστικό πεδίο δράσης», ή όπως έχει κατοχυρωθεί να λέγεται, την «πίσω αυλή» τους. Αυτή η κατοχύρωση φυσικά δεν υπήρξε μονάχα πολιτική και διπλωματική. Δεν υπάρχει χώρα στη Νότια Αμερική που να μην έχει υποφέρει από τις επεμβάσεις, τα πραξικοπήματα και τις ανατροπές κυβερνήσεων, ενορχηστρωμένες από τις ΗΠΑ. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Το πραξικόπημα του Πινοσέτ στη Χιλή, τις χούντες σε Βραζιλία και Αργεντινή, τις επεμβάσεις στον Παναμά και την Γρενάδα, την εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων (Κούβα), τον εμφύλιο στη Νικαράγουα που ανέτρεψε την κυβέρνηση; Και αυτές είναι μόνο οι πιο γνωστές, από τις εκατοντάδες καταμετρημένες παραβιάσεις αυτού που υποκριτικά αποκαλείται ως «διεθνές δίκαιο» και νομιμότητα.
Θα αναφερθούμε μόνο στην τελευταία τέτοιου είδους επέμβαση. Ήτανε το 2009 όταν ο λαός της Ονδούρας έκανε το λάθος να μην εκλέξει τον υποψήφιο που επιθυμούσαν οι ΗΠΑ. Τι κι αν ήτανε τότε φρεσκοεκλεγμένος ο Ομπάμα, ο οποίος πλασάρονταν από διάφορους (συμπεριλαμβανομένης και της Αυγής), ως κάτι «νέο και ελπιδοφόρο», κάτι το εναλλακτικό. Το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ονδούρα που ανέτρεψε τον Μανουέλ Σελάγια, ενορχηστρώθηκε όπως όλα τα υπόλοιπα από την CIA και την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και το 2017, όταν και πάλι το αποτέλεσμα των εκλογών δεν ήτανε το «σωστό». Αυτή τη φορά δεν χρειάστηκαν τανκς, καθώς το λάθος διορθώθηκε με επανακαταμέτρηση, δηλαδή με νοθεία. Φυσικά, με τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών δεν ασχολήθηκαν τα ΜΜΕ και η «διεθνής κοινότητα», και δεν επιβλήθηκαν κυρώσεις. Αυτές οι εκλογές είναι λιγότερο σημαντικές από αυτές της Βενεζουέλας.
Αυτό είναι άλλωστε για τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό το νόημα της δημοκρατίας. Οι λαοί να επιλέγουν «ελεύθερα», όπως λένε, μια εκδοχή που θα εξασφαλίζει των πολιτική και οικονομική εξάρτηση από τις ΗΠΑ, την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών, τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Και προκειμένου να έρθει και στη Βενεζουέλα αυτή η δημοκρατία, επιβάλλονται οι κυρώσεις και επιστρατεύεται η «ανθρωπιστική βοήθεια». Είναι γνωστό άλλωστε ότι οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ενδιαφέρονται στο να βοηθάνε τους εξαθλιωμένους ανθρώπους που έχουν ανάγκη.
Το περασμένο Φθινόπωρο, ένα καραβάνι 2.000 εξαθλιωμένων μεταναστών, οι περισσότεροι εκ των οποίων προέρχονταν από την Ονδούρα, έφτασαν στα σύνορα των ΗΠΑ για να αιτηθούν άσυλο σύμφωνα με τη νόμιμη διαδικασία. Ποια ήτανε η απάντηση της Αμερικάνικης κυβέρνησης; Χαρακτήρισε την ενέργεια αυτή «εισβολή», και παρέταξε απέναντι τους οπλισμένους στρατιώτες. Μάλιστα, ο πρόεδρος Τραμπ έχει κηρύξει την ίδια του τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, προκειμένου να φτιαχτεί ένα τείχος στα σύνορα με το Μεξικό, ώστε όλοι αυτοί οι άνθρωποι που οι ίδιες οι ΗΠΑ εξαθλίωσαν, να πάψουν να τις ενοχλούν. Αν θέλουν λοιπόν τόσο πολύ οι Αμερικάνοι να προσφέρουν κάπου την ανθρωπιστική τους βοήθεια, αφού την αρνήθηκε η Βενεζουέλα που συμπεριφέρθηκε ως κυρίαρχο κράτος, θα μπορούσαν να ξεκινήσουν από τα ίδια τους τα σύνορα.
Όλα αυτά σε τι έχουν κάνουν όμως με τη Βενεζουέλα, ίσως μπορούσε αναρωτηθεί κάποιος. Σήμερα, κανείς πλέον δεν έχει το δικαίωμα να αναρωτιέται. Για να δει κανείς τι συμβαίνει στη Βενεζουέλα, δεν έχει παρά να κοιτάξει στον υπόλοιπο κόσμο. Ας δει στο Βελιγράδι τις βομβαρδισμένες γέφυρες. Ας δει στο Αφγανιστάν όπου η δημοκρατία έχει έρθει κοντά 20 χρόνια τώρα, όμως χρειάζεται τον Αμερικάνικο στρατό κατοχής. Ας δει στο Ιράκ, όπου οι εμφύλιοι πόλεμοι συνεχίζονται. Ας δει στη Λιβύη, όπου το ρολόι του χρόνου γύρισε στο Μεσαίωνα και μπορείς με 500 ευρώ να αγοράσεις έναν μαύρο σκλάβο. Ας δει στην Παλαιστίνη όπου κάθε μέρα συντελείται και ένα νέο έγκλημα του σιωνισμού. Ας δει, τέλος, τη Συρία και τον ατέλειωτο καταστροφικό πόλεμο στον οποίο την εμπλέξανε. Αυτή είναι υποτιθέμενη «δημοκρατία» που κρέμεται σα σκιάχτρο πάνω από το λαό της Βενεζουέλας, φέρνοντας το θάνατο και την εξαθλίωση. Κανείς δεν πρέπει να έχει την παραμικρή αμφιβολία γι’ αυτό.
Το 1998, με την εκλογή του Ούγκο Τσάβες, η αστική τάξη της Βενεζουέλας επέλεξε να απεμπλακεί από τον σφιχτό εναγκαλισμό των ΗΠΑ, και να διαχειριστεί για τον εαυτό της τα έσοδα των μεγαλύτερων πετρελαϊκών αποθεμάτων στον κόσμο. Εκτός από ιδιαίτερη οικονομική σημασία, καθώς τα αποθέματα αυτά μπορούν να καλύψουν τη παγκόσμια ζήτηση 35 φορές, η αλλαγή αυτή αποτέλεσε και πολιτικό πλήγμα για τις ΗΠΑ. Ο άνεμος της «αλλαγής» που ξεκίνησε στη Βενεζουέλα, παρέσυρε και μια σειρά χώρες, όπως τη Βραζιλία και τη Βολιβία. Εκλέχθηκαν πρόεδροι που χωρίς να αμφισβητούν την εξάρτηση από τις ΗΠΑ, πέτυχαν να την χαλαρώσουν.
Ταυτόχρονα, η σοσιαλδημοκρατική κοινωνική πολιτική του Τσάβες, που κρατικοποίησε το πετρέλαιο και χρησιμοποίησε τα έσοδα για να δημιουργήσει κοινωνικές συμμαχίες, είχε αντίκτυπο σε όλη τη Λατινική Αμερική. Όσο και αν κάνουμε σκληρή πολιτική αντιπαράθεση στην σοσιαλδημοκρατική, εναλλακτική καπιταλιστική διαχείριση του Τσάβες, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι η πολιτική των κοινωνικών παροχών ήτανε κάτι πολιτικά προκλητικό σε μια περιοχή όπου κυριαρχεί η πλήρης ανυπαρξία κάθε είδους κοινωνικού κράτους. Ο λαός της Βενεζουέλας είδε πρωτοφανέρωτες κοινωνικές παροχές.
Η κυβέρνηση Τσάβες ακολούθησε μια εξωτερική πολιτική που σκόπευσε ταυτόχρονα στην απεξάρτηση από τις ΗΠΑ και στην σύναψη σχέσεων με άλλους ιμπεριαλιστές. Ταυτόχρονα, ο Τσάβες συμμάχησε μια σειρά αντιπάλους των ΗΠΑ στην περιοχή και χρησιμοποίησε το πετρέλαιο για να χτίσει εξωτερικές συμμαχίες. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η οικονομική συνεργασία με την Κούβα, που βοήθησε την κουβανέζικη οικονομία για ανακάμψει, κάτι που εξόργισε τους Αμερικάνους. Η Βενεζουέλα διαμόρφωσε επίσης προγράμματα οικονομικών ανταλλαγών και με άλλες χώρες της Καραϊβικής.
Κάτι που προσπάθησε να εκμεταλλευτεί η Βενεζουέλα, ήτανε οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Και πρώτιστα μεταξύ του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της ΕΕ. Οι χώρες της ΕΕ, αποκλεισμένες για χρόνια από την αγορά της Νότιας Αμερικής, είδανε με καλό μάτι τις αλλαγές κυβερνήσεων, καθώς μπόρεσαν να συνάψουν εμπορικές συμφωνίες και να διεισδύσουν. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι το τσαβικό καθεστώς επιδίωκε πάντα να έχει καλές σχέσεις με την παπική εκκλησία, η οποία πολλές φορές λειτούργησε ως διαμεσολαβητής μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Είναι φυσικό, ότι η ΕΕ δεν δέχεται να βάλει πλάτη για μια επέμβαση, την μερίδα του λέοντος της οποίας θα καρπωθούν οι ΗΠΑ.
Φυσικά, δεν μπορούσε να παραλείψει η Βενεζουέλα την προσέγγιση με τη Ρωσία και ύστερα με την Κίνα. Η πολιτική και στρατιωτική συνεργασία με τη Μόσχα οικοδομήθηκε ως αντίβαρο στις βλέψεις των ΗΠΑ. Εκτός από τον στρατιωτικό της εξοπλισμό, έφτασε να υπογραφεί συμφωνία για εγκατάσταση πυρηνικών πυραύλων που μπορούν να πλήξουν τις ΗΠΑ. Κατά την περίοδο της πρόσφατης κρίσης, μπορούμε να πούμε ότι η εξάρτηση της Βενεζουέλας από τη Ρωσία έφτασε στο απόγειο της. Γεγονός που αποτυπώθηκε και με την μεταφορά των γραφείων της κρατικής εταιρίας πετρελαίου στη Μόσχα, και των αποθεματικών της σε ρώσικη τράπεζα. Αν και ο κινέζικος ιμπεριαλισμός δεν διαθέτει τις ίδιες στρατιωτικές δυνατότητες, εν τούτοις έχει αυξημένες οικονομικές δυνατότητες. Προχώρησε στο μακροχρόνιο δανεισμό της Βενεζουέλας και προσπάθησε μέσω αυτού να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις. Δεν είναι τυχαία η προσφορά των κινέζων να διορθώσουν το πρόβλημα με το μπλακ άουτ στην ηλεκτροδότηση.
Βλέπουμε έτσι ότι στην προσπάθεια της η Βενεζουέλα να απεξαρτηθεί από τις ΗΠΑ, και χωρίς να έχει οικοδομήσει μια δική της, ανεξάρτητη, σοσιαλιστική παραγωγική βάση, αναγκάστηκε να συνάψει σχέσεις εξάρτησης με τους άλλους ιμπεριαλιστές. Αυτό δεν σημαίνει ότι η αστική τάξη της Βενεζουέλας και ειδικά ο Μαδούρο, που ενθουσιάστηκε αρχικά με την εκλογή Τραμπ, δεν επιθυμούν να πετύχουν έναν «έντιμο διακανονισμό» με τους Αμερικάνους που θα εξασφαλίζει την επιβίωση της υπάρχουσας κατάστασης. Όμως οι Αμερικάνοι δεν ενδιαφέρονται για έναν τέτοιο διακανονισμό. Τα θέλουνε όλα.
Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές έχουν κάθε συμφέρον να κλείσουν την πόρτα που λέγεται Βενεζουέλα στην «πίσω αυλή» τους, να αποκτήσουν ξανά ασφυκτικού έλεγχο πάνω στις εξαρτημένες αστικές τάξεις της περιοχής. Θέλουν να επιστρέψουν τα πετρελαϊκά αποθέματα πίσω στις αμερικάνικες πολυεθνικές. Θέλουν να αξιοποιήσουν στο έπακρο τις αντιδραστικές πολιτικές εξελίξεις που συνέβησαν τόσο στη Βραζιλία, με την εκλογή του ακροδεξιού Μπολσονάρου, αλλά και στην Κολομβία, με την δήθεν ειρηνευτική συμφωνία και τον αφοπλισμό του αριστερού αντάρτικου κινήματος.
Άλλωστε, η σημερινή πολιτική κρίση δεν αποτελεί κάτι περισσότερο από την κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής ανάμιξης στα εσωτερικά της Βενεζουέλας που ποτέ δεν σταμάτησε από τη στιγμή της ανόδου του Τσάβες στην εξουσία, το 1998. Ήτανε και είναι μια συνολική πολιτική αποσταθεροποίησης, δημιουργίας εσωτερικών ρηγμάτων, ένοπλων επεισοδίων, πραξικοπημάτων. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Το 1999, το κόμμα του Τσάβες, καταλαμβάνει 120 από τις 131 έδρες της Βουλής, αποτυπώνοντας πλήρη πολιτική κυριαρχία στη χώρα. Το 2002, ήτανε η λαϊκή κινητοποίηση πρώτιστα, αλλά και η στάση του στρατού, που απέτρεψαν το πραξικόπημα και εδραίωσαν τον Τσάβες στην προεδρία. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι το πραξικόπημα υποκινήθηκε από τις ΗΠΑ. Λίγους μήνες μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, ξεσπά δίμηνη απεργία των εργατών στο πετρέλαιο. Όλα τα επόμενα χρόνια, όποτε είχε ευκαιρία, η αντιπολίτευση προκαλούσε ταραχές, κυρίως με τη συμμετοχή μικροαστών και φοιτητών. Χωρίς αυτά να σημαίνουν ότι δεν υπήρξαν και αντιστάσεις «από τα κάτω και από τα αριστερά».
Με την πάροδο όμως των χρόνων, και όταν η οικονομική κρίση έπληξε τη Βενεζουέλα, συνδυασμένη με τον οικονομικό στραγγαλισμό που επέβαλλαν οι αμερικάνικες κυρώσεις, όλο και μεγαλύτερα τμήματα του λαού άρχισαν να αντιμετωπίζουν προβλήματα, και η δεξιά αστική αντιπολίτευση σιγά-σιγά απέκτησε έρεισμα στο. Μετά από 20 αποτυχημένες εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και ανεπιτυχείς προσπάθειες καθαίρεσης του Τσάβες, η αντιπολίτευση κατάφερε να πάρει την πλειοψηφία στην Βουλή με τις εκλογές του 2015. Ο Μαδούρο προσπάθησε να παρακάμψει αυτό το αποτέλεσμα προκηρύσσοντας εκλογές για Συντακτική Συνέλευση, διαδικασία τυπικά νόμιμη. Η αντιπολίτευση τότε κήρυξε εκλογικό μποϋκοτάζ. Καθοριστικής σημασίας εξέλιξη, ήτανε η αύξηση της τιμής του πετρελαίου, που γενίκευσε την οικονομική κρίση στη Βενεζουέλα και έδωσε νέα εργαλεία οικονομικής πίεσης από τις ΗΠΑ. Ήτανε τότε που η κρίση άρχισε να μεταβιβάζεται με πιο έντονο τρόπο προς τα λαϊκά στρώματα, τα οποία άρχισαν να αποτοιχίζονται από τον Μαδούρο. Για να φτάσουμε στο Δεκέμβρη του 2019, όπου ο Γκουαϊδό αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος της χώρας, και κάλεσε το στρατό να ανατρέψει την κυβέρνηση, με την πλήρη υποστήριξη από Ουάσινγκτον και Βρυξέλλες.
Θα θέλαμε να τονίσουμε εδώ κάποια σημεία. Το πρώτο αφορά της κυρώσεις. Οι κυρώσεις είναι μια ακόμα απόδειξη ότι η οικονομία είναι συνδεδεμένη με την πολιτική και ότι στο διεθνές εμπόριο δεν επικρατούν σχέσεις δικαιοσύνης, αλλά επιβολής. Ακόμα και με την οικονομική κρίση, η Βενεζουέλα δεν θα αντιμετώπιζε τέτοια προβλήματα, αν το παιχνίδι παίζονταν «δίκαια», πράγμα ανέφικτο στον καπιταλισμό. Οι κυρώσεις επίσης αποτελούν απόδειξη για το γεγονός ότι καμία εναλλακτική καπιταλιστική διαχείριση δεν μπορεί να εξασφαλίσει πραγματική οικονομική αυτάρκεια, και μόνο ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής, έχει αποδειχθεί από την Ιστορία, μπορεί να βγει αλώβητος από κάθε εξωτερική πίεση.
Δεύτερο για το ζήτημα την έκταση των κοινωνικών προβλημάτων στη Βενεζουέλα. Είμαστε πάρα πολύ δύσπιστοί για τις εικόνες που μεταφέρονται από τα κυρίαρχα, δυτικά ΜΜΕ. Όπως και πριν από προηγούμενες επεμβάσεις, ανακαλύπτουν κορμοράνους που πεθαίνουν, χημικά όπλα που δεν υφίστανται, και ένα σωρό προπαγανδιστικές ανοησίες. Όμως πρέπει να τονίσουμε το εξής: η απόσταση που μας χωρίζει από τη Βενεζουέλα είναι τεράστια και οι δικές μας υποκειμενικές δυνατότητες να μελετήσουμε πρωτογενώς το ζήτημα, εξαιρετικά περιορισμένες. Δεν έχουμε εικόνα ούτε για το πραγματικό μέγεθος της λαϊκής δυσαρέσκειας, ούτε για το πόσο μεγάλο τμήμα του λαού έχει σπρωχτεί προς τα δεξιά. Δεν έχουμε την εικόνα για πόσα και ποια τμήματα του λαού έχουν διαρρήξει πλήρως την εμπιστοσύνη τους προς την κυβέρνηση, και ποια είναι διατεθειμένα να πολεμήσουν ενάντια στην επέμβαση.
Αυτό για το οποίο είμαστε απόλυτα βέβαιοι, είναι ότι χωρίς την καθοριστική εξωτερική επίδραση της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης, η ντόπια δεξιά αντιπολίτευση δεν θα μπορούσε να σταθεί. Αυτό για το οποίο είμαστε απόλυτα βέβαιοι είναι ότι μια ενδεχόμενη επιτυχία της Αμερικάνικης επέμβασης, θα σήμαινε μια πρωτοφανή κοινωνική οπισθοδρόμηση και μια γενικευμένη αιματοχυσία.
Κανένα ενδεχόμενο δεν μπορεί να αποκλειστεί, ακόμα και τα πιο εφιαλτικά, δηλαδή η χούντα, ο εμφύλιος πόλεμος, ή ακόμα και μια στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ, ενδεχόμενο το οποίο η ίδια η κυβέρνηση των ΗΠΑ κρατάει ανοιχτό. Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή της αντιπαράθεσης, όπου δεν είναι δυνατό, και μάλιστα από απόσταση, να αποκλειστεί οποιοδήποτε σενάριο.
Αυτό που έχει φανεί μέχρι στιγμής είναι ότι παρόλο που γίνονται συντονισμένες προσπάθειες, δεν έχει κατορθωθεί να δημιουργηθεί ούτε ρήγμα στο στρατό της Βενεζουέλας, ούτε μια ανεξέλεγκτη κατάσταση στους δρόμους της χώρας. Παρόλο που τα ΜΜΕ κάνουν λόγο για εκατοντάδες στρατιωτικούς που αυτομολήσανε, δεν υπάρχουν αναφορές για οργανωμένα τμήματα στρατού που να έχουν στασιάσει. Ενώ παρόλο που πραγματοποιούνται διαδηλώσεις από την αντιπολίτευση και την κυβέρνηση, δεν έχει χαθεί ο πολιτικός έλεγχος στο δρόμο.
Αυτή την ισορροπία προσπαθούν να διαρρήξουν οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές με κάθε μέσο ή προβοκάτσια, ακόμα και με ένοπλα επεισόδια. Αρχικά με το σόου της ανθρωπιστικής βοήθειας. Και ύστερα με την εκμετάλλευση του μπλακ-άουτ στο ρεύμα, το οποίο η κυβέρνηση κατήγγειλε ως σαμποτάζ, κάτι το οποίο είναι απόλυτα μέσα στη πολιτική λογική των πραγμάτων, και δεν έχουμε λόγους να μην την πιστέψουμε. Και αφού το ρεύμα αποκαταστάθηκε, θα δούμε τι άλλο θα ακολουθήσει. Το σενάριο ενός ένοπλου επεισοδίου, μια προβοκάτσιας προκειμένου να δημιουργηθεί πρόσχημα για μια επικίνδυνη κλιμάκωση, είναι υπαρκτό.
Όσον αφορά την ενδεχόμενη στρατιωτική εμπλοκή των ΗΠΑ, και την έκταση που θα έχει. Δεν είναι κάτι που έχουν απαντήσει πιθανά και οι ίδιες οι ΗΠΑ. Σίγουρα όμως για μια τέτοια ενέργεια θα ληφθούν υπ’ όψιν τρεις παράγοντες. Πρώτον, η ανάμιξη των άλλων ιμπεριαλιστών, η οποία γενικά είναι δύσκολη λόγω της απόστασης. Δεύτερον, η στάση των κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής. Η Βραζιλία (χώρα με μεγάλο ειδικό βάρος), απέρριψε την επέμβαση. Τέλος και σημαντικότερο, ο συσχετισμός δυνάμεων στην ίδια τη Βενεζουέλα. Μέχρι στιγμής, αυτό που φαίνεται είναι ότι οι Αμερικάνοι επιθυμούν να παραχθούν περισσότερα δεδομένα υπέρ τους, πριν αποφασίσουν μια επιχείρηση.
Αυτή όμως η εκτίμηση, που μπορεί να ανατραπεί ανά πάσα στιγμή, δεν μπορεί να μετατραπεί σε εφησυχασμό. Είναι καθήκον όλων των δυνάμεων που αναφέρονται στο αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα να πάρουν πρωτοβουλίες κοινής δράσης, για να εκδηλωθεί η πιο πλατιά διεθνιστική αλληλεγγύη στο λαό της Βενεζουέλας, και να καταγγελθεί το νέο έγκλημα των φονιάδων των λαών. Είναι ανάγκη να ορθωθεί ένα πολιτικό μέτωπο ενάντια στην κυρίαρχη προπαγάνδα, να υπερασπίσουμε το δικαίωμα του λαού της Βενεζουέλας στη ζωή και στο να καθορίζει ο ίδιος τη μοίρα του. Με μια αναγκαία υποσημείωση, που δεν αφορά τον λαό της Βενεζουέλας, αλλά την Αριστερά μας.
Είναι γνωστό, ότι μια σειρά οργανώσεις της Αριστεράς ενθουσιάστηκαν με το καθεστώς Τσάβες και το υποστήριξαν, σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας, ως παράδειγμα εναλλακτικής διεξόδου. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των τροτσκιστών ως παρουσίασαν τον τσαβισμό ως υπόδειγμα ξεπεράσματος της σχέσης μεταξύ κρατικής-κυβερνητικής εξουσίας και μεταβατικού προγράμματος, ως παράδειγμα κοινωνικού κινήματος που πιέζει αντιφατικές κυβερνήσεις για κατακτήσεις «από τα κάτω και από τα αριστερά». Το ΚΚΕ είδε τον τσαβισμό ως υπόδειγμα αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, όπου το ΚΚ Βενεζουέλας στήριζε κριτικά, στην κατεύθυνση απόσπασης περισσότερων κατακτήσεων. Το ότι οι δυνάμεις αυτές με τα χρόνια πήρανε τις αποστάσεις του και θυμήθηκαν ότι στη Βενεζουέλα δεν οικοδομείται ο σοσιαλισμός, δεν τις αθωώνει καθόλου. Ακόμα και σήμερα κυριαρχεί πολιτική σύγχυση στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, δεν γίνεται σαφής ταξική διάκριση ανάμεσα στο λαό της Βενεζουέλας και στην κυβέρνηση του, γίνονται αναφορές από δυνάμεις στην υποτιθέμενη Μπολιβαριανή Επανάσταση ή Μπολιβαριανή Διαδικασία.
Είναι γνωστή επίσης η δημόσια αντιπαράθεση που εξαπολύσαμε ενάντια στους συντρόφους του Μ-Λ ΚΚΕ, για τη λαθεμένη τους επιλογή να προβούν σε εκδήλωση με προσκεκλημένο τον πρέσβη της Βενεζουέλας στην Ελλάδα, ενέργεια που κινείται στην επιβλαβή για το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα «Θεωρία των Τριών Κόσμων».
Επιμείναμε στο παρελθόν, και επιμένουμε και τώρα, ότι η αντιιμπεριαλιστική πάλη δεν προϋποθέτει την ιδεολογική αφομοίωση στη σοσιαλδημοκρατία (κάτι που πλήρωσε και η Αριστερά στη Βενεζουέλα). Η διεθνιστική αλληλεγγύη δεν απαλλοτριώνει το δικαίωμα μας στην ιδεολογική κριτική.
Όλα αυτά όμως, πρέπει να περάσουν σήμερα σε δεύτερο φόντο. Αυτές οι αναφορές, δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν από το κυρίαρχο ζήτημα. Όταν ένας λαός είναι αντιμέτωπος με τα κανόνια, όλοι οι λαοί είμαστε σε κίνδυνο. Όταν ποδοπατιέται η Ανεξαρτησία ενός λαού, ποδοπατιέται και η δική μας Ανεξαρτησία.
Κώστας Καμαρέτσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου