Δημοτικές εκλογές (Ζω στον Ασπρόπυργο!)

Ζω στον Ασπρόπυργο. Μια περιοχή τόσο υποβαθμισμένη που μπορεί να έχει και πρωτιά σε όλη την Ελλάδα. Όποιος έχει γεννηθεί εδώ κι έχει ζήσει την περιοχή, θα αναγνωρίσει για τι ακριβώς γράφω. Αλλά κι ο περαστικός, ο εργαζόμενος, ο επισκέπτης το καταλαβαίνει αμέσως, Απλά αυτός συνεχίζει για κάπου αλλού. Ο αέρας αποπνέει δυσοσμία από τα δηλητήρια των ΕΛΠΕ, των βυρσοδεψιών , του χάλυβα (ό, τι απέμεινε) της τσιμεντοβιομηχανίας, της ΠΕΤΡΟΓΚΑΖ, της χωματερής. Άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν ανάμεσα σε μπάζα και σκουπίδια. Ενίοτε, μαζεύουν και κάποια. . . ευρήματα από αυτά για να τα κάνουν σπίτια. Φαβέλες τις λένε στη Βραζιλία, παράγκες θα ήταν κολακευτικό αν τις λέγαμε εδώ. Τα σπίτια φτάνουν από τη θάλασσα ως τους πρόποδες του βουνού και ακόμα και μέσα στις σπηλιές. Το εύρος κάθε παρανομίας δε μπορεί να μετρηθεί σε τούτο τον τόπο. Πορνεία, εμπόριο ναρκωτικών και όπλων, παράνομα τσιγάρα και ποτά, δολοφονίες, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, παραοικονομία κλπ κλπ Στην παραλία είναι ακόμα κομμάτια της ζωής των κατοίκων της Μάνδρας που πνίγηκαν από την αναλγησία δήμου και περιφέρειας. Φαίνεται τους έλλειπε η επικοινωνία.

Έχω και την τιμή να διδάσκω στην περιοχή. Παιδιά παραμελημένα, μπερδεμένα, νηστικά, κακοποιημένα, χωρίς καμιά ελπίδα για το μέλλον, εγκαταλελειμμένα. Άλλοτε σκύβουμε πάνω από τα προβλήματά τους κι άλλοτε δε βρίσκουμε το χρόνο, τρέχοντας από σχολείο σε σχολείο. Οι σύγχρονες εμπορικές δραστηριότητες, γέμισαν βουνό και θάλασσα με τεράστια τσιμεντένια ή σιδερένια κουτιά-κτίρια, που κάθε δραστηριότητα είναι ευπρόσδεκτη. Έχω ένα ποδήλατο. Κλεισμένο στην αποθήκη. Δεν έχω πουθενά να κινηθώ. Ούτε καν στην παραλία!!Να περπατήσω, να ανασάνω, να χαρώ. Κι όμως, τούτες τις μέρες, ιλουστρασιόν φάτσες που με κοιτάζουν σε κάθε γωνιά, φυλλάδια με μακέτες, υλικό προς κατανάλωση, με καλούν να ψηφίσω. Τα διάβασα όλα προσεκτικά. Είδα ονόματα γνωστών μου, πρώην μαθητών μου, συναδέλφων, συντοπιτών, να παλεύουν για μια θέση στον ήλιο, το δικό τους ήλιο, υποσχόμενοι να δω εγώ το μέλλον να αλλάζει! Καλοί μου, εγώ το παιχνίδι ξέρω πώς παίζεται. Το ξέρουν κι άλλοι. Ξέρουμε αρκετά άθλια υποκείμενα που παρασιτούν και δεν έχουν ποτέ δουλέψει στη ζωή τους να γίνονται …Παραλιάρχες (στην Παραλία Ασπροπύργου μένω!!).

Ξέρω τάχαμου συνδικαλιστές και εμπόρους να συντάσσονται με το νικητή για δικό τους όφελος. Ξέρω . . . και τι δεν ξέρω!! Όλοι αυτοί που έζησαν πουλώντας γη για να γίνει αυτό το έκτρωμα, που δε διστάζουν να πάνε ενάντια στο δικαίωμά μου να οδηγώ προς τη δουλειά μου ή προς το σπίτι μου χωρίς να με πνίγουν οι νταλίκες. Σε μια πόλη που οι μαθητές μου προορίζονται για ανειδίκευτοι κακοπληρωμένοι εργάτες στη διακίνηση ή άνεργοι, που άνθρωποι αυτοκτονούν από απελπισία. Που παιδικά πνευμόνια είναι γεμάτα με μολυσμένα αέρια και σκόνη. Που οι καρκίνοι και οι καρδιοπάθειες βρίσκονται στο ζενίθ, ιλουστρασιόν φυλλάδια με ρετουσαρισμένες φάτσες υπόσχονται το απόλυτο. . . . τίποτα.

Κανένας. Απολύτως κανένας δε μου είπε την αλήθεια. Πως αν είναι να κερδίσω κάτι, θα το κερδίσω με αγώνα. Θα βγω στο δρόμο και θα ματώσω. Κανένας δε με κάλεσε σε τέτοιο αγώνα!!Για να είναι αρεστός. Κανένας δε μου μίλησε για τους εργάτες γης ή τους μικρομαγαζάτορες από το Πακιστάν που βρέθηκαν αιμόφυρτοι χωρίς να φταίνε σε τίποτα. Δε μου έδειξε κανένας το πρόσωπο με την κουκούλα που έδειξε με το χέρι το στόχο!! Κανένας δεν μου άνοιξε δρόμο να παλέψω. Κι επειδή ξέρω καλά πώς παίζεται το παιχνίδι, κι επειδή εγώ είμαι από την άλλη μεριά του σάπιου εκμεταλλευτικού τους συστήματος, θα επιμείνω να λέω, πως τίποτα δεν έχουμε να περιμένουμε από αυτόκλητους σωτήρες. Αν μπορούμε σε κάτι να ελπίσουμε είναι στη δύναμη της συλλογικής μας πάλης. Τη δύναμη των αγώνων του μέλλοντος.

Ο.Σ.

http://agonistikiepitropi.blogspot.com/