Αντίο σύντροφε Ηλία, θα είσαι πάντα ανάμεσά μας!

Με τον σ. Ηλία Σπυρόπουλο γνωρίστηκα στα χρόνια της φασιστικής δικτατορίας, όταν σπoυδάζαμε στην Ιταλία και αυτός βρίσκονταν στην Γένοβα, ενώ εγώ στο Μιλάνο. Ο σ. Ηλίας μαζί με την ωραία του παρέα, προσπαθούσαν να δημιουργήσουν και στην πόλη της Γένοβας, έναν Σύλλογο Ελλήνων φοιτητών και να απαντήσουν έτσι στην φασιστική τρομοκρατία που ασκούσαν τα ενεργούμενα της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Η κακόφημη φασιστική «Λέγκα» τρομοκρατούσε τους έλληνες δημοκράτες φοιτητές και ένα από τα θύματά της ήταν και ο αγωνιστής Κώστας Γεωργάκης. Ο φοιτητής Κώστας Γεωργάκης αυτοπυρπολήθηκε δημοσίως στην πλατεία Matteoti της Γένοβας καταγγέλλοντας την στρατιωτική διδακτορία και τους υποστηριχτές της, φωνάζοντας «ΖΗΤΩ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!» καθώς επίσης και «ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!».

Η τραγική πράξη του αγωνιστή Κώστα Γεωργάκη συγκλόνισε όλους του δημοκράτες και ακόμα περισσότερο τους έλληνες δημοκράτες φοιτητές που σπούδαζαν στην Γένοβα. Ανάμεσα σε αυτούς διακρινόταν ο σ. Ηλίας για την ευαισθησία και την απόγνωση που ένιωθε για αυτό το γεγονός. Έτσι ο σ. Ηλίας καθώς και άλλοι αγωνιστές που δραστηριοποιούνταν μέσα από τον χώρο του Π.Α.Κ. (Α. Παπανδρέου) αναζητούσαν μια επαναστατική και κομμουνιστική προοπτική στη δράση τους. Από τότε είναι που γνωριστήκαμε και συνδέθηκα στενά με αυτούς τους αγωνιστές και δραστηριοποιήθηκαν τόσο στην Γένοβα όσο και σε άλλες πόλεις της Βόρειας Ιταλίας, ιδιαίτερα αφότου μεταγράφτηκαν στο Πολυτεχνείο του Μιλάνου.

Ο Σύλλογος Φοιτητών του Μιλάνου και ιδιαίτερα το Α.Μ.Ε.Ε. (Αγωνιστικό – Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο Ελλήνων Εξωτερικού) ήταν οι χώροι όπου αναπτύχθηκε η μεγαλύτερη δραστηριότητα του σ. Ηλία και πολλών άλλων συναγωνιστών. Ο αεικίνητος σ. Ηλίας ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα και έδινε τον καλύτερο εαυτό του σε αυτήν την υπόθεση. Έτσι θυμόμαστε όλοι μας τον σ. Ηλία, χαμογελαστό και με δύναμη στην κίνηση του, να τρέξει εδώ, να προλάβει εκεί και να μην αφήσει τίποτα αναπάντητο, μην τυχόν και περάσει κάτι που δεν θα έπρεπε και θα ζημίωνε την υπόθεση του αγώνα.

Στον ίδιο καμβά συνέχισε και όταν επέστρεψε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε ξανά στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κυπαρισσία Μεσσηνίας. Και εκεί οι ανησυχίες του είχαν και πάλι την τιμητική θέση στην δράση του. Ξεχωριστή θέση στην νέα πορεία ζωής του σ. Ηλία είχε η συντρόφισσα της ζωής του, η αγαπητή Άννα, που του στάθηκε σε όλες τις στιγμές και ταξίδεψαν μαζί τα χρόνια του νέου αγώνα με τις νέες συνθήκες και τις νέες δυσκολίες. Όμως δεν σταμάτησε -όπως ήταν αναμενόμενο- ΠΟΤΕ ο σ. Ηλίας να δραστηριοποιείται σε πολλαπλά επίπεδα και να προσφέρει, να προσφέρει ακόμα και όταν δεν μπορούσε, αλλά έστω και με μια κουβέντα, έναν σύντομο λόγο στο διαδίκτυο και προπαντός μια στάση ζωής, που ανεβάζει τον άνθρωπο ψηλά και δίνει αξία στην ίδια του την ύπαρξη, στην ίδια του την ζωή.

Η συντρόφισσα Άννα, τα παιδιά του, όλοι οι οικείοι του πρέπει να αισθάνονται ότι ο σύζυγος, ο πατέρας, ο αγαπημένος μας σ. Ηλίας δεν έφυγε, είναι εδώ ανάμεσα μας με εκείνη την αγχωμένη ανάσα του, με εκείνη την αποφασιστικότητα που έδειχνε στον αγώνα, με εκείνα τα χωρατά του και το ατελείωτο γλυκό χαμόγελο του. Πολλές φορές αναφερόταν ο ίδιος και στην δική μου συντρόφισσα της ζωής, την Νέλλα, που μας έβλεπε να συζητάμε στο Μιλάνο πολλές ώρες, να προγραμματίζουμε και να αποφασίζουμε για το τι έπρεπε να γίνει, για να προωθήσουμε τον αγώνα μας. Και όταν μας έβλεπε κουρασμένους από τον κάμματο της ημέρας, από τις πολύωρες συζητήσεις, μας ετοίμαζε τις ωραίες μακαρονάδες της και τα εξαιρετικά «οσομπούκι» που μαγείρευε. Μέχρι και πρόσφατα θυμόμασταν αυτές τις ωραίες στιγμές, που ήταν ξεχωριστές και αξέχαστες για όλους μας και ιδιαίτερα για τον σ. Ηλία που πάντα είχε και τον καλό λόγο ως συνοδό στο διάβα του.

Καλό κατευόδιο να έχεις σ. Ηλία! Και να ‘σαι βέβαιος ότι τίποτα δεν πάει χαμένο στην δοκιμασμένη και δύσκολη ζωή μας… που όμως καταφέρνουμε πάντα να αφήνουμε μια ζωντανή πινελιά αισιοδοξίας στις επόμενες γενιές και αυτό είναι που αξίζει!

Στέλιος Αγκούτογλου